บันทึกของฉัน สีสันสู่ดวงดาว คือหนังสือที่เปิดอ่านเมื่อคืนนี้ โดย สินธุ์สวัสดิ์ ยอดบางเตย

ฉันสาดสายตาผ่านอักษรอย่างคร่าวๆ เพราะนี่คือการอ่านหนที่สอง ฉันเห็นตัวละครที่แต่งชุดนักศึกษา ถูกห่ากระสุนฝังร่าง ล้มลงเกลื่อนสนามฟุตบอลของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

เห็นบางคนถูกลิ่มแห่งความเกลียดชังตอกลงไปที่หน้าอก ทั้งที่เรือนร่างอาบนองไปด้วยเลือดที่เจาะพรุน แต่ยังไม่ทันขาดใจ เขาจึงทุรนทุรายยิ่งนักเมื่อถูกกระทำอย่างโหดร้ายอีกหน

ภาพและเสียงเหล่านั้น ฉันเคยรับรู้มาบ้าง ในวัยที่ยังเด็กเกินกว่าจะออกไปเรียกร้องถามหาความยุติธรรม กระทั่งกาลต่อมา ฉันได้ออกมาเผชิญหน้ากับห่ากระสุนด้วยตนเอง จึงได้เข้าใจคำว่า เกลียด เคียดแค้น ชิงชัง และปรารถนาที่จะเป็นผู้ชนะ

กระทั่ง...ได้เข้าใจว่า ไม่มีครั้งไหน ที่เราจะไม่เสียน้ำตา ให้แก่คนที่สละชีพเพื่ออุดมการณ์ ไม่ว่าอุดมการณ์นั้นจะแฝงไว้ด้วยผลประโยชน์ของใครก็ตาม เพราะคนที่มุ่งมั่นในการเปลี่ยนแปลงแก้ไขปัญหาสังคม นับได้ว่าเป็นคนจริงประเภทหนึ่ง แต่วิธีการที่ใช้จะถูกต้องหรือไม่...ต้องดูกันอีกที

ฉันพยายามอ่านประวัติศาสตร์ของโลก ผ่านจินตนาการของตัวเอง...เพื่อจะเข้าใจความเป็นไปของมนุษย์ แต่ฉันก็ยังเข้าใจไม่ได้อยู่ดี ทั้งที่ยอมรับว่า ในธรรมชาติของสิ่งมีชีวิต มีทั้งธาตุดีและธาตุเลว สลับสับเปลี่ยนกันทำงาน หาได้ดีหรือเลวอย่างบริสุทธิ์เพียงด้านใดด้านหนึ่งไม่

ฉันจึงหยุดคิด แล้วนั่งนิ่งอยู่กับความรู้สึกเศร้าลึกที่เกาะกุมอยู่ในอก ความมีอยู่ของมันนับว่าประหลาด ไม่ได้เรียกหาแต่มันก็มี ยามฉันถอนหายใจยาว มันยิ่งลบหนีลี้เร้นลงไปฝังตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง คล้ายๆไวรัสร้ายที่ฝังตัวลงในเครื่องคอมพิวเตอร์ คอยกัดกร่อนทำลายข้อมูลดีๆให้แหว่งหาย

อีกกิจกรรมที่ฉันชอบทำ คือจ้องดูดวงตาของผู้คน ยามที่เขาเอ่ยปากพูด พูด พูด และพูด โดยเฉพาะในโทรทัศน์ ดวงตาของบางคน ดูได้ไม่ยากว่าเขาคิดและรู้สึกอะไรอยู่ แต่บางคนยากยิ่งนักที่จะเจาะหาความจริง เพราะแววตานั้น ดูคล้ายๆกล่องกลวงๆ ที่ไม่ได้หมายความว่าว่างเปล่าไม่มีอะไร มันมีอะไรมากมายกองอยู่ในก้นกล่อง แต่น่าแปลกที่มันไม่เคยเต็ม ไม่เคยล้นออกมาให้ฉันเห็น

เพราะมันเป็นกล่องก้นรั่ว ที่ไม่อาจกักเก็บความรัก ความชัง ความเมตตา กรุณา หรือ ความชั่วร้ายใดๆเอาไว้ได้นาน นานพอที่เจ้าของจะจัดเก็บเลือกสรรให้เป็นระเบียบ ให้รู้ว่าอะไรดี อะไรไม่ดี อะไรควรเก็บเอาไว้ อะไรควรทิ้งไป

ยิ่งกล่องก้นรั่วกล่องนั้น มีอำนาจบารมีชี้เป็นชี้ตายให้กับคนอื่นด้วยแล้ว

ยิ่งน่ากลัวนัก