:

540 วินาที :::  me  &  the  others

เมื่อเช้าวานเข้าร้านเพ็ทช็อป - ร้านที่ชีวิตนี้ผู้เขียนเข้าบ่อยกว่าร้านทำสวยเสียอีก

ชื่อร้านไม่สมควรแจ้งให้ทราบอย่างยิ่ง  เพราะอุดหนุนมานานเกือบ 10 ปีแล้ว 

ซื้อของก็อย่างที่เห็น  ไม่มาก - น้อยชิ้นอย่างไม่น่ามีปัญหา  เอาของใส่ตะกร้า

เสร็จก็ตรงไปหน้าเคาน์เตอร์ (มี 2 ชิ้นที่ต้องให้เด็กในร้านช่วยยก)  วันนี้มีแคช

เชียร์คนเดียว (หน้าใหม่เสียด้วย)  หน้าเคาน์เตอร์ปลอดลูกค้าอย่างน่าดีใจ

แต่น้องแคชเชียร์ไม่ว่างเพราะคุยโทรศัพท์อยู่   และไม่มีวี่แววของเฮียอ้วน

เจ้าของร้าน    ผ่านไปสักพักเราก็เริ่มใช้สายตาสะกดจิตเบาๆ ชนิดที่น้อง

น่าจะรู้ว่าควรมาทำหน้าที่ตัวเองเสียที    มีการอิดออดนิดนึงก่อนตัดสาย

แล้วน้องก็มาจิ้มคีย์บอร์ดสักพักนึง   ระหว่างนั้นเรายื่นบัตรสมาชิก

ออกมารอไว้แล้ว    ผ่านไปอีกแป๊บ...น้องก็ถามชนิดที่ไม่

ยอมเงยหน้ามามองว่า...มีบัตรสมาชิกมั้ยคะ?

เราตอบไปว่า... มี  นี่ค่ะ ...แต่น้องไม่ได้ยิน  เพราะน้องกำลังเริ่มฮัม

เพลง “ปูนาขาเก” ของคัทรียา  มารศรีตามเสียงที่ดังมาจากลำโพง

.

ตอนนั้นมีลูกค้าอีกสองรายมาต่อแถว

เราได้แต่บอกตัวเองให้ใจเย็นๆ   พักหลังนี่อายุเยอะขึ้น  พยายามเตือน

ตัวเองให้อดทนและแจกรอยยิ้มให้มากขึ้น   ในที่สุดน้องก็เงยมองมาที่เรา

พร้อมกับเลิกคิ้ว  โอแม่เจ้า...บัตรอยู่ตรงหน้าแท้ๆ  แต่น้องกลับไม่เห็น

จนเราต้องกระดิกบัตรให้น้องรู้ว่า...นี่คือสสารที่มีอยู่บนโลกใบนี้จริง

.

ระหว่างนั้น “ปูนาขาเก” ก็ยังฟังสนุกอยู่  เมื่อรหัสเข้าเครื่องน้องก็เริ่มพิธีการ

ขานชื่อและนามสกุล   เป็นสมาชิกร้านนี้มา 8-9 ปีก็เพิ่งมีรายนี้แหละ

มาขานชื่อข้าพเจ้า   ตอนนี้ “ปูนาขาเก” ก็ยังโออยู่นะ

จากนั้นน้องเริ่มเอาเครื่องมาตู๊ทที่ถุงอาหารหมาพร้อมกับประกาศว่านี่คือ

***10 กิโล—สุนัขโต  ต่อมาน้องก็ไปตู๊ทที่ทรายแมว...ตามองจอคอม

แล้วก็พูดทรายแมว***ขนาด 20 ปอนด์...แล้วก็ที่อาหารแมว

***ขนาด 85 กรัม...1ซอง...2ซอง...ด้วยการเคลื่อนไหวเนิบช้า

แบบสโลว์โมชั่น  ฉันไม่น่าหยิบมา 10 ซองเลยให้ตายสิ !!! 

แล้วไหนจะอาหารแมวชนิดกระป๋องอีก

อาหารแมวโรคไต K/D

......ฯลฯ......

แต่ไม่ใช่แค่นั้น  น้องยังมีความน่าเซอร์ไพร้ซ์ไม่สร่างซา

พอ “ปูนาขาเก” จบน้องก็ตะโกนบอกเพื่อนหลังร้านว่า...เฮ้ย เอาอีกรอบ

ข้อมูลที่อยากบอก...เพลง “ปูนาขาเก” มีความยาว 4 นาที 30 วินาที

   แล้ว “ปูนาขาเก” รอบสองก็ดังมาตามคำเรียกร้อง

ระหว่างนั้นพิธีกรรม...ชีวิตนี้ไม่รีบร้อน...ของน้องก็ดำเนินต่อไป

ส่วนเราก็ยืนท่องคำว่าขันติเป็นจังหวะตามเพลงไปเรื่อยๆ   ในใจคิดว่า...

เดี๋ยวฉันเอาไปเล่าให้เพื่อนฟัง  เพื่อนต้องเรียกฉันว่าแม่พระแน่ๆเลย

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

.

แต่คนข้างหลังเราเริ่มไม่มีความสุข  มีแอบดันหลังเรานิดๆด้วย (รู้นะยะ)

สลับกับการทำเสียงจึ๊ย...ออกจากปากเหมือนเบื่อเซ็งเต็มแก่

ท่าทางคนในร้านจะอารมณ์บ่จอยกันหมด...ยกเว้นน้องแคชเชียร์

บรรยากาศมาคุ...ลงทุกทีๆ เรารับรู้ได้  มีเสียงทอดถอนหายใจจาก

คนข้างหลัง (น่าจะมีของเราด้วยแหละ)  แต่ห้ามกล่าวหานะ

เรายังคงคอนเซ็ปหน้ายิ้มเอาไว้ (อย่างน่าหมั่นไส้)

จนในที่สุด เ งิ น ก็ ไ ด้  เ ป ลี่ ย น มื อ

เรารับถุงที่พอหิ้วได้มา  ส่วนของชิ้นใหญ่น้องไม่ได้มีท่าทีจะเอาใส่ถุงให้

เราชี้ไปที่ทรายแมวกับอาหารหมาที่มีน้ำหนักรวมกันร่วม 20 กิโล

ได้รับคำตอบจากน้องว่า

อ๋อ...พี่ต้องรอก่อน  เดี๋ยวให้คนมาเอาใส่ถุงและยกไปให้ค่ะ

:::::

:::::

เมื่อไหร่คะ

ก็อีกเดี๋ยวน่ะค่ะ

แล้วทำไมน้องไม่เรียกคนมาตอนนี้เลยล่ะคะ

(น้องมีแอบค้อนใส่ให้เห็น)  ก่อนจะตะโกนเสียงดังขึ้นว่า

ใครก็ได้มาเอาของใส่ถุง  แล้วยกไปให้ลูกค้าที

ได้สิ่งที่สมควรได้หมดแล้วก็ออกจากแถว   เราหันหลังกลับแล้วจังหน้าเข้า

กับคุณพี่คนหนึ่ง...ที่ทำหน้านิ่วคิ้วผูกโบว์ให้เรา   อะไรกันเนี่ย  ฉันไม่ได้

เป็นคนซื้อช้าซักหน่อย   กรุณาหน้าหงิกใส่ให้ถูกคนด้วยสิเจ๊

มาดแม่พระอย่างฉันก็มีวันหมดอายุนะจะบอกให้ 

แต่เรื่องราวผ่านพ้นไปด้วยดี

อารมณ์เสียตี๊ดดดด...นึง  แต่ขันติยังอยู่กับตัว

ชีวิตประสบความสำเร็จไปอีกครึ่งวัน 

ตอนเราเดินออกจากร้านเพลง “ปูนาขาเก” รอบสองจบไปนานแล้ว

รู้สึกคิดถึงเสียงน้องแคชเชียร์ตะโกนขอเพลงซ้ำรอบที่สามจังเลย

แหะ แหะ

:::

แค่เรื่องเล่า  อยากระบาย  ไม่ได้ว่าใครนะ

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

:

:

:

:

... มี ข อ ง ฝ า ก ...

ดูกันเพลินๆ คลายเครียด

:::::::::::::::::::

.