ตอนที่ ๑ หิ้วท้องไปลิ้มรสอาหารพื้นเมือง : คีร์กิซสถาน ดินแดนแปลกใหม่ที่น่าสนใจ

ไปท่องเที่ยวที่ไหน ไม่ตื่นเต้นเท่ากับการไปเที่ยวที่คีร์กิซสถานหรือสาธารณรัฐคีร์กิซ เพราะตื่นเต้นก่อนการเดินทางจนกระทั่งขึ้นเครื่องบินเดินทางนั่นแหละ การตื่นเต้นก็หมดไป

ไม่ตื่นเต้นอย่างไรละครับ เดินทางวันพุธที่ ๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๒ วันพุธก่อนการเดินทาง ๑ สัปดาห์หาหนังสือเดินทางไม่พบ ปกติเก็บหนังสือเดินทางไว้เป็นที่แล้ว แต่คราวนี้เครื่องสแกนที่บ้านมีปัญหา จึงนำหนังสือเดินทางไปสแกนหน้าหนังสือเดินทางนอกบ้านเพื่อทำวีซ่า แล้วไม่ทราบว่าเก็บไว้ที่ไหน

วันที่ ๔-๕ พฤศจิกายน วันหยุดราชการ จึงต้องไปทำหนังสือเดินทางด่วนในวันพฤหัสบดี รับในวันรุ่งขึ้น เสียค่าทำหนังสือเดินทางคนละ ๒,๐๐๐ บาท

เมื่อได้แล้วต้องรีบส่งหน้าหนังสือเดินทางให้ทัวร์ เพื่อเตรียมการทำวีซ่าแบบ​ Visa on​ arrival เพราะใช้ของทัวร์ที่ทำวีซ่ากลุ่มไม่ได้แล้ว และต้องเสียค่าใช้จ่ายในการทำวีซ่าเองด้วย

ก็คงต้องขอย้ำกันไว้ที่นี่ครับว่าสำหรับนักเดินทางนั้นต้องเก็บรักษาหนังสือเดินทางไว้อย่างดีที่สุดห้ามละเลย เหมือนกับบัตรประจำตัวประชาชนนั่นแหละครับ แต่ค่าใช้จ่ายการทำหนังสือเดินทางสูงกว่า

และก็ถึงวันเดินทาง วิงเวียนศีรษะ​ทั้งวัน​ วัดความดันแล้วก็ปกติ ทัวร์นัด​ ๒๐.๐๐ น.​ ออกจากบ้าน​ ๑๘.๓๐ น.​ แต่รถติดตั้งแต่ออกจากบ้าน​ กว่าหลุดพ้นขึ้นทางด่วนได้ก็​ ๑๙.๓๕ น.​ ถึงสนามบิน​ ๒๐.๐๐​ น.​ พอดี ทำเอาใจตุ้มๆ​ ต่อมๆ​ เครียดไปเลย โอกาสต่อไปไปนั่งรอที่สนามบินสบายกว่า

ขอปูพื้นคีร์กีซสถาน​ (Kyrgyzstan) สักนิดก่อนนะครับ ประเทศนี้ผู้เขียนไม่เคยไปมาก่อนครับ​ ตั้งอยู่ในเอเชียกลาง มีพรมแดนติดกับสาธารณรัฐประชาชนจีน คาซัคห์สถาน ทาจิกิสถานและอุซเบกิสถาน​ ซึ่งเคยไปเพียง​ ๒​ ประเทศ​ เท่านั้น คือ​ สาธารณรัฐประชาชนจีน​ และอุซเบกิสถาน​

คำว่า “สถาน” ผู้รู้อธิบายว่าแปลว่า “บ้าน” และประเทศที่ลงท้ายด้วยคำว่า “สถาน” เป็นประเทศที่คนส่วนใหญ่นับถือศาสนาอิสลามครับ

เป็นประเทศที่ไม่มีทางออกสู่ทะเล เดิมเป็นส่วนหนึ่งของสหภาพโซเวียต มีภูมิประเทศส่วนใหญ่เป็นภูเขาสูง ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเทือกเขาเทียนชาน (Tian Shan) ซึ่งแยกตัวออกมาจากเทือกเขาปามีร์ และมีทะเลสาบอีสซิค คูล (Issykul Lake) อยู่ระหว่างสันเขาสูงบริเวณตอนกลางของประเทศ

เทือกเขาเทียนชานในเขตคีร์กีซสถาน เป็นต้นน้ำของแม่น้ำซีร์ดายาที่ไหลลงทะเลอารัลในตอนกลางของภูมิภาคอาเซียกลาง

บินด้วยสายการบินอุซเบกิสถานแอร์ไลน์​ ซึ่งเคยใช้บริการมาแล้วตอนไปเที่ยวอุซเบกิสถาน คราวนั้นได้แวะเที่ยวบาร์เรนด้วย แต่คราวนี้บินตรงไปเมืองทาซเคนท์ (Tashkent) ครับ​

ถึงสนามบินเมืองทาซเคนท์ อุซเบกิสถาน ประมาณตี​ ๔​ ช้ากว่าบ้านเรา ๒ ชั่วโมง ลงจากเครื่องในลานบินก็สะท้านแล้วเพราะหนาว ไปเข้าตึกแล้วก็ออกจากตึกไปขึ้นรถคันใหม่​ นี่แค่เปลี่ยนเครื่องนะครับ ผ่านการตรวจเช็คร่างกาย​ แล้วก็นั่งรอประมาณ​ ๒​ ชม​

สนามบินเมืองทาซเคนท์ติดประกาศว่ามีไวไฟฟรีนะครับ​ แต่ใช้ความพยายามหลายครั้งก็ต่อไม่ได้​​ เพราะไม่ได้รับรหัสยืนยันการขอใช้ไวไฟ ตอนขากลับก็เช่นกัน แต่เมื่อเดินทางถึงสนามบินสุวรรณภูมิ ก็ได้รับรหัสให้เข้าใช้ไวไฟได้ หลังจากที่ขอไปมากกว่า ๑๐ ชั่วโมง ช้าว่าเวลาในการบินเสียอีก

นึกว่าสนามบินเมืองทาซเคนท์ไม่มีบอร์ดแสดงตารางการบิน​ขาออก เพราะประกาศลูกเดียวครับ​ ๓​ ภาษา​ คือภาษาอุซเบกิสถาน​ ภาษารัสเซียและภาษาอังกฤษ ​แต่สุดท้ายก็เห็นครับ แต่เป็นบอร์ดแสดงตารางการบินขาออกที่เล็กมากครับ

เพราะมีเวลาที่นั่นนานจึงแปรงฟันและเปลี่ยนชุดใหม่เพื่อให้รับกับอากาศหนาวเย็น และแล้วก็เจอ​โรคเลื่อน​ครับ เดิมกำหนดขึ้นเครื่องเวลา​ ๖.๓๕ น.​ เลื่อนเป็น​ ๗.๕๐ น.​ แล้วก็เลื่อนเป็น​ ๘.๓๐ น.​ ทำให้ต้องตัดรายการทัวร์บางรายการในวันนั้นลง เรียกค่าเสียหายจากสายการบินก็ไม่ได้เสียด้วยซิครับ

หิวแล้วก็ต้องรีบหาอะไรรองท้อง​ ที่สนามบินนี้ดอลล่าร์กับยูโรมีค่าเท่ากัน​ พอดีมีเศษเงินอยู่ด้วย​ ได้เค้ก​มะพร้าว​ ๔ ลูกเล็กๆ (๔​ ยูโร)​ และเป็บซี่​ (๒​ ดอลลาร์สหรัฐ)​ ก็พอช่วยพยุงท้องกันได้อยู่​ครับ

ขึ้นเครื่องต่อไปเมืองบิสห์เค๊ก​ (Bishkek)​ เมืองหลวงของคีร์กิซสถาน​ ได้เพิ่มประเทศที่เคยเยือนได้มาอีก ๑​ ประเทศ​ มาถึงถึงสนามบินมานาส ก็ต้อนรับด้วยอุณหภูมิ​ ๑ องศาเซลเซียส ดีที่เตรียมตัวมาดีหน่อย อ้อ ที่คีร์กิซสถานเวลาต่างจากบ้านเราเพียง ๑ ชม. เท่านั้น ไม่เหมือนอุซเบฯ ซึ่งต่าง ๒ ชม.

แม้ทัวร์ได้แจ้งล่วงหน้าและมีเอกสารจากบริษัททัวร์มาแล้ว แต่ก็ต้องไปกรอกรายละเอียดในแบบฟอร์มเพื่อทำ​ Visa​ on​ arrival​ เสียค่าวีซ่าคนละ​ ๕๐ ดอลลาร์​สหรัฐ เป็นค่าลืมครับ​ อิอิอิ​ แต่กว่าได้จ่ายเงินและได้วีซ่าก็ช้า...มาก

ก่อนออกเดินทางต้องจัดการโทรศัพท์ก่อน ที่นั่นไม่มี Sim2Fly แต่โทรศัพท์ที่ประเทศนี้น่าจะถูกที่สุดเท่าที่ได้เดินทางไป ไปประเทศอื่นบางครั้งซื้อ Sim2Fly ไปแล้วก็ต้องเติมเงินอีกต่างหาก

ที่คีร์กิซสถานซิมฟรี แต่ต้องเติมเงินเอง​ อย่างน้อยต้องเติม​ ๑๒๐ ซอม (๑​ ดอลลาร์สหรัฐ​ = ๖๙-๗๐ ซอม)​ ผู้เขียนกลัวไม่พอใช้จึงเติมเงินทั้งของคุณสายพิณ คนละ ​ ๒๐๐ ซอม​ ท่านผู้อ่านไปประเทศนี้เติมแค่ ๑๒๐ ซอม ก็พอนะครับ แต่เงินที่เติมไป ๑๐๐ บาท ใช้เต็มที่เลยครับ โหลดรูปเร็วด้วยซิครับ

นึกว่าจะได้รับอาหารกล่องที่สนามบินมานาสตามที่ทัวร์แจ้งไว้ในรายการ แต่ไม่ได้รับ ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น อาจเพราะถึงช้าไปเพราะเครื่องบินเสียเวลา แต่ลูกทัวร์คณะนี้ก็ไม่ได้ถามกัน มีเสียงบ่นพึมพำนิดหน่อยเท่านั้น ก็ต้องนั่งให้ท้องร้องกันไป

ออกเดินทางจากเมืองบิสห์เค๊ก โดยรถโค้ช ๔๓ ที่นั่ง​ แต่ทัวร์ทั้งคณะมีเพียง​ ๑๒ คน​ ไกด์อีก ๒ คน​ นั่งกันสบายๆ​ ครับ เส้นทางที่ใช้เป็นเส้นทางเก่าสมัยรัสเซีย​ ได้รับการบูรณะบ้าง​ เป็นถนน​ ๒​ เลน​ รถติดพอควรครับ​  

พื้นที่ที่เดินทางผ่านส่วนใหญ่ทำการเกษตร​ คือ​ ปลูกผัก ผลไม้และข้าวสาลี​ เลี้ยงวัวและม้าด้วย สำหรับ​ม้านั้น เลี้ยงเพื่อใช้งาน กินและเพื่อไว้ขาย แต่กระดูก​ไม่ได้นำมาบดขายเหมือนที่เจจู เกาหลีใต้ หรอกนะครับ

ที่เห็นรถข้างทางมีใบไม้บนหลังคานั้น​เขาขายใบโอ็คเพื่อใช้ทำสมุนไพร​ และใบจูนิเปอร์ (Junipor) เพื่อใช้ขับไล่ภูติผีปีศาจ​ คงเหมือน​ใบมะยมบ้านเรา

ดำๆ​ ที่ตักขายหรือใส่กระสอบขายคือถ่านหินนะครับ​ เขาขาดไม่ได้ครับ​ เพราะตอนออกมาจากสนามบิน​ ยังเห็นหิมะบางๆ​ อยู่เลย​ ที่นี่หิมะตกทั้งประเทศ​ แต่หน้าร้อนก็​ 42 องศา​ ร้อนเอาการครับ

ผู้เขียนชอบดูและถ่ายรูปใบไม้เปลี่ยนสีครับ แต่ปีนี้ได้ไปชมใบไม้เปลี่ยนสีที่อุทยานกวนเหมินซาน (Guanmenshan) ประเทศจีน เมื่อเดือนก่อน ดังนั้น ใบไม้เปลี่ยนสีที่คีร์กิซ​สถานจึงชิดซ้ายไปเลยครับ

ถนน ๔ เลน ที่เห็นในภาพเป็นถนนที่จีนสร้างให้ครับ ต่างกับถนน ๒ เลน ที่รัสเซียเคยสร้างให้

โดยที่คาซัคสถานและคีร์กิซสถานมีพรมแดนติดกัน โดยมีแม่น้ำฉุ่ย (Chui) เป็นเครื่องแบ่งเขตแดน แต่ถนนไม่ได้สร้างให้คดเคี้ยวเหมือนแม่น้ำ ดังนั้น รถจึงเล่นข้ามสะพานเข้าไปในเขตประเทศคาซัคสถานสักระยะหนึ่งแล้วก็กลับมาที่ประเทศคีร์กิซสถานตามเดิม เพื่อนบ้านกันไม่ถือกันครับ

ได้เดินทางเข้าเมืองต๊กม๊ก (Tokmok) แล้วครับ ดูภาพข้างล่างนี้ครับ สถานที่นี้เคยเป็นโรงเรียนฝึกบินของสหภาพโซเวียตครับ ปัจจุบันไม่ได้เป็นแล้วละครับ ครับ สังขารไม่เที่ยง ตึกก็ไม่เที่ยงเช่นกันครับ

แวะกินอาหารพื้นเมืองของชาวคีร์กิซครับ ทราบว่าที่คีร์กิซสถานชาวบ้านก็ทำเกสเฮ้าส์แบบบ้านเรา มีทั้งห้องพักและอาหาร ที่นี่ไม่ได้ไปชมห้องเขาครับ ลงจากรถก็ถ่ายรูปกับสาวคีร์กิซเป็นครั้งแรกและคนแรกกันก่อน

อาหารพื้นเมืองชาวคีร์กิซส่วนใหญ่อุดมไปด้วยผัก แต่ผักเขาสดน่ากินมากๆ ครับ พลิกแพลงให้กินเล่นหลายแบบครับ บ้านเราซึ่งเป็นเมืองผัก น่าจะหาวิธีการส่งเสริมและพลิกแพลงให้คนไทยกินผักกันให้มากๆ

ลองชมอาหารที่ทำด้วยผักในรูปแบบต่างๆ ดูนะครับ

สำหรับอาหารจานหลักในวันนั้นเป็นก๋วยเตี๋ยวครับ ไม่ใช่มาจากเมืองไทยหรอกครับ​ เป็นของชาวคีร์กิซนั่นแหละครับ​มีทั้งไก่และเนื้อครับ

ภาพที่ให้ชมข้างล่างนี้เป็นของหวานครับ​ ชื่อน่ากลั๊ว​...น่ากลัว ไม่ให้น่ากลัวได้อย่างไรละครับ ก็เพราะมีชื่อว่า​ “ชัก-ชัก”​ นี่ครับ​ แต่กินแล้วไม่ชักหรอกครับ

กินอาหารแล้วเสร็จก็มาถ่ายกับหมวกของชนพื้นเมือง ซึ่งมีชื่อเรียกว่าคาลพัก​ (Kalpak) พร้อมกับของที่ระลึกซึ่งวางขายด้วยครับ

ชมสต๊าฟฟ์ของแพะภูเขา​หรือไอเบค (Ibex)​ พร้อมทั้งเขาที่สวยงามนะครับ​

ออกมาพบกับเด็กๆ กลุ่มใหญ่ ผู้เขียนชอบเด็กจึงเข้าไปถ่ายภาพกับเขาด้วย ที่ประเทศนี้เห็นใครที่น่าถ่ายก็ไปขอถ่ายเขาหรือไปถ่ายภาพกับเขา ไม่มีคนไหนไม่ให้ถ่ายนะครับ เขายิ้มรับด้วยความก็ยินดี

คงต้องจบตอนแรกไว้แค่นี้ก่อนนะครับ ไว้ตอนหน้าไปชมความงามของทะเลสาบอีสซิค คูล กันครับ

พุธทรัพย์ มณีศรี