เป็ดคู่...เป็ดเหงา ...อยู่ริมคลอง              

ฉันไม่ได้กลับบ้านสวนริมคลองที่สมุทรสาครมาหลายอาทิตย์แล้ว  วันเสาร์ที่ผ่านมาฉันกลับไปเยี่ยมบ้าน  ฉันตื่นแต่เช้า เพราะเสียงเป็ดที่ร้องลั่นดังมาจากฝั่งคลองฝั่งตรงข้าม  ก้าบ...ก้าบ...ก้าบ....ก้าบ ๆๆๆ.....

“ เป็ดที่ไหน  ร้องดังอยู่ได้ ” ฉันบ่นด้วยความหงุดหงิดใจ

“ อ๋อ ...เป็ดมันคงคิดถึงเพื่อนมันนะ”  น้องสาวบอก ท่าทางเหมือนเรื่องเคยชินที่เกิดขึ้นทุก ๆ วัน

“เป็ดอะไรคิดถึงเพื่อน” ฉันก็งงอยู่

น้องสาวเริ่มเล่าให้ฟังว่า  “สงสารมัน....มันมีอยู่ด้วยกันสองตัว  หลานป้าทองเพื่อนบ้านเรานั้นแหละ เอาลูกเป็ดมาเลี้ยงใว้สองตัวตั้งแต่มันยังเล็ก ๆ น่ารัก      จนมันโตเป็นเป็ดอย่างที่เห็น  มีอยู่วันหนึ่งลูกป้าทองแพ้ไก่ชนมา  เลยเชือดไก่ชนลงหม้อ  เป็ดคู่นี้มาเห็นตอนเชือดไก่นะสิ     เป็ดเลยกลัวหนี้ไปอยู่กอหญ้าฝั่งคลองตรงข้ามกับบ้านป้าทองนะสิ “    “โห...จริงหรือนี่ เหมือนเรื่องโกหกเลยนะ”   ฉันเริ่มสนใจ    “แล้วทำไมมันเหลือตัวเดียวละ”

น้องสาวเล่าให้ฟังต่อว่าฟังต่อ  “ เป็ดคู่นี้ไม่ยอมกลับบ้านอีกเลย.....เอาอาหาร กุ้ง หอย ปู ปลามาล่อ ก็ไม่ยอมกลับบ้าน ทำอย่างไงมันก็ไม่กลับ  แล้วเป็ดตัวหนึ่งมันตายไป  ไอ้ตัวที่เหลือมันร้อง ก้าบ ๆๆๆๆๆ  ไม่หยุดไปหลายวันเลยแหละ ”

“ สงสารมันนึ..”  ฉันบ่นกับตัวเอง.....

“ คนแถวนี้มีแต่คนสงสารเป็ด....ไม่มีใครจับเป็ดตัวนี้ไปกินหรอกนะ....มันถึงยังร้องอยู่ได้ไง  มีแต่คนสงสารเป็ด...” น้องสาวยังเล่าให้ฟังต่อ “ บางทีเป็ดก็ว่ายน้ำมาฝั่งตรงข้ามบ้านเรา เหมือนวันนี้แหละ แต่มันไม่เคยกลับไปบ้านมันเลยอ่ะ 

ก้าบ ๆๆๆ....เสียงเป็ดยังร้องอยู่เลย

ฉันเริ่มยอมรับเสียงเป็ดพร้อมกับความสงสาร  โธ่...ใคร ๆ ก็รักชีวิตตัวเอง  เป็ดคู่นี้ก็รักชีวิตตัวเองเหมือนกัน แล้วเพื่อนรักเพื่อนคู่ใจที่อยู่ด้วยกันมาด่วนจากไปก่อน...หันไปทางไหนไม่มีใครที่จะเข้าใจตัวเองแล้ว    เหงาใช่ไหมเป็ด.....ร้องไปเถิด....ฉันไม่ว่าแกอีกแล้ว  เป็ดน้อย...ผู้น่าสงสาร       ก้าบ ก้าบ ..ๆๆๆๆ

                                                      ขอบคุณภาพจาก internet