เมื่อวันที่ ๓ พฤษภาคมที่ผ่านมา ผมชวนพระ ปีนภูกระดึง

บรรยากาศสวยสุด

ทำให้อารมณ์ศิลปินมาแต่งเพลงได้สามเพลง

เลยเอาทั้งภาพและเพลงมาฝากเพื่อนโอเคเนชั่นครับ

ที่ขำตรงนี้

เพราะอภิปรายกันเรื่องความทุกข์ของสมภาร

ทุกข์เรื่องจัดผลประโยชน์ของวัด

เรื่องคุณภาพของคนที่เข้ามาบวชใหม่

และเรื่องสร้างวัตถุได้แต่สร้างคนไม่ได้

ถามว่าทำไมต้องคิดหนักเรื่องการสร้างคน

ก็เพื่ออยากให้มีคนมาเป็นสมภารแทนเรา

ทำไมถึงอยากให้คนอื่นมาเป็นสมภารแทนเรา

คำตอบคือ เพราะเราอยากจะเที่ยว

สรุปแว้เอ้ยสรุปว่า

ความทุกข์ของสมภารอยู่ที่การไม่ได้เที่ยวนี่เอง

ที่มาของความขำในภาพ

หนึ่งภาพเล่าได้พันคำ ถึงยังหว่า

ผมคงได้บุญเพราะพาสมภารเที่ยว

เจอลุงคนหนึ่งอายุเกือบเจ็ดสิบแล้วยังเดินขึ้นลงสบาย

มิรู้ว่าผมจะได้บาปหรือบุญจากการพาพระเที่ยว

แต่ดูบรรยากาศแล้วได้บุญมากกว่าบาป

เพลงครับมิใช่เพลงผ้าแต่ว่าเป็นเพลงจากใจ

เพลงแรกเวลาร้องต้องใส่เสื้อ

ภูกระดึงปีนเองได้ไม่เอากระเช้าครับ

๑๓. ปีนภูกระดึง

(ทำเสียงให้เหมือนแอดกับเทียรี่ วงคาราบาว)

ปีนภูเขาสูง

มาสะสาง

มาเดินดินเดียวกับช้าง

ช้างที่ทระนง ช้างป่าอาจอง บนภูเขาสูง

(เสียงช้างร้อง ทระนงองอาจ)

ที่สูงสามหมื่นกว่าไร่

ที่อยู่ช้างไพรและกวาง

เมืองไทยใหญ่โตกว้างขวาง

ยังคงแคบลงเพราะใคร

ปีนภูเขาสูง

หวังไปให้สุด กิเลสมนุษย์มะนา

ขอไว้สักที่ ที่ทุนนิยมไม่มา

ที่ให้สัตว์ป่า พากันร้องเริงระบำ

(เสียงสัตว์เริงร้องก้องป่าไพรพฤกษ์)

ที่สูงสามหมื่นกว่าไร่

ที่อยู่ช้างไพรและกวาง

เมืองไทยใหญ่โตกว้างขวาง

ยังคงแคบลงเพราะใคร

ปีนภูเขาสูง

มาสะสาง

มาเดินดินเดียวกับช้าง

ช้างที่ทระนง ช้างป่าอาจอง บนภูเขาสูง

(เสียงช้างร้อง ทระนงองอาจ)

ปีนภูเขาสูง

หวังไปให้สุด กิเลสมนุษย์มะนา

ขอไว้สักที่ ที่ทุนนิยมไม่มา

ที่ให้สัตว์ป่า พากันร้องเริงระบำ

และเราจดจำ ว่าเรา ปีนภูกระดึง