ฉันจะรอ
อยากใส่น้ำหวานบนจานข้าว
ขบเคี้ยวเรื่องราวอย่างเนิ่นช้า
ค่อยคิดค่อยตรองมองอุรา
ก่อนเอ่ยวาจาว่าจากกัน
เส้นทางมีขมตรมที่ไหน
คงอยู่ที่ใจดอกไหวหวั่น
น้ำอดน้ำทนสายสัมพันธ์
ห้องหับความฝันเราต่างใจ
อยากเสริมเหล็กกล้ายามล้าอ่อน
ด้วยความอาทรยามชิดใกล้
ไร้เสียงเวลาว่าสายไป
นาฬิกาลืมไขลาน-นานแล้ว
ทุกวันเหมือนข้าวกินแล้วอิ่ม
ดังเดิมดั่งชิมน้ำในแก้ว
เรื่องเศษคือเศษอยู่ปลายแถว
ไกลใจแน่แน่วมีทิศทาง
อยากใส่น้ำหวานที่ห้องใจ
กลัวเติมมากไปยิ่งเหินห่าง
น้ำตาลกัดกร่อนบั่นทอนร้าง
ยิ่งเห็นความห่างที่ต้องรอ.
ฉันแคร์
๒๑ สิงหาคม ๒๕๕๔