ตาขายที่ จากบล็อก โอเคเนชั่น oknation.net

ความคิดความทรงจำมีผลต่อชีวิตของคนเราเสมอ ถ้าเป็นความทรงจำที่ดีก็สร้างความสุขความสวยงามในชีวิต ส่วนความที่เลวร้ายก็สร้างความเจ็บปวดทุกข์ทรมานทุกครั้งที่คิดถึงเหมือนกัน แต่ทำไมคนส่วนใหญ่มักฝังใจจำในสิ่งที่เลวร้าย

เรื่องหนึ่งที่ประทับอยู่ในความทรงจำคือเรื่องตาขายที่ดิน วันหนึ่งเราเดินไปงานวัดกับตาระยะทางที่จะต้องเดินประมาณ ๓ กิโลเมตร ซึ่งเป็นระยะทางที่ไกลสำหรับเด็กอายุ ๘ ขวบ ขณะที่กำลังเดินกันไปตาก็เล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง รวมถึงเก็บผลไม้ป่าไปเรื่อยๆด้วยทำให้เรารู้สึกสนุกไม่เหนื่อยมากนักกับการที่จะต้องเดิน เมื่อเดินมาได้ช่วงหนึ่งตาก็ชี้ให้ดูที่ดินแปลงหนึ่งซึ่งปลูกกล้วยและต้นไม้ต่างๆไว้จนดูร่มรื่น ตาบอกว่า

เราถามด้วยความอยากรู้เพราะคาดหวังว่าจะเป็นของลูกของตาคนใดคนหนึ่ง "ของลูกของตาเอี่ยม" ตาตอบ "อ้าวตาไม่ได้ยกให้ลูกๆตาหรือคะ" เราถามต่อด้วยความอยากรู้ "เปล่า ตาขายให้ตาเอี่ยมไปเพราะสงสารที่ตาเอี่ยมลำบากไม่มีเงินซื้อที่ดินสำหรับทำกิน" ตาอธิบายเพิ่มเติม เราก็เลยถามต่อด้วยความสงสัยว่า "ไหนตาบอกว่าตาเอี่ยมไม่มีเงินซื้อที่ดิน แล้วตาเอี่ยมซื้อที่ดินจากตาได้ัยังไงละ" "ก็ตาขายตาเอี่ยมแบบผ่อนส่งไง ที่ดินตอนนั้นตาปลูกกล้วยไว้แล้ว แล้วตาก็บอกขายให้ตาเอี่ยม ตาเอี่ยมก็เข้ามาอยู่แล้วตัดกล้วยขาย ได้เงินก็เอามาให้ตาเป็นค่าที่ดินเรื่อยๆ ตามที่ตาเอี่ยมมีจนครบตามราคาที่ตกลงกันไว้" ตาอธิบายยาวขึ้น เราก็เลยถามต่อ "แล้วตาบอกว่าขายได้ไงก็ตาเอี่ยมเอากล้วยที่ตาปลูกไว้ไปขายนี่ กล้วยก็ของตา ที่ดินก็ของตา ทำไมตาไม่ให้ฟรีๆเลยละค่ะ" "ตาำให้ฟรีไม่ได้หรอก ตาเอี่ยมไม่ใช่ขอทาน" ตาตอบสั้นๆ ตอนนั้นเราฟังแล้วไม่ได้เข้าใจอะไรลึกซึ้งนัก ต่อมาเมื่อเราเติบใหญ่ เมื่อเรานั่งรถผ่านที่แปลงนั้นเราก็หวนคิดคำนึงถึงคำพูดของตา และเราคิดว่าเราเข้าใจในสิ่งที่ตาพูดมากขึ้น มนุษย์เรานั้นจะอยู่ในสังคมได้ต้องมีศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจในตัวเอง รวมทั้งความเป็นมนุษย์อย่างเท่าเทียมกับผู้อื่น การให้จึงต้องให้อย่างเข้าใจและคงความมีเกียรติ์และศักดิ์ศรีของผู้รับ การให้หรือการรับโดยไม่มีเหตุผลไม่่ใช่่หนทางที่ดีในการดำรงชีวิตอย่างภาคภูมิ นั่นคือสิ่งที่เราคิดว่าเราได้จากตา แต่เราก็ไม่เคยถามตาเลยว่าใช่อย่างที่เราคิดหรือเปล่า? แล้วคุณคิดว่าควรมีอะไรที่มากกว่านี้หรือไม่?