ขอเล่าประสบการณ์ในอดีตของชีวิตนักเรียนประจำอีกครั้งนะครับ...

*........เด็กนักเรียนประจำสมัยก่อนๆมักจะถูกทอดทิ้งอยู่เสมอ  เสาร์-อาทิตย์  ทางบ้านที่อยู่ไกลๆก็ไม่มีผู้ปกครองไปรับออกนอกโรงเรียน  การติดต่อสื่อสารกับทางบ้านสมัยนั้นก็มีทางจดหมายอย่างเดียว   ไม่มีโทรศัพท์มือถือเหมือนอย่างทุกวันนี้  หรือแม้เดือดร้อนจำเป็นจริงๆต้องขอใช้โทรศัพท์จากทางโรงเรียนก็ต้องต่อสายผ่านทางโอเปอร์เรเตอร์ ต้องรอคู่สายว่างจึงจะติดต่อได้  ถ้าจำไม่ผิดค่าโทรทางไกลสมัยนั้นก็นาทีละ 15 บาท  ฉนั้น..ก็จะมีเด็กอยู่กลุ่มหนึ่งที่ไม่ได้กลับบ้าน  ซุกอยู่ตามมุมตามซอกตึก  แอบสูบบุหรี่  กินเหล้า  สูบกัญชา  อ่านหนังสือลามกที่สมัยก่อนเขาเรียกกันว่า"ปกขาว"  นั่นแหละครับ  เพราะครูเวรฯที่อยู่ที่ตึกประจำ  บางครั้งเขาก็ต้องกลับบ้านบ้างเช่นกัน  เด็กๆกลุ่มนี้ก็กลายเป็นเสมือนเด็กเร่ร่อน  ปีนรั้วโรงเรียนแอบหนีไปเที่ยวบ้าง  ดูหนังเวียน 2 เรื่องควบบ้าง  เดินตะลอนๆกลับเข้าหอเช้าบ้าง  สารพัดที่เด็กๆจะคิดอยากจะทำ  อยากจะไป  มันเหมือนไม่รู้จะทำอะไรกันดี...

...........คืนวันหนึ่ง  ประมาณเที่ยงคืน  ผมนอนไม่หลับ  คิดจะหนีออกไปเที่ยวนอกโรงเรียนก็ไม่มีสตางค์  เดินเล่นไปเรื่อยเปื่อยบนตึกประจำนั้น  บรรยากาศค่อนข้างจะเงียบเหงาเพราะวันนั้นเป็นวันเสาร์  เด็กนักเรียนส่วนใหญ่จะมีผู้ปกครองไปรับกลับบ้าน  ตามความเคยชินที่เวลาคิดจะปีนรั้วหนีออกนอกโรงเรียนจะต้องปีนขึ้นเดินตามขอบชายหลังคาชั้นที่ 4 ของตึก  ผมปีนออกไปเดินเลาะตามขอบหลังคาไปเรื่อยๆ  ผมเจอเพื่อนคนหนึ่งนั่งสูบกัญชาอยู่คนเดียว  (กลิ่นบุหรี่กับกลิ่นกัญชาจะแตกต่างกัน  เราจึงรู้ว่าเขาเล่นกัญชาอยู่)  เพื่อนคนนั้นเขาทักผมว่า "เฮ้อ..บรรยากาศดีๆอย่างนี้  ซักจึ๊กไหม?"  ผมปฎิเสธและนั่งคุยกับเขาอยู่บนชายคานั่นแหละ  จนกระทั่งเขาพูดถึงตึกหลังใหม่ที่อยู่ตรงด้านหน้าซึ่งห่างจากที่เรานั่งอยู่หลายกิโลเลยที่เดียว (สมัยนั้นอาคารสูงยังไม่มาก)  "เฮ้ย..กูว่าไอ้ตึกใหม่นั่นมันสร้างเร็วฉิบ..เลยว่ะ"  ผมมองตาม "ไหนว๊ะ?  มันก็ตึกเก่าตั้งกูเข้าเรียนที่นี่มันก็มีอยู่แล้ว"  เพื่อนผมมันตอบว่า "นั่นนะมีอีกตึกหนึ่งสร้างเหมือนเดิมเด๊ะเลย"..ผมว่า."กูว่ามึงเมาแล้วนะ  เข้าข้างในเถอะ"  ทันทีที่พูดจบเพื่อนผมมันลุกขึ้นเดินพรวดออกจากขอบชายคานั้นทันที  เร็วเท่าความคิดผมคว้าคอเสื้อมันกระชากเข้าไปฟาดกับหลังคากระเบื้องจนแตก  ผมลากมันเข้าไปในตัวตึกทันที  โอ..วินาทีนั้นอะไรกำลังจะเกิดขึ้น  ภาพนั้นยังติดในความทรงจำผมมาทุกวันนี้เลย...ตึก 4ชั้น..

.....ทุกวันนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันมากเพียงแต่เราอยู่กันคนละจังหวัดเท่านั้นเอง  เขาจำไม่ได้หรอกครับว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น  ผมเล่าให้เขาฟังแต่เวลาที่ผ่านไปเหมือนเขาไม่รู้เรื่องจริง ๆ แต่..ผมซิครับ...จำไม่ลืมจริงๆ....!!!

*....เรื่องเล่าจากตึกประจำยังไม่หมด  แต่หวังว่าจะเป็นอุทาหรณ์ให้กับผู้ปกครองบางท่านที่กำลังคิดจะส่งลูกไป......?