ตอนที่ ๑ ท่องเที่ยวรายทางก่อนถึงบ้าน : Unseen ชุมพร

ไปเที่ยว “ร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ” และเขียนบทความท่องเที่ยวเกือบทุกแห่ง แต่ชุมพรบ้านเกิดของตัวเองแม้ได้เที่ยวหลายแห่งแต่ไม่ค่อยได้เขียนถึง 

สมัยที่พ่อและแม่ยังมีชีวิตอยู่ไปเยี่ยมพ่อและแม่ ส่วนใหญ่ก็อยู่ที่บ้านและออกไปปากน้ำชุมพรหรืออ่าวอื่นเพื่อไปกินอาหารเย็นแล้วก็ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนอีก

เมื่อพ่อและแม่เสียแล้ว ก็ไปทำบุญกระดูกให้ท่านประมาณเดือนกุมภาพันธ์หรือเดือนมีนาคมเป็นประจำทุกปีเว้นปีที่แล้วโควิด-19 ระบาดก็ต้องงด

เคยเขียนถึงชุมพรและลงในโอเคเนชั่นเท่าที่จำได้มี ๒ ครั้งคือตอนไปเที่ยวที่เกาะพิทักษ์ครั้งหนึ่ง รายละเอียดที่http://oknation.nationtv.tv/blog/puthsuptour/2020/04/23/entry-1 และที่http://oknation.nationtv.tv/blog/puthsuptour/2020/04/27/entry-1/

และเรื่อง “สะพานไม้เคี่ยม ด้วยพระบารมีของในหลวงรัชกาลที่ ๙” รายละเอียดที่http://oknation.nationtv.tv/blog/puthsup-govservice/2019/02/09/entry-1

ปีนี้นัดกับพี่น้องที่ยังมีชีวิตอยู่ไปทำบุญกระดูกให้พ่อและแม่รวมทั้งกวาง ลูกสาวในคราวเดียวกัน

ทราบจากบุญส่ง ตรีทศ  เพื่อนร่วมรุ่นตอนเรียนที่โรงเรียนศรียาภัย ว่าที่ชุมพรมีแหล่งท่องเที่ยวที่ไม่เคยไปมาก่อนหลายแห่ง จึงวางแผนการเดินทางโดยใช้เวลาทั้งหมด ๕ วัน

เมื่อทราบกำหนดวันทำบุญที่แน่นอนจึงจองเครื่องบิน ที่ชุมพรมีสายการบินให้บริการเพียง ๒ สาย และให้บริการวันเว้นวันเสียด้วย

ให้เพื่อนเช็คราคาให้ตอนกลางคืน ทั้งขาไปและขากลับ ขาไปจำไม่ได้แล้ว แต่ขากลับคนละประมาณ ๑,๓๓๒.๑๖ บาทแต่ซื้อเช้าวันรุ่งขึ้น ขาไปเท่าเดิม แต่ขากลับราคาขึ้นเกือบ ๖๐๐ บาท เป็น ๑,๙๐๐ บาท ก็จำต้องยอมครับ

ก่อนเดินทางต้องเตรียมการเรื่องไม้ดอก เพราะตอนนี้เริ่มปลูกไม้ดอกแล้ว จึงต้องหาจานรองมาให้ต้นไม้กระถางเล็กทุกต้น ส่วนต้นไม้ใหญ่ก็ใช้วิธีน้ำหยดลุงไสว ศรียา อ่านรายละเอียดได้ในข้อเขียน เรื่อง “ปลูกผักสวนครัวกันดีไหมครับ: ตอนให้น้ำผักสวนครัว” ของผู้เขียนได้ที่http://oknation.nationtv.tv/blog/puthsup/2020/02/07/entry-1/comment

ในวันเดินทางก็ตื่นแต่เช้าเพื่อรดน้ำต้นไม้ให้ชุ่มฉ่ำอีกครั้งก่อนออกเดินทางไปสนามบิน และอีก ๒ วัน ได้ขอให้ลูกชายไปช่วยรดน้ำต้นไม้ให้

ไม่น่าสร้างห่วงใหม่อีกเลยครับ จริงๆ ที่เป็นห่วงก็คือไม้ดอกที่เป็นกระถางห้อยและกระถางที่ใส่ถาดยาวๆ ซึ่งไม่อาจใส่ที่รองน้ำได้

สำหรับต้นโกศลและสัปปะรดสีไม่ค่อยห่วงเท่าไร โดยเฉพาะต้นเข็มหน้าบ้านหายห่วงไปเลยครับ เพราะทนทานมาก

คงต้องศึกษาและหาไม้ดอกที่ใส่กระถางเล็กๆ อดทนและอยู่ได้นานโดยขาดน้ำสัก ๕-๖ วัน เตรียมไว้เผื่อโควิด-19 หยุดระบาดจะได้ออกเดินทางท่องเที่ยวต่างประเทศกันอีก

ที่สนามบินดอนเมือง มีนักท่องเที่ยวเยอะพอควร ไม่อ้างว้างเหมือนสนามบินสุวรรณภูมิ ก็ผู้คนไม่กลัวที่จะเดินทางไปต่างจังหวัดกันแล้วนี่ครับ

ขาไปชุมพรบินนกแอร์ เครื่อง Q400 ๘๖ ที่นั่ง เป็นเครื่องบินเล็กครับ บินถึงท่าอากาศยานชุมพรเรียบร้อย

ถึงชุมพรแล้วสดชื่นครับ เพราะสองข้างทางเขียวชอุ่มด้วยไม้เศรษฐกิจ แม้ต้นยางเริ่มผลัดใบบ้างแล้วก็ตาม

สิ่งที่เปลี่ยนแปลงมากๆ ก็คือต้นมะพร้าวและต้นยางบางแห่งเริ่มหายไป มีต้นปาล์มขึ้นมาแทนที่ 

ผู้เขียนมีความเห็นว่าปลูกมะพร้าวดีกว่าเพราะไม่จำเป็นต้องให้ปุ๋ยมากนัก ปลูกปาล์มเงินถมลงไปกับปุ๋ยเคมีหมด ไม่ใส่ไม่ออกลูกให้ด้วย ยิ่งปาล์มราคาตกก็ให้สงสารชาวสวนจริงๆ 

แต่คิดว่าวัฏจักรกำลังเปลี่ยนครับ เพราะบางแห่งเห็นต้นปาล์มที่มีอายุเกิน ๓๐ - ๓๕ ปี หรือบางแห่งที่เกิน ๒๕ ปี ซึ่งให้ผลน้อย กำลังถูกทำลายไป แล้วปลูกทุเรียนแทน แม้แต่บ้านน้องสาวก็โค่นต้นไม้อื่นแล้วปลูกทุเรียนแทน

อีกไม่นานทุเรียนพันธุ์ดีที่ปลูกที่ชุมพร (ได้ชิมของหลานสาวแล้ว รสดีมาก) จะออกมาตีตลาดและคิดว่าราคาคงไม่ตกเพราะตลาดใหญ่ที่เมืองจีนนับซื้อไม่อั้นครับ

แวะชมจุดแรกที่ไม่เคยเห็นมาก่อนคือเขาดินสอครับ จุดนี้เป็นจุดชมเหยี่ยวและนกนานาชนิดซึ่งอพยพหนีหนาวมาจากไซบีเรียมาอาศัยอยู่บริเวณนี้ ประมาณเดือนตุลาคมของทุกปี มีโอกาสน่าจะไปในช่วงนี้

ถึงชุมพรใกล้เที่ยงแล้ว แวะกินก๋วยเตี๋ยวปูพร้อมชมทะเลที่ร้านก๋วยเตี๋ยวต้นมะยม ร้านนี้ใช้ชามใบใหญ่ แต่ไม่มากเท่าไร ๒ ชาม กำลังดี อร่อยทั้งต้มยำและเกาเหลาเย็นตาโฟ แถมด้วยลูกชิ้น (กินแค่ไม้เดียว) และทับทิมกรอบ อิ่มแปล้ครับ

แวะถ่ายภาพที่หาดทุ่งวัวเเล่น สังเกตไหมครับว่าเหตุใดต้นมะพร้าวถึงเอน เอนเพราะเกย์ที่เข้าชุมพรเมื่อวันที่ ๔พฤศจิกายน ๒๕๓๒ ครับ

ที่หาดทุ่งวัวเล่นนี้ฝรั่งชอบมาพักครับ เพราะมีกิจกรรมดำน้ำ ดูปะการังและปลาสวยงาม คนไทยไม่ค่อยไปพักเพราะราคาค่อนข้างแพง นั่นก็คือชุมพรคาบาน่ารีสอร์ทครับ

แล้วก็ได้รถประจำตำแหน่งใช้ครับ ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าเกษียณอายุราชการมานานแล้ว ทำไมถึงมีรถประจำตำแหน่งราชการไม่มีให้แล้วครับ แต่เมื่อผู้เขียนไปชุมพรครั้งใด คุณธงชัย หนังสือ ปศุสัตว์จังหวัดชุมพร  เพื่อนรุ่นน้องที่รักกันเหมือนญาติสนิท ได้มอบรถยนต์ส่วนตัวพร้อมเติมน้ำมันให้เต็มถังใว้ใช้หนึ่งคันครับ จึงเรียกกันว่ารถประจำตำแหน่งขอบคุณอีกครั้งครับคุณธงชัย

เดินทางถึงบ้านแล้วครับ เป็นบ้านที่อาศัยอยู่ตอนเป็นเด็กนักเรียนชั้นมัธยมซึ่งพ่อสร้างขึ้นใหม่แทนหลังเดิม

เดิมถนนหน้าบ้านก็ไม่มี ข้ามแม่น้ำท่าตะเภาก็ต้องใช้เรือเดี๋ยวนี้ถนนลาดยางหมดแล้ว มีสะพานข้าม เดิมเป็นสะพานแขวน บัดนี้เป็นสะพานปูนเสริมเหล็กรถผ่านได้

ที่จริงความลำบากหรือความไม่สะดวกสบายก็ทำให้เด็กๆ ต้องต่อสู้ อดทนและมีความพยายาม ทำให้ประสบความสำเร็จในชีวิตได้ เด็กสมัยนี้บางคนสบายจนเกินไปจนทำอะไรไม่ค่อยเป็นแล้วครับ

เสียดายที่ทางลงแม่น้ำท่าตะเภาหน้าบ้านตอนนี้ลงไม่ได้แล้วผลจากการอนุญาตให้ดูดทราย ยังจำได้ในช่วงวันสงกรานต์หน้าวัดเจ้าฟ้าศาลาลอยมีหาดทรายกว้างขวาง ผู้คนมาเล่นตีคลีและการละเล่นอื่นๆ มากมาย เสียดายที่ตอนนี้ไม่มีหาดทรายให้เล่นกันแล้ว

นั่งพักหายเหนื่อยแล้วจึงไปเยี่ยมพี่สาวคนที่สอง (คนแรกเสียตั้งแต่อายุ ๒๒ ปี) ตอนนี้เดินไม่ได้แล้ว แต่ยังมีความจำดีมากทั้งยังมีสุขภาพจิตดี ยิ้มแย้มแจ่มใสครับ

พี่เขามีบุญ มีลูกที่ดี ลูก ๖ คน นั้นอยู่ใกล้ๆ ถึง ๔ คน ต่างคนต่างก็ช่วยกันดูแลแม่เป็นอย่างดี 

ไม่อยากให้ยาวเกินไปครับ ไว้ต่อตอนต่อไปนะครับ

พุธทรัพย์ มณีศรี