อีสาว ไอ้บาว เหอ

ได้กินลองกองหรอยๆ ที่ฉานฝากไปให้แล้วหม้าย แต่ว่ามันหรอยสู้ปลิดกินจากต้นสดๆไม่ได้ หวานฉ่ำเย็นปากเย็นคอ เย็นไปถึงหัวใจ เหอ  ๆ ๆ ช่วยไม่ได้สูไปอยู่ในเมืองนานจนลืมรสชาดหรอยๆที่ว่านี้ไม่ได้แล้วมั้ง

เอ่อ..แม่เฒ่าใช้ให้ฉานเขียนจดหมายถึง"เติ้น" แกบอกว่าแกข้องใจ"อาคาด"เรื่องที่เชฟร่อนมันมา"อุก"บ้านเรา แกสงสัยว่าพวกเติ้นจิรู้หม้ายนิ แกใช้ให้ฉานถามเติ้นว่าเติ้นจิเอา"พันปรือ"กับเรื่องนี้ จิปล่อยให้แผ่นดินบ้านเกิดเน่าเหม็น ต้นหมากรากไม้ตาย น้ำในบ่อก็กินไม่ได้ อากาศจะหายใจก็ไม่ดี  หายใจไม่ออก คนแก่ๆอย่างแม่เฒ่าต้องตายไวแน่ๆเด็กๆลูกหลานเรากะตายไวเพราะเป็นมะเร็งสารพัดชนิด

หรือว่าพวกเติ้นเห็นว่าพิษภัยยังไม่มาถึงตัวก็ไม่ปรือ แล้วเชื่อว่าพลังงานไฟฟ้าทุกประเภทกับโรงงานยักษ์ๆทั้งหลาย ที่สร้างงานเชิงอุตสากรรมมีความจำเป็นต่อสังคมไทย มากกว่าการมีอาหารดีจากธรรมชาติดีๆกิน

สำหรับเติ้น คำตอบจะเป็นพันปรือก็แล้วแต่ ฉานก็ยังรักและผูกพันกับเติ้นเหมือนเดิม แม้ว่า..เติ้นเลือกจะไม่กลับบ้านเราแล้ว ไม่สนใจว่าใครจิเป็นจิตาย ไม่สนใจว่าทะเลจะเสีย แผ่นดินจะเน่า ต้นไม้จะเฉา อากาศจะเต็มไปด้วยฝุ่นละออง แต่ฉานขอร้องข้อสุดท้าย ให้ระวังบ้านใหม่ของเติ้นไว้ให้ดี

“เพราะคนจำพวกเชฟร่อนและอุตสาหกรรมต่างชาติอื่นๆ มันไม่เคยมองเห็นคุณค่าชีวิตใคร นอกจากประโยชน์ของมันเอง  ระวังตัวกัน...มันจะอุกประเทศไทย หมดทั้งประเทศ”

ด้วยรักและผูกพัน

จากแม่เฒ่าและฉานเอง

"

ปล. แม่เฒ่าแกว่า ถ้ารัฐไม่เปิดทางให้พวกโรงงานแบบนี้เข้ามามันจิเข้ามาปรือนิ แล้วถ้าชาวบ้านไม่ขายที่ดินให้มัน มันจะตั้งโรงงานตรงไหนนิ

แต่ว่าทั้งสองอย่าง มันเกิดขึ้นแล้วอีสาว ไอ้บาวเหอ สูว่าปรือล่ะ...