ขอบคุณ ภาพจาก internet

ในช่วงแผ่นดิน สมัยพระเจ้าเสือ หรือ สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ ๘ (พ.ศ.๒๒๔๖ –๒๒๕๑)  มีเอกบุรุษ ท่านหนึ่ง ยอมพลีชีพของท่าน เพื่อพิทักษ์  ความศักดิ์สิทธิ์แห่งกฏหมายของบ้านเมือง

ท่านผู้นั้น คือ พันท้ายนรสิงห์  ท่านมีตำแหน่งเป็นนายท้ายเรือของพระเจ้าเสือ

เรื่องราวของท่าน ถูกบันทึกไว้ใน พระราชพงศาวดาร กรุงศรีอยุธยา ดังจะขอยกมาเสนอในที่นี้ ดังนี้

ลุศักราช ๑๐๖๖ ปีวอก ฉศก ขณะนั้นสมเด็จพระเจ้าแผ่นดิน เสด็จด้วยเรือพระที่นั่งเอกชัย จะไปประพาสทรงเบ็ด ณ ปากน้ำเมืองสาครบุรี  ครั้นเรือพระที่นั่งไปถึงตำบลโคกขาม แลคลองที่นั่นคดเคี้ยวนัก แลพันท้ายนรสิงห์ซึ่งถือท้ายเรือพระที่นั่ง คัดแก้ไขมิทันทีและศีรษะเรือพระที่นั่งนั้นโดนกระทบกิ่งไม้ใหญ่เข้า ก็หักตกลงในน้ำ  พันท้ายนรสิงห์เห็นดังนั้นก็ตกใจ จึงโดดขึ้นเสียจากเรือพระที่นั่ง แลขึ้นอยู่บนฝั่งแล้วร้องกราบทูลพระกรุณาว่า  ขอเดชะ ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้า  พระราชอาญาเป็นล้นเกล้าขอจงทรงพระกรุณาโปรดให้ทำศาลขึ้นที่นี้สูงประมาณเพียงตา แล้วจงตัดเอาศีรษะข้าพระพุทธเจ้ากับศีรษะเรือพระที่นั่งซึ่งหักตกน้ำลงไปนั้นขึ้นบวงสรวงไว้ด้วยกันที่นี่ ตามพระราชกำหนดในบทพระอัยการเถิด

จึงมีพระราชโองการตรัสว่า  ไอ้พันท้ายนรสิงห์  ซึ่งโทษเอ็งถึงตายนั้นก็ชอบอยู่แล้ว  แต่ทว่า บัดนี้กูจะยกโทษเสีย ไม่เอาโทษเองแล้ว เอ็งจงคืนมาลงเรือไปด้วยกูเถิด ซึ่งศีรษะเรือที่หักนั้น กูจะทำต่อเอาใหม่ แล้ว เอ็งอย่าวิตกเลย

พันท้ายนรสิงห์จึงกราบทูลว่า  ซึ่งทรงพระกรุณาโปรด มิได้เอาโทษข้าพระพุทธเจ้านั้น พระเดชพระคุณหาที่สุดมิได้ แต่ทว่าจะเสียขนบธรรมเนียมในพระราชกำหนดกฎหมายไป  แลซึ่งสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวจะมาละพระราชกำหนดสำหรับแผ่นดินเสียดังนี้ ดูมิบังควรยิ่งนัก นานไปภายหน้า เห็นว่าคนทั้งปวงจะล่วงครหาติเตียนดูหมิ่นได้ แลพระเจ้าอยู่หัวอย่าทรงพระอาลัยแก่ข้าพระพุทธเจ้า ผู้ถึงแกมรณะโทษนี้เลย จงทรงพระอาลัยถึงพระราชประเพณี อย่าให้เสียขนบธรรมเนียมไปนั้นดีกว่า  อันพระราชกำหนดมีมาแต่โบราณนั้นว่า  ถ้าแลพันท้ายผู้ใด ถือท้ายเรือพระที่นั่ง ให้ศีษะเรือพระที่นั่งนั้นหัก ท่านผู้นั้น ถึงมรณะโทษให้ตัดศีรษะเสีย  แลพระเจ้าอยู่หัวจงทรงพระกรุณาโปรดให้ตัดศีรษะข้าพระพุทธเจ้าเสียตามโบราณราชกำหนดนั้นเถิด

จึงมีพระราชดำรัสสั่งให้ฝีพายทั้งปวง ปั้นมูลดินเป็นรูปพันท้ายนรสิงห์ขึ้น แล้วก็ให้ตัดศีษะรูปดินนั้นเสีย  แล้วดำรัสว่า  ไอ้พันท้ายนรสิงห์ ซึ่งโทษเอ็งถึงตายแล้วนั้น กูประหารชีวิตเอ็งเสียพอเป็นเหตุแทนตัวเอ็งแล้ว เอ็งอย่าตายเลย  จงกลับมาลงเรือไปด้วยกับกูเถิด 

พันท้ายนรสิงห์ เห็นดังนั้น  ก็มีความละอายนัก ด้วยกลัวว่าจะเสียพระราชกำหนดโดยธรรมเนียมโบราณไป  เกรงคนทั้งปวงจะครหาติเตียนดูหมิ่นในสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวแห่งตนได้  สู้เสียสละชีวิตของตนมิได้อาลัย  จึงกราบทูลว่า  ขอพระราชทาน ซึ่งทรงพระกรุณาโปรดข้าพระพุทธเจ้าครั้งนี้  พระเดชพระคุณหาที่สุดมิได้  แต่ทว่าซึ่งตัดศีรษะรูปดินแทนตัวข้าพระพุทธเจ้าดังนี้  ดูทำเล่นไป  คนทั้งหลายจะล่วงครหาติเตียนได้  ขอพระองค์จงทรงพระกรุณาโปรดตัดศีรษะข้าพระพุทธเจ้าโดยฉันจริงเถิด  อย่าให้เสียขนบธรรมเนียมในพระราชกำหนดไปเลย  ข้าพระพุทธเจ้า ขอกราบทูลฝากบุตรภรรยา แล้วก็จะกราบถวายบังคมลาตายไปโดยลักษณะยถาโทษอันกราบทูลไว้นั้น

               สมเด็จพระเจ้าแผ่นดินตรัสได้ทรงฟังดังนั้น ก็ดำรัสวิงวอน ไปเป็นหลายครั้ง  พันท้ายนรสิงห์ ก็มิยินยอมอยู่  สมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงพระมหาการุญภาพแก่ พันท้ายนรสิงห์เป็นอันมาก  จนกลั้นน้ำพระเนตรนั้นไว้มิได้  จำเป็นจำทำตามพระราชกำหนด  จึงตรัสสั่ง นายเพชฌฆาต ให้ประหารชีวิต พันท้ายนรสิงห์ เสีย  แล้วให้ทำศาลขึ้นสูงประมาณเพียงตา  แลให้เอาศีรษะพันท้ายนรสิงห์กับศีรษะเรือพระที่นั่งซึ่งหักนั้นขึ้นพลีกรรมไว้ด้วยกันบนศาล  แล้วให้ออกเรือพระที่นั่งไปประพาสทรงเบ็ด ณ.ปากน้ำเมืองสาครบุรี  แล้วเสด็จกลับยังพระมหานคร  แล้วศาลเทพารักษ์ที่ตำบลโคกขามนั้น ก็มีปรากฏมา  ตราบเท่าทุกวันนี้

               พันท้ายนรสิงห์ ท่านเป็นเอกบุรุษ ยุคกรุงศรีอยุธยา ท่านยอมพลีชีพของท่าน เพื่อพิทักษ์ไว้ ซึ่งความศักดิ์สิทธิ์แห่งกฎหมาย  แต่ทว่า ในยุคปัจจุบัน กลับมีผู้พยายามหลีกเลี่ยงกฎหมาย  ปฏิเสธการปฏิบัติตามกฎหมาย

            คนบางคน ในยุคนี้  กล้าโวยวาย ทั้งน้ำตาว่า “อย่าใช้กฎหมายมาห้ำหั่น ...” คน,คน นั้น  ช่างไม่ละอายใจตนเองเลย