และแล้วการเขียนบทความผ่านทางเสน่ห์คณิตศาสตร์ ก็ผ่านมาถึงก้าวที่ 4 ส่วนตัวถือว่าเป็นความสำเร็จในระดับหนึ่ง อย่างน้อยก็ได้ทำในสิ่งที่ตนเองอยากทำ  หากกล่าวถึงความสำเร็จนั้นย่อมต้องคู่กับรางวัล อย่างเช่นเมื่อ 31 สิงหาคม ปีที่แล้ว ได้มีการประกาศรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน หรือที่เรารู้จักกันดีในนามกวี SEA.Write นั่นแหละครับ หนังสือที่ได้รับรางวัล  ถ้าจำไม่ผิด น่าจะเป็นนวนิยายเรื่อง “ความสุขของกะทิ”  ผู้แต่งคือ งามพรรม เวชชาชีวะ           เป็นรางวัลเกียรติยศที่จัดขึ้นเพื่อเป็นกำลังใจให้กับนักเขียนเป็นประจำทุกปีครับ  ทำนองเดียวกันกับการคัดเลือกครูดีเด่นที่ สพท.นม.เขต 3 จัดขึ้น แม้จะไม่ได้จัดทุกปี แต่ก็ยังดีกว่าไม่จัดเลย จริงไหมครับ  เหมือนอย่างที่ครูยอด ...   ครูดีเด่นด้านคณิตศาสตร์ระดับกลุ่ม บอกกับผมว่า “แม้จะไม่ได้เป็นครูดีเด่นในระดับเขต แต่การได้เผยแพร่ผลงาน   และได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์กับเพื่อนครู  เป็นเพียงกวี XEROX แค่นี้ก็เป็น...ความสุขของกระเทยแล้ว” 

ทุกสังคมย่อมมีการแข่งขัน เพราะการแข่งขันทำให้เกิดการพัฒนา ทั้งนี้เป็นไปตามหลักทฤษฎีวัวสองตัว    เป็นศาสตร์ในการบริหารครับ   แต่การแข่งขันผมมองว่าควรเป็นไปในลักษณะชิงกันทำดีมากกว่าชิงกันทำเด่น  รางวัลที่ได้รับจึงจะปราศจากความขัดแย้ง ข้อกังขา และการถกเถียง การคัดเลือกครูดีเด่นที่ผ่านมา  ความขัดแย้งอาจจะไม่ปรากฏให้เห็น แต่ความกังขากับมาตรฐานการตัดสิน   คงจะมีบ้าง ตามธรรมชาติของการแข่งขันทั่ว ๆ ไป

          สังคมคณิตศาสตร์เองก็มีการแข่งขันเช่นกันครับ...รางวัลสูงสุดที่นักคณิตศาสตร์ฝันอยากได้มากที่สุดยิ่งกว่ารางวัลโนเบล ก็คือเหรียญฟิลด์ส (Fields Medal) เป็นรางวัลที่จัดให้กับนักคณิตศาสตร์ที่มีผลงานดีเด่น ทุก ๆ  4 ปี ปีละไม่เกิน 4 คน ที่สำคัญผู้ที่จะได้รับรางวัลนี้จะต้องมีอายุไม่เกิน 40 ปี  เป็นมาตรฐานการตัดสินครับ ถ้าดูด้านหน้าของเหรียญจะเป็นรูปของอาร์คิมีดิส (Archimedes)  พร้อมกับมีข้อความเป็นภาษากรีก แปลเป็นไทยว่า “ทะยานพ้นขอบเขตแห่งตน และเข้าใจซึ้งในจักรวาลทั้งมวล” ผมเข้าใจว่าคงจะหมายถึงการหลุดพ้น ตามหลักพุทธศาสนาของเรานั่นเองครับ

          ตามประวัติศาสตร์มีนักคณิตศาสตร์คนหนึ่งที่มีผลงานมากที่สุดในโลก ผ่านการรับรางวัลมาทุกสถาบัน ชาวสวิตเซอร์แลนด์ ประเทศเดียวกับโรเจอร์ เฟเดอเรอร์ นักเทนนิสมือ 1 ของโลกในปัจจุบัน ชื่อว่า “เลออนฮาร์ด ออยเลอร์ (Leonhard Euler ค.ศ.1707-1783)”   

            มีเรื่องเล่าว่าครั้งหนึ่ง  ออยเลอร์ได้แก้ปัญหาที่สำคัญได้สำเร็จเตรียมที่จะส่งผลงานเข้าร่วมประกวดตีพิมพ์เผยแพร่  แต่เขารู้มาว่ามีนักคณิตศาสตร์รุ่นหลานคนหนึ่งกำลังจะแก้ปัญหาชิ้นนี้สำเร็จลงเช่นกัน เขาจึงได้ตัดสินใจไม่ส่งผลงานเข้าร่วม เพื่อเปิดโอกาสให้นักคณิตศาสตร์       รุ่นหลานได้มีโอกาสบ้าง โดยเขาให้เหตุผลสั้น ๆ ว่า “ข้าพอแล้ว” แสดงว่าออยเลอร์ได้ทะยานพ้นออกจากขอบเขตแห่งตน โดยรู้จักคำว่า  “พอเพียง”  ไม่ใช่เหมือนครูมนูญที่ ”เอาแล้วก็ว่า...ไม่ได้เอา”   อย่าลืมนะครับว่า   “A person starts to live when he can live outside himself. : บุคคลจะเริ่มต้นการมีชีวิตที่แท้จริง     ก็ต่อเมื่อเขาสามารถดำเนินชีวิตโดยการหลุดพ้นจากตัวตนของตนเอง “

กนกวรรณ สาวมั่นประจำโรงเรียน ผู้ที่พลาดหวังจากเวทีประกวดครูดีเด่นเพียงแค่คะแนนเดียว 

วิ่งร้องไห้มาปรึกษาครูโจ ครูดีเด่นระดับเขตด้าน OSOP : One Sa-me One Pun-ra-ya  (หนึ่งสามีหนึ่งภรรยา)

“พี่โจปีหน้าหนูจะต้องเอา...รางวัลครู 2 ด.มาให้ได้” เธอพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

“ด.เดียวเอาให้มันได้ก่อนเถอะ”  ผมนึกในใจดังดัง 

ยิ่งได้ข่าวว่ามีครูหนุ่มโรงเรียนใกล้เคียงมาแอบชอบพออยู่สองคน

ขออนุญาตใช้ชื่อย่อ ด.กับ ต. นะครับ...กลัวโดนฟ้อง

“หนูตัดสินใจแล้วว่าจะตัด ต.ทิ้ง หนูไม่อยากจะจับปลาสองมือ”  กนกวรรณยืนยันหนักแน่น

“พี่ไม่เห็นด้วย เธอน่าจะตัด ด.ทิ้งดีกว่านะ”  พี่โจแนะนำอยากให้น้องหลุดพ้น  

“เนียงมันเด็ง...ทำไมล่ะพี่โจ”  กนกวรรณสงสัย

          “เพราะถ้าเธอเชื่อพี่...เลือกตัด ด. เธอยังเหลือ ต. แต่ถ้าเธอตัด ต . เธอจะไม่เหลือทั้ง ด. และ ต.เลยนะ”