คุณสมบัติแรกต้องเป็นกัลยาณมิตร ซึ่งประกอบด้วยคุณสมบัติ 7 ประการคือ

ปิโย-น่ารัก มีเมตตากรุณาใส่ใจเข้าถึงจิตใจ สนิทสนมเป็นกันเอง

ครุ-น่าเคารพ หนักแน่น มีหลักการ อบอุ่นใจ เป็นที่พึ่ง

ภาวนีโย-น่าเจริญใจ รู้จริงทางภูมิปัญญา ย่ายกย่อง น่าเอาอย่าง

วตตา-รู้จักพูดให้ได้ผล ชี้แจงเข้าใจเป็นที่ปรึกษาที่ดี

วจนกขโม-อดทนต่อถ้อยคำ พร้อมรับฟังคำปรึกษาซักถาม อดทน ไม่เบื่อหน่าย

คำภีรญจ กถ กตตา-แถลงเรื่องล้ำลึกได้ สอนเรื่องลึกซึ้งได้เข้าใจง่าย

โน จฏฐาเน นิโยชเย-ไม่ชักนำในอฐาน ไม่ชักจูงไปในทางเสื่อมเสีย หรือเหลวไหล

คุณสมบัติที่สองตั้งใจประสิทธิ์ความรู้ คือตั้งตนอยู่ในธรรมของผู้แสดงธรรมที่เรียกว่า ธรรมเทศกธรรม 5 ประการคือ

อนุบุพพิกถา-สอนให้มีขันตอนถูกลำดับ มีเหตุผลสัมพันธ์ต่อเนื่องเป็นลำดับ

ปริยายทัสสาวี-จับจุสำคัญมาขยายให้ได้เหตุผล ชี้แจงให้ชัดเป็นประเด็น

อนุทยตา-ตั้งจิตเมตตาสอนด้วยความปรารถนาดี

อนามิสันดร-ไม่มีจิตเพ่งเล็งมุ่งเห็นแก่อามิส ไม่มุ่งแต่เงินหรือผลประโยชน์ตอบแทน

อนุปหัสจ์-วางจิตตรงไม่กระทบตนและผู้อื่น สอนตามเนื้อหา ไม่ยกตน ไม่เสียดสีผู้อื่น

คุณสมบัติที่สามคือมีลีลาครูครบทั้งสี่ ที่ประกอบด้วย

สันทัสสนา-ชี้ให้ชัด สอนให้แจ่มแจ้ง ชี้แจงแสดงเหตุผลอธิบาย

สมาทปนา-ชวนให้ปฏิบัติ สอนให้เห็นความสำคัญจนยอมรับและอยากนำไปปฏิบัติ

สมุตเตชนา-เร้าให้กล้า ปลุกให้กระตือรือร้นมั่นใจอยากให้สำเร็จ ไม่กลัวความยากลำบาก

สัมปหังสนา-ปลุกให้ร่าเริง ทำบรรยากาศให้สนุก มองเห็นผลดีและแนวทางสำเร็จ

คุณสมบัติที่สี่ มีหลักตรวจสอบสามประการคือ ต้องตรวจสอบตัวเองว่า

สอนด้วยความรู้จริง ทำได้จริง จึงสอนเขา

สอนอย่างมีเหตุผล ให้เขาพิจารณาเข้าใจด้วยปัญญาของเขาเอง

สอนให้ได้ผลจริง ให้เข้าใจได้จริง เห็นความจริง ทำได้จริง นำไปปฏิบัติได้จริง

คุณสมบัติที่ห้า ทำหน้าที่ครูต่อศิษย์ ปฏิบัติต่อศิษย์ตามหลักธรรมเสมือนทิศเบื้องขวา ดังนี้

แนะนำให้เป็นคนดี

สอนให้เข้าใจแจ่มแจ้ง

สอนศิลปวิทยาให้สิ้นเชิง

ส่งเสริมยกย่องความดีงาม ความสามารถให้ปรากฏ

สร้างเครื่องคุ้มภัยในสารทิศ สอนให้ใช้วิชาเลี้ยงชีพได้จริง

เรามาเป็นครูที่ดีด้วยกันนะครับ