ต่อจาก

พันธกิจ 25 วัน ฉันและเธอ :: บทที่ 3 เกยหาด

นอกจากชอบเที่ยวภูเขาแล้ว ป้ายังชอบเที่ยวโบราญสถานต่าง ๆ ด้วยไม่แพ้กัน โอกาสที่เราจะได้ไปทำบุญที่บ้านโฮมฮักที่ผ่านมา เราออกเดินทางกันล่วงหน้า 1 วัน โดยตกลงกันว่าจะแวะเที่ยวชมสถานที่น่าสนใจระหว่างทางไปเรื่อย ๆ ตามแต่เวลาจะอำนวย

และหนึ่งในสถานที่ ๆ น่าสนใจระหว่างทางกรุงเทพฯ ไปยโสธรนั้นก็มีจังหวัดบุรีรัมย์อยู่ในเส้นทางด้วย ที่ ๆ น่าสนใจที่ป้ามองว่าเราน่าจะแวะไปเที่ยวกันได้แก่ ปราสาทตาเมือนพรหม ปราสาทเมืองต่ำ และที่พลาดไม่ได้ ปราสาทหินพนมรุ้ง

ป้าเคยมาเที่ยวปราสาทหินพนมรุ้งสมัยที่กำลังบูมเรืองเกี่ยวกับพระอาทิตย์ขึ้นลงตรง 12 ช่องประตูใหม่ ๆ ก็ไม่นานเท่าไหร่เท่า ๆ ที่จำได้นาชิอาร์มซักประมาณ 8 - 9 ขวบ ตอนนี้นาชิอาร์มก็ 21 ขวบเข้าไปแล้ว

การเที่ยวโบราญสถานไม่ใช่เรืองง่าย ๆ เลยที่จะหาความสนุกเพลิดเพลิน หากแต่ต้องทำการศึกษามาก่อนและติดตามเดินชมสิ่งสำคัญตามที่ได้ศึกษามา ไม่เช่นนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับการเดินดูอิฐเก่า เมืองแตก

แล้วการที่ป้าพาหนูทั้งสองคนมาด้วยเนี่ย ป้าควรจะทำอย่างไรให้หนูรู้สึกสนุกสนานกับการเที่ยวโบราญสถาน ขนาดผู้ใหญ่บางคนที่เดินสวนลงมายังบ่นให้ได้ยินผ่านหูว่า ไม่รู้จะมาดูอิฐเก่า ๆ ทำไม

โบราญสถานนั้น ไม่ใช่ทะเล ไม่ใช่สวนสนุกที่เด็ก ๆ ที่ไม่รู้เรืองรู้ราวจะไปเรียนรู้อะไรให้สนุกสนานไปได้เรื่อย ๆ นี่เป็นโจทย์ข้อใหญ่ที่ป้าต้องแก้ให้ได้ เพื่อให้มามิกับมาโกะรู้สึกสนุก ประทับใจ และไม่น่าเบื่อจนเป็นปมให้รู้สึกไม่ชอบโบราญสถานเสียตั้งแต่ยังเล็ก

ป้าปลุกหนูเมื่อรถวิ่งเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของปราสาทหินพนมรุ้ง มามิถามป้าว่า

"ถึงแล้วเหรอค่ะ ที่นี่ที่ไหนค่ะ" มามิลุกขึ้นนั่งหน้าตาตื่นถาม

เอาหละสิ จะตอบหลานว่าไงดีนะแก

"อ้อ ยังไม่ถึงที่ ๆ มีเพื่อนแยะ ๆ และเราจะเล่นเกมส์กันหรอกลูก แต่เราจะแวะพามามิกับมาโกะไปดู สุสานภูเตศวร ก่อน"

ป้านึกมุกละครหลังข่าวขึ้นมาได้ ป้าจำได้ว่ามามิชอบดูละครหลังข่าว โดยเฉพาะเรืองสุสานภูเตศวร

"แล้วมีนิลภัตรา กับสร้อยตรีภัตราสูรย์ มั้ยค่ะ"

อะนั้น มามิยังถามต่อ ส่วนมาโกะกำลังง้วนหารองเท้า

"มีมั้งลูกมาเราลงไปดูกันดีกว่า"

ว่าแล้วป้าก็เปิดประตูพาหนูสองคนลงไปจากรถเพื่อเข้าห้องน้ำ และพากันเดินขึ้นไปบนทางขึ้นปราสาทหินพนมรุ้ง

มามิสนุกกับการปีนป่ายขึ้นปราสาท แต่ดูทำหน้าเอื้อมระอาเวลาป้าเรียกมาถ่ายรูปมากมาย แถมยังทำหน้าเหม็นอึใส่กล้องอีกต่างหาก ป้าต้องล้อให้มามิยิ้มถึงจะถ่ายรูปได้ ไม่ใช่อะไรป้ากลัวใครเขาคิดว่าป้าพาหนูมาดูดส้วม 5555+

ส่วนมาโกะนั้นดูสนุกสนานกับการโพสต์ท่าให้ใครต่อใครที่ผ่านมาผ่านไปแล้วคงนึก "ฮา" และ "ขำ" ขอถ่ายรูปบ้างปะปราย

ป้าปล่อยให้พวกหนุวิ่งเล่นกันโดยดูแล้วว่าไม่เป็นการรบกวนผู้ร่วมเดินทางและนักท่องเที่ยวอื่น ๆ ที่ต้องการมาชื่นชมความยิ่งใหญ่อลังการณ์ของโบราญสถานสำคัญของไทยมากนัก แต่ถึงกระนั้นป้าก็ยังไม่ลืมที่จะเตือนให้หนูระมัดระวังเวลาที่จะวิ่งหรือเดินในโบราญสถานแห่งนี้ ไม่ใช่อะไร ป้ากลัวหนูล้มไปทับโบราญวัตถุเขาแตกหัก เดี๋ยวไม่มีเงินจ่ายเขา อีกอย่างหนูเจ็บแป๊บเดียวหนูก็หาย แต่หากโบราญวัตถุแตกหักเสียหายไป หลายตังค์แน่เลย 55555+

มาเที่ยวโบราญสถานครั้งนี้ป้ายังไม่ได้สอนเรืองต่าง ๆ เกี่ยวกับโบราญสถานแห่งนี้ให้หนูรู้มากนัก ถึงป้าจะไม่ได้เรียนมาทางนี้ แต่ป้าก็มั่นใจว่าพอจะสอนหนูให้เข้าใจในเรืองต่าง ๆ เกี่ยวกับโบราญสถานแห่งนี้ได้ แต่เพราะป้าดูแล้วว่าหนูยังคงเล็กเกินไปที่จะเข้าใจ ให้หนูทำความคุ้นเคยและสนุกสนานกับการวิ่งเล่นไปก่อนน่าจะดีกว่า

แต่มามิก็ยังถามป้าว่า

"ไหนหละค่ะ สุสานภูเตศวร แล้วสร้อยตรีภัตราสูรย์อยู่ที่ไหนหละค่ะ"

เอาหละสิ จะตอบหลานยังไงดี

ป้าคิดประมาณห้าสิบเก้าตลบเป็นเวลา 15 วินาทีแล้วก็ตอบมามิว่า

"มามิจำได้มั้ยตอนที่เราดูละครตอนจบอ่ะ ปราสาทมันพังและหายไปในป่าใช่มั้ย นี่อ่ะเขาเจอแล้วไง แล้วภูเตศวรก็ตายแล้ว สร้อยตรีภัตราสูรย์ก็ถูกทำลาย มันเลยไม่มีอยู่ที่นี่ตอนนี้ไง"

"อ้าวเหรอค่ะ เสียดายจัง"

มามิตอบกลับมา ก่อนหันหลังวิ่งตั๊ก ๆ ลงบันไดหินตามน้องลงไปข้างล่าง

เห้อออออออออออออ รอดตัวไปกรู