เพิ่งสรุปรายงานผลการจัดค่ายคณิตศาสตร์เชิงอนุรักษ์ที่จัดร่วมกับมหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณีเสร็จ หลังจากที่ได้จัดไประหว่างวันที่ 4-5 กุมภาพันธ์  พอจะสรุปได้ว่าประสบผลสำเร็จตามวัตถุประสงค์ทุกประการครับ อย่างน้อยก็ทำให้นักเรียนรักคณิตศาสตร์มากขึ้น ซึ่งเป็นวัตถุประสงค์ข้อแรกของค่ายนี้  แค่นี้ผู้จัดก็ยิ้มได้แล้วล่ะครับ มองย้อนหลังกลับไปสำหรับความเป็นมาค่ายคณิตศาสตร์ครั้งนี้เกิดจาก “connections” ที่มีกับ  “อาจารย์บอย” รุ่นน้องร่วมหอเดียวกันสมัยเรียนปริญญาตรี ที่ มรภ.นครราชสีมา และเคยมาจัดค่ายคณิตศาสตร์ให้กับผมสมัยที่ “บอย” ยังเป็นนักศึกษาอยู่ปี 4 

          ปัจจุบันเป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี ได้โทรศัพท์มาคุยกับผมหลายครั้ง     ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอก    ไอ้จะรองานมงคลสมรสก็คงอีกนาน กลัวว่าน้องจะรอไม่ไหว  เอาล่ะมาช่วยจัดค่ายก็แล้วกัน เป็นหลักการที่ได้คุยกันไว้เมื่อปีที่แล้ว  ประกอบกับครูยอดศิษย์เก่าดีเด่นเกรดนิยมอันดับหนึ่ง ได้ติดต่อเชิงลายลักษณ์อักษรไปอีกทางหนึ่ง จึงทำให้เกิดค่ายนี้ขึ้น แม้ว่าเขตบริการของมหาวิทยาลัยจะจำกัดเพียงภาคตะวันออกเป็นส่วนใหญ่ แต่การให้การศึกษาโดยเฉพาะกับเด็กในชนบทที่ห่างไกล มองยังไงก็ไม่ผิดหลักปรัชญากับการเป็นมหาวิทยาลัยเพื่อท้องถิ่น แค่เพิ่ม “เฉียงเหนือ” เข้าไปก็ยังเป็นตะวันออกอยู่ดี  จริงไหมครับ

          กิจกรรมในวันนั้นได้ แบ่งฐานการเรียนรู้ออกทั้งหมด 13 ฐาน สำหรับนักเรียน 300 คน ในระยะเวลา 2 วัน สังเกตนักเรียนตั้งใจร่วมกิจกรรมกันดี วิเคราะห์จากประสบการณ์น่าจะมาจากได้เจอกับพี่ ๆ นักศึกษาที่น่ารัก ขนาดครูมนูญยังแอบเดินตามฐานจนครบทั้ง 13 ฐาน แถมกระซิบผมว่า “เผื่อจะเจอเนื้อคู่” 

          เห็นน้อง ๆ นักศึกษาทุ่มเทมุ่งมั่นในการถ่ายทอดความรู้ มีสื่อและเทคนิคการสอนประกอบในแต่ละฐาน ต้องบอกว่ามืออาชีพครับ ผศ.กนก จุยคำวงศ์ รุ่นพี่ที่ มช. หัวหน้าศูนย์พัฒนาการเรียนการสอนคณิตศาสตร์สู่ชุมชนภาคตะวันออก  หัวหน้าคณะที่นำนักศึกษามา  ย้ำกับนักศึกษาว่า “ทุ่มเท” เป็นสิ่งที่ต้องสะกดให้ขึ้นใจ  สำหรับการทำงานทุกครั้ง

            กิจกรรมที่ใช้กระตุ้นให้นักศึกษาตั้งใจและทุ่มเท คือกิจกรรม      “Popular Vote” ไม่ต้องแจกแบบสอบถาม เพียงแต่ให้นักเรียนวิ่งไปยังฐานที่ชอบและประทับใจมากที่สุด อาจจะมีทุนการศึกษาเป็นกำลังใจในการทำงานบ้าง มีฐานหนึ่งที่ผมประทับ แอบ vote ให้ในใจ คือฐาน“เล่ห์...เหลี่ยมไม่มี” คงเดาออกนะครับ ว่าเป็นเนื้อหาอะไร นักศึกษาทุกคนที่มาจัดค่ายมาด้วยใจจริง ๆ ไม่มีผลประโยชน์ทับซ้อน ผมลองหันไปถามครูมนูญ ผู้ซึ่งมีผลประโยชน์ซับซ้อนทางสายตาโดยเฉพาะเวลาเดินตามฐาน พี่ชอบฐานไหนมากที่สุด “ลิขิตรักละลายใจจำนวนไขว้ละลายเธอ…เท่านั้นที่พี่ชอบ”  

            สำหรับเวลา 2 วันกับอีก 1 คืน นอกจากประสบการณ์ที่ได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กับอาจารย์กนก และอาจารย์บอยแล้ว  ยังได้คุยเรื่องสมัยเรียนหนังสือที่เชียงใหม่  ไม่บ่อยครับที่จะเจอคนคอเดียวกัน (Regency) ทำให้งานเลี้ยงรับรองคืนนั้น ณ หาดชมตะวัน เป็นบรรยากาศที่เต็มไปด้วยมิตรภาพที่อบอุ่น เหมือนชื่อฐาน “อัศจรรย์มิติสัมพันธ์อนันต์แห่งความรู้สึก” 

          ในวงสนทนาที่กำลังได้ที่  เมื่อดูเวลาก็ผ่านไปแล้วหลาย “ทุ่ม”

          แต่นักศึกษาตี 4 อย่างครูมนูญก็ยัง“เท”อยู่กับครูกู๋ นักศึกษาภรรยาโทร

            “ทำไมระยองถึงฮิสั้น...แต่จันท์ถึงฮิยาว ???”

          ครูมนูญเริ่มระบายข้อสงสัยที่อยู่ในใจมานาน

          ครูกู๋พยายามใช้สติที่เหลืออยู่น้อยมากนึกหาคำตอบ

          แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก หาคำตอบไม่ได้

          เดือดร้อนถึงครูยอด นักศึกษาเกรดนิยมอันดับหนึ่งศิษย์เก่าดีเด่น

          “เหตุผลที่ระยองฮิสั้น เพราะว่าลักษณะภูมิประเทศระยองจะสั้น

           แต่จันทบุรีจะมีภูมิประเทศที่ยาวกว่า”

          “ไม่เชื่อ เป็นไปไม่ได้” 

          ครูกู๋ที่เพิ่งรู้สึกตัว หลังจากเทมาแล้วหลายทุ่ม สวนกลับทันที

          “จริงว่ะ”   ครูมนูญเห็นด้วยกับครูกู๋

           พร้อมกับยื่นรูปที่เพิ่งวาดเสร็จให้ครูยอดดู ประกอบการไม่เห็นด้วย ???

          ครูยอดไม่พูด ไม่เถียง ไม่โต้แย้งใดใดทั้งสิ้น  เมื่อได้เห็นรูป

          มีเพียงเสียงหัวเราะเบา ๆ ยอมรับเหตุผล

          “ฮิ...ฮิ”