บทรำพันของท้องฟ้าที่กรีดกลั่นสายฝนลงมาบอกคิดถึงดิน ยังคงพรำสายลงมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่คืนวานคล้ายดังปรารถนาที่มากมายเกินสะกดกลั้นเก็บไว้ได้ บางช่วงหนาเม็ดหนักหน่วงเช่นวงกอดของคู่รักที่กลับมาพบกันอีกครั้งหลังพลัดพราก บางขณะเบาบางนิ่มนวลประหนึ่งสัมผัสอ่อนโยนของฝ่ามือที่บรรจงลูบไล้ลงบนเส้นผมของคนรัก

     ยางมะตอยบนผิวถนนถูกน้ำฝนเคลือบฉาบแลดูมันปลาบไปทั้งสาย นานๆ ครั้งจึงจะปรากฏล้อรถบดรีดความเปียกแฉะให้ฟุ้งละอองขึ้นมาซักที สายฝนของเช้าวันใหม่จัดการชะล้างความพลุกพล่านคึกคักของตลาดนัดวันหยุดแห่งนี้ ให้กลายเป็นความเงียบเหงาซบเซาลงไปถนัดตา ผิดไปจากทุกสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา

     “จะตกไปถึงไหนหนอฝน ไม่เห็นใจคนทำมาหากินมั่งเลยเว้ย!!!”

     พ่อค้าหมูปิ้งส่งเสียงบ่นขึ้นมาอย่างอิดหนาระอาใจกับสายฝนที่พรมลงมาไม่ยอมหยุด ปลุก “ไอ้จ๋อง” หมาสาธารณะที่คุดกายนอนอยู่ใต้ร่มหลังคาใกล้ๆ กัน ให้ลืมตามาเหลือบมอง ก่อนจะยกคอขึ้นส่งสายตาผ่านเลยไปยังพงหญ้าริมคูน้ำตรงปากทางเข้าตลาด ที่ขณะนี้มีหัวเรียวมนของสิ่งมีชีวิตบางอย่างค่อยๆ เสือกดุนดงหญ้าจนโผล่พ้นออกมาให้เห็นตัว

     ไอ้จ๋องนอนมองความเชื่องช้าจากสี่ขาสั้นกุด ที่กำลังคืบคลานพาลวดลายบนตัวขยับผ่านความเปียกแฉะของดินโคลนริมถนนอย่างเฉยเมย ปล่อยให้ความเคลื่อนไหวที่กลมกลืนกับบรรยากาศมัวหม่นหงอยเหงาของเช้านี้ดำเนินตามเรื่องตามราวของมันอย่างนั้นต่อไป

     แต่ทันทีที่ขาคู่หน้าของเจ้าเหี้ยวัยละอ่อนก้าวแตะบนผิวพื้นยางมะตอย ความเนิบนาบของเหตุการณ์เบื้องหน้าพลันแปรเปลี่ยนเป็นความวุ่นวายขึ้นมาในทันที !!!

     นกสาลิกา ๒ ตัว บินโฉบลงมาพร้อมเสียงแหลมเล็กแปร่งหูเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว กระพือปีกเข้ารุมจิกตีเจ้าเหี้ยตัวเล็กริมถนนกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ชนิดที่ไม่ยอมจะให้มันก้าวขาไปข้างหน้าได้เลยแม้แต่ก้าวเดียว ประหนึ่งพบอริที่ไม่ยินดีจะให้เสนอหน้าเข้ามาในถิ่นของตัวเองได้ ทำเอาเหี้ยตัวนั้นเกิดอาการกึกกักยึกยักชะงักค้างอยู่แค่บริเวณนั้น จะเดินหน้าก็ไม่ได้ จะถอยหลังก็ยังไม่ยินยอม แต่ไม่ทันจะได้เห็นว่าสุดท้ายแล้วมันจะติดสินใจประการใด นกทั้งสองพลันส่งเสียงร้องด้วยความตกใจบินผละจากเป้าหมายโผขึ้นยอดไม้ด้วยความตระหนกตามสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอด ทันทีที่สำเหนียกถึงแรงลมจากกรวดก้อนหนึ่ง ที่เพิ่งปลิวหวือแหวกอากาศผ่านช่องว่างระหว่างมันทั้งคู่ลอยเข้าไปตกอยู่ในพงหญ้าอีกฟากฝั่งถนน

     เจ้าเด็กเหี้ยที่กำลังเผชิญกับอุปสรรคจนติดแหงกอยู่แค่ตรงนั้น ไม่รีรอปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป ความเชื่องช้าที่แสดงให้เห็นเมื่อแรกปรากฏตัวถูกสลัดทิ้งเปลี่ยนเป็นความปราดเปรียวเข้ามาสวมแทนที่ สี่ขาสั้นเต่อสำแดงพลังที่ซุกงำซ่อนเอาไว้พาลำตัวพุ่งปราดข้ามถนนราดยางมะตอย ตะกายพรวดขึ้นไปบนกิ่งมะขามริมทางก่อนจะเผ่นลงมาพร้อมไข่ฟองเล็กในปาก วิ่งรี่เสือกร่างผลุบหายกลับเข้าไปในพงหญ้าที่มันเพิ่งแสดงตัวออกมาเมื่อครู่อย่างรวดเร็ว

     ฉากชุลมุนของวิถีชีวิตที่ขัดแย้งจบลงท่ามกลางสายฝนที่เริ่มหนาเม็ดขึ้นอีกครั้ง เหลือทิ้งไว้แต่เพียงเสียงโวยวายพาลพาโลของคนขายหมูปิ้งที่กำลังเอื้อมมือเก็บหนังสติ๊กไว้ใต้ท้องรถเข็น

     “ห่าเอ้ย!!! เกเรกันนัก เดี๋ยวพ่อก็สอยมาย่างกินทั้งผัวทั้งเมียซะนี่ คนยิ่งขายของไม่ได้อยู่ ฝนก็ตกไม่รู้จักหยุดเสียทีโว้ย !!!”

     ไอ้จ๋องอ้าปากหาวอย่างไม่คิดสนใจกับเหตุการณ์ที่ไม่ใช่เรื่องของมัน พลางงุดหัวลงเอนราบขนานกับพื้นอีกครั้ง รอคอยใครซักคนหนึ่งที่จะแวะมาซื้อหมูปิ้งแล้วเผื่อแผ่อาหารมาถึงมันบ้าง

     เช้านี้ลิ้นของมันยังไม่มีวาสนาได้สัมผัสรสชาติของหมูปิ้งเลย ...

พรายพิลาศ

๑๓ ตุลาคม ๒๕๕๘

     บันทึกท้ายเรื่อง

     ผมเขียนเรื่องสั้นเรื่องนี้จากเหตุการณ์ที่ BG ชายสามหยด บังเอิญไปพบเห็นและได้บันทึกภาพเก็บไว้มาแบ่งปันให้ได้ชม (พร้อมส่งเสียงยุมาว่าลองเอาไปสร้างพล็อตเขียนเรื่องสั้นดูซิ)

     แรกเห็นภาพนี้ ผมเองรู้สึกไม่แตกต่างอะไรกับอีกหลายๆ ท่านที่รู้สึกเห็นใจเจ้าลูกเหี้ยตัวนั้น และมองว่ามันกำลังโดนนกสองตัวรุมรังแก ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาของระบบการรับรู้ของคนเราที่จะประมวลสิ่งที่ตาเห็นเข้ากับประสบการณ์การเรียนรู้ที่สะสมไว้ ก่อนสังเคราะห์ออกมาเป็นข้อสรุปให้กับเรื่องหนึ่งเรื่องใด โดยบางครั้งเราก็หลงลืมกันไปว่า นั่นอาจเป็นเพียงเศษเสี้ยวเล็กๆ ของเหตุการณ์ที่ถูกจับแยกออกมาจากภาพรวมอันสัมบูรณ์เท่านั้น

     เหี้ยตัวนั้นจะดิ้นรนเสี่ยงตายข้ามถนนไปทำอะไร ???

     จำเป็นอะไรที่นกสองตัวนั้นต้องบินมารุมจิกตีเหี้ยที่กำลังข้ามถนน ???

     เหล่านี้ล้วนเป็นเหตุการณ์ที่เราไม่รู้ไม่เห็น เพราะไม่ได้ถูกบันทึกภาพเอาไว้เพื่อนำมาฉายให้ได้ชม แต่ความสงสารของคนเราก็ได้ทำหน้าที่ตัดสินไปแล้วว่า เหี้ยตัวนั้นคือผู้ถูกกระทำ !!!

     “เหี้ย” ที่คอยจ้องฉกฉวยผลประโยชน์ของผู้อื่นแต่ได้รับความเห็นใจ

     “สาลิกา” ที่ปกป้องผลประโยชน์ของตัวเองที่ถูกมองเป็นผู้ร้าย

     “คนขายหมูปิ้ง” ที่ตัดสินเรื่องราวจากสิ่งที่ตนเองเห็น

     “ไอ้จ๋อง” ที่สนใจแต่ปากท้องของตัวเอง  

     ทั้งหมดเป็นเหตุการณ์และตัวละครที่ผมสมมุติขึ้น โดยไม่ได้เจตนาจะเปรียบเทียบถึงใคร หรือกล่าวพาดพิงฝ่ายไหนกลุ่มบุคคลใด ที่ตั้งใจเพียงแค่อยากตั้งคำถามเอาไว้ว่า สิ่งสมมุติเหล่านั้นมันมีอยู่จริงในสังคมของเราหรือเปล่า??? เท่านั้นเอง