ทำไมห้องสมุดที่มีแต่หนังสือ...จึงยังมีคนเรียกว่า "ห้องสมุด" 

ทำไมไม่เรียกว่าห้องหนังสือ

มาค่ะ...ฉันจะเล่าให้ฟัง

การครั้งหนึ่งนานมาแล้ว....

สยามประเทศของเรายังไม่มีระบบการพิมพ์หนังสือใช้ 

เราใช้วิธีจะบันทึกตัวหนังสือโดยวิธีจารลงบนแผ่นไม้หรือใบลาน

เก็บไว้ใช้เล่าเรียนศึกษาโดยการบันทึกสรรพวิทยาต่าง ๆ 

เช่นนิทาน ชาดก พระไตรปิฎก ไว้ให้ผู้อื่นศึกษา

เก็บโดยเจาะรูร้อยเชือก ประกบหัวท้ายด้วยไม้สลักลวดลาย ต่าง ๆ 

แบบนี้เรียกหนังสือผูก 

 เมื่อมีจำนวนมากขึ้นจึงต้องมีการเก็บรวบรวม

ไว้ในบ้านของเจ้านายหรือหอเก็บตำราของวัด

โดยที่สมัยก่อนชาวบ้านยังไม่มีการศึกษาเล่าเรียน 

ผู้ที่จะสามารถเก็บรวมรวมสมุดไทยไว้ได้

จึงมีแต่เจ้านายผู้ใหญ่ หรือพระในวัด...

สถานที่รวบรวมจึงมีชื่อเรียกว่า "หอพระสมุด" 

การจารลงบนกระดาษทำได้ช้า จึงหมดความนิยมไป

 แต่การเรียกหอพระสมุดที่ใช้เก็บหนังสือตำรา

ยังคงเรียกกันจนติดปากว่า "หอพระสมุด"

และกร่อนคำจนเหลือเพียงคำว่า...หอสมุด...หรือห้องสมุดมาจวบจนปัจจุบัน

และห้องสมุดแห่งแรกของไทยในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์คือ

"หอพระมณเฑียรธรรม" ตั้งอยู่ในวัดพระศรีรัตนศาสดาราม

หรือวัดพระแก้วนั่นเอง

สวัสดีค่ะ...