การที่เรามาปฏิบัติธรรม

การที่เรามาปฏิบัติธรรมจึงมาหัดภาวนา มาฝึกพุทโธไว้ ฝึกเป็นประจำ แค่พุทโธเราทำไม่ได้แล้วจะอะไร เราจะไปเอาสวรรค์วิมานอะไรได้ แค่ “พุท” ลมเข้า “โธ” ลมออก เรายังทำไม่ได้ แล้วเราจะไปเรียกร้องความสุขที่ไหน มันไม่มีแน่นอน แค่ “พุทโธ” เรายังทำให้เกิดขึ้นไม่ได้ แล้วเราจะไปเอาความสุขที่อื่นนั่นไม่มีหวังเลย

“พุท” ลมเข้า “โธ” ลมออก สัก ๕ นาที ๑๐ นาที เรายังทำไม่ได้ เรายังหยุดใจไม่ได้ แล้วความสุขที่ไหนจะเกิดขึ้นแก่ใจเรา เพราะเราภาวนาไม่ได้ ก็แสดงว่าเราไม่สงบเลย เราไม่สงบก็ไม่สุขเลยสิ เหมือนกันลูกไม้มันไม่ออกลูกมาเลย เราจะเอาลูกสุกที่ไหนมากิน หรือลูกไม้ที่มันออกมายังไม่ทันโต มันหล่นเสียก่อนสุก แล้วเราจะเอาลูกสุกที่ไหนมากิน

ใจเราไม่เคยภาวนา ไม่เคยพุทโธ ไม่เคยสงบเลย เมื่อทำใจไม่ได้ ไม่ต้องไปหาความสุขอีกแล้ว ไม่มีความสุข พุทโธ ไม่ได้ เข้าวัดสงบใจไม่ได้ ไม่ต้องไปหาความสุขในโลกนี้ไม่พบหรอก ต่อให้มีเงินสักร้อยล้านพันล้าน ให้ขี่เครื่องบินไปรอบโลก ให้ขี่จรวดไปดวงจันทร์ก็ไม่มีความสุข เพราะเราพุทโธไม่ได้ ลอง “พุธ” ลมเข้า “โธ” ลมออก ไม่ได้ ก็ไม่ต้องแสวงหาความสุขนอกโลก แค่ใจของเรายังทำไม่ได้ ยังหยุดคิดไม่ได้เลย เราจะเอาความสุขที่ไหนได้ มันไม่มีความหวังเสียแล้ว ถ้าทุกคนเป็นอย่างนี้แล้ว ไม่พบแล้วความสุขในชาตินี้ เพราะเราพุทโธไม่เป็น ภาวนาไม่เป็น สงบไม่เป็น

แสดงว่าเราไม่มีปัญญาที่จะหาอุบายดับทุกข์ได้ และความผิดหวังจะเกิดขึ้นในใจเราเรื่อย ๆ ไม่สมหวังในครอบครัว ในลูกภรรยาสามี การทำมาค้าขาย การดำเนินชีวิต

เพราะอะไร.?

เพราะใจเราไม่เคยหยุดคิดเลย