
๐ ม่านฟ้ายังมิดมืดดำ ระกำเอ่อท้นทะลักไหล ร้อยเถิดร้อยหัวใจไทย ให้เนื่องหนุนดังน้ำไหลที่เอ่อนอง ๐ ปริแปลกแยกแตกต่าง สายทางแบ่งเส้นเป็นสอง เหมือนน้ำร้ายหลั่งไหลล้นคูคลอง จึงต้องหมองหม่นเศร้าเฝ้าคร่ำครวญ ๐ หัวใจไร้รักจึงผลักไส ร่ำไห้แผ่นดินโหยหวน น้ำตาน้ำใจไหลทวน ปลดปล่อยทิฐิสวนกระแสธาร ๐ อุทกท่วมมาให้บ่าล้าง ให้ลบเลื่อนเลือนลางลงละหาน ทิ้งฝันร้ายลอยล่องนิรันดร์กาล ให้หลอมรวมหกสิบล้านใจดวงเดียว ๐ อักษรานันต์
|