ท่านสามารถอ่านตอนก่อนหน้าได้ที่

http://www.oknation.net/blog/sekyicy/2009/05/22/entry-1

ผมตื่นมาเปิดม่านตอนตี 5 ด้วยความที่อยากเห็นบรรยากาศตอนเช้า แต่ก็มารู้สึกตัวอีกทีตอน 7 โมงเช้า อาหารเช้าวันนี้เป็นเฝอปลา และเฝอเนื้อ แทนที่ ABF ที่จะทำให้เสียบรรยากาศของท้องถิ่น มาที่นี่มันก็ต้องเฝอ.....เฝอ

ผมสตาร์ทรถโดยยังไม่รู้ว่าจะไปไหนก่อน แต่ว่าวันนี้ต้องเต็มที่ทั้งวัน กะว่าขับรถไปเจอที่ไหนก็เข้าที่นั่นแหละ แต่ แว่บหนึ่งของความคิดลอยมาจากไหนไม่รู้ว่า เราน่าจะไปที่สะพานก่อน สะพานที่ใครๆมาที่นี่ต้องไปถ่ายรูป สะพานที่จะเห็นวิวของแม่น้ำซองที่สวยงาม

ไม่ถึงสิบนาทีผมก็มาถึงสะพาน จ่ายเงินค่าข้ามสะพานโดยการซื้อตั๋วแบบไปกลับ ข้ามไปแล้วก็จอดรถลงมาเดินเล่น ถ่ายรูป อืมมมมม...... ใครๆ เขาก็ว่าสะพานนี้คือ Golden gate แห่งวังเวียง คนที่มาวังเวียงส่วนใหญ่เกือบทั้งหมดต้องข้ามสะพานนี้ทุกคน เพราะนอกจากจะต้องการมาเดินเล่น ถ่ายรูปแล้ว hightligh ของที่นี่อยู่เลยสะพานี้ไปอีก 6-7 กม. คือถ้ำ Poukham (ภูคำ หรือ ปูคำ) ที่มีชื่อเรียกอย่างนี้เพระว่าภายในถ้ำนั้นมีสิ่งที่น่าสนใจคือปูสีเหลืองเหมือนทองคำ ที่ถ้าใครโชคดีเข้าไปจะได้เห็นตัวใหญ่ๆหลายตัว ถ้าโชคไม่ค่อยดีก็เห็นตัวเล็กลงมาหน่อยหรือจำนวนน้อยหน่อย หรือถ้าดวงจู๋จริงๆก็ไม่เห็นเลย

ถนนสีฝุ่นคือเส้นทางจากสะพานไปที่ถ้ำปูคำ ลคเคี้ยวไปตามแนวเขาและทุ่งนา ที่มีความสวยงาม ดูเป็นถนนสายโรแมนติกสายหนึ่งที่น่าประทับใจทีเดียว ตลอดเส้นทางมีบ้านชาวลาวประปราย และมีทางแยกไปถ้ำต่างๆ อีกมากมาย ซึ่งเกือบทุกถ้ำจะขายจุดเด่นที่สามารถเล่นน้ำใน Blue Lagoon ได้ แต่ว่า  Blue Lagoon ที่ถ้ำต่างๆ เหล่านี้ยังไม่ใช่ของแท้ เพราะของแท้จริงๆ ต้องอยู่ที่ถ้ำจัง...

ผมมาถึงที่ถ้ำปูคำด้วยความรู้สึกว่าระยะทางค่อนข้างใกล และก็ความกลัวว่าจะหลงทาง พอลงจากรถได้ก็เจอ Blue Lagoon จัดการให้อาหารปลาที่เตรียมมา งานนี้ปลาที่นี่ได้กินขนมปังฝรั่งเศษเป็นอาหาร หลังจากนั้นก็เป็นการวิ่งไล่กวดผีเสื้อที่มีอยูมากมาย โดยไอ้จอมซนเป็นผู้วิ่งไล่กวดผีเสื้อ ส่วนผมก็วิ่งไล่กวดลูกอีกที จนใกล้จะเป็นลม ก็ไปหาที่พึ่งกับโรงงานทอผ้าของชาวลาวที่มาทอผ้าไหมขายนักท่องเที่ยว แล้วลูกสาวตัวดีของผมก็ทำหน้าที่เป็นสาวโรงงาน จัดการทอผ้า ส่วนผู้เป็นแม่ก็ทำตัวเป็นนัก Shopping ไป ผมก็เลยต้องคอยช่วยลูกสาวทอผ้าด้วยความชุลมุนชุลเก.....

ออกจากโรงานทอผ้าระดับโอทอปมาได้ ลูกสาวตัวดีของผมก็จะพยายามขึ้นไปบนถ้ำด้วยการจูงแม่ขึ้นไป แต่ระดับ จป.บริหารอย่างผม มองเห็นความไม่ปลอดภัย (จากการเป็นลมเพราะความเหนื่อย) ก็เลยบอกว่า อย่าเลยไปจับผีเสื้อกันดีกว่า และแล้วมหกรรมการวิ่งไล่กวดผีเสื้อ Episode 2 ก็เกิดขึ้น ก่อนที่จะหอบแฮ่กๆ เหงื่อโชคไปตามๆกัน ขืนอยู่ต่อไปคงไม่ไหว ลาถ้ำปูคำเลยดีกว่า งานนี้ไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้าย แต่ที่แน่ๆไม่เห็นปูสักตัว........

ออกจากถ้ำปูคำมาได้ก็เป็นเวลาที่นักเรียนลาวกำลังเดินทางกลับบ้านกันพอดี ทำให้เรามีเพื่อนร่วมทางมากมาย โบกมือทักทายกันสนุกสนาน และเราก็มาหยุดกันที่บ้านของชาวลาวครอบครัวหนึ่ง เพราะว่าเจ้าลูกสาวกับเด็กลาวคงอยากจะเล่นด้วยกัน เราก็ปล่อยลูกไปเล่น ส่วนตัวผมเองก็ลงไปคุยกับเขา ครอบครัวนี้มีลูก 5 คนติดกัน เป็นเด็กตัวเล็กๆ คุยกันรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง เพราะเขาไม่รู้ภาษาไทยเช่นเดียวกับผมไม่รู้ภาษาลาว

เดินทางต่อมาใกล้จะถึงสะพานจะมีทางแยกซ้ายไปถ้ำผาแดง แต่ไม่ได้เป็นถนน ต้องลัดทุ่งนาเข้าไปแต่เส้นทางสวย ทุ่งนาโล่งเลยขับรถเข้าไป แล้วก็ลงมาเดินเล่นถ่ายรูป แต่ด้วยความที่ที่กว้างมากไปหน่อย จึงเปลี่ยนเป็นสนามวิ่งไล่จับกัน กลายเป็นความวุ่นวายกลางสายลมและแสงแดด เหงื่อแตกพลั่ก

ก่อนที่จะเป็นลมให้ดูน่าอนาทกลางสถานที่ท่องเที่ยว เลยตัดสินใจลากเด็กน้อยขึ้นรถ แล้วก็มาจบที่ตีนสะพาน แล้วก็พบว่า...เป๊ปซี่ลาว..ดีที่สุดดดดดด...