..... นานมาแล้ว .. เคยมีคนบอกกับฉันว่า .....

..... “ทุกคนมีพื้นที่เล็กๆ ของตัวเอง ...  ที่ที่อยากซุกตัวเข้าไปอยู่แต่ตรงนั้นเวลาไม่สบายใจ  ที่ที่ช่วยพยุงหัวใจเอาไว้

ไม่ให้ความทุกข์กดทับจนแหลกละเอียด ที่ที่ช่วยทำให้มองเห็นความเศร้าหมองเป็นแค่เรื่องธรรมดาสามัญในชีวิต”

..... ฉันเคยพยายามออกตามหาพื้นที่นั้นของฉัน แต่ก็เหมือนมันไม่เคยมีอยู่เลยบนโลกใบนี้

..... ทุกกิจกรรมในสถานที่ที่เคยทำให้ฉันมีความสุข   ถูกครอบงำด้วยความเหนื่อยหน่ายจนแทบไม่อยากขยับตัว   ทุก

สถานที่สวยงามที่สายตาควรสัมผัสรับรู้ถึง ถูกอารมณ์มัวหมองบดบังจนพร่าเลือนเกินกว่าจะรับรู้ .. มองเห็น ... 

..... ความว่างเปล่าของท้องฟ้า .. แจ่มชัดกว่าความสดชื่นของแมกไม้ขุนเขา 

..... ความเวิ้งว้างของผืนน้ำ .. สะกดความน่าอภิรมย์ของฟองขาวบนหาดทรายละเอียด

..... ทุกคนล้วนแล้วแต่เคยมีความทุกข์ ... แต่ .....

..... จะมีฉันคนเดียวหรือเปล่าที่ไม่มีที่พอจะให้ปลดมันลงวางแม้เพียงชั่วขณะ เพื่อพักหอบหายใจกับเขาบ้างเลย

..... วันที่วิญญานอ่อนล้าพรากเรี่ยวแรงไปจากกายร่าง

..... ฉันแบกอารมณ์ไร้สภาวะหากแต่หนักอึ้งกินแรง    ออกเดินทางไกลไปบนเส้นทางแห่งปรารถนาของบุคคลอันเป็น

ที่รัก สู่ชายคาเรือนพักอันอบอุ่น จากคนพิเศษ 2 ท่าน ที่กำลังจดจ่อรอคอยการกลับไปของฉัน

..... ฉันรู้ .. ความรักยังคงน้อมรอฉันอยู่ที่นั่นเสมอ

..... แต่ที่ฉันไม่รู้ก็คือ .. ฉันจะทำได้ดีแค่ไหนเพื่อไม่ให้ทุกคนรู้ว่าฉันกำลังไม่สบายใจ      ผิวหน้าที่อารมณ์หม่นหมอง

สาปส่งให้แข็งกระด้าง พอจะสร้างรอยยิ้มขึ้นมาได้ไหม ขากรรไกรที่ถูกแช่แข็งไว้ด้วยความในใจจะขยับเอื้อยเอ่ยอะไร

ออกมาได้มากซักเท่าไหร่

..... ฉันจะอยู่กับความทุกข์ ท่ามกลางความสุขที่โอบล้อมอยู่รอบๆ ตัวได้ดีแค่ไหน ??? 

..... ฉันไม่ได้เกิดและเติบโตขึ้นในสถานที่แห่งนี้   รั้วรอบขอบบริเวณไม่มีภาพเงาอดีตของเด็กชายซุกซนประทับไว้ใน

ความทรงจำเลยแม้แต่น้อย   หากแต่ความสุขบนความเรียบง่ายภายใต้ชายคาห้องแถวไม้หลังหลังเดิม   ที่เคยซุกกาย

ฝากลมหายใจเมื่อครั้งวัยเยาว์    ยังคงดำเนินไปตามจังหวะการเต้นของหัวใจที่ระอุอุ่น   ภายใต้ชายคาบ้านหลังใหม่นี้

อย่างสม่ำเสมอ

..... มันไม่ใช่แค่ภาพเก่าที่ฉายซ้ำอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า   หากแต่คล้ายกับว่ากาลเวลาไม่เคยเคลื่อนขยับออกไปจากตรง

นั้นเลยต่างหาก

..... ตี 5 ของทุกๆ เช้า มารดาอันเป็นที่รักยังคงพาร่างกายลุกขึ้นมาจากที่นอนเพื่อหุงหาอาหาร ทำกับข้าวเหมือนเช่น

เดิม   จะมีที่แปลกแตกต่างออกไปซักนิดก็ตรงที่ว่า ไม่มีใครต้องไปซื้อหาผักสดกันที่ตลาดอีกแล้ว    เพราะตอนนี้หลัง

บ้านเรามีซุปเปอร์มาเก็ตผักสด  ซึ่งข้าราชการเกษียณวัยขยับเข้าใกล้ 70 ปี คอยดูแลรดน้ำพรวนดินให้งอกงาม รอวัน

ที่จะเก็บเอามาบริโภคกันพร้อมหน้าในครอบครัว

..... สิ่งที่เห็นจนเป็นความเคยชิน มักสร้างอารมณ์วิสัยที่ชินชา     หากแต่ในเวลาที่อารมณ์สะบัดกวัดแกว่ง   ก็มีบ้างที่

ความชินชาจะบังเอิญไปสะเปะสะปะสัมผัสกับความเคยชินที่คุ้นเคยเข้าพอดี ..

..... ต่อให้ความสลับซับซ้อนของการดำรงชีวิต ที่คนเราก่อร่างสร้างมันตามเวลาและวัยที่เพิ่มมากขึ้น จะเปลี่ยนแปลง

อะไรหลายสิ่งหลายๆ อย่างในตัวคนเราโดยไม่รู้สึกตัวก็ตาม

..... แต่เพียงแค่หลงลืมยังมิอาจลบเลือนสิ่งที่เคยมีให้สูญสลายหายไปได้

..... ดังเช่นใครหลายคน .. หลงลืมจินตนาการซ้ำๆ กับของเล่นชิ้นเดิมๆ ในวัยเด็ก    ที่สร้างความเพลิดเพลินให้อย่าง

ไม่รู้หน่าย มุ่งหน้าแสวงหาความท้าทายใหม่ๆ พร้อมสมมุติมันว่าเป็น ‘ความจริงแท้’ ที่ชีวิตพึงแสวงหามาครอบครอง

..... ดังเช่นฉัน .. หลงลืมความเรียบง่ายของครอบครัว   ซึ่งมอบความสบายใจและรอยยิ้มให้กับฉันมาไม่รู้เท่าไหร่ต่อ

เท่าไหร่     พาชีวิตมุ่งสู่ความวุ่นวายเพื่อแสวงหาแสวงหาความสุขซึ่งอุปาทานขึ้นมาเองว่ามันมีอยู่ตรงนั้นอย่างขลาด

เขลาเบาปัญญา

..... ในกระท่อมริมน้ำที่บิดาอันเป็นที่รักค่อยๆ นั่งเหลาไม้ไผ่ทีละซี่   นำมาสอดสับสลับสานจนกลายเป็นฝาผนังที่เว้น

ช่องว่างให้สายลมเย็นรอดเร้นผ่านเข้ามาภายใน เพื่อให้ลูกชายลูกสาวเอาไว้นั่งทำงานเวลากลับมาบ้าน

..... ฉันเพิ่งมารู้สึกตัวว่าความกลัดกลุ้มกังวลใจสูญสลายหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ .. ไม่รู้ ...

..... ใต้ฟ้าคราม .. ที่แสงแดดสาดส่องมอบความอบอุ่น

..... ใต้ชายคาบ้านที่ไม่ได้เกิดและเติบโต .. ลมหายใจถูกปลดปล่อยอย่างสม่ำเสมอด้วยความโล่งโปร่งสบาย

..... นี่ซินะ .. พื้นที่ของฉัน พื้นที่ที่ฉันมีมันอยู่กับตัวมาโดยตลอด

..... ‘มี ห รื อ ไ ม่ ??   กับ   รู้ ตั ว ห รื อ เ ป ล่ า ??’ 

..... อีกกี่เรื่องราวที่ฉันกำลังมองหาคำตอบจากการตั้งคำถามที่ผิดเช่นเดียวกันนี้ ...

พรายพิลาศ

Voices of the wind / Wayra