***  วัน...แห่งการตัดสินใจ..

..........................เมื่อหลายปีก่อน...ผมมีเพื่อนสนิทอยู่กลุ่มหนึ่ง  เราลงหุ้นกันทำโต๊ะรับพนันฟุตบอลต่างประเทศ  โดยรับราคาต่อรองฟุตบอลแต่ละคู่มาจากปั๊วแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ  กิจการการพนันประเภทนี้นับว่าทำรายได้ดีมาก  เราร่วมกิจกรรมอันนี้ด้วยกันมาร่วม 3 ปี  ปั๊วจากกรุงเทพฯก็เริ่มมีปัญหาการหมุนเวียนเงิน  พวกเราจึงตัดสินใจเลิก  มีการจัดสรรแบ่งปันกำไรกันอย่างเป็นกอบเป็นกำกันเลยทีเดียว...ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปตามภาระหน้าที่ของแต่ละคน...

              ผมเองก็มีงานส่วนตัวตามปกติอยู่แล้ว  แต่การพนัน..ดูเหมือนกิจกรรมพิเศษ  เมื่อไม่ได้เป็นผู้รับ  ผมก็กลับมาเป็นผู้เล่น(แทง)ซะเอง   ไม่เกิน 6 เดือนผ่านไป..ส่วนกำไรทั้งหมดที่ได้มาก็หมด  จากนั้นก็เริ่มใช้เงินส่วนตัวมาเล่น  ผมวนเวียนอยู่ในวงการนี้ต่อมาอีกราว 2 ปี   หมดเงินส่วนตัวมากกว่าที่ได้กำไรมาไม่ต่ำกว่า 2 เท่า  ในช่วงขณะนั้น...ผมไม่รู้หรอกว่า...สติ..อารมณ์ของผมเป็นอย่างไรบ้าง?  ทุกวันหลังจากเสร็จภารกิจต่างๆ  ทานข้าวเย็นกับครอบครัว   2 ทุ่มเศษ..ส่งภรรยาและลูกๆเข้าบ้าน  ผมก็ออกตะลอนอยู่ในแวดวงเช่นนี้  กลับบ้านตี 2 – 3  ทุกวัน   แม่บ้านเขาไม่เคยบ่นเรื่องนี้เลย  ผมเข้าใจความอดทนของเธอมากเพราะรู้ว่าเธอเลือกที่จะอยู่กับลูกๆ  อารมณ์ผมคงจะเปลี่ยนแปลงบ่อยมาก  เพราะนอกจากการพนันฟุตบอลแล้ว  ช่วงระหว่างรอก็มีการเล่นไพ่ไปด้วย  จากที่ไม่เคยเล่นไพ่ที่สุดก็ร่วมด้วย ชีวิตในช่วงเวลานั้นเหมือนจะดีมีความสุขสนุกสนานเฮฮา  มีเพื่อนฝูงมากมาย  กล้าได้กล้าเสีย  ใจใหญ่   แต่ในความเป็นจริงทั้งสุขภาพจิตและสุขภาพกายย่ำแย่มาก....คืนไหนโชคดีกลับมา..ก็ดีใจจนนอนไม่หลับ  คืนไหนเสียกลับมา..ก็เครียดจนนอนไม่หลับเหมือนกัน  กลางวันทำงานก็ไม่มีสมาธิ  ง่วงบ้าง  เครียดบ้าง  อารมณ์จึงปวนแปรจนเป็นที่เกรงกลัวของคนรอบข้าง  โดยเฉพาะลูกๆ....

              ที่สุดวัน..แห่งการตัดสินใจก็มาถึง.....เช้าวันหนึ่ง..ผมตื่น..ออกจากห้องนอนมาเงียบๆอยู่บนระเบียงข้างบันไดลงชั้นล่าง  ผมได้ยินเสียงแม่ลูกคุยกัน.....

          “ แม่..ครับ..เมื่อคืนนี้..ป๊ะได้บอลรึเปล่าครับแม่?”

          “ ทำไมรึลูก?”

          “ ผมต้องไปทำรายงานบ้านเพื่อน  ไม่รู้จะขอป๊ะไปได้รึเปล่า?..กลัวแกอารมณ์เสียอยู่นะครับ..”

                     “ แม่ก็ยังไม่รู้ เพราะแกยังไม่ตื่นนอน......

            เมื่อคืนนี้กลับบ้านกี่โมงกี่ยามแม่ยังไม่รู้เลย"

....................................................................................

***  สิ่งที่ผมได้ยินการสนทนาตอนนั้น   ผมสะท้อนใจขึ้นมาทันทีเลยว่า  ผมคงเป็นพ่อที่แย่มากมาก  ไม่มีความรับผิดชอบใดใดเลย  วินาทีนั้น...ผมตัดสินใจเลิกทั้งหมด.....คืนวันนั้น...ผมไปจัดการเคลียร์หนี้สินต่างๆจนหมดสิ้น  ผมก็บอกทุกคนในที่นั้นว่า...ผมยอม...ผมเลิกแล้ว....ทุกคนไม่มีใครเชื่อ...แต่ผมทำได้..ทุกวันนี้ร่วม 8 ปีมาแล้วที่ผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับวงการนี้อีกเลย  ผมเลิกมาก่อน...การเลิกสูบบุหรี่เล็กน้อย  แต่ผมจำวันเลิกบุหรี่ได้แม่น  เพราะวันที่ 12 สิงหาคมนี้  ผมก็เลิกครบ 7 ปี  ผมเลิกในวันแม่ ปี 2543  เป็นของขวัญให้ภรรยาผมด้วย..เพราะเธอเกิด 12 สิงหาฯด้วยเช่นกัน... 

** อยากจะเล่าให้เป็นกำลังใจแก่...คนที่กำลังพยายามละเลิก.....อบายมุข..ทั้งหลาย...ครับ..!!

                        “  คุณ...ทำได้ครับ..”