เรื่องสุดแสนประทับใจสมัยหนึ่งซึ่งคอมพิวเตอร์ยังไม่แพร่หลายเหมือนสมัยนี้ มีเรื่องอยากเล่ามากมาย  บางเรื่องเป็นเรื่องง่ายๆ ของคนรุ่นใหม่  แต่ตอนนั้นเรื่องสุดแสนจะ....หาคำอธิบายได้ยาก  ลองอ่านดูนะคะแล้วจะได้รู้ว่า "เมาส์...วิธีจับเมาส์ที่ถูกต้อง? ควรทำอย่างไร"

  ตอนเรียนจบใหม่ๆ เริ่มทำงานกับบริษัทที่ทำธุรกิจการซื้อขายคอมพิวเตอร์พร้อมโปรแำกรมสำเร็จรูปให้กับหน่วยงานต่างๆ

  ตอนนั้นหน้าที่เรามีหลากหลายมาก  ทั้งทำงานในโครงการต่างๆที่ได้รับมอบหมาย  เป็นที่ปรึกษาให้กับหน่วยงานที่ซื้อสินค้าจากบริษัท  และหนึ่งในหน้าที่สำคัญคือทำหน้าที่วิทยากรฝึกอบรมการใช้โปรแกรมที่บริษัทขาย

  ครั้งหนึ่งตอนนั้นทำหน้าที่อบรมเจ้าหน้าที่จากหน่วยงานหน่วยงานหนึ่ง  จำนวนผู้เข้าอบรมเกือบ 50 คน ลองจินตนาการถึงเครื่องคอมพิวเตอร์จำนวน 25 เครี่ื่องวางเรียงกัน 3 แถว นั่งกันเครื่องละ 2 คน เครื่องที่ใช้ในตอนนั้นหน้าจอเล็กสุดคือ 25 นิ้ว และสูงสุดคือ 29 นิ้ว แล้วขนาดของ CPU ถ้าวางแนวตั้งก็สูงประมาณโต๊ะ  วางใต้โต๊ะไม่ได้  หนักจนผู้หญิงยกไม่ไหว  เพราะฉะนั้นในห้องจึงดูแน่นเต็มไปหมด 

  ตอนนั้นเป็นช่วงที่คอมพิวเตอร์เริ่มบูมแต่คนส่วนใหญ่ยังไม่คุ้นเคย  คนที่เรียนมีตั้งแต่อายุ 20ปีต้นๆ  ถึง 50ปีต้นๆ ถึงตอนนั้นเป็นช่วงเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงระบบปฎิบัติการจากยูนิค เวิร์คสเตชัน (Unix workstations)มาเป็นวินโดส์ เอ็นที (Windows NT) ใหม่ๆ เรื่องราวอันแสนสนุกสนานก็เริ่มขึ้น

   เรื่องแรกที่จะต้องสอนกันก็คือการจับเมาส์  การสอนการจับเมาส์ก็ต้องทำให้ดูแต่เนื่องจากข้อจำกัดทางกายภาำำพของผู้สอนที่ตอนนั้นหนักประมาณ 39-40 กิโลกรัมแล้วก็สูงแค่ 153 เซนติเมตร  จัดได้ว่าเป็นคนต้วเล็กและเตี้ย ตอนสอนก็เลยไม่สามารถนั่งได้เพราะจะทำให้ผู้เรียนมองไม่เห็น  เนื่องจากเครื่องคอมพิวเตอร์บังมิดจึงต้องยืนสอน  แต่ยังดีที่ตอนนั้นมีเครื่องโปรเจคเตอร์และโปรแกรมพาวเวอร์พอยท์ใช้  แต่การสอนจับเมาส์ไม่ทราบจะใช้เครื่องฉายให้ดูได้อย่างไร  ตอนนั้นนึกไม่ออก  ก็เลยต้องใช้วิธียกเมาส์ขึ้นมาให้สูงเหนือโต๊ะและให้สูงกว่าเครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อให้คนเรียนมองเห็น  ภาพที่เรามองเห็นจากข้างหน้าคือคนเรียนส่วนใหญ่จับเมาส์ได้เหมือนผู้สอนมากคือยกเมาส์ขึ้นมาสูงเหนือโต๊ะและสูงกว่าเครื่องคอมพิวเตอร์  มีน้อยคนจริงๆที่จับได้ถูกต้องโดยที่วางอยู่กับโต๊ะ  แถมด้วยมีผู้หวังดีกระซิบบอกคนที่วางเมาส์กับโต๊ะว่า "ผิดๆ  จับผิด  จับให้เหมือนอาจารย์ซิ" จากภาพที่เห็นกับเสียงที่ได้ยินไม่รู้ว่าควรจะร้องไห้หรือหัวเราะดี  ก็เลยต้องอธิบายใหม่ว่าให้วางเมาส์ลงกับโต๊ะแล้วจับตามวิธีที่ทำให้ดู  พออธิบายเสร็จผู้เรียนก็หัวเราะกันลั่นห้องด้วยความขบขัน

 ยังยังไม่จบเพียงแค่นั้น  หลังจากนั้นก็ต้องสอนวิธีการคลิกเมาส์ ก็อธิบายให้ฟังว่า "ให้เลื่อนเมาส์ไปจนถึงสิ่งที่ต้องการคลิกโดยดูจากหน้าจอ"  ซึ่งส่วนใหญ่ก็ทำได้  เราก็รู้สึกปลื้มอยู่เล็กๆว่าอธิบายดี  ผู้ใช้งานเข้าใจ  แต่แล้วก็ได้ยินเสียงกระซิบเบาๆจากโต๊ะข้างๆ ว่า "อาจารย์ครับ  คลิกไม่ได้ครับ  มันไม่โดน"  ก็เลยเดินไปดูหน้าจอ พอเห็นหน้าจอก็บอกกับผู้เรียนว่า "เลื่อนเมาส์ให้สูงอีกหน่อยก็คลิกโดนแล้ว"  แล้วรอดูหน้าจอต่อ  ผลปรากฏเหมือนเดิมคือเคอเซอร์หน้าจอไม่ขยับเลย  ก็เลยบอกต่อว่า "ไหนลองขยับอีกหน่อยซิคะ  ทำไมมันไม่ขยับเลย"  ผู้เรียนก็บอกว่า "ผมขยับจนสุดแล้วนะอาจารย์  จะให้ขยับยังไงอีก"  เสียงชักหงุดหงิดเล็กๆ  ก็เลยหันไปมองหน้าคนเรียน  สิ่งที่เห็นคือขยับจนสุดจริงๆ คือเขาขยับเมาส์ออกจากโต๊ะจนสุดแล้ว แล้วก็เลื่อนจนสูงเกือบจะเสมอกับศรีษะแล้ว  ตอนนั้นอยากจะร้องไห้และหัวเราะพร้อมกัน  เฮ้อ...ขอโทษนะคะที่บอกไม่เคลียร์