ต่อจาก

พันธกิจ 25 วัน ฉันและเธอ :: บทที่ 19 คริสมาสต์ของหนู

โดยปกติแล้วเวลาที่พวกเราจะไปเที่ยวกัน ทะเลจะเป็นทางเลือกอันดับแรก ๆ ที่เราจะนึกถึง

มามิกับมาโกะก็ดูจะคุ้นเคยกับทะเลมากกว่าน้ำในคลอง เพราะป้า ตา ยายไม่เคยปล่อยให้ลงเล่นน้ำคลองเลย

โดยเฉพาะตา ซึ่งออกจะประสาท ๆ เลยทีเดียวหากเห็นหลานไปเล่นที่นอกชานท่าน้ำหน้าบ้านโดยลำพัง หนึ่งในเหตุผลเพราะตาไม่แน่ใจว่าหลานว่ายน้ำเป็น (คุณพระ)

การเล่นน้ำของมามิกับมาโกะโดยส่วนใหญ่จึงอยู่ในสระว่ายน้ำ ทะเลที่มั่นใจว่าตื้นพอที่จะยืนถึง หรือแม้นกระทั้งมีคนเล่นอยู่ให้เห็น หรืออยู่ในสายตาเท่านั้น

แต่ปีใหม่ปีนี้ป้าตั้งใจไว้มากว่าจะพามามิกับมาโกะไปเที่ยวน้ำตก หน้านี้ไม่ใช่หน้าน้ำ น้ำตกไม่น่าจะมากเท่าไหร่

โดยเฉพาะเมื่อตายินยอมขับรถออกมาให้ ยิ่งเป็นทางเลือกที่ดียิ่งกว่าไปทะเล (สาเหตุเพราะป้าชอบภูเขามากกว่าทะเล ทำไมเหรอทะเลมันเค็มอ่ะ)

ขนาดว่าป้าทำใจแล้วว่าคนจะต้องแยะ เพราะเป็นช่วงปีใหม่ แต่ก็อดตกใจไม่ได้เมื่อเห็นคนที่แยะมาก และปกคลุมเต็มพื้นที่น้ำตก

แต่ที่ผิดคาดกว่าก็คงจะเป็นน้ำตก ที่มีบริมาณน้ำที่แยะมาก และสวยมาก หลาย ๆ จุดที่มีน้ำลึกก็จะมีการกั้นเชือกไว้ไม่ให้คนลงไปเล่นน้ำ

เราสี่คน ตา ป้า หลาน เดินวนหาที่สำหรับนั่งเล่นน้ำตกแทบจะไม่มี มีเพียงโคนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่มีแอ่งน้ำสงบนิ่งตรงหน้า ป้าเลยยึดหัวหาดเอาตรงนี้หละวะ

ตาเห็นสภาพแล้วก็เลยบอกว่าเล่นกันไปเห้อนะ เดี๋ยวจะไปรอเดินเล่นและรอที่รถ ถ้าเสร็จเร็วก็โทรตามแล้วกัน

น้ำตกเจ็ดสาวน้อยในวันนี้ดูเปลียนแปลงไปมากมาย หลายปีมากแล้วที่ป้ามาเที่ยวที่นี่ แน่นอนที่สุดสภาพมันดูแย่กว่านี้แยะ

ทุกวันนี้มีบันได มีแอ่งน้ำ มีให้เช่าห่วงยางเป็นที่เป็นทาง น้ำก็ใสหน้าเล่น

สองสาวเปลียนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ค่อย ๆ หย่อนตัวแบบกล้า ๆ กลัว ๆ ลงน้ำ ป้าก็นั่งมองอยู่บนฝั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ดูไปกินเลย์ไป

แรก ๆ ก็เขิล ทำเป็นกลัวไอ้เจ้ามาโกะแหละตัวดีทำเป็นกลัว เล่นไปเล่นมาว่ายน้ำดำน้ำอวดป้าเสียอีก

ป้าต้องคอยเตือนให้ว่ายน้ำเข้ามาใกล้ ๆ วันนี้จึงได้สบายใจได้เสียทีเพราะได้เห็นแล้วว่าหลานสองคนของป้าว่ายน้ำได้ ว่ายน้ำเป็น

มามิ และมาโกะว่ายน้ำแข็งกัน ซักพักใครจากไหนไม่รู้ก็ลงมาว่ายเล่นในแอ่งเดียวกับมามิมาโกะ

อาจจะเป็นพระคนที่มาแยะ และที่ทางที่จำกัด เด็ก ๆ เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ราวกับว่ารู้จักกันมาก่อน หรือว่าบ้านมันอยู่ใกล้กัน (วะ)

แมงมุมน้ำที่เกาะกลุ่มกันเป็นแพ แตกกระจายหายไปไหนแล้วไม่รู้ ผีเสื้อบินวิบ ๆ อยู่ริมฝั่งน้ำ เกาะรากไม้บินจากไปเพราะตกใจเสียงเด็ก ๆ และน้ำที่กระเซ็นขึ้นมา

ป้ายืนเท้าสะเอวอยู่ริมฝั่ง ตะโกนใส่

"เฮ้ย เล่นกันเบา ๆ เปียกเว้ย"

มาโกะเล่นน้ำตัวลอยกลม ราวกับสวมห่วงยางในตัว ฮะ ฮะ ฮะ มามิเริ่มสนุกมากขึ้นกับเพื่อนรุ่นพี่ รุ่นน้องมากหน้าหลายตา

พี่ผู้ชายคนหนึ่งอุ้มลูกอายุราว 2 ขวบมาเล่นน้ำตก สาวน้อยอยากเล่นน้ำถึงจะหนาวจนตัวสั่นปากเขียวก็ยังไม่ยอมเลิก

หากจับหล่อนขึ้นจากน้ำหล่อนจะใช้เสียงแปดหลอดของหล่อนเปล่งเสียงก้องไปทั้งน้ำตก จนพ่อของหล่อนดูจะระอาเล็กน้อยแล้วก็หิ้วปีกหล่อนจากไป

มามิกับมาโกะก็ยังเล่นอยู่ที่เดิม ป้าก็ยังนั่งอยู่บนรากไม้ที่เก่า

กล้องตัวเล็กทำหน้าที่บันทึกภาพน้ำตก เด็ก ๆ และมามิกับมาโกะ มีการท้าทายกันระหว่างเด็ก ๆ ในการดำน้ำแข่งกัน

มองแล้วทำให้นึกถึงสมัยเด็ก ๆ ที่เล่นโกงเวลามีใครท้าดำน้ำ ป้าจะอาศัยจังหวะให้มันดำก่อนแล้วเราจะดำก็ต่อเมือมันทะลึ่งตัวขึ้นมา

แน่นอน ป้าชนะชัวร์ วะ ฮะ ฮ่า

เด็ก ๆ นั้นถึงจะเรียนรู้จักคำว่า "น้ำใจนักกีฬา" แต่ก็ต้องยอมรับว่า ไม่สามารถปฏิบัติได้มากนัก ยังอยากที่จะชนะ อยากที่จะเป็นที่หนึ่งอยู่ดี

ต่อแต่เมื่อโตขึ้น จึงได้รู้ว่าบางชัยชนะนั้นไม่มีความจำเป็นกับชีวิตเลยสักน้อย แต่รังแต่จะสร้างปัญหาอันยิ่งใหญ่ให้กับตัวเองและเพื่อนฝูง

การยอมรับว่าพ่ายแพ้อย่างไม่มีข้อโต้แย้งไม่ใช่เรืองน่าอายอีกต่อไป เราคงต้องยอมรับว่า หากแพ้ไม่เป็น ก็คงชนะไม่ได้ มันจะดีอย่างไรถ้าชีวิตรู้จักแต่คำว่า "ชัยชนะ" โดยไม่รู้จักคำว่า "แพ้"

เราคงไม่รู้จักรสชาดของคำว่า "ชนะ" หากไม่เคยรู้จักรสชาดของคำว่า "แพ้" มาก่อน

ทุกสิ่งบนโลกต้องเกื้อหนุนกัน ไม่ว่าจะเป็น "แพ้-ชนะ" "สุข-ทุกข์" ล้วนแต่เป็นองค์ประกอบของชีวิตที่ต้องเรียนรู้และลิ้มลองร่วมกัน

ในตอนนี้คงจะเร็วไปหากจะบอกให้หนูยอมรับความพ่ายแพ้อย่างไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ แต่ไม่เป็นไร ป้าจะเป็นตัวอย่างให้พวกหนูดู ไม่ว่าแพ้ หรือชนะ เราจะเรียนรู้ไปด้วยกัน อย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย

หลาย ๆ อย่างในวัยเด็กที่หายไป หลาย ๆ อย่างที่วัยเด็กต้องเรียนรู้เพื่อเติบโต เราจะเรียนรู้และอยู่ด้วยกัน ศึกษาและสั่งสอนกันและกัน ระหว่างเรา ป้าและหลานสองคน หวังว่าสิ่งที่เราจะได้รับและเรียนรู้จะสอนให้เราอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ตราบที่เรายังมีชีวิตและอยู่ร่วมกัน

เย็นมากแล้ว ตากลัวว่าพวกหนูจะปอดบวมเลยโทรเข้าเครือ่งโทรศัพท์ป้า ให้เอาพวกหนูขึ้นจากน้ำได้แล้ว ถึงแม้นพวกหนูจะยังสนุกกับการเล่นน้ำตกที่พวกหนูไม่เคยเล่น แต่ก็ไม่มีใครอิดออดที่จะขึ้นจากน้ำตามสัญญาที่เราให้ไว้ต่อกัน

นี่เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ป้าวางใจได้ว่า มามิและมาโกะยึดมั่นและรักษาสัญญาอย่างน้อยที่สุดก็เริ่มจากการรักษาสัญญาของเรา ป้าหลาน การเริ่มต้นที่ดี ย่อมทำให้การเดินทางต่อไปนั้นดีด้วยเช่นกัน

ได้เวลาแล้วเราขึ้นไปหาตากันดีกว่าแล้วจะได้ไปเที่ยวทุ่งทานตะวันกับเขื่อนป่าสักชลสิทธิ์กันต่อก่อนกลับบ้านเน้อ.........

เรื่องดีดี .......มีไว้แบ่งปัน

เรื่องง่าย ๆ ที่ผู้ชายไม่รู้..........แต่ดันไม่กล้าถาม 

India here I am.......... Qutb Minar Complex :: The World Heritage