ท่านสามารถอ่านตอนที่ผ่านมาได้ที่

 http://www.oknation.net/blog/sekyicy/2009/06/07/entry-1

หลังจากมานอนหลับเป็นตาย..แต่ก็ตั้งใจว่าตีห้าต้องตื่นมาให้ได้ เพื่อจะออกไปดูตัวเมืองยามเช้าว่าจะมีอะไรเคลื่อนไหวบ้าง ในที่สุดเสียงปลุกจากโทรศัพท์ ผสมกับความมุ่งมั่นก็ดันให้ผมลุกจากที่นอนมาได้ แต่ไม่สามารถดึงอีกสองคนลุกขึ้นมาได้ ผมจึงออกสำรวจเมืองคนเดียว

เงียบ...เงียบ...เงียบเชียบ..นี่คือวังเวียงยามเช้าแทบไม่เห็นคนสักคน

แน่นอน...หมาสักตัวไม่มีอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ที่ลาวไม่ค่อยมีสุนัขจรจัด ...

ผมเดินไปเรื่อย ตั้งใจจะดูคนใส่บาตรตอนเช้า และหาของกินบ้าง แต่ก็ไม่เจออะไรเลย พระก็ไม่มี คนก็ไม่มี ร้านขายกาแฟ ปลาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้ หมูย่าง ข้าวเหนียว แซนวิช ไม่มีซักอย่าง เดินไปเรื่อยๆ นานนานจะสวนกับใครซักคน หรือมอเตอร์ไซด์ซักคัน

ท้องฟ้าสว่างมากแล้ว เหงื่อเริ่มซึม เท้าเริ่มเจ็บ เริ่มมีรถมอเตอร์ไซด์ หรือจักยานขับแซงผมไปข้างหน้าบ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นพระเดินรับบาตรซักรูปนึง

เริ่มมีรถแซงไปมากขึ้น แต่ไม่มีรถสวนกลับมา ผมเริ่มลังเลที่จะไปต่อเพราะคำนวนแล้วต้องเดินกลับด้วย แต่พอสังเกตุรถมอเตอร์ไซด์แต่ละคันที่วิ่งผ่านไปนั้น มักจะมีตระกร้าติดได้วย ไม่นานก็เริ่มเห็นรถที่สวนกลับมา มีของติดรถกลับมาด้วยคราวนี้

ตลาด..ใช่แล้ว..ตลาด...เออ..ไปเดินตลาดก็ได้วะ..สุดยอดเลยได้เดินตลาดด้วยถือเป็นไฮไลท์ได้เลยนะนี่ แล้วผมก็มุ่งหน้า จ้ำ...จ้ำ..ไปข้างหน้าด้วยความกลัวว่าตลาดจะวายซะก่อน จึงเกิดอาการหอบ และก็ลองเท้ากัด จะกลับก็กลัวพลาดของสำคัญและก็จะเสียเที่ยว จะเดินไปข้างหน้าก็ไม่รู้ว่าเป้าหมายอยู่ใกลแค่ไหน ชักเริ่มท้อ เริ่มหาพาหนะ แต่ก็ไม่มี

ทำไมไม่มีอะไรให้กูนั่งได้เลยวะ..ผมบ่นในใจ ในขณะที่เหงื่อโชค ตอนนี้เท้าก้าวไปข้างหน้า แต่ตามองไปข้างหลัง เพื่อจะดูว่าจะมีรถโดยสารอะไรผ่านมาให้ขึ้นไปได้บ้าง...

ในที่สุดก็มีรถจัมโบ้ชะตาขาดเข้ามาคันนึง..เอาละวะ.ผมตัดสินใจกระโดดขวางโบกมือเหย็งๆ "ไปตลาดบ่.." แล้วผมก็ได้ที่นั่งข้างคนขับ ที่เขาไม่เรียกว่าที่นั่ง มือขวาโหนหลังคาไว้ พอรถออกตัว...เลี้ยวปื้ด...ตลาดวังเวียง....ถึงแล้ว....เว....ร...กรรม.....เดินมาตั้งใกลได้ขึ้นรถไม่ถึงนาที ผมลงรถควักกระเป๋าเงิน พร้อมถามว่าเท่าไรครับ...?????

สบตา....วัดใจ

สบตา....วัดใจ

บรรยากาศอยู่ในความเงียบ....ลุ้น....

สบตา....วัดใจ

ห้าพันกีบ!!!!......I....เว....ร....!!!!!

ตลาดวังเวียงยามเช้าคึกคักพอสมควร...แต่ไม่มีพระยืนรอใส่บาตร..ไม่ค่อยมีร้านให้นั่งรับประทานอาหาร มีของขายเป็นของป่า ของพื้นบ้าน อาหารปรุงสำเร็จ อะไรทำนองนั้นครับ

ผมออกจากตลาดด้วยการเดินเหมือนเดิม คราวนี้ผมได้รู้สัจธรรมอย่างหนึ่งว่าการเดินทางแบบมีจุดหมาย กับไม่มีจุดหมายนั้น ความรู้สึกมันต่างกันอย่างไร

แล้วในทีสุดผมก็ได้พบกับบรรยากาศของการใส่บาตรตอนเช้า ได้เห็นพระที่เดินเป็นแถวรับบาตรที่ละรูปแล้วมายืนต่อแถวกันอย่างสงบ โดยผู้ใส่บาตรนั่งกับพื้นมีสไบเฉียงที่หยิบข้าวเหนียวหนึ่งปั้นเอื้อมใส่ในบาตรทีละรูป ทีละรูป หลังจากรูปสุดท้ายรับบาตรเสร็จ ก็มีการให้พรชุดใหญ่ทุกครั้ง ระหว่างการให้พร คนใส่บาตรก็กรวดน้ำไปด้วยตรงนั้นเลย ดูมีพิธีรีตองที่สวยงามต่างจากการจ่ายตัง ยกจาน หันหลัง ใส่บาตร ยกมือไหว้ แล้วก็คืนจาน ที่ตามตลาดของเราจัง ผมแอบเดินตามขบวนของพระอยู่ห่างๆ วิถีชีวิตของคนลาวแบบนี้จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนไม่มีใครรู้ เพราะตลอดเส้นทางการเดินบิณฑบาตรนั้นสองข้างทางประกอบไปด้วยป้ายเบียร์ลาว ตลอดเส้นทาง....

รองเท้ากัด เหนื่อยมากแต่ก็มีความสุข แม้จะไม่ได้ใส่บาตร แต่ทุกอย่างที่ผ่านตอนเช้าทำให้เรารู้สึกดีตลอด

Breakfast เช้านี้จึงอร่อยเป็นพิเศษ ข้าวเหนียว แจ่วเห็ด แล้วก็เฝอ....สุดยอด 

โปรดติดตามตอนต่อไปได้ ที่นี่

http://www.oknation.net/blog/sekyicy/2009/06/16/entry-1