เย็นวันอาทิตย์ที่ผ่านมา...จู่จู่..!!  ก็มีรถยนต์คันงามมาจอดที่หน้าบ้านเรา  คนที่ก้าวออกมาพร้อมกับสตรีอีกคนหนึ่ง  เราจำเขาไม่ได้หรอก..จนกระทั่ง..เขาร้องทักเรา  เราหยุดมองเขาอยู่พักหนึ่งจึงจำได้ว่า  เป็นเพื่อนเก่านักเรียนประจำของเรานั่นเอง  เขามาพร้อมภรรยาของเขา  นานทีเดียวที่เขาไม่ได้แวะมาหา  งานนี้จึงต้องมีการสังสรรค์กัน  ก็เฮฮาฟื้นความหลังกันพอสมควรเพราะความที่เราเคยเป็นนักเรียนประจำ  ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเด็กต่างจังหวัดกันแทบทั้งหมด  และเราก็มีเพื่อนคนใต้กันอยู่หลายคน  รวมทั้งเขาด้วย  เขาทำธุรกิจส่วนตัวกับครอบครัวที่จังหวัดนราธิวาส  บ้านเกิดของเขานั่นแหละ  เขาเล่าเหตุการณ์ต่างๆให้เราฟังมากมาย  เขาต้องพาลูกและแม่เข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯเพื่อความปลอดภัย  และกำลังคิดที่จะย้ายฐานไปอยู่แถวๆนครราชสีมา  กำลังอยู่ในขั้นของการหาที่ดินและความเหมาะสมอยู่..

.....หลังจากการทานอาหารกันจนอิ่มหนำสำราญ  เราจึงเดินออกมาดูรถยนต์คันงามตามคำเชิญชวนของเขา  รถยนต์คันนี้ถูกแปลงสภาพภายในไปหลายๆอย่าง  ผนังด้านในตัวรถที่บุฟองน้ำหุ้มหนังทุกด้านถูกแกะออกแล้วเสริมด้วยแผ่นเหล็กบางๆคั่นไว้ทุกด้าน  กระจกด้านหลังติดฟิลม์มืดสนิท  มีหมอนอิงวางเรียงราย  ภายในหมอนอิงทุกใบจะผ่าตรงกลางเอาแผ่นเหล็กเสียบไว้  เขาบอกว่าต้องป้องกันตัวเองไว้ให้มากที่สุด  เพราะเขาต้องเดินทางเสมอ  อะไรจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้  เขาบอกอีกว่าธรรมดาที่ขับรถคันนี้ในพื้นที่  เขาพกปืน 1 กระบอก  หากภรรยาไปด้วยภรรยาก็พกด้วยอีก 1 กระบอก...ชืวิตนอกบ้านไว้ใจอะไรไม่ได้..!!

....จนกระทั่งเวลาผ่านไปพอสมควร  เขาก็เดินทางต่อไปเพื่อแวะไปหาคุณแม่ของเขา  และลูกๆที่โรงเรียนประจำ...

********เหตุการณ์ที่เราได้รับรู้  ได้เห็น  มันสะท้อนใจเรามาก  นี่เมืองไทยหรือนี่?  ชาวใต้ของเราหาความปลอดภัยในชีวิตไม่ได้เลยหรือ?  ต้องรออีกหรือว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวของเพื่อนเราคนนี้?  เมื่อไหร่จะสงบซะที  เราก็ได้แต่ภาวนา..ให้เพื่อนเราและชาวสามจังหวัดชายแดนใต้มีความสุขและปลอดภัยด้วยเถิด......*********************