ต่อจาก

พันธกิจ 25 วัน ฉันและเธอ :: บทที่ 4 สุสานภูเตศวร

พอออกจากปราสาทหินพนมรุ้ง มองเวลาแล้วเราคงยังสามารถแวะเที่ยวได้อีกซักปราสาทไอ้ครั้นจะไปปราสาทตาเหมือนพรหมก็ดูว่าจะไกลเกินไป

พวกเราจึงตัดสินใจแวะ "ปราสาทเมืองต่ำ" เพราะอยู่ในทำเลที่ใกล้เคียงกับปราสาทพนมรุ้ง และไม่ไกลจนเกินไปนัก

พอรถเข้าจอดที่หน้าทางเข้าปราสาท มามิซึ่งนั่งฟังและนั่งมองอยู่แล้วก็ถามมาว่า

"ที่นี่ที่ไหนค่ะ"

ป้าก็นั่งมองแล้วคิดว่า จะตอบอย่างไรดีให้หลาน ๆ รู้สึกน่าสนใจ ถ้าบอกว่าเป็นปราสาทแบบเดียวกัน หลานคงไม่สนใจแน่นอน

"อ้อ เมื่อกี้เราไปดูปราสาทภูเตศวรแล้วใช่มั้ยลูก นี่เป็นอีกปราสาทนึง ปราสาทของ ภีมภูตร (อ่านว่า พี-มะ-พู-ตะ-ระ) ไงลูก จำได้ป่าว ในเทวดาสาธุหนะลูก"

ในที่สุด ป้าก็คิดมุกหลอกหลานได้สำเร็จ

"เหรอค่ะ" มามิทำหน้าตื่น ในขณะที่มาโกะยังคงก้มลงหารองเท้าต่อไป

เราทุกคนเดินลงจากรถเพื่อไปแสดงบัตรผ่านประตูที่หน้าทางเข้า มีกลุ่มเด็กนักเรียนอยู่บริเวณ หน้าปราสาท เข้ามาสอบถามให้บริการมัคคุเทศน์ท้องถิ่น

เราเลือกใช้บริการน้องมัคคุเทศน์หนึ่งคน น้องพยายามทำหน้าที่ดีมาก แต่การบรรยายของน้องทำให้พี่นึกถึงบรรยากาศอาคยานหน้าห้อง ประมาณว่าถ้าถามขัดนิดนึงก็จะลืมหาทางกลับไม่ถูก แต่โดยรวมแล้วถือว่าดี โดยเฉพาะเป็นการหาลำไพ่ในวัยศึกษา

มามิกับมาโกะเจอพี่เดียร์ก็แทบไม่ได้สนใจป้า วิ่งเล่นกับพี่เดียร์เสียงดังจนแทบปราสาทแตก ดีที่ว่าช่วงเวลาที่เราไปถึงมัน มันเย็นย่ำค่ำสนธยาแล้ว จึงไม่ได้เป็นการรบกวนผู้อื่นมากนัก

โดยเฉพาะการเต้น "วันเดอร์เกอร์ โนบอดี้" กลางปราสาทเมืองต่ำ

เห้อออออออออออ ทำไปได้

หนูสองคนยังคงวิ่งเล่นไม่สนใจพี่ที่มาเป็นมัคคุเทศน์ จนป้าต้องเอ็ดเอาทั้งหนูและพี่เดียร์ ซึ่งก็ช่วยได้นิดหน่อยแว๊บเดียวก็กลับมาเหมือนเดิม

ชั่งไม่เคยสลดใจ ปั๊ดฆ่าหมกเสียนี่

ป้าเห็นหนูดูท่าสนุกสนานดี ไม่รบกวนคนอื่นและพี่เดียร์มากนัก ป้าเลยปล่อยให้หนูไปเดินกับพี่เดียร์ พี่แก็บคอยถ่ายรูปให้พวกหนู ถ่ายไปก็ขำไปบอกว่ากล้องนี้มีแต่รูปพี่เดียร์กับรูปพวกหนู

เราเดินเที่ยวกันจนทั่ว พี่มัคคุเทศน์น้อยพาเราไปถ่ายรูปกันที่มุมมหาชนจากนั้นเราจึงเดินกลับ เพื่อเตรียมตัวเดินทางต่อสู่จังหวัดยโสธร ที่ซึ่งจะเป็นที่พักของเราในคืนนี้