วันที่ พุธ ธันวาคม 2554 |
 พิมพ์หน้านี้ | ดูบล๊อกอื่นๆ ที่ OKnation |
~*~เรื่องเล่าจากความทรงจำ : พระมหากษัตริย์ที่เข้าถึงหัวใจเราอย่างแท้จริง
 เรื่องเล่าจากกระดาษแห่งความคิดถึง... เรื่องหนึ่งที่ทำให้ฉันรู้ว่า
"ทำไมคนไทยถึงรักในหลวงอย่างสุดใจ..." นี่น่าจะเป็นหนึ่งเรื่องในความทรงจำที่นอกจากจะเป็นที่น่าประทับใจของคุณตราชู รักในหลวงแล้ว วันนั้นคนทั้งห้องประชุมจุฬาลงกรณ์ฯ คงจะตราตรึงมิรู้ลืมเช่นเดียวกัน... แม้ฉันไม่ได้อยู่ตรงนั้นก็ตาม หากแต่สัมผัสถึงความปิติยินดีและปลาบปลื้มใจของคนทั้งห้องประชุมได้เลยทีเดียว และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง 6 ท่านในวันนั้นคงจะไม่มีวันลืมภาพเหตุการณ์ครั้งนั้นได้แน่ ๆ
เรื่องจากภาพ... ขออนุญาตนำเรื่องนี้มาเล่าอีกครั้ง
ด้วยเจตนาอยากบอกเล่าว่า เรื่อง "เล่าลือ"
ถึงพระมหากรุณาธิคุณนั้นเป็นเรื่องจริงที่สุด ในปี 2528 ขณะที่ผมและเพื่อนๆกำลังก้าวเข้าไปต่อหน้าพระพักตร์เพื่อรับพระราชทานปริญญาบัตรจากองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
เวลานั้นเองเกิดเหตุการณ์"ไฟดับ"ทั่วประเทศไทย ไฟที่ทำการส่องสว่างเพื่อการถ่ายภาพบัณฑิตที่กำลังเข้ารับพระราชทานปริญญาในหอประชุมใหญ่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยไม่สามารถสร้างแสงไฟเพื่อการถ่ายภาพสำคัญของชีวิตได้
ผมไม่มีภาพถ่ายครับเพราะแสงไม่พอ .... แต่การพระราชทานปริญญาไม่ได้หยุดลง
แม้ไฟจะมืดลงแต่พิธีการสำคัญยังคงดำเนินต่อไป.... ปริญญาบัตรลงมาพร้อม ๆ
กับผมด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวว่า ทำไมต้องเป็นเราที่จะไม่มีภาพสำคัญนี้ เศร้า แต่............ อีกสักพักหนึ่งซึ่งนานพอสมควร
......อาจารย์ที่ผมไม่รู้จักเดินมาบอกพวกผมว่า ในหลวงทรงรับสั่งให้บัณฑิตที่รับพระราชทานปริญญาช่วงที่ไฟดับที่ถ่ายภาพไม่ติดประมาณ
6 คนขึ้นไปรับพระราชทานปริญญาอีกรอบหนึ่ง.......!!!! อะไรกันนี่ เป็นไปได้เหรอ ! อะไรกัน
ในหลวงท่านทรงรับรู้ถึงความเศร้าของพวกผมได้อย่างไร! ท่านไม่ทรงเหนื่อยล้าแล้วหรอกเหรอ
ทรงพระราชทานปริญญาให้กับบัณฑิตมากมายแล้ว! ท่านสงสารพวกเราขนาดนั้นเลยเหรอ! ถ้าท่านจะมีพระราชดำริว่า
ทรงงานมามากแล้วขอเสด็จกลับ คงจะไม่มีใครคิดว่าอะไร ผม 6 คนก็แค่ผงธุลีที่ไร้ความหมายใด ๆ
จะทรงให้ความสำคัญให้เหนื่อยไปอีกเพื่ออะไร แต่ท่านมิได้คิดเช่นนั้น
ท่านเห็นความสำคัญของความรู้สึกของคนไทยน้อย ๆ 6 คนนั้นอย่างที่ผมไม่รู้จะพูดบรรยายความรู้สึกนั้นได้อย่างไร ผมปลาบปลื้มจนน้ำตาไหล แล้วผมก็ขึ้นไปรับพระราชทานปริญญาบัตรมาจนได้ภาพนี้มาครับ ผมกลับมานั่งที่เก้าอี้และคิดได้ว่า
เหตุผลท่านจึงไม่มองข้ามเราไป ในหลวงท่านทรงมีพระประสงค์อย่างแน่วแน่ที่จะให้เรารับปริญญามาด้วยความรู้สึกว่าเรา
เราต้องเป็นคนดีของสังคม
ผมมีโอกาสที่จะได้สัมผัสกับสิ่งเดียวที่ในหลวงทรงสัมผัสมาแล้วนั่นคือปริญญาใบนี้นี่เอง
ปริญญาใบนี้จะเป็นสิ่งสูงสุดที่จะคอยเตือนใจให้ผมทำความดีตามพระประสงค์ของในหลวง พระองค์ที่สูงเทียมฟ้าแต่กลับเห็นความรู้สึกของผงธุลีอย่างพวกผม ผมสัญญากับตัวเองในวันนั้นว่า
ผมจะเป็นคนดีของสังคม และจะรักในหลวงยิ่งชีวิต ขนาดคนอย่างผมยังได้รับพระมหากรุณาธิคุณขนาดนี้ สังคมไทยในหลายๆส่วนคงต้องได้รับจากพระองค์ท่านมากมายเหลือคณานับ นี่เป็นเรื่องเล็ก ๆ ของผมที่จะบอกว่า
ทำไมผมรักในหลวง ... ผมรักในหลวงยิ่งชีพครับ ... ฉันภูมิใจที่ได้เกิดเป็นคนไทยจริง ๆ ดีใจที่ได้อยู่บนผืนแผ่นดินที่เต็มไปด้วยพระมหากรุณาธิคุณของพระมหากษัตริย์พระองค์นี้ตลอดมา ขอตั้งสัตย์ปฏิญาณว่า "จะเป็นคนดีของประเทศนี้...อยู่เพื่อความสุขของคนอื่น มากกว่าความสุขของตัวเองเท่าที่ตนเองจะทำได้" รักในหลวงด้วยสุดหัวใจและจะจงรักภักดีตลอดไปค่ะ ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนานเทอญ ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ ภิริสา และ MissPostcard | กระดาษแห่งความคิดถึง ปล. ขอบคุณคุณตราชู รักในหลวงอีกครั้งค่ะ  |
| โดย Bhirisa_ภิริสา |