ฉันจะรอ

 

อยากใส่น้ำหวานบนจานข้าว

ขบเคี้ยวเรื่องราวอย่างเนิ่นช้า

ค่อยคิดค่อยตรองมองอุรา

ก่อนเอ่ยวาจาว่าจากกัน

เส้นทางมีขมตรมที่ไหน

คงอยู่ที่ใจดอกไหวหวั่น

น้ำอดน้ำทนสายสัมพันธ์

ห้องหับความฝันเราต่างใจ

อยากเสริมเหล็กกล้ายามล้าอ่อน

ด้วยความอาทรยามชิดใกล้

ไร้เสียงเวลาว่าสายไป

นาฬิกาลืมไขลาน-นานแล้ว

ทุกวันเหมือนข้าวกินแล้วอิ่ม

ดังเดิมดั่งชิมน้ำในแก้ว

เรื่องเศษคือเศษอยู่ปลายแถว

ไกลใจแน่แน่วมีทิศทาง

อยากใส่น้ำหวานที่ห้องใจ

กลัวเติมมากไปยิ่งเหินห่าง

น้ำตาลกัดกร่อนบั่นทอนร้าง

ยิ่งเห็นความห่างที่ต้องรอ.

 

ฉันแคร์

๒๑  สิงหาคม  ๒๕๕๔