ทุกคนทุกอาชีพจะต้องมีครู แม้แต่ครูยังต้องมีครู ดังนั้นทุกโรงเรียนจึงได้จัดพิธีให้นักเรียนได้ไหว้ครูในช่วงเดือนมิถุนายน เพื่อให้นักเรียนได้แสดงออกถึงการเป็นคนดี   แสดงออกถึงความกตัญญูกตเวทีต่อครูบาอาจารย์ที่ได้อบรมสั่งสอนมา อย่างที่บอกครับว่าทุกคนจะต้องมีครู แม้แต่อัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่อย่างไอน์สไตน์ที่โลกรู้จักในเรื่องผลงานที่สร้างกระบวนการเปลี่ยนแปลงให้กับโลก      แต่เชื่อไหมครับว่าน้อยคนนักที่จะรู้จักครูผู้ปลุกกระแสความคิดปฏิวัติโลกให้กับไอน์สไตน์ “Hermann Minkowski”   ครูสอนคณิตศาสตร์ให้แก่ไอน์สไตน์ขณะศึกษาที่วิทยาลัย     โพลีเทคนิค

Minkowski เป็นคนเยอรมัน เกิดเมื่อปี ค.ศ. 1864 ก่อนไอน์สไตน์เกิด   15 ปี   ร่ำเรียนจนจบ Ph.D. ในปี ค.ศ. 1885 สอนคณิตศาสตร์อยู่หลายมหาวิทยาลัย  รวมทั้งวิทยาลัยโพลีเทคนิคที่ไอน์สไตน์เรียนอยู่ด้วย ตามประวัติเขาได้ศึกษาค้นคว้าคณิตศาสตร์กับกระบี่มือหนึ่งทางคณิตศาสตร์ของโลกในขณะนั้นอย่าง David Hilbert คน ๆ นี้แหละครับที่สามารถนำเสนอทฤษฎีสัมพัทธภาพก่อนไอน์สไตน์ 7 วัน แต่เป็นเพียงการแก้สมการทางคณิตศาสตร์เท่านั้นนะครับ ไม่ใช่อธิบายแนวคิดเหมือนกับไอน์สไตน์ ดังนั้นโลกจึงให้เครดิตแก่ไอน์สไตน์

          Minkowski เสียชีวิตลงเมื่อปี ค.ศ. 1990 เมื่ออายุได้ 45 ปี เขาไม่มีโอกาสได้รับรู้ว่าความคิดของเขาได้มีอิทธิพลสำคัญต่อพัฒนาการของโลกวิทยาศาสตร์ ไอน์สไตน์ลูกศิษย์ที่เขาอบรมสั่งสอน และเป็นคนที่ชอบหนีเรียนอยู่เป็นประจำ จนเขาตั้งฉายาว่า “เจ้าหมาขี้เกียจ”       จะกลายมาเป็นอัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่ของโลกในปัจจุบัน แสดงว่าความสำเร็จของคน ๆ หนึ่งย่อมมีอีกคนที่อยู่เบื้องหลังเสมอครับ และคน ๆ นั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คือ “ครู” นั่นเอง

          เรื่องราวชีวิตเกี่ยวกับ  Minkowski    บังเอิญผมไปอ่านเจอในหนังสือพิมพ์เล่มหนึ่ง       ซึ่งเก่ามากมาก วางอยู่ที่ชั้นหนังสือที่บ้าน  เป็นการค้นพบโดยบังเอิญครับ  ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินชื่อ Minkowski เลย เป็นธรรมดาของโลกครับ เมื่อมีแสงสว่างส่องไปที่ใด  ผู้คนมักจะจ้องมองไปที่จุดนั้นมากกว่าที่จะสนใจตรงจุดอื่น เหมือนกับที่โลกรู้จักไอน์สไตน์ มากกว่า Minkowski ผู้ที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จ เป็นครูคณิตศาสตร์ที่โลกลืม

           รุ่นน้องอย่าง “อุทัย” ครูสอนคณิตศาสตร์โรงเรียนแห่งหนึ่ง มักจะนำความน้อยเนื้อต่ำใจอะไรแบบเด็กเด็ก  มาเล่าให้ผมฟังเสมอ “คณิตศาสตร์เป็นนามธรรม” เป็นคำปลอบใจที่ผมมักจะนำมาสาธกยกตัวอย่าง เวลาคิดเหตุผลอะไรไม่ออกบอกน้องเสมอ  ต้องยอมรับความจริงกันข้อหนึ่งว่าถ้าเปรียบเทียบครูคณิตศาสตร์กับครูกลุ่มสาระการเรียนรู้อื่น ๆ แล้ว ไม่ว่าจะเป็นครูศิลปะ ครูดนตรี ครูพละ   ความเป็นรูปธรรมของผลงานค่อนข้างมีความชัดเจน เป็นลักษณะเชิงประจักษ์ จับต้องสัมผัสได้

          ซึ่งตรงกันข้ามกับคณิตศาสตร์ แต่โดยส่วนตัวแล้วผมกลับชอบความเป็นนามธรรมมากกว่า เหตุผลไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ใครจับต้องนะครับ แต่ความเป็นนามธรรม (Abstract) มันต้องใช้จินตนาการในการสัมผัสครับ

          อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเราจะเป็นครูกลุ่มสาระการเรียนรู้ใด สอนอยู่ในระดับหรือสังกัดใด   แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันก็คือครูทุกคนต้องการให้และต้องการเห็นลูกศิษย์ของตนเองเป็นคนดี เป็นคนเก่ง ประสบผลสำเร็จในชีวิต คงไม่มีครูคนไหนที่มีความสุข  หากลูกศิษย์ที่ตนเองสอนไปสร้างปัญหาให้กับสังคมรอบข้าง

          ครูยอดครูคณิตศาสตร์  ครูที่ชอบลูบกับคลำ มากกว่าความเป็นนามธรรม  

          กำลังดุเจ้าหมาขี้เกียจอย่างเด็กชายสิโรจน์ที่ไม่ยอมทำการบ้านส่ง

          “สิโรจน์ ทำไมเธอไม่ส่งการบ้าน”

          สิโรจน์ไม่ตอบ

          “ครูสอนเธอ อบรมเธอทุกวัน เธอทำไมไม่จำบ้าง” ครูยอดเริ่มมีอารมณ์

          สิโรจน์ไม่ตอบ

          “เธอน่าจะปรับปรุงตัวเอง อย่าทำตัวเป็นหมาขี้เกียจ หัดทำตัวเป็นเด็กดีเหมือน มนูญบ้าง” 

          สิโรจน์โมโห เมื่อถูกเปรียบเทียบกับนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน

          “ก็ผมไม่มีครูดี ๆ คอยสอนเหมือนคุณครูนี่ครับ”   สิโรจน์ตอบ