เหล็กพับบังตาถูกคลี่ดึงออกมาจนแนบสนิทชิดกันปิดบังของกินของใช้จิปาถะที่เคยเห็นระเกะระกะอยู่บนชั้นวางของ ประตูเหล็กยืดสีเขียวซีดวัสดุฉาบเคลือบผิวร่อนกะเทาะเปิดโอกาสให้สนิมเข้ายึดครองจนเห็นเป็นรอยด่าง ยังคงปรากฏแม่กุญแจตัวใหญ่แขวนล็อกเอาไว้กับห่วงประตูอย่างแน่นหนา

     ผมชะเง้อมองภาพนั้นจากในบ้านด้วยความผิดหวังเคล้าระคนความขี้เกียจ

     น่าจะซัก ๔-๕ วันได้แล้วที่ “ร้านแปะกิม” โชห่วยหน้าบ้าน โอเอซิสอันดูรกตาหากทว่าช่วยปะชุนรอยขาดของความต้องการให้กับคนท้ายหมู่บ้านอย่างลงตัวเสมอมา ปิดสนิทอยู่ในสภาพไร้วี่แววผู้พักอาศัยเช่นนี้

     “เตงเด๋วเค้ามานะออกไปซื้อของปากซอยแพ่บ”

     นิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้างของผมขยับไปมาบนหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความชำนาญ แม้ตัวอักษรที่เรียงเป็นพรืดบนนั้นจะดูเล็กมากเมื่อเทียบกับปลายนิ้วโป้งเทอะทะ แต่นั่นไม่ใช่อุปสรรคที่จะมาจำกัดความเร็วในการสัมผัสมันแต่ละตัว เพื่อปะติปะต่อเป็นข้อความส่งไปบอกใครคนหนึ่งได้เลย และเพียงไม่กี่อึดใจ สติ๊กเกอร์รูปนกตัวสีเขียวขนปลายปีกทำสัญลักษณ์มือ ‘OK’ ก็ถูกส่งกลับมา พร้อมข้อความสนทนาแสดงความห่วงใย

     “ฝนตกป่ะ อย่าลืมเอาร่มไปด้วยนะ ที่นี่ฝนตกหนักมากรุย”

     “ม่ายตกอ่ะ ไปแระเด๋วมาคุยต่อ”

     จักรยานที่ซื้อมาไว้เพื่อปั่นออกกำลังกาย ถูกจูงออกมาใช้งานนอกวัตถุประสงค์อีกครั้งในวันที่ความสะดวกถูกจองจำไว้หลังซี่เหล็กทาวน์เฮ้าส์อันเงียบสงบ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพาดขาขึ้นไปนั่งคร่อมบนเบาะเรียวรีดำ เป็นมัน เสียงพูดคุยของ ๒ สามีภรรยาสูงวัย เพื่อนบ้านคุ้นหน้าหากแต่ยังไม่เคยพูดคุยกันเลยซักครั้ง ซึ่งกำลังเดินสวนกลับเข้ามา พลันทำให้ผมต้องหันไปมองบ้านฝั่งตรงข้ามที่มีถนนกว้างเพียงไม่กี่เมตรทอดขวางอยู่ พร้อมรสชาติแปร่งปร่าที่ถ้อยสนทนานำพาเข้ามาเจือผสมในความรู้สึก

     ไม่ต่างกับคนที่กำลังดื่มน้ำสะอาดจากแก้วไม่ทันหมด อยู่ดีๆ รสชาติของน้ำพลันเปลี่ยนเป็นกร่อยขื่นจนแทบสำลัก ทำให้อดผรุสวาทต่อความฝาดเฝื่อนอันชวนขุ่นข้องนั้นออกมาเป็นข้อสงสัยว่ามันเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร ???

     “เห็นหมวยเล็กบอกว่า พรุ่งนี้หลังทำบุญกระดูกเตี่ย ลอยอังคารเสร็จเรียบร้อยจะกลับมาสะสางของที่เหลืออยู่ในร้าน เพราะคงจะไม่ขายของต่อจากเตี่ยแล้ว”

     คำพูดที่บังเอิญได้ยินให้คำตอบของประตูเหล็กที่ปิดสนิทแก่ผม แต่นั่นไม่ได้สำคัญอะไรมากไปกว่าการที่ผมเพิ่งรู้ว่า แปะกิมที่อาศัยอยู่บ้านตรงข้าม ‘ตายแล้ว’ โดยที่ผมไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับใครเขาเลย !!!

     มันเป็นเรื่องที่งี่เง่ามากในความรู้สึกของผม และเรื่องบ้าๆ แบบนี้มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นได้เลย

     หากแค่ ...

     ผมแอดไลน์หรือเฟซบุ๊คของหมวยเล็กลูกสาวแปะกิมเอาไว้ !!!

พรายพิลาศ

๑๙ ตุลาคม ๒๕๕๘

     บันทึกท้ายเรื่อง

     เพื่อนๆ มักจะขำผมเสมอ เวลาที่ผมบอกกับพวกเขาว่า “ผมเล่นไลน์ไม่เป็น”

     หลายคนพยายามบอกผมให้ลองเล่น เพราะมันไม่ได้เล่นยากอะไรเลย

     แต่ก็อีกนั่นล่ะครับ ที่ผมไม่ใช้ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องของความ ‘ยาก-ง่าย’ อะไรเลย

     ผมแค่รู้สึกว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องพึ่งพาเทคโนโลยีเพื่อต้องติดต่อสื่อสารกับใครตลอดเวลาขนาดนั้น ก็เท่านั้นเอง

     แต่นั่นก็ทำให้ผมพลาดข่าวสารบางอย่างควรจะทราบไปเหมือนกัน หากบังเอิญว่าข่าวสารนั้น ...

     “ก็บอกไปทางไลน์กลุ่มแล้วไง !!!”

     “แปะกิม” อาจจะเป็นผม หรือ “ตัวตน” ของใครคนใดคนหนึ่งในสังคมปัจจุบัน

     ซึ่งอาจไร้ตัวตน หรือสูญหายไปจากโลกใบนี้ได้ง่ายๆ โดยไม่มีใครรู้

     เพียงเพราะไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ในวงจรที่มีเทคโนโลยีการสื่อสารคอยขับเคลื่อนลมหายใจ

     ‘ความไกล’ ที่ถูกบีบให้ร่นระยะเข้ามาใกล้กันมากขึ้น

     ‘ความใกล้’ ที่ช่องว่างถูกขยายออกไปจนไกลเกินการรับรู้

     เป็นเพียงหนึ่งในหลายๆ บริบททางสังคมที่เปลี่ยนแปลงไปในวันนี้

     ไม่ต่างจากจักรยานที่ถูกนำมาใช้เพื่อออกกำลังกาย มากกว่าเป็นพาหนะสำหรับการเดินทาง

     เทคโนโลยีกำลังเปลี่ยนสภาวะทางกายภาพ ให้เป็นคล้าย “ภาพลวงตา” มากเข้าไปทุกที