ช่วงนี่คงเป็นจังหวะดีๆของชีวิต  มีแต่เรื่องดีๆและคนดีๆให้ชื่นชม  แม้บางครั้งเจอเรื่องไม่ดีแต่ก็มีสิ่งดีๆแฝงอยู่ให้ชื่นชมหรือชื่นใจบ่อย  ดังเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้

เมื่อวานนี้ไปธุระที่ศูนย์ราชการที่ถนนแจ้งวัฒนะ  พอเสร็จธุระก็ใกล้เที่ยงพอดี ก็เลยไปกินข้าวที่ Food Center ในศูนย์์ฯ แลกคูปองมา ๑๐๐ บาท แล้วก็เดินวนดูว่าจะกินอะไร  ท้ายที่สุดก็ตกลงใจกินข้าวมันไก่เพราะไม่ได้กินนานแล้วก็เลยเดินไปสั่ง  ขณะที่แม่ค้ากำลังสับไก่ เราก็เลยหยิบถาดพร้อมถ้วยเล็กใส่น้ำจิ้ม ๒ ถ้วย ใส่ซีอิ้วดำ ๑ ถ้วย ตักใส่ตามปริมาณที่คิดว่ากินหมดพอดี  แล้วก็หยิบถ้วยใส่น้ำซุปที่แม่ค้าตักวางไว้ให้ใส่ลงในถาดเรียงกันไว้  แล้วรอข้าวมันไก่  พอได้จานข้าวมันไก่ ก็จับใส่ลงในถาดวางเรียงกันอย่างดีให้ถ่่วงน้ำหนักเท่าๆกันจะได้ไม่เอียงตอนถือไปที่โต๊ะ  ด้วยรู้ว่าตัวเองไม่ถนัดงานประเภทนี้เพราะค่อนข้างซุ่มช่าม  แล้วก็บรรจงจับถาดยกอย่างระมัดระวัง  และแล้วก็ปรากฎว่าด้วยความสามารถพิเศษส่วนตัวของทั้งหมดในถาดลงไปกองรวมกันที่พื้นได้อย่างไรก็ไม่ทราบ ด้วยเสียงอันดังสนั่นในความเงียบของคนที่นั่งกินข้าวในที่นั้น  ส่วนถาดก็ยังอยู่ในสองมืออย่างเรียบร้อย เราก็ก้มมองพื้นด้วยความงง  และแล้วหัวหน้าแม่บ้านก็ตรงมาจัดการกับสถานการณ์นั้นด้วยการดึงเอาเก้าอี้มากั้นบริเวณกันคนเข้ามาแล้วลื่นหกล้ม  แล้วก็มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งไปตามแม่บ้านมาจัดการทำความสะอาด  เราก็บอกกับแม่บ้านว่า "ขอโทษนะที่มาเพิ่มงานให้"  แม่บ้านก็ตอบว่า "ไม่เป็นไรหรอกเป็นเรื่องธรรมดาเพราะเป็นแม่บ้านก็ต้องทำความสะอาด  มันเป็นงานที่ต้องทำอยู่แล้ว"  ส่วนแม่ค้าก็บอกว่า "ไม่เป็นไรเดี๋ยวทำใหม่ให้ไม่คิดเงิน" ว่าแล้วก็เริ่มทำข้าวมันไก่จานใหม่ให้  เราก็เริ่มตักน้ำจิ้มใหม่ แล้วก็วางเรียงไว้แต่ไม่กล้าใช้ถาดแล้ว  แล้วก็ลำเลียงไปวางไว้ที่โต๊ะแล้วกลับมารับจานข้าวมันไก่เป็นอย่างสุดท้ายพร้อมกับส่งคูปองค่าข้าวมันไก่ให้แม่ค้า  แม่ค้าก็ไม่ยอมรับบอกว่า  "ไม่เป็นไร  ชดใช้ให้เพราะยังไม่ได้กินเลยไม่อยากให้กินข้าวมันไก่ราคาจานละแปดสิบบาท"  แต่เราก็ไม่อยากเอาเปรียบแม่ค้าด้วยก็ปัดความรับผิดชอบ  เพราะเรารับข้าวมันไก่จานแรกมาแล้ว  มันอยู่ในมือเราแล้ว  มันเป็นความรับผิดชอบของเราเต็มร้อยแล้วไม่ใช่ความผิดของแม่ค้า  มันเป็นความรับผิดชอบของเราเต็มๆ เราก็เลยยืนยันความคิดของเราแล้วอธิบายให้แม่ค้าฟัง  แม่ค้าก็ยืนยันความคิดของตนเอง  ขณะที่ลูกค้าก็เริ่มเข้ามาซื้อมากขึ้น  เราก็พูดกันอยู่ค่อนข้างนาน  แม่ค้าก็พูดขึ้นมาว่า  "ถ้าอย่างนั้นพบกันคนละครึ่งทาง  ห้ามต่อรองอีกนะเพราะ  ไม่อย่างนั้นพี่ไม่ได้ขายคนอื่นแน่  เอามา ๒๐ บาทก็แล้วกัน"  เราก็เลยหันไปมองคิวซึ่งมีคนรอซื้อข้าวมันไก่  แล้วก็เลยต้องรีบจ่ายและก็รับข้าวมันไก่มาพร้อมกับขอบคุณแม่ค้า  เพราะไม่อย่างนั้นลูกค้าคนอื่นๆต้องรอนาน  แล้วแม่้ค้าที่แสนดีอาจเสียโอกาสในการขาย  ทำให้แม่ค้าขาดทุนมากขึ้น

เรารับข้าวมันไก่มากินด้วยความรู้สึกว่า  ข้าวมันไก่อร่อยเป็นพิเศษด้วยความสุขใจในน้ำใจของแม่ค้าข้าวมันไก่  แม่บ้าน และหัวหน้าแม่บ้าน รวมถึงคนรอซื้อข้าวมันไก่ที่ไม่มีใครหงุดหงิดใส่หรือทำหน้าบึ้งหน้างอ  มีความสุขจริงๆเมื่อเขียนเรื่องนี้ ข้าวมันไก่ธรรมดาที่ไม่ธรรมดาเพราะแฝงไว้ด้วยน้ำใจของหลายๆคน

ป.ล. ถ้าใครไปศูนย์ราชการแจ้งวัฒนะอย่าลืมแวะไปอุดหนุนร้านข้าวมันไก่แม่ค้าใจดีด้วยนะค่ะ  มีอยู่เจ้าเดียวค่ะ