เพราะสึนามิ ไม่เคยจบสิ้น

...

"""

เธอรู้สึกอึดอัดอบอ้าวราวกับอยู่ในห้องที่มืดแคบ ทั้งที่ ยืนอยู่ชายทะเล มีคลื่นลมวูบไหว

เสียงตอกไม้ดังโป๊กๆ แว่วมาจากอู่เรือ พวกเขาต้องเร่งซ่อมเรือให้เสร็จเร็วๆ เพื่อที่จะได้มีชีวิตกลับมาสู่สภาวะปกติอีกครั้งหนึ่ง ต่างคนต่างช่วยกัน ผู้ชายที่เป็นช่างมีอยู่ไม่กี่คน ครั้งนี้เอง ที่พวกเขาเห็นความสำคัญเรื่องการสืบทอดวิชาของบรรพบุรุษ เพราะยามนี้ทุกคนต่างต้องการช่างซ่อมและสร้างเรือ ทั้งเกาะมีช่างเก่งๆไม่เกินห้าคน นอกนั้นเป็นช่างสำรองที่ทำได้เพียงช่วยตอกไม้ ดัดไม้ ทาน้ำมันยางหรือแค่วิ่งซื้อของมาให้โดยไม่ผิดวัตถุประสงค์

เธอมองพวกเขาทำงานอย่างหดหู่ สงสารสุดที่จะบรรยาย ความฝันของพวกเขากำลังเบ่งบานอีกครั้งหนึ่ง เมื่อความเศร้าโศกโบยบินไปบ้างแล้ว

ผ่านมาแล้วนับเดือน ความช่วยเหลือทุกรูปแบบค่อยๆสร่างซา คำว่าสึนามิ กลายเป็นคำพูดที่บางคนสรรหาเรื่องขำๆมาหยอกล้อกันได้ รวมทั้งเด็กชายสามคน กำลังเล่นสร้างคลื่นยักษ์ปลอมๆที่ชายหาด และหัวเราะสนุกสนานยามวิ่งหนีมัน

แต่ทว่า...คำพูดของเขากำลังทุบตีหัวใจเธอให้ชอกช้ำ ไม่ว่ามันจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม

"ทำไมคุณไม่มองว่านั่นคือจุดที่จะเปลี่ยนไปสู่สิ่งที่ดีกว่า"

"การย้ายคนออกจากที่ทำกิน ที่เขาอยู่มาหลายชั่วคนนี่นะ คือสิ่งที่สร้างสรรค์ในความคิดของคุณ"

"เพราะเราเป็นห่วงเขา หากเกิดเหตุร้ายแบบนั้นอีก จะได้ไม่ต้องสูญเสียเหมือนครั้งนี้ไง"

"คนที่จะตัดสินใจว่าจะย้ายหรือไม่ย้าย ต้องเป็นพวกเขา ไม่ใช่เพราะคนอื่นคิดแทน"

"คุณก็คิดแทนคนอื่นเหมือนกัน ทำไมไม่มองที่เหตุผล อธิบายให้เขาเข้าใจ บางทีพวกเขาอาจจะยินดีก็ได้"

"แต่ฉันเรียกวิธีการนั้นว่า โน้มน้าวใจด้วยการให้ผลประโยชน์ ถ้าอยากจะช่วยเหลือพวกเขาทำไมต้องมีเงื่อนไขใดๆ"

"ไม่ใช่เงื่อนไข เป็นความเหมาะสมที่ควรจะเป็นไป" น้ำเสียงของเขาเริ่มตึงเครียด

"พวกเขามีหัวใจ มีความคิด จึงไม่ควรสร้างเงื่อนไขให้เขาต้องยอมรับด้วยความเกรงใจ" น้ำเสียงเธอเริ่มกร้าวขึ้นบ้าง

"คุณนั่นแหละคิดแทนคนอื่นมากเกินไป" เธอรับรู้ถึงแววตาที่มองมานั้น ไม่นุ่มนวลเหมือนก่อน

"ฉันคิดจากหัวใจของฉัน"

"ทีเรื่องแบบนี้ คุณใช้หัวใจคิด แล้วเรื่องของเราทำไมไม่ใช้หัวใจทบทวนดูบ้าง"

"ฉันใช้มานานพอแล้ว นานนับสิบปี นี่ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ เราคงไม่ต้องเจอกัน"

"แต่ผมไม่เคยลืมคุณ ผมยังรักคุณเสมอนะ" เธอเห็นแววตาที่ปวดร้าว ช่างแตกต่างจากวันก่อนเก่าที่เคยหยิ่งผยอง

"ฉันก็ยังรู้สึกดีกับคุณอยู่"

"ก็คงไม่ต่างจากที่คุณรู้สึกต่อชาวบ้าน แค่นั้นเอง" น้ำเสียงตัดพ้อจนเธอใจหาย แต่ทำอย่างไรได้ ยามนี้ มีเรื่องราวมากมายให้ขบคิด

"แล้วจะให้ฉันทำอย่างไรล่ะ ฉันทำผิดตรงไหน ผิดที่รู้สึกแทนชาวบ้าน ผิดที่รู้สึกกับคุณแบบนี้นะเหรอ" ความน้อยเนื้อต่ำใจจู่โจมอีกแล้ว ทำไมเขาจึงยังมีอิทธิพลกับความรู้สึกของเธอนักหนอ

เรากำลังทำสงคราม ทั้งที่พูดเรื่องความรัก...เธอคิด

......

"ลืมฉันเสียเถอะ ถ้าคุณทำใจได้"
ตัดสินใจอีกครั้ง ที่จะร่ำลากันอีกหน เพราะอีกไม่นานเธอก็ต้องจากไป

เธอรู้ว่าโหดร้ายกับเขา แต่ก็โหดร้ายกับหัวใจตัวเองด้วย นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เจอกัน เมื่อมาเจอกันอีกครั้ง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กลับยิ่งไม่เข้าใจกัน

น้ำตาหยาดลงร่องแก้มอย่างไม่ทันรู้ตัว เป็นเพราะคำว่ารักของเขาคำนั้น ที่ทำให้เธอเจ็บช้ำจนได้

ไม่ใช่เพราะความลังเลสับสน ว่าจะหวนคืนสู่ความรักอีกครั้ง แต่เป็นเพราะความจริงในวันนี้ สะท้อนให้เห็นว่าที่แท้แล้ว เธอนั่นแหละที่เป็นคนขี้ขลาดและยังจมอยู่กับอดีตมานาน หากไม่มีคลื่นยักษ์ เธอคงไม่หวนคืนมาที่นี่ ไม่กลับมาเจอกับเขา คนที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงทั้งคำพูดและความคิด

สิบปี ที่เธอปล่อยชีวิตให้เดินไปข้างหน้า ทั้งที่มีความรักพันแข้งพันขาตามไปทุกที่ เพราะรู้สึกผิดที่เป็นฝ่ายทิ้งเขาไป จนยอมให้หัวใจถูกเฆี่ยนตี ยามรำลึกถึงคำพูดของเขา

"คุณไม่เคยรักผม ในหัวใจของคุณมีแต่ชาวบ้าน"
ใช่...ทุกครั้งที่เธอปีนป่านดงดอยเพื่อไปทำงาน เธอจะตอบรับกับตัวเองอย่างนี้
...ฉันไม่สามารถรักคนที่รักแค่ตัวเองได้จริงๆ... 

 แม้ว่าอีกใจหนึ่ง รู้ว่าเขาประชดประชัน ในทุกครั้งที่เธอจากไป ณ แดนไกล

วันนี้ เขาคือผู้ชายคนนั้น คนที่ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงอะไรเลย และยังจะมาย้ำว่า "รัก"

....

เมื่อเช้านี้

ในห้องประชุมของอำเภอ หลายฝ่ายที่เข้ามาช่วยเหลือชาวบ้านผู้เคราะห์ร้าย ส่วนใหญ่มีความเห็นว่าชาวบ้านควรจะย้ายขึ้นไปอยู่บนที่สูงกว่านั้น แล้วใช้พื้นที่เดิมเป็นที่สาธารณะสำหรับการท่องเที่ยว เมื่อเธอถามว่าแล้วเขาจะเอาเรือไว้ที่ไหน บางเสียงเสนอทางออกอย่างสวยหรูว่า ให้มีที่จอดเรือรวม คล้ายๆเป็นอู่ซ่อมเรือไปในตัว เธอยิ่งไม่เห็นด้วย

"แล้วประโยชน์ที่พวกเขาจะได้ กับที่ต้องเสียไป อย่างไหนจะมากกว่ากัน" ทุกคนเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่ใครบางคนกระแอมไอ แล้วชี้แจงว่า ชาวประมงเหล่านี้ได้ประโยชน์มากกว่าที่เสียไปอย่างแน่นอน

ดูทีรึ พวกเขากำลังมีความสุขกับการซ่อมแซมเรือ ถ้าหากรู้ว่าในที่ประชุมมีมติแบบนี้ พวกเขาจะรู้สึกอย่างไรกันบ้างหนอ

"ฉันไม่อยากให้พวกเขาย้ายขึ้นไปข้างบน เพราะรู้ว่านั่นคือแผนที่จะฮุบที่ดินของชาวบ้าน แม้จะอ้างว่าเป็นโครงการของราชการก็ตาม สวนสาธารณะจะมีประโยชน์อะไรกับชาวบ้าน หากทุกคืนเขาต้องนอนผวากลัวว่าคลื่นลมจะมาตีเรือให้จมลง โดยที่พวกเขาไม่สามารถวิ่งลงมาดูแลได้ทัน แค่นี้ก็น่าจะเข้าใจพวกเขาแล้ว ฉันจึงอยากให้คุณช่วยฉันอีกแรง"

"ช่วยยังไง" เขาชะงักก้าวเดิน หันมาประจันหน้า ทำท่าสงสัย ครุ่นคิด

"คุณเป็นคนที่นี่ หากจะช่วยคัดค้านในที่ประชุม ช่วยเป็นตัวแทนชาวบ้านว่าไม่ต้องการจะย้าย ช่วยทำอะไรก็ได้ ให้พวกเขากล้าที่จะปฏิเสธทางราชการว่าจะไม่ยอมย้ายขึ้นไปอยู่บนภูเขา คงไม่น่าจะลำบากสำหรับคุณ"
นั่นคือสิ่งที่เธออ้อนวอนเขา เมื่อเดินออกจากห้องประชุม

จึงได้คำตอบกลับมาว่า

"ทำไมคุณไม่มองว่านั่นคือจุดที่เปลี่ยนไปสู่สิ่งที่ดีกว่า" เธอตะลึงกับความคิดเขา ทั้งที่น่าจะรู้ว่าต้องเป็นอย่างนั้น

"สมแล้ว ที่ต้องกลับมาเจอกับคุณอีกหน ในยามที่ชาวบ้านทุกข์ร้อนขนาดนี้ อย่างน้อยฉันก็ได้ชะล้างความรู้สึกผิดทั้งหมดออกไปจากหัวใจฉันเสียที"

เธอคร่ำครวญอย่างไม่สนใจว่าเขาจะเข้าใจเธออีกหรือไม่ แล้วปาดน้ำตาทิ้งอย่างคนตัดใจ

ใช่แล้ว...การต่อสู้ที่เดียวดาย ไม่ใช่เรื่องน่าหวาดหวั่น

สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้น คือความคาดหวังว่าจะมีใครสักคนอยู่เคียงข้าง
แต่กลับไม่มีอยู่จริงนั่นต่างหาก

............

แด่ พี่น้องผู้ประสบภัยสึนามิ ที่ยังมีปัญหาเรื่องที่ดิน
ที่ถูกถล่มอย่างต่อเนื่องจากคลื่นความโลภของนายทุนและระบบราชการ...ไทย

Damien rice /Coconut skins