ขออภัย "เขาพระสุเมรุ" ข้างบนเขียนผิด

ปู่ของหนู อยู่บนนั้นไงจ๊ะ เด็กหญิงชี้นิ้วไปบนยอดแหลมของภูเขาลูกนั้น

ใครๆเขาเรียกปู่ว่าทวด แต่หนูเรียกว่าปู่ ดวงตาเธอเป็นประกาย ยามเอ่ยถึงปู่ เสียงเล็กๆ ส่งผ่านความสุขไปยังสิ่งที่เธอรัก

ปู่ วันนี้เป็นวันที่หนูรู้สึกเบาสบายเป็นที่สุด อีกไม่นานเราก็ได้เจอกัน หนูเตรียมพร้อมทุกอย่างเท่าที่จะพร้อมได้ เพราะว่าบนนั้นคงหนาวเหน็บ แต่หนูตั้งใจว่าจะอยู่กับปู่ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ เพราะหนูรอคอยการได้อยู่กับปู่อีกครั้ง มานานมาก

 ทุกครั้งที่หนูแหงนหน้าขึ้นไปมองตรงที่ปู่อยู่ หนูรู้สึกเหมือนได้คุยกับปู่ ปู่คนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจในสิ่งที่หนูเป็น จริงๆนะจ๊ะ

 วันก่อนโน้น หนูเห็นเขามาถากถางบ้านของปู่ เขาพยายามดัดแปลงให้บ้านปู่กลายเป็นที่พักทันสมัย และหนูเห็นร่องลึกของแผ่นอกปู่ด้วย ปู่เจ็บไหมจ๊ะ แต่หนูเจ็บ เจ็บแทนปู่

 ปู่จ๋า ข่าวว่ามีใครมากมายที่มาหาปู่ มารุมทึ้งเอาทรัพย์สมบัติของปู่ไปเกือบหมด หนูเสียใจ เสียใจที่มีคนมาทำอย่างนั้นกับปู่

 ปู่จ๋า ที่ๆหนูเคยเดินเล่น ตรงเนินเขาเล็กๆ ก่อนที่ถึงยอดสูงลิ่วนั้นน่ะจ้ะ  สวนดอกไม้ที่เคยพร่างพราวราวกับสวนสวรรค์ ยังอยู่อีกไหม  หนูอยากเห็น อยากเห็นอีกครั้งหนึ่ง

 ปู่จ๋า  อีกไม่นาน อีกไม่นานจริงๆ หนูจะขึ้นไปอยู่กับปู่บนนั้น รอหนูนะ รอหนูนะ แล้วหนูจะไปจริงๆ ไปจริงๆเสียที

 เธอก็ส่งยิ้มไปยังภูเขาสูง  ขณะที่ร่างน้อยๆค่อยๆจางหายกับแสงอาทิตย์อุทัย ที่สาดจ้าลงมาจากเหลี่ยมเขา

ค่ำคืน...เสียงฟ้าคำรามครืน...สะท้อนก้องไปทั่วหุบเขา แล้วสายฝนก็กระหน่ำโบยตีทุกสรรพสิ่งอย่างโกรธแค้น

 แว่วเสียงชายชราเรียกหาเด็กหญิงในดวงใจ

 “อีหนู ปู่ว่าอีหนูรอปู่อยู่ข้างล่างนั่นแหละ แต่ปู่ขอบอกก่อนนะว่า ให้ยืนอยู่ตรงจุดที่ปู่บอก เวลาฝนตกหนักน้ำไหลเชี่ยว เอ็งอย่าทะเล่อทะล่าออกมาจากบริเวณนั้น รอปู่อยู่ตรงนั้นแหละ”

“สวนดอกไม้ที่สวยราวสวรรค์นะเหรอ โอ๊ย ลืมไปได้เลยเด็กน้อยของปู่ มันเหี่ยวเฉาเพราะรอยเท้าสัตว์สองขามาตั้งทศวรรษแล้ว ก็เอ็งมัวแต่ยืนจ้องมอง ขณะที่คนอื่นเขาเหยียบย่ำฉีกทึ้งอย่างเมามัน”

 “ที่อกปู่เป็นร่องนะเหรอ ก็เป็นธรรมดา ในเมื่อเขามาทะลวงเอาสมบัติของปู่ไปมากมายขนาดนี้ อกปู่จะไม่ทรุดได้ยังไง คืนนี้ รอปู่อยู่ตรงนั้น หลังจากฝนตกหนัก ปู่จะลงไปหาเอ็งเอง จำไว้อีหนู จำไว้ว่า อย่าออกไปนอกบริเวณที่ปู่บอกไว้ เพราะที่อื่นๆ จะไม่เหลือที่ทางให้เอ็งยืน ทุกอย่างจะพินาศไปในพริบตา

 คอยดูนะ...ปู่จะสลายร่างให้เอ็งดู  ฮ่า ฮ่า ฮ่า

 ยามดึกท่ามกลางเสียงสายฝนพรำกระแทกกระทั้นใบไม้และแผ่นดิน  เสียงครืนครามปานฟ้าถล่ม ปลุกผู้คนที่หลับใหลให้สะดุ้งตื่น แต่กว่าจะรู้ตัว..ล้วนสายเสียแล้ว

 เสียงเล็กๆร้องเพลงแผ่วผ่านมา ในยามที่ทุกอย่างโกลาหล

 “ปู่จ๋า พรุ่งนี้เราจะสร้างโลกใหม่กันนะจ๊ะ”

........................................

 แด่ เขาเหมน (เขาพระสุเมรุ) ที่ถูกเฉือดเฉือนฉีกทึ้ง จนยับเยิน