ต่อจาก

พันธกิจ 25 วัน ฉันและเธอ :: บทที่ 2 ป.๑ เพื่อนกัน และวันอัศจรรย์ของหนู

"จะไปกันหรือยังค่ะป้า ตาไปรอข้างนอกแล้วนะค่ะ"

มาโกะวิ่งเข้ามาตามถึงในห้อง บนไหล่สะพายกระเป๋าพลาสติกสีชมพู ข้างในใส่เพียงเกมส์นินเทนโด่คู่ใจ

"ไปจ๊ะไป หนูไปรอกับตาก่อนเลย"

หลังจากปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เรียบร้อย ป้าก็ปิดบ้านแล้วเดินตามหลานออกไปที่รถที่ตาจอดสตาร์ตเครื่องรออยู่นานแล้ว

พอขึ้นรถได้ป้าก็หลับยาว ไปจนได้ยินเสียงนาชิอาร์ม (ไอ้อาร์มมันพยายามญี่ปุ่น จากคำว่า "น้า" ธรรมดาก็ให้หลานเรียก "นาชิ" กรรมจริง ๆ) กับตาคุยกันถึงเส้นทางที่จะไปบ้านลาดเพชรบุรี เพียงเท่านั้นป้าก็ถึงบางอ้อแล้วว่าตาจะพาพวกเราไปเยี่ยมยายซึ่งเป็นน้องสายของตาอีกที ที่แต่งงานและมีครอบครัวอยู่ที่จังหวัดเพชรบุรี

ป้าให้มาโกะและมามินอนที่ตักจนถึงบ้านยาย นาชิอาร์มเข้ามาปลุกพวกเราให้ลงจากรถเพราะว่าถึงบ้านยายแล้ว ทันที่ที่มามิลงจากรถก็ถามนาชิอาร์มว่า

 "ไหนอะทะเล" นาชิอาร์มขำแล้วก็ชี้ลงไปในคลองข้างบ้าน จนมามิงอนเดินหนีไป

ตาพูดคุยอยู่กับยายนานพอสมควร พวกเราก็ขอตัวกลับ โดยจะไปเที่ยวทะเลต่อ ยายชมมาโกะจนยิ้มไม่ยอมหุบ เด็ก ๆ สนุกที่ได้เล่นกับลูกหมาโกเดนท์ฯ ที่ยายเอามาเพื่อเพาะผสมพันธุ์

ตาขับรถต่อไปอีก ป้าก็ยังคงหลับต่อไปเหมือนเดิมด้วยพิษไข้หวัด แต่เพราะรับปากนาชิอาร์ม ซึ่งนาน ๆ จะได้หยุดวันเสาร์อาทิตย์กับเขาซะที ก็เลยต้องตามมาจ่ายเงินด้วยแต่โดยดี

ตลอดทางมาโกะก็ยังรื้อ ๆ ค้น ๆ หาของกิน พอของกินหมดก็ซุกป้าหลับต่อ

ตาขับรถไปถึงหัวหิน แต่ก็ไม่ยอมทิ้งรถให้จอดเอาไว้โดยไม่มีคนเฝ้าแล้วก็บ่นว่าหัวหินนี่ลงหาดไปไม่ได้ เพราะชายหาดส่วนใหญ่ตกเป็นที่ส่วนบุคคลเสียหมดแล้ว ป้าก็ขี้เกียจจะเถียงแล้ว ก็เลยสรุปว่าเราแวะกินข้าวกันที่ร้าน "กินแหลก" ที่หัวหินแล้วก็ขับรถกลับมาที่ชะอำ

ทันทีที่เจอที่จอดรถตาก็ขับรถเข้าไปจอดทันที ป้าให้มาโกะเปลียนกางเกงและลงไปเล่นน้ำทะเลกับพี่มามิ โดยให้ตานอนดูอยู่ตรงเตียงผ้าใบในจุดที่สามารถมองเห็นหลานและมองเห็นรถได้ในจุดเดียวกัน

ส่วนป้ากับนาชิอาร์มก็ไปเดินหาบ้านพักกันด้านบน แต่คงเป็นเพราะเป็นช่วงวันหยุดยาวเลยทำให้บ้านพักต่าง ๆ ไม่มีที่พักให้พวกเราเพราะบ้านพักเหล่านั้นเปิดให้บริการจนเต็มหมดแล้ว

ป้าก็เลยตกลงกับนาชิอาร์มว่า เราจะไม่ค้างกันที่ชะอำเพราะชะอำก็ไม่ได้ไกลจากกรุงเทพฯ เท่าใดนัก

ดังนั้นป้าจึงให้มาโกะกับมามิเล่นน้ำกันให้เต็มที่แล้วมืด ๆ ค่อยกลับ มามิขอให้ป้าซื้อที่ตักทรายให้ ซึ่งป้าก็ว่ามันแพงพอตัวอยู่แต่ก็ซื้อให้หนึ่งชุด โดยมีเงื่อนไขว่าต้องแบ่งกันกับน้องเล่น

มามิกับมาโกะก็เล่นตักทรายเป็นวงแล้วไปตักน้ำมารด บ้าก็งงว่ามันจะตักน้ำมารดทำแป๊ะอะไรวะ ซักพักก็เบื่อแล้วก็ลงไปเล่นน้ำทะเลกันเหมือนเดิม ป้าก็ชักจะมึนหัวก็เลยให้นาชิอาร์มไปยืนถ่ายรูปหลานแทน

มาโกะตลอกที่สุด คงเป็นเพราะน้ำทะเลมันเค็ม มาโกะก็เลยพยายามที่จะป้วนน้ำลายออกมาตลอดเวลา แต่น้ำลายมันดันไหลจากปากมาเกาะอยู่บริเวณคางเป็นฟองฟอด ป้าบอกให้มาโกะเช็ดออก แต่มาโกะไม่ยอมบอกว่าน้ำลายตัวเองสกปรก และวิ่งลงทะเลไปเอาน้ำทะเลวักล้างออก แล้วกซ้กพักก็ป้วนน้ำลายออกมาใหม่และก็ไหลมาคาเป็นฟองฟอดอยู่ตรงคางเหมือนเดิม

เล่นน้ำกันซักพักก็เบื่อ มามิกับมาฏะก็เลยขึ้นมานั่งเล่นทรายต่อ โยมามิพยายามจะตักเอาทรายมากลบน้องที่นอนอยู่บนชายหาด แต่น้องไม่ยอม มามิเลยต้องยอมนอนให้น้องเอาทรายกลบเสียเอง

แต่ไม่ว่ามาโกะจะพยายามเอาทราบกลบมามิเท่าไหร่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะคลื่นมักจะซัดน้ำขึ้นมาบนตัวมามิจนทรายที่มาโกะโกยมากลบหลุดไปกับสายน้ำที่ไหลกลับลงไปในทะเล

มามิและมาโกะเล่นน้ำทะเลอยู่จนพลบค่ำจนตาต้องบอกให้ขึ้นจากน้ำ เพราะมืดแล้วแมงกระพรุนจะขึ้นมาลอยตัวบนผิวน้ำ หากไปโดนตัวมันเดี๋ยวจะคัน นาชิอาร์มก็เลยพามามิกับมาโกะไปอาบน้ำจืด ป้ากับตาก็เลยมารอในรถเพราะข้างนอกยุงเริ่มมาแล้ว และกัดเจ็บชะมัดยาด

มามิกับมาโกะอาบน้ำจืดเสร็จก็หิวอีกแล้ว เราเลยแวะทีเซเว่นเพื่อที่จะหาซื้อแซนวิชแฮมชีสให้หลานกิน แต่ปรากฏว่าเซเว่นขายดีเกินคาด แซนวิชแฮมชีสก็ยังหมดไม่มีขาย ตัวป้าเองก็ไม่ไหวแล้วไข้ขึ้นก็เลยนอนดีกว่า มาโกะเห็นป้านอนก็เลยเข้ามาซุกตัวและนอนด้วยกัน มามิเองก็คงเพลียไม่น้อยหนุนตักป้าหลับไปอีกคน

วันนั้น เราก็เลยไม่ได้กินแซนวิชแฮมชีสกันเลย เพราะหลับรวดเดียวจนถึงบ้านเลย