บ่ายแก่ๆวันหนึ่งของช่วงกลางเดือนมีนาคม คุณสุทธิชัย หยุ่น บิ๊กบอสของเนชั่นได้ลงมาอัดรายการประจำวันที่ชั้น 12 A ของอาคาร TCIF ซึ่งเป็นที่ตั้งของเนชั่นทีวี และระหว่างการเตรียมตัวอัดรายการ แกก็เดินมาหาที่โต๊ะผม แล้วเรียกผมกับคุณเทพชัย หย่องมานั่งคุย โดยบอกว่าให้ผมลองหาทางติดต่อขอส่งคุณเทพชัย ไปทำข่าวสถานการณ์ความวุ่นวายที่ยูเครน ที่แม้จะผ่านจุดไคลแม็กซ์ คือประธานาธิบดีวิคเตอร์ ยานูโกวิช เผ่นหนีไปอยู่รัสเซียเรียบร้อยแล้ว แต่ปัญหาที่โผล่ตามออกมาอีกก็คือเรื่องการลงประชามติของชาวไครเมียที่จะแยกตัวออกจากยูเครน เพื่อกลับไปอยู่กับรัสเซีย

หลังได้รับการบ้านมา ผมก็ไปหาข้อมูลเรื่องยูเครนเพิ่มเติม ปรากฏว่าโชคดีครับ เพราะปัจจุบันยูเครนได้มาเปิดสถานทูตในบ้านเราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จากเมื่อหลายปีก่อน ที่ใครจะติดต่อกับสถานทูตยูเครนแถบนี้ ต้องบินไปอินโดนีเซียโน่น การติดต่อขอไปทำข่าวจึงน่าจะง่ายขึ้น

วันรุ่งขึ้นผมก็จึงสั่งให้เจ้าปุ้ย ภัทร จินตนะกุล ผู้สื่อข่าวของฝ่ายข่าวต่างประเทศ ลองติดต่อกับทางสถานทูตดู ปรากฏว่าทางสถานทูตตอบปฏิเสธมา ทำนองว่าไม่ค่อยอยากให้ทีมข่าวเข้าไป

หลังเกาหัวอยู่ 2-3 แกรก ผมก็ให้เจ้าปุ้ยไปบอกว่ากับทางสถานทูตใหม่ว่า ผู้สื่อข่าวที่ทางเนชั่นจะส่งไปก็คือคุณเทพชัย คราวนี้ได้ผลครับ เพราะทางสถานทูตแสดงความเต็มใจที่จะให้ทีมงานของเราเดินทางเข้าไปทำข่าว พร้อมกับเชิญคุณเทพชัยไปหารือกับเอก อัครราชทูตโดยด่วน เพราะช่วงนั้น ใกล้วันที่จะมีการลงประชามติกันแล้ว ทางสถานทูตเกรงว่าเราอาจจะไปไม่ทันทำข่าวนี้

หลังทราบเรื่องผมก็ได้แจ้งให้คุณเทพชัยทราบเรื่องทันทีว่าทางโน้นยอมให้เราเข้าไปได้แล้ว และบอกให้คุณเทพชัยลองโทรไปคุยกับทูตก่อน

ระหว่างนั้นก็มีการมองหาทีมงานที่จะไปกับคุณเทพชัย คนแรกที่เราหาได้ก็คือเกษม อินทะปัทม์ หัวหน้าช่างภาพของเนชั่นทีวี โดยตอนแรก ผมก็คิดว่าน่าจะไปกันแค่ 2 คนก็พอ เพราะการเดินทางไปยุโรปมีค่าใช้จ่ายสูง หลังวางตัวช่างภาพเสร็จ ผมก็ถอนตัวออกจากวงสนทนา เพื่อมาทำงานที่ค้างคาต่อไป

แต่ จู่ๆ บก.ใหม่ กฤษณ์ชนุตม์ เจียรรัตนกนก ก็เดินลากแขนผมกลับไปหาคุณสุทธิชัย และคุณเทพชัย ที่ยังคงยืนคุยกันอยู่ โดยบอกว่า " นี่ครับ ผมขอเสนอคนนี้ คนนี้พูดรัสเซียได้ " เท่านั้นเอง วงประชุมย่อยก็เฮฮา ครึกครื้นกันเป็นการใหญ่ มีการซักไซร้ประวัติอยู่พอประมาณทำนองว่าไปรู้ภาษามาจากไหน ที่เฮฮาก็น่าจะเป็นเพราะคิดว่าถ้ามีคนรู้ภาษาร่วมเดินทางไปด้วยแล้ว คงไม่ไปตกระกำลำ บากในถิ่นห่างไกลที่คนไทยยังไม่ค่อยรู้จักนัก

ส่วนผมตอนแรกก็ปฏิเสธไป เพราะอายุมากแล้ว และน่าจะให้นักข่าวรุ่นใหม่ไปหาประสบการณ์มากกว่า แต่ก็มีการโต้แย้งว่า ถ้าไม่มีคนรู้ภาษาไปด้วย การสัมภาษณ์ชาบ้านชาวเมืองที่ไม่รู้ภาษาอังกฤษน่าจะมีปัญหา เรื่องนี้ทำให้ผมจนใจที่จะหาข้อแก้ต่างในการไม่ไป

งานนี้คนที่เครียดจัด กลับเป็นผมเอง เพราะไม่เคยทำงานใหญ่ขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยต้องดูแลใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระดับผู้บริหาร ไม่เคยต้องวางแผนการทำงานในต่างแดน ไม่เคยจองตั๋วเครื่องบิน โรงแรม ตั๋วรถไฟผ่านระบบอินเตอร์เน็ตมาก่อนเลยในชีวิต
แม้ผมจะเคยอยู่ยูเครนมาบ้าง ก็เป็นเวลาแค่ปีเดียว แถมเหตุการณ์ที่ว่านั้น ก็เนิ่นนานมาตั้งเกือบ 30 ปีแล้ว และสมัยนั้น ยูเครนยังเป็นคอมมิวนิสต์ สภาพบ้านเมืองและระบบต่างๆคงจะปรับเปลี่ยนไปมากมายจนจำไม่ได้

แล้วนี่ตูจะทำยังไง

เจ้านุช นุชหทัย โชติช่วง หัวหน้าข่าวต่างประเทศถามว่า
" พี่เล็ก ใครจะไปยูเครนกับคุณเทพชัย "
" พี่ไปเอง "
" จริงอะ "
" จริงดิ "
" จริงอะ "
" จริงดิ ทำไมละ ไม่เชื่อเหรอ"
" ก็เห็นหน้าตาไร้อารมณ์ "

ความกังวลใจอาจจะปรากฏอยู่บนใบหน้า มีอยู่วันหนึ่งคุณสุทธิชัยถึงกับถามผมซ้ำว่าจะไปด้วยหรือเปล่า แต่เมื่อผู้ใหญ่มอบความไว้วางใจให้แล้ว เราก็ต้องทำให้ได้

สรุปว่าทีมงานของเราประกอบด้วยทั้งหมด 3 ชีวิต

เมื่อมีเวลาว่าง คุณเทพชัยก็ได้เดินทางไปคุยกับทูต แล้วก็กลับมาสั่งให้เราเดินหน้าแผนการเต็มที่ โดยบอกว่าเราไม่จำเป็นต้องไปวันลงประชามติก็ได้ เพราะเรื่องนี้สำนักข่าวระดับโลกเขาก็คงจะรายงานได้ดีกว่่าเรา แต่เราจะรายงานในทัศนะของเรา ในมุมมองและความสนใจของเรา

ถัดจากนั้นอย่างแรกที่ต้องทำก็คือการทำวีซ่า ซึ่งก็สะดวกสบาย เพราะทางสถานทูตพร้อมให้การช่วยอยู่ก่อนแล้ว สิ่งที่ต้องมีก็เอกสารธรรมดาๆที่ต้องใช้อย่างสำเนาหนังสือเดินทาง และการต้องทำประกันการเดินทาง ที่มีปัญหาเล็กน้อย เพราะบางแห่งก็ไม่ขายประกันสำหรับคนที่จะไปยูเครน แต่พอดีกุ๊ฟกิ๊ฟ ธันย์ชนก ศรีธเนศชัย นักข่าวที่โต๊ะจัดการให้ เพราะเคยอยู่บริษัทที่ขายประกันพวกนี้มาก่อน ค่าประกันของเราคิดคนละ 1,240 บาท

โดยสรุป ถ้าผมตายในช่วงเวลาที่เอาประกัน คนอยู่ข้างหลังจะได้ 5 ล้านบาท

ก่อนหน้านั้น ผมก็ให้เจ้านุช จองตั๋วเครื่องบิน จากข้อมูลที่เราตรวจสอบกับทางสถานทูต บอกว่าที่ค่อนข้างสะดวกมีอยู่ 2 สายการบินคือ Ukraine International Airlines หรือ UIA สายการบินยูเครน ซึ่งเป็นการบินตรงจากกรุงเทพถึงกรุงเคี๊ยฟ สายการบินนี้ใช้อักษรย่อแบบยูเครนว่า MAY

อีกสายการบินหนึ่งก็คือ Turkish Airlines สายการบินตุรกี ซึ่งเราจะต้องไปเปลี่ยนเครื่องที่ตุรกี และใช้เวลาในการเดินทางไกลกว่า และแพงกว่า แต่ที่สายการบินนี้เข้ามาอยู่ในความสนใจของเราก็คือ การที่บริการของสายการบินยูเครนอยู่ในระดับไม่ค่อยดีนัก

แต่ผมก็มาคิดว่า ถ้าเราจะไปยูเครน เพื่อทำข่าวยูเครน เพื่อซึมซับบรรยากาศแบบยูเครน เราก็ควรเริ่มกันตั้งแต่บนเครื่องบิน ดังนั้นทางเลือกสำหรับผมจึงมีทางเดียวคือสายการบิน UIA แม้ว่าเรื่องนี้อาจจะทำให้ผู้บริหารขาดความสะดวกสบายไปบ้าง แต่เหตุผลอย่างเป็นทางการที่ผมแจ้งทางผู้ใหญ่ไปก็คืออีกสายการบินหนึ่งมันบินอ้อม เสียเวลา

จากตั๋วเครื่องบินที่ได้มา ทำให้เราสามารถกำหนดทริปการเดินทางได้แม่นยำมากขึ้น เพราะสายการบินนี้ไม่ได้มีบินทุกวัน สุดท้ายแล้วเรากำหนดว่าจะเดินทางคืนวันอังคารที่ 18 มีนาคมต่อเช้ามืดวันที่ 19 มีนาคม และกลับ 26 มีนาคม ถึงประเทศไทยเช้าวันที่ 27 มีนาคม เรามีเวลาอยู่ที่ในยูเครน 8 วัน

สำหรับแผนการไปทำข่าว ผมก็ออกแบบทริปว่าพอไปถึง จะมุ่งไปไครเมียเลยเพราะประเด็นร้อนอยู่ที่นั่น ส่วนเคี๊ยฟ เราพอมีเวลาจะทำอะไรได้บ้างในวันที่ไปถึงและวันที่กลับ เพราะในวันไปถึงเราจะไปถึงเช้า แต่รถไฟไปไครเมียจะออกตอนค่ำ เช่นเดียวกับตอนกลับ รถไฟจากไครเมียจะมาถึงเคี๊ยฟเช้า แต่เครื่องบินของเราออกตอนค่ำ

แต่เมื่อนำแผนนี้ไปเสนอ คุณเทพชัยบอกว่าเราควรจัดเวลาให้แวะที่เคี๊ยฟด้วย ผมเลยไปจัดมาใหม่โดยให้เรานอนเคี๊ยฟ 2 คืน ส่วนวันที่เหลือไปอยู่ไครเมีย

หลังจากนั้นก็ทำเรื่องงานเอกสาร การเบิกงบเงินล่วงหน้าจำนวนหนึ่ง ซึ่งไม่มากไม่น้อย แต่จากระบบของบริษัท ที่ต้องใช้เวลาเบิกล่วงหน้ากันนาน ขณะที่สำหรับทริปนี้ ไปแบบเร่งด่วน เวลาเบิกไม่มี เรื่องเงินจึงมีปัญหา แต่สุดท้ายแล้ว ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี แม้จะเฉียดฉิวไปบ้างก็ตาม

ในช่วงวันเสาร์อาทิตย์ ก่อนการเดินทาง ผมก็ใช้เวลาทั้งวันในการจองโรงแรม และจองรถไฟไปไครเมีย ส่วนโรงแรมในไครเมีย เนื่องจากผมเหนื่อยมากกับการตัดสินใจใช้บริการโรงแรมที่เราไม่มีโอกาสได้พบ เห็นมันจริงจนกว่าเราจะได้เดินทางไปถึง ทำให้ผมเอียน และหวังว่าคราวนี้จะไปเล่นน้ำบ่อหน้าก็แล้วกัน ประกอบกับคุณเทพชัยก็ส่งเสริม แกบอกว่าทั้งตั๋วรถและโรงแรม ควรไปหาเอาข้างหน้า แกคงคิดว่าหากในเคี๊ยฟมีเรื่องที่น่าสนใจ เราก็อาจจะปรับเปลี่ยนแผนการได้ง่าย ถ้ายังไม่ได้จองอะไรเลย

โรงแรม ที่ผมจองชื่อโรงแรมกอนชาร์นา ราคาไม่แพงเลย อาจจะถือว่าถูกมากเสียด้วยซ้ำสำหรับประเทศยุโรปแค่คืนละพันกว่าบาทต้นๆเท่านั้นเอง ซึ่งผมก็เดาว่าก็คงจะมีเหตุผลหลายอย่างเช่นโรงแรมห่วยแตก ที่เห็นในภาพนั้นเป็นเรื่องหลอกลวง หรือทำเลแย่มาก แต่เรื่องนี้ผมก็ดูแล้วว่ามันตั้งอยู่ไม่ไกลมากนักจากจัตุรัสไมดาน ศูนย์กลางการกระท้วงของคนยูเครน แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ใกล้มากนัก เพื่อความสุนทรีย์ในการพักของชาวคณะ ที่จะไม่ต้องเห็นซากกระดำกระด่าง ของจัตุรัส และความปลอดภัย หากการประท้วงเกิดปะทุขึ้นมาอีก นอกจากนั้นก็ยังมีเรื่องปัญหาการเมืองที่ทำให้ต่างชาติกลัว และไม่กล้ามาเที่ยวยูเครน รวมถึงการยังอยู่ในช่วงไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยว เพราะอากาศยังหนาวอยู่ไม่น้อย ทำให้โรงแรมตั้งราคาที่ต่ำเอาไว้

ส่วน รถไฟนั้นมีปัญหาเล็กน้อย เพราะมีเว็บหลายแห่งที่รับจอง แต่ๆละแห่งไม่ค่อยแจ้งราคาเอาไว้ ก็เลยลองเสี่ยงจองๆไป ตามปกติการจองจะใช้เวลา 1 วันก็จะรู้ว่ารถไฟมีที่ว่างหรือไม่ แต่ปรากฏว่าผมจองวันเสาร์ และช่วงสุดสัปดาห์ไม่มีคนทำงานงาน ทำให้กว่าจะรู้ก็ล่วงเลยมาวันจันทร์ และเมื่้อรายแรกตอบกลับมา ก็ต้องรีบคอนเฟิร์ม แต่พอคอนเฟิร์มเสร็จ อีกแห่งก็ตอบกลับมา ปรากฏว่ารายหลังให้ราคาที่ถูกกว่ากันมากจนกลัวว่างานนี้ใครต้มใครกันแน่ แต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

หลังทุกอย่างเรียบร้อย หลังเสร็จจากการประจำวันที่เนชั่น หลังจัดการกับเรื่องเงินเสร็จสรรพในค่ำวันอังคารวที่ 18 มีนาคมและยังไม่ทันได้พักผ่อน ผมก็ต้องอาบน้ำอาบท่า จัดกระเป๋าเดินทางที่เตรียมเอาไว้เกือบเรียบร้อยแล้วแล้วมุ่งหน้ามาที่เนชั่นทีวี เพื่อมาสมทบกับเกษมที่มารออยู่ เพราะเกษมต้องขนกล้องและอุปกรณ์ถ่ายทอดสดที่จะนำไปทดลองที่ยูเครนว่าจะใช้ ได้หรือไม่ไปด้วย ผมจะได้ช่วยแบกสัมภาระแห่งนี้ไปสนามบินสุวรรณภูมิโดยมีรถของสถานีไปส่ง ส่วนคุณเทพชัย จะไปเจอกับพวกเราที่สนามบินเลย

เที่ยวบินของเรา มีแต่ฝรั่งเกือบทั้งหมดครับ ก็แทบจะมีแต่พวกเรา 3 คนเท่านั้นที่เป็นเอเชีย ส่วนมากก็น่าจะเป็นคนยูเครนที่เดินทางกลับบ้านหลังจากมาเที่ยวประเทศไทย ก็ค่อนข้างน่าชื่นใจที่คนยูเครนมาเที่ยวที่นี่กันเยอะมาก

ด้วยการที่เป็นคนกลุ่มน้อย เราก็เลยเปิดโอกาสให้ฝรั่งเข้าไปโหลดกระเป๋าก่อน ส่วนเราก็รอจนเป็นคนกลุ่มสุดท้าย และก็ปรากฏว่าเป็นเรื่องจริงๆ เมื่อเจ้าหน้าที่คนไทยของสายการบิน ซึ่งเป็นหนุ่มอายุน้อย หน้าตาบอกบุญไม่รับ ซึ่งอาจจะเป็นเพราะว่าง่วงนอน บอกว่าคอนเซปต์ของทางสายการบินคือให้ผู้โดยสารโหลดกระเป๋าขึ้นเครื่องได้คน ละ 1 ใบ แต่ของเราสามคนมี 4 ใบ เพราะใบสุดท้ายเป็นขาตั้งกล้อง จึงโหลดไม่ได้ เอ้า......ไม่ให้โหลดก็ไม่โหลด แต่พอเราจะแบกขึ้นเครื่องก็ไม่ให้เราแบกขึ้นไปอีก บอกว่าขาตั้งกล้องใหญ่เกินไป เอาขึ้นไปบนห้องผู้โดยสารไม่ได้ เราต้องเสียค่าระวางอีก 4 พันกว่าบาท หลังจากเห็นว่าไม่มีทางเลือกอื่น ก็จำใจต้องจ่ายละครับ แล้วพี่แกก็เขียนบิลมาให้เราไปจ่ายกับเจ้าหน้าที่อีกแผนกที่ก็นั่งอยู่ใกล้ๆ กัน พอเราเอาไปให้ เจ้าหน้าที่ผู้หญิงต่างแสดงความเห็นใจเราอย่างมาก ผิดกับเจ้าหนุ่มคนแรก โดยบอกว่ารู้สึกเสียดายเงินที่จะต้องจ่าย ก็เลยเรียกไอ้หนุ่มที่คนแรกมาปรึกษา ไอ้หนุ่มคนแรกก็บอกด้วยหน้าตาไร้อารมณ์ว่าไม่ได้ มันใหญ่ เจ้าหน้าที่หญิงหลายคนก็มารุมดูกรณีของเรา พร้อมกับแสดงท่าทีเสียดายกับการจ่ายเงินค่าโหลดขาตั้งกล้อง และวิจารณ์กันไม่น้อย แต่สุดท้ายก็สรุปว่าไม่มีทางเลือกอื่น และก็เลยต้องจ่ายในสิ่งที่ไม่ได้เตรียมตัวว่าจะต้องจ่าย ผมมองว่านี่คือความบกพร่องของผมเมื่อเป็นคนต้องรับผิดชอบสำหรับทริปนี้

งานนี้ เราเลยต้องวางแผนกันล่วงหน้าว่า ขากลับเราจะทำกันอย่างไร เพราะถ้าเจอแบบนี้อีกรอบ เราต้องเสียเงินพอๆกับที่สามารถใช้ซื้อขาตั้งกล้องใหม่เลยก็ว่าได้

ราวตี 3 คืนวันอังคาร เริ่่มเข้าสู่เช้าวันพุธที่ 19 มีนาคม เราก็ออกเดินทางจากประเทศไทย ไปสู่จุดที่กลายเป็นกรณีพิพาทใหม่ล่าสุดของโลก นั่นก็คือยูเครน