ตอนที่ ๓ เขตข้ามกาลเวลาที่น่าสนใจ : ชุด UNSEEN SATUN 

ได้ชมอุทยานธรณีสตูล อุทยานธรณีโลก มาบ้างแล้ว ตอนนี้จึงก็ขอนำไปชมอีกแห่งหนึ่ง คือ เขตข้ามกาลเวลา

การไปเขตข้ามกาลเวลาต้องเดินบนสะพานไปครับ แต่ในวันนั้น ก่อนไปพบเขตข้ามกาลเวลา ก็ได้พบสะพานข้ามกาลเวลาแรก เพราะได้พบเพื่อนเก่าของผู้เขียนซึ่งข้ามกาลเวลามาเกือบ ๖๐ ปี ถึงได้พบกัน

เพื่อนเก่าคนนี้คือคุณเสริฐจิต แดงนุ้ย นักเรียนทุนหนึ่งเดียวของจังหวัดสตูล ซึ่งเรียน ป.กศ. ด้วยกันที่วิทยาลัยครูบ้านสมเด็จเจ้าพระยา ระหว่างปี ๒๕๐๒- ๒๕๐๔ และได้ไปพบกับผู้เขียนที่ซีซีรีสอร์ทตามที่ได้นัดหมายกันไว้ 

การที่ไม่ได้พบกันเกือบ ๖๐ ปี เมื่อได้พบกันอีกครั้งหนึ่ง แน่นอนครับที่ต่างคนต่างก็ดีใจเป็นธรรมดา ต่างคนต่างไม่เปลี่ยนนอกจากความเชื่องช้าและสีผม ได้มีของฝากเล็กๆ น้อยๆ ให้เสริฐจิตด้วย

เขียนถึงตรงนี้ก็ขอชมเชยรัฐบาลในสมัยนั้นหน่อยเถิดครับ ที่ใช้งบประมาณเพื่อการพัฒนาครู โดยการให้ทุนการศึกษาสำหรับนักเรียนที่เก่งที่สุดในจังหวัด ผู้สอบได้ที่ ๑ ของฝ่ายชายก็ส่งไปศึกษาในระดับ ป.กศ. ที่วิทยาลัยครูบ้านสมเด็จเจ้าพระยา ส่วนฝ่ายหญิงส่งไปศึกษาที่วิทยาลัยครูสวนสุนันทา

สำหรับบางจังหวัดที่มีวิทยาลัยครูอยู่ด้วย เช่น จังหวัดนครราชสีมา ก็ได้เพิ่มทุนให้เป็น ๔ ทุน ทั้งชายและหญิง ภรรยาของผู้เขียน คุณสายพิณ มณีศรี ก็ได้รับทุนนี้และได้ไปศึกษาที่วิทยาลัยครูสวนสุนันทา ในปีเดียวกับที่ผู้เขียนได้รับทุน

นอกจากนั้น ยังให้นักเรียนทุนชั้นหัวกะทิเหล่านี้พักอยู่ในหอพักของวิทยาลัยในแต่ละแห่งด้วย ได้กินได้นอนด้วยกัน  แลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ที่สำคัญได้สร้างเครือข่ายที่ประเสริฐที่สุด

ปัจจุบันนี้ นอกจากไม่มีงบประมาณเพื่อพัฒนาคนเก่งให้เป็นครูแล้ว ผู้ที่เรียนครูส่วนใหญ่เป็นผู้ที่สอบเข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยในสาขาวิชาอื่นไม่ได้ แล้วจึงไปเรียนครู เป็นแบบนี้แล้วประเทศชาติจะมีครูที่เก่งๆ ได้อย่างไร และจะสอนให้เป็น “เด็กนักเรียนดี” ได้อย่างไร

พูดถึงความหลังก็อดบ่นไม่ได้ครับ ยังไม่สายหรอกครับที่รัฐบาลทุ่มเงินเพื่อพัฒนาครูและมีแรงรูงใจเพื่อให้ครูเป็นทั้งคนดีและคนเก่ง เพื่อจะได้พัฒนาเด็กไทยต่อไป

แต่คงยากเพราะนักการเมืองส่วนใหญ่ไม่เน้นในเรื่องนี้ การศึกษาต้องใช้เวลาจึงเห็นผล ไม่ทันใจนักการเมืองเพื่อการได้เสียง ดังนั้น ม.ล. ปิ่น มาลากุล อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ จึงได้เขียนคำกลอนไว้ว่า

                   "กล้วยไม้มีดอกช้า...ฉันใด       การศึกษาย่อมเป็นไป...เช่นนั้น

แต่ออกดอกคราวใด...งามเด่น            งานสั่งสอนปลูกปั้น...เสร็จแล้วแสนงาม"

เสริฐจิตเกิดปีเดียวกับผู้เขียน แต่แก่กว่า ๒ เดือน ลูกๆ ซึ่งมีอยู่ ๓ คน ไม่อนุญาตให้เสริฐจิตขับรถ วันนั้นลูกสาวคนเล็กที่น่ารัก แอ๋ว คุณกัณฐิรัตน์ เกษา  ได้ขับรถให้พ่อเพื่อไปกินอาการเย็นกับผู้เขียน

คณะของเราทั้งหมดรวม ๗ คน รถ ๒ คัน เดินทางไปร้านฟ้าใสซีฟู๊ด เพื่อกินอาหารทะเลด้วยกัน เห็นความงามของท้องฟ้ายามเย็นที่หาดปากบาราก็อดถ่ายรูปมาฝากท่านผู้อ่านไม่ได้ สวยไหมครับ

อาหารเย็นวันนั้น ได้กินซีฟู้ดกันสมใจ แต่ที่ดีกว่านั้นก็คือการได้คุยกับเพื่อนเก่า คงนึกออกนะครับว่าเพื่อนเก่าๆ ผู้ชายเขาคุยอะไรกัน ส่วนมากก็ฟื้นความหลังกันละครับ

หลังอาหารเย็น คุณวัชรีต้องเดินทางกลับสตูลเพราะเป็นห่วงแม่ซึ่งอยู่คนเดียว เสริฐจิตชวนไปกินโรตี ชาชัก ไปซิครับ แม้ว่าสิ่งเหล่านี้อาจหากินที่อื่นได้ก็ตาม แต่ที่สตูลอร่อยและมีโอกาสได้ฟื้นความหลังกันด้วย 

ได้สัมภาษณ์คนชักชา ทราบว่าผู้เรียนชักชาอาจใช้เวลาหัดเพียงเดือนเดียวเท่านั้น แต่ความชำนาญต้องใช้เวลา ผู้ที่โชว์ชักชาให้ดูที่หน้าร้านนี้ชักชามากว่า ๑๐ ปี แล้วครับ ชมวิธีการชักชาของผู้มีประสบการณ์กว่า ๑๐ ปี ได้ครับ https://www.youtube.com/watch?v=vCgAIQYpxrU

อ้อ เพิ่งทราบในคืนนั้นว่าโรตีก็มีหลายแบบครับ คือ โรตีใส่ใส้ไข่ โรตีกรอบ และโรตีจิ้มนมและจิ้มแกง

เพิ่งมีโอกาสเข้าห้องพักกันครับ ห้องสวยดี ราคาแพงพอๆ กับโรงแรมดีๆ ที่หาดใหญ่ นี่ขนาดเสริฐจิตจองให้ได้ส่วนลดแล้วนะ แต่เมื่อถือว่าไปเพื่อซื้อความสุข ก็ไม่แพงหรอกครับ อ้อ น่าเห็นใจ เพราะโรงแรมหรือรีสอร์ทที่ละงูหรือสตูล มีนักท่องเที่ยวปีละ ๖ เดือน เท่านั้น หน้ามรสุมขายไม่ออกครับ

เสริฐจิตนัดหมายเพื่อไปสะพานข้ามกาลเวลาตอนเช้าวันรุ่งขึ้น เวลา ๖.๓๐ น. แต่ผู้เขียนและคุณสายพิณเรียบร้อยเร็วกว่าเวลาที่นัดหมาย จึงเดินไปที่หาดปากบารา ติดกับรีสอร์ทนั่นเอง

นี่เป็นส่วนสำคัญอีกอย่างหนึ่งครับ หากไปเที่ยวทะเลแล้วไปพักบนเขาหรือบนเนินเขาหรือที่ซึ่งอยู่ห่างทะเล การไปเดินชายหาดต้องใช้เวลามากและเหนื่อยด้วย

เดินชายหาดยามเช้าแล้วสบายใจครับ เพราะนอกจากจากได้สูดอากาศบริสุทธิ์เต็มปอดแล้ว ยังได้เห็นดวงอาทิตย์โผล่ขอบฟ้า ทำให้ได้ภาพที่สวยสดงดงามอีกด้วย

เพราะน้ำทะเลลดลงมาก จึงสามารถได้เดินเข้าไปในทะเลได้ไกลทีเดียว เหมือนไปเดินที่ทะเลแหวกยังไงอย่างนั้นแหละครับ

ถึงเวลานัด เสริฐจิต แอ๋ว สามีแอ๋ว พร้อมด้วยหลานสาวและหลานชายก็ได้ไปรับที่รีสอร์ท แล้วนำไปที่สะพานข้ามกาลเวลา หมู่เกาะเภตรา   

เดินไปคุยกันไป ผ่านป้ายสะพานข้ามกาลเวลา ที่พักเจ้าหน้าที่อุทยาน ถ่ายรูปกันไป ชมธรรมชาติยามเช้าที่สดใสครับ 

แวะถ่ายรูปตามป้ายบ้าง ปีนป่ายขึ้นไปถ่ายภาพบ้าง ลืมอายุกันเลยครับ

เดินตอนเช้าๆ ด้วยบรรยากาศดีๆ มีเพื่อนเก่าและครอบครัวของเพื่อนก็คุยกันสนุกสนานดีครับ

ถ่ายกันหมดครับ ไม่ว่าป้าย หรือต้องปีนป่ายขึ้นไปถ่าย อีไม่เคย...ก็แบบนี้แหละครับ

แล้วก็ถึงจุดสุดท่้ายของสะพานข้ามกาลเวลาแล้วครับ เพราะสะพานขาดไปช่วงหนึ่ง

เสียดายที่ไม่อาจเดินทางต่อไปได้  แอ๋วจึงต้องขับรถนำไปอีกด้านหนึ่ง และด้านนี้มีความสำคัญกว่าอีกด้วย คุณทวีศักดิ์และคุณธนัชได้มาสบทบกับคณะที่นี่

ก็แปลกดีนะครับ อุทยานหมู่เกาะเภตราจัดให้มีที่จอดรถอยู่ด้านใน แต่ทางเข้ามีไม้กั้น ไม่ได้เปิดให้ประชาชนเข้าใช้บริการที่จอดรถ คิดผิด...คิดใหม่ ได้นะครับ

เหตุที่แจ้งในตอนต้นว่าทางเดินไปสะพานข้ามกาลเวลาด้านนี้สำคัญ เพราะสุดสะพานแห่งกาลเวลา มีเขตแห่งกาลเวลาที่ชี้ให้เห็นความเป็นอุทยานธรณีสตูลหรืออุทยานธรณีโลกได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

แต่ก่อนถึงจุดสำคัญ ก็ชมนกชมไม้ ชมทะเลกันก่อนครับ เพราะทางเดินขวามือที่ติดกับทะเล นอกจากได้เห็นหินหลากสีแล้ว ยังได้เห็นหอยตีแตบ (ภาษามลายู) ซึ่งเมื่อเลี้ยงโตขึ้นก็จะเป็นหอยนางรมด้วย 

เดินชมนกชมไม้กันไป ที่เขาลูกนี้มีลิงอยู่ด้วยครับ แต่ถ่ายรูปไม่ทันครับ

จุดสำคัญซึ่งถือเป็น High light ในเช้าวันนั้น คือจุดที่เห็นรอยสัมผัสของหิน ๒ ยุค อย่างชัดเจน คือหินทรายสีแดงยุคแคมเบรียน (อายุประมาณ ๕๔๑-๔๘๕ ล้านปี) และหินปูนยุคออร์โดวิเชียน  (อายุประมาณ ๔๘๕-๔๔๔ ล้านปี)

ใช้เวลาในการอ่านคำบรรยายเรื่องราวต่างๆ ที่น่าสนใจหลายภาพ ไม่ขอเขียนในรายละเอียดแล้วครับ ท่านใดที่สนใจก็อ่านได้จากภาพถ่ายเหล่านี้หรือในกูเกิ้ลนะครับ

เสียดายไม่อาจเดินต่อสะพานข้ามกาลเวลาตรงนี้ได้เช่นเคย เพราะสะพานพังดังกล่าวแล้ว อุทยานหมู่เกาะเภตรา น่าจะให้ความสำคัญในการเร่งรีบการก่อสร้างเพื่อให้สะพานได้เชื่อมต่อกัน เพื่อความสะดวกแก่นักท่องเที่ยว ทั้งยังเพิ่มเสน่ห์ให้กับสะพานข้ามกาลเวลาด้วย

ฝากท่านอธิบดีกรมอุทยานแห่งชาติได้โปรดเร่งรัดให้อุทยานหมู่เกาะเภตราได้รีบเร่งก่อสร้างสะพานขาดนี้ให้เสร็จโดยเร็วด้วยเถิดครับ นักท่องเที่ยวมากขึ้น ย่อมส่งผลถึงเศรษกิจของท้องถิ่นต่อไปด้วย

เช้าวันนั้นได้สละสิทธิ์การกินอาหารเช้าที่ซีซีรีสอร์ท เพราะเสริฐจิตและครอบครัว ได้นำไปกินอาหารพื้นเมืองกันครับ 

ได้กินข้าวเหนียวปลาเค็ม แกงตูมิ (ภาษามาเลย์) โรตีไข่ดาว ขนมตาหยาบ และขนมบำบ๊ะ (อ่านให้ดีนะครับ) ซึ่งเป็นอาหารที่ไม่เคยกินมาก่อน ขอบคุณมากนะเพื่อนนะ

ใกล้ๆ กับร้านอาหารได้เห็นร้านที่นำเศษไม้ต่างๆ ที่น้ำทะเลซัดเข้าหาฝั่งแล้วนำมาทำเป็นตัวสัตว์ต่างๆ ขาย ตามที่ได้กล่าวถึงในตอนที่ ๑ แล้วนะครับ

ตอนหน้าไปชมสถานที่ที่สำคัญอีกแห่งหนึ่งของอุทยานธรณีสตูลหรืออุทยานธรณีโลก นั่นคือ ถ้ำเลสเตโกดอน ลองอ่านเล่นๆ กันก่อนนะครับว่าอ่านอย่างไร แล้วจะเฉลยในตอนหน้าครับ

พุธทรัพย์ มณีศรี

อ่านตอนที่แล้วในชุด UNSEEN SATUN ได้ที่

ตอนที่ ๑ รู้จักอุทยานธรณีสตูล อุทยานธรณีโลก

http://oknation.nationtv.tv/blog/puthsuptour/2020/11/23/entry-1

ตอนที่ ๒ สวยสง่าสมเป็นปราสาทหินพันยอด

http://oknation.nationtv.tv/blog/puthsuptour/2020/11/25/entry-1