**********เมื่อสัปดาห์ที่แล้วได้รับบัญชาจากคุณแม่บ้านให้ช่วยจัดตู้หนังสือในห้องนั่งเล่น  ผมจึงได้ทำการจัดเก็บรื้อค้นพบหนังสือเก่าเก็บมากมายหลายเล่มที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์  เปิดดูอยู่หลายเล่ม  จนมาพบหนังสืออ่านบทกวีนิพนธ์โคลงสี่สุภาพเข้าเล่มหนึ่ง  พิมพ์โดยกองตำรา กองวิชาการ เมื่อ พฤษภาคม ๒๔๘๓.มีหลายตอนเลยทีเดียวที่อยากจะคัดลอกบางส่วนมาให้เพื่อนชาวบล๊อกได้อ่านกัน

.........ทุกท้ายคำโคลงจะมีคำอธิบายศัพท์ให้ด้วย  ภาษาใช้บางคำดูแปลกดี  ผมจึงขอคัดมาให้อ่านในบางบท..

                              คนใดโผงพูดโอ้                  อึงดัง

               อวดว่ากล้าอย่าฟัง                              สับปลี้

               หมาเห่าเล่าอย่าหวัง                            จักขบ  ใครนา

               สองเหล่าเขาหมู่นี้                               ชาติเชื้อเดียวกัน.  (๑๒๖)

*****คำอธิบายศัพท์ :  สับปลี้ คือ สับปลับ  เป็นคำใช้แสดงลักษณะของการพูด  หมายความว่า กลับกลอก  ตลบตะแลง  ไม่แน่นอน..../

                              สนิมเหล็กเกิดแต่เนื้อ             ในตน

               กินกัดเนื้อเหล็กจน                                กร่อนขร้ำ

               บาปเกิดแต่ตนคน                                 เป็นบาป

               บาปย่อมทำโทษซ้ำ                               ใส่ผู้บาปเอง.  (๑๓๐)

*****คำอธิบายศัพท์ :  ขร้ำ  คือ  คร่ำ  ชำรุด  โทรม..

++++++นี่เป็นส่วนหนึ่งของ"สุภาษิตโลกนิติคำโคลง" ที่ยกมาให้อ่าน  ฟัง ดู ความสละสลวยของการใช้คำไทยในสมัยเก่าก่อนแฝงคำเปรียบเทียบต่างๆได้ดียิ่ง...หากยังเป็นที่สนใจ..โอกาสต่อไปจะนำบทตอนอื่นๆมาให้อ่านอีกครับ...