ข้ามขอบฟ้า หาทางข้ามความผูกพัน

วันอาทิตย์ที่ 5 ธันวาคม 2564

กู่
ranking : สมาชิกทั่วไป
email : shadowy26@hotmail.com
วันที่สร้าง : 2007-06-18
จำนวนเรื่อง : 216
จำนวนผู้ชม : 386318
ส่ง msg :
โหวต 293 คน

สารคดี

เรื่องสั้น

นิยาย

นิทาน

กวี

ธรรมะ

บันทึกชีวิต

ข่าวด่วน

งานของเพื่อน

บางงาน

บล็อกของกู่

เรื่องราวการเดินทางของคนๆหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ที่มา แต่มองหาที่ไป
Permalink : http://oknation.nationtv.tv/blog/shadowy

วันศุกร์ ที่ 29 กรกฎาคม 2554

ข้ามขอบฟ้า หาทางข้ามความผูกพัน

Posted by กู่ , ผู้อ่าน : 2469 , 16:59:41 น.
หมวด : ต่างประเทศ

พิมพ์หน้านี้

โหวต 4 คน คนดีมีวินัย , hayyana และอีก 2 คนโหวตเรื่องนี้

ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ล้วนไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ออกเดินทางในยามที่รู้ตัวดีว่า ดวงกำลังตกอย่างแรง เริ่มตั้งแต่ตกกระท่อมผุบนภูเขา เจ็บแขนนานนับเดือน แล้วมาถูกหมากัด ต้องฉีดยาติดต่อกันหลายเข็มหลายเดือน และบรรยากาศทางการเมืองที่ชวนหดหู่ ดูไร้อนาคตสำหรับคนตัวเล็กๆ ฉันจึงออกเดินทาง อย่างโหวงเหวงใจ.... ไปกราบพระที่วัดประจำหมู่บ้านไทลื้อ บ้านหม่าจิงไต้ ที่ไหนเล่าจะสงบสุข ....ไม่มีหรอก แต่ยังดีกว่าทนอยู่กับสิ่งที่รู้สึกย่ำแย่อยู่ทุกวัน กางแผนที่เอานิ้วจิ้ม แล้วเริ่มแผนการเดินทาง ต้องทำวีซ่า สำหรับจีน แต่ลาวและเวียดนาม ไม่จำเป็น ดูท่าจะสะดวกสำหรับการเปลี่ยนเส้นทางและวันเวลาที่ใช้เดินทาง ยามที่ดวงตก มุมมองต่อมันท้าทายเป็นที่สุด เพราะแต่ละวันต้องลุ้นว่าจะเกิดอะไรที่ดีหรือร้าย มากน้อยแค่ไหน ต่อให้อธิษฐานจิตว่าให้เจอดีๆด้วยเถิด ดูเหมือนชะตาจะไม่ยินยอม คนเดินทาง จึงต้องแขวนชีวิตไว้กับโชค เช่นเดียวกับนักเดินเรือ ที่เหลือให้ใช้ความสามารถเฉพาะตน และนั่นคือ....ลูกบ้า วันที่ 24 ตอนค่ำ บนรถไฟสายหนองคาย วันที่ 25 ตอนบ่าย ฉันอยู่บนรถเมล์สายเวียงจันทน์-อุดมไซ (ตลอดทั้งคืน ที่พยามเปิดตาไม่หลับเพราะถนนขึ้นลงภูเขาสูง เหวี่ยงไปเหวี่ยงมา รถจอดเพื่อราดน้ำที่เบรคล้อหลายครั้งหน จนกระทั่งเช้า ฉันพบว่าถนนที่ใกล้ถึงอุดมไซ เป็นสภาพขรุขระบางตอน ดินพังขวางถนนในบางที่ แต่สามารถมาถึงที่พักได้ในเวลา 8 โมงเช้า รวมเวลา กว่า 20 ชม. ด้วยคนขับเพียงคนเดียว) ตลอดเวลา 2 วัน ที่อุดมไซ ฉันพบว่าตัวเอง เป็นมนุษย์ที่กลวงโบ๋ ยกเว้นยามก้มลงกราบพระ ที่ยังรู้สึกถึงความปิติสุขในสายสัมพันธ์ของศิษย์มีอาจารย์ ฉันน้อมใจกราบระลึกถึงทุกสิ่งที่เกี่ยวพันกัน ทั้งดีและร้าย ขออโหสิกรรมต่อสิ่งที่ทำลงไป และให้อภัยต่อทุกอย่างที่คนอื่นกระทำ วันที่ 28 เช้าตรู่ ฝนตกหนักมาก จนแทบจะยกเลิกการเดินทาง แต่ป่วยการเพราะกิจกรรมที่จะทำที่อัดมไซแทบไม่มีอะไร ไม่มีนักท่องเที่ยวอื่นๆให้พูดคุย แต่ละคนรีบมารีบไป รีบผ่านเมือง เสี่ยวฟาง เพื่อร่วมห้องและเพื่อเที่ยวในหมู่บ้านนอกเส้นทางทัวร์ริสต์ วันที่ 28 ออกจากอุดมไซ ด้วยรถเมล์เล็ก จุ 20 คน มุ่งตรงมาที่เชียงรุ้ง แค่ขึ้นบนรถก็รู้แล้วว่าความยากรออยู่ คนขับพูดลาวไม่ได้ ผู้โดยสารล้วนแต่เป็นคนจีนทั้งสิ้น (เพราะลาวเปิดประเทศให้นักธุรกิจจีนไปทำมาหากินค้าขายกันคึกคัก) เส้นทางที่ใช้คือ ด่านบ่อเต็น ของลาว มุ่งมาโมห่าน ของจีน และเข้ามาที่เมืองลา มาสู่เชียงรุ้ง (ที่บ่อเต็น ฉันถูกความซวยเล่นงาน เพราะคนขับรถไม่ยอมรอ ในขณะที่ฉันถูกตรวจตราพาสปอร์ตอย่างละเอียดและนานเกินไปจากตม.ลาว ในขณะนั้น ฉันคิดอย่างเดียวว่าต้องวิ่งตามรถ เพราะกระเป๋าและของสำคัญอยู่บนรถทั้งนั้น วิ่งไปตะโกนไปอย่างบ้าคลั่ง ทำไมทำกันอย่างนี้หนอ โกรธอย่างแรง ราวๆ 300 เมตร รถจอดรอ ฉันคงหน้าเหมือนยักษ์ และยิ่งน่าเกลียดเมื่อพ่นคำอันดุดันออกไปว่า...จะไม่ให้ไปด้วยก็ได้นะ แต่เอากระเป๋าฉันลงมาสิ คนขับไม่เข้าใจหรอก รู้แต่ว่าฉันโกรธ เขาเงียบ บางคนบนรถแสดงท่าทีเห็นใจ แต่ป่วยการ เพราะฉันโกรธและเกือบจะเป็นลม กว่าลมโกรธจะสงบผ่านไปถึงด่านจีนอีกราวๆ 5 นาที ฉันฟ้องเจ้าหน้าที่ที่นั่น ว่านายคนขับตั้งใจทิ้งฉันไว้ที่ชายแดนลาว เขาหน้าเจื่อน เพราะเจ้าหน้าที่คงจะตำหนิ) เมื่อมาถึงเมืองลา คนอื่นๆลงจากรถกันหมด เขาหันมาบอกภาษาใบ้ว่าพัก "กินข้าว" เที่ยง ฉันเดินมาที่ถนนใหญ่ มีคนเดินมาข้างๆ แล้วชี้ร้านอาหารให้ดู ทำท่าว่าไปกินข้าวได้ ทีแรกนึกว่าเขาจะชวนไปกินด้วยกัน พอฉันพยักหน้า เขาก็หันหลังกลับทันที ใครคนนั้นคือผู้โดยสารที่มากับรถคันเดียวกัน เขาคงเวทนาผู้หญิงบ้าที่พูดจีนไม่ได้สักคำแล้วดันทะเร่อมาหาเรื่องลำบากที่ประเทศจีน สองสาวร่วมท่องเที่ยวมาจากกวางสี ต้องถามหาเส้นทางเช่นกัน ตอนลงจากรถ ฉันหันรีหันขวาง จนเจอหญิงสาวชาวจีนสองคน ท่าทางเหมือนนักท่องเที่ยว จึงถามเธอว่าโรงแรมนี้ไปยังไง เธอส่ายหน้า และบอกว่า ฉันจะไปโรงแรมนี้ เธอยื่นนามบัตรให้ดู ฉันจึงบอกว่าขอตามไปด้วยนะ เธอพยักหน้า โชคเข้าข้างบ้างแล้ว เรานั่งรถสามล้อ แชร์ค่ารถคนละ 2 หยวน (ราวๆ 5 นาที) จากนั้น พบว่าที่พักคือ โรงแรมสำหรับเยาวชนนานาชาติ ผู้ใช้บริการต้องเป็นสมาชิก แต่พนักงานอนุโลมให้ฉันในฐานะที่สมาชิกพามา ราคาห้องที่เลือก คือ 35 หยวน (ราวๆ 175 บาท) เป็นห้องรวม 3 เตียง มีห้องน้ำ ฉันต้องการเพื่อนไว้เช็คข้อมูลการเดินทาง และเป็นไปอย่างใจ พบเพื่อร่วมห้องเป็นสองสาวจีน ภาษาอังกฤษดีเยี่ยมเพราะเธอเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ อีกคนเป็นสาวออฟฟิศที่ลาออกจากงานเพื่อเดินทาง เธอใช้เวลามาแล้ว 1 เดือน ผ่านธิเบตและแชงกรีล่า มาแล้ว วัดไทลื้อ ที่บ้านหม่าจิงไต้ ภายในอุโบสถ ฉันกราบพระเสร็จ ขณะที่สองสาวถ่ายภาพอยู่ข้างๆ เธอหันมาบอกฉันว่าเข้ามาในวัดแล้วรู้สึกเกร็งทำอะไรไม่ถูก ฉันถามว่า แล้วเธอนับถือศาสนาอะไรล่ะ เสี่ยวฟางบอกว่า เธอไม่มีศาสนา ฉันบอกว่า ฉันเข้าใจ เธอหัวเราะ หึ หึ คล้ายไม่เชื่อว่าฉันจะเข้าใจจริง การไปหมู่บ้านนอกเส้นทางท่องเที่ยว เป็นกิจกรรมที่เสี่ยวฟางทำมาตลอด เธอบอกว่าไม่อยากจ่ายตังค์ไปดูการแสดงที่ไม่ใช่ของจริง และค่าผ่านประตูแพงมา (ราว ๆ 100 หยวน) ฉันบอกว่า นั่นล่ะคือสิ่งที่ฉันต้องการ แล้วเราก็ไปด้วยกันตั้งแต่เช้า ขึ้นรถเมล์ราคา 2 หยวน ออกนอกเมืองนิดหน่อย เดินอีกนิดไปถึงหมู่บ้านหม่าจิงไต้ ฉันได้เจอญาติทางสายเลือด เราคุยกันเป็นภาษาไท (แบบลาวผสมเหนือ) ผู้หญิงคนนั้น กำลังทำแหวนทอง เธอเป็นช่างทองมาตั้งแต่อายุน้อย ชื่อเธอคือ ดาคำ ส่วนชายหนุ่มที่นั่งอยู่เป็นลูกค้า ชื่อ จอม ในยามที่ออกมาไกลจากแผ่นดินเกิด มาเจอคนที่มีรากวัฒนธรรมเดียวกัน ฉันรู้สึกเป็นสุข...ยิ้มได้ลึกๆในหัวใจ เจ้าของบ้านหลังนี้ กระวีกระวาดมาเปิดประตูรับเรา เมื่อเห็นสามสาวไปยืนเมียงมองถ่ายรูปบ้าน แต่เธอไม่เข้าใจภาษาจีนกลางของเสี่ยวฟาง ฉันจึงถามเป็นภาษาไท ว่าพูดไทใช่บ่ เธอจึงปล่อยมาเป็นชุดด้วยภาษาไท ที่นี่สองสามยอมให้ฉันเป็นล่ามบ้างแล้ว...ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอชวนขึ้นบ้าน ถามว่ากินข้าวเที่ยวกันหรือยัง กินไหม มีผักดองทำเองนะ ร้อนไหม อาบน้ำก่อนก็ได้นะ น่ารักจริงๆ นี่คือใจจริงคนไท ที่นี่ ไทลื้อ แห่งเชียงรุ้ง ห้องนอนรวม 3 เตียง สำหรับนักเดินทาง ที่มีจุดประสงค์เพื่อเปิดโลกของนักเดินทางโดยแท้ กฏของโรงแรมแต่ละข้อเป็นไปเพื่อการถนอมโลกทั้งสิ้น มีน้ำดื่มฟรี ตั้งไว้ให้กดดื่มได้ตลอด มีอินเตอร์เน็ต ไวไฟ ให้ใช้ แต่....ไม่สามารถเข้าถึง ระบบ google.com ได้ เข้าใช้เฟซบุคได้ยากยิ่งนัก และตอนนี้อาจจะไม่ได้แล้ว สำหรับฉัน การเดินทางที่ผ่าทะลวงดวงซวย ทำให้ฉันต้องตั้งสติมากกว่าเดิม และออกแรงอธิษฐานมากกว่าเดิม เพราะว่าการเดินทางครั้งนี้ ฉันไม่คาดหวังอะไรเลอเลิศ ฉันแค่ปรารถนาให้หัวใจที่แกว่งไกว หวั่นไหว กับสถานการณ์บ้านเมือง ให้มันยอมรับเสียทีว่า...ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนมีเหตุปัจจัย ต่อให้ออกแรงอย่างไรก็ยากจะเปลี่ยนแปลง ตราบใดที่ยังไม่ยอมเปลี่ยนแปลงความเคยชินเดิมๆของตัวเอง ในบางอย่าง หรืออาจหลายอย่าง ที่ต้องค้นหาให้เจอ จากการเดินทางครั้งนี้

ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ล้วนไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

ออกเดินทางในยามที่รู้ตัวดีว่า ดวงกำลังตกอย่างแรง เริ่มตั้งแต่ตกกระท่อมผุบนภูเขา เจ็บแขนนานนับเดือน แล้วมาถูกหมากัด ต้องฉีดยาติดต่อกันหลายเข็มหลายเดือน และบรรยากาศทางการเมืองที่ชวนหดหู่ ดูไร้อนาคตสำหรับคนตัวเล็กๆ

ฉันจึงออกเดินทาง อย่างโหวงเหวงใจ....

ไปกราบพระที่วัดประจำหมู่บ้านไทลื้อ บ้านหม่าจิงไต้

ที่ไหนเล่าจะสงบสุข ....ไม่มีหรอก แต่ยังดีกว่าทนอยู่กับสิ่งที่รู้สึกย่ำแย่อยู่ทุกวัน
กางแผนที่เอานิ้วจิ้ม แล้วเริ่มแผนการเดินทาง ต้องทำวีซ่า สำหรับจีน แต่ลาวและเวียดนาม ไม่จำเป็น ดูท่าจะสะดวกสำหรับการเปลี่ยนเส้นทางและวันเวลาที่ใช้เดินทาง

ยามที่ดวงตก มุมมองต่อมันท้าทายเป็นที่สุด เพราะแต่ละวันต้องลุ้นว่าจะเกิดอะไรที่ดีหรือร้าย มากน้อยแค่ไหน ต่อให้อธิษฐานจิตว่าให้เจอดีๆด้วยเถิด ดูเหมือนชะตาจะไม่ยินยอม

คนเดินทาง จึงต้องแขวนชีวิตไว้กับโชค เช่นเดียวกับนักเดินเรือ ที่เหลือให้ใช้ความสามารถเฉพาะตน และนั่นคือ....ลูกบ้า

วันที่ 24 ตอนค่ำ บนรถไฟสายหนองคาย
วันที่ 25 ตอนบ่าย ฉันอยู่บนรถเมล์สายเวียงจันทน์-อุดมไซ (ตลอดทั้งคืน ที่พยามเปิดตาไม่หลับเพราะถนนขึ้นลงภูเขาสูง เหวี่ยงไปเหวี่ยงมา รถจอดเพื่อราดน้ำที่เบรคล้อหลายครั้งหน จนกระทั่งเช้า ฉันพบว่าถนนที่ใกล้ถึงอุดมไซ เป็นสภาพขรุขระบางตอน ดินพังขวางถนนในบางที่ แต่สามารถมาถึงที่พักได้ในเวลา 8 โมงเช้า รวมเวลา กว่า 20 ชม. ด้วยคนขับเพียงคนเดียว)

ตลอดเวลา 2 วัน ที่อุดมไซ ฉันพบว่าตัวเอง เป็นมนุษย์ที่กลวงโบ๋ ยกเว้นยามก้มลงกราบพระ ที่ยังรู้สึกถึงความปิติสุขในสายสัมพันธ์ของศิษย์มีอาจารย์ ฉันน้อมใจกราบระลึกถึงทุกสิ่งที่เกี่ยวพันกัน ทั้งดีและร้าย ขออโหสิกรรมต่อสิ่งที่ทำลงไป และให้อภัยต่อทุกอย่างที่คนอื่นกระทำ

วันที่ 28 เช้าตรู่ ฝนตกหนักมาก จนแทบจะยกเลิกการเดินทาง แต่ป่วยการเพราะกิจกรรมที่จะทำที่อัดมไซแทบไม่มีอะไร ไม่มีนักท่องเที่ยวอื่นๆให้พูดคุย แต่ละคนรีบมารีบไป รีบผ่านเมือง

เสี่ยวฟาง เพื่อร่วมห้องและเพื่อเที่ยวในหมู่บ้านนอกเส้นทางทัวร์ริสต์

วันที่ 28 ออกจากอุดมไซ ด้วยรถเมล์เล็ก จุ 20 คน มุ่งตรงมาที่เชียงรุ้ง แค่ขึ้นบนรถก็รู้แล้วว่าความยากรออยู่ คนขับพูดลาวไม่ได้ ผู้โดยสารล้วนแต่เป็นคนจีนทั้งสิ้น (เพราะลาวเปิดประเทศให้นักธุรกิจจีนไปทำมาหากินค้าขายกันคึกคัก)

เส้นทางที่ใช้คือ ด่านบ่อเต็น ของลาว มุ่งมาโมห่าน ของจีน และเข้ามาที่เมืองลา มาสู่เชียงรุ้ง

(ที่บ่อเต็น ฉันถูกความซวยเล่นงาน เพราะคนขับรถไม่ยอมรอ ในขณะที่ฉันถูกตรวจตราพาสปอร์ตอย่างละเอียดและนานเกินไปจากตม.ลาว ในขณะนั้น ฉันคิดอย่างเดียวว่าต้องวิ่งตามรถ เพราะกระเป๋าและของสำคัญอยู่บนรถทั้งนั้น วิ่งไปตะโกนไปอย่างบ้าคลั่ง ทำไมทำกันอย่างนี้หนอ โกรธอย่างแรง ราวๆ 300 เมตร รถจอดรอ ฉันคงหน้าเหมือนยักษ์ และยิ่งน่าเกลียดเมื่อพ่นคำอันดุดันออกไปว่า...จะไม่ให้ไปด้วยก็ได้นะ แต่เอากระเป๋าฉันลงมาสิ คนขับไม่เข้าใจหรอก รู้แต่ว่าฉันโกรธ เขาเงียบ บางคนบนรถแสดงท่าทีเห็นใจ แต่ป่วยการ เพราะฉันโกรธและเกือบจะเป็นลม กว่าลมโกรธจะสงบผ่านไปถึงด่านจีนอีกราวๆ 5 นาที ฉันฟ้องเจ้าหน้าที่ที่นั่น ว่านายคนขับตั้งใจทิ้งฉันไว้ที่ชายแดนลาว เขาหน้าเจื่อน เพราะเจ้าหน้าที่คงจะตำหนิ)

เมื่อมาถึงเมืองลา คนอื่นๆลงจากรถกันหมด เขาหันมาบอกภาษาใบ้ว่าพัก "กินข้าว" เที่ยง

ฉันเดินมาที่ถนนใหญ่ มีคนเดินมาข้างๆ แล้วชี้ร้านอาหารให้ดู ทำท่าว่าไปกินข้าวได้ ทีแรกนึกว่าเขาจะชวนไปกินด้วยกัน พอฉันพยักหน้า เขาก็หันหลังกลับทันที

ใครคนนั้นคือผู้โดยสารที่มากับรถคันเดียวกัน เขาคงเวทนาผู้หญิงบ้าที่พูดจีนไม่ได้สักคำแล้วดันทะเร่อมาหาเรื่องลำบากที่ประเทศจีน

สองสาวร่วมท่องเที่ยวมาจากกวางสี ต้องถามหาเส้นทางเช่นกัน

ตอนลงจากรถ ฉันหันรีหันขวาง จนเจอหญิงสาวชาวจีนสองคน ท่าทางเหมือนนักท่องเที่ยว จึงถามเธอว่าโรงแรมนี้ไปยังไง เธอส่ายหน้า และบอกว่า ฉันจะไปโรงแรมนี้ เธอยื่นนามบัตรให้ดู ฉันจึงบอกว่าขอตามไปด้วยนะ เธอพยักหน้า โชคเข้าข้างบ้างแล้ว เรานั่งรถสามล้อ แชร์ค่ารถคนละ 2 หยวน (ราวๆ 5 นาที) จากนั้น พบว่าที่พักคือ โรงแรมสำหรับเยาวชนนานาชาติ ผู้ใช้บริการต้องเป็นสมาชิก แต่พนักงานอนุโลมให้ฉันในฐานะที่สมาชิกพามา

ราคาห้องที่เลือก คือ 35 หยวน (ราวๆ 175 บาท) เป็นห้องรวม 3 เตียง มีห้องน้ำ ฉันต้องการเพื่อนไว้เช็คข้อมูลการเดินทาง และเป็นไปอย่างใจ พบเพื่อร่วมห้องเป็นสองสาวจีน ภาษาอังกฤษดีเยี่ยมเพราะเธอเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ อีกคนเป็นสาวออฟฟิศที่ลาออกจากงานเพื่อเดินทาง เธอใช้เวลามาแล้ว 1 เดือน ผ่านธิเบตและแชงกรีล่า มาแล้ว

วัดไทลื้อ ที่บ้านหม่าจิงไต้

ภายในอุโบสถ

ฉันกราบพระเสร็จ ขณะที่สองสาวถ่ายภาพอยู่ข้างๆ เธอหันมาบอกฉันว่าเข้ามาในวัดแล้วรู้สึกเกร็งทำอะไรไม่ถูก ฉันถามว่า แล้วเธอนับถือศาสนาอะไรล่ะ เสี่ยวฟางบอกว่า เธอไม่มีศาสนา ฉันบอกว่า ฉันเข้าใจ เธอหัวเราะ หึ หึ คล้ายไม่เชื่อว่าฉันจะเข้าใจจริง

การไปหมู่บ้านนอกเส้นทางท่องเที่ยว เป็นกิจกรรมที่เสี่ยวฟางทำมาตลอด เธอบอกว่าไม่อยากจ่ายตังค์ไปดูการแสดงที่ไม่ใช่ของจริง และค่าผ่านประตูแพงมา (ราว ๆ 100 หยวน) ฉันบอกว่า นั่นล่ะคือสิ่งที่ฉันต้องการ แล้วเราก็ไปด้วยกันตั้งแต่เช้า ขึ้นรถเมล์ราคา 2 หยวน ออกนอกเมืองนิดหน่อย เดินอีกนิดไปถึงหมู่บ้านหม่าจิงไต้ ฉันได้เจอญาติทางสายเลือด เราคุยกันเป็นภาษาไท (แบบลาวผสมเหนือ)

ผู้หญิงคนนั้น กำลังทำแหวนทอง เธอเป็นช่างทองมาตั้งแต่อายุน้อย ชื่อเธอคือ ดาคำ ส่วนชายหนุ่มที่นั่งอยู่เป็นลูกค้า ชื่อ จอม

ในยามที่ออกมาไกลจากแผ่นดินเกิด มาเจอคนที่มีรากวัฒนธรรมเดียวกัน ฉันรู้สึกเป็นสุข...ยิ้มได้ลึกๆในหัวใจ

เจ้าของบ้านหลังนี้ กระวีกระวาดมาเปิดประตูรับเรา เมื่อเห็นสามสาวไปยืนเมียงมองถ่ายรูปบ้าน แต่เธอไม่เข้าใจภาษาจีนกลางของเสี่ยวฟาง ฉันจึงถามเป็นภาษาไท ว่าพูดไทใช่บ่ เธอจึงปล่อยมาเป็นชุดด้วยภาษาไท ที่นี่สองสามยอมให้ฉันเป็นล่ามบ้างแล้ว...ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เธอชวนขึ้นบ้าน ถามว่ากินข้าวเที่ยวกันหรือยัง กินไหม มีผักดองทำเองนะ ร้อนไหม อาบน้ำก่อนก็ได้นะ น่ารักจริงๆ นี่คือใจจริงคนไท ที่นี่ ไทลื้อ แห่งเชียงรุ้ง

ห้องนอนรวม 3 เตียง สำหรับนักเดินทาง ที่มีจุดประสงค์เพื่อเปิดโลกของนักเดินทางโดยแท้ กฏของโรงแรมแต่ละข้อเป็นไปเพื่อการถนอมโลกทั้งสิ้น

มีน้ำดื่มฟรี ตั้งไว้ให้กดดื่มได้ตลอด

มีอินเตอร์เน็ต ไวไฟ ให้ใช้ แต่....ไม่สามารถเข้าถึง ระบบ google.com ได้ เข้าใช้เฟซบุคได้ยากยิ่งนัก และตอนนี้อาจจะไม่ได้แล้ว สำหรับฉัน

การเดินทางที่ผ่าทะลวงดวงซวย ทำให้ฉันต้องตั้งสติมากกว่าเดิม และออกแรงอธิษฐานมากกว่าเดิม เพราะว่าการเดินทางครั้งนี้ ฉันไม่คาดหวังอะไรเลอเลิศ

ฉันแค่ปรารถนาให้หัวใจที่แกว่งไกว หวั่นไหว กับสถานการณ์บ้านเมือง ให้มันยอมรับเสียทีว่า...ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนมีเหตุปัจจัย ต่อให้ออกแรงอย่างไรก็ยากจะเปลี่ยนแปลง

ตราบใดที่ยังไม่ยอมเปลี่ยนแปลงความเคยชินเดิมๆของตัวเอง ในบางอย่าง หรืออาจหลายอย่าง ที่ต้องค้นหาให้เจอ จากการเดินทางครั้งนี้

แสดงความคิดเห็น | ส่งเรื่องนี้ให้เพื่อน | แจ้งเตือนเรื่องไม่เหมาะสม

อ่านความคิดเห็น

ความคิดเห็นที่ 14

(0)

ภูพานลานดาว วันที่ : 06/08/2011 เวลา : 13.07 น.
http://oknation.nationtv.tv/blog/phupanlanjai

อ่านจบอย่างช้าๆ ด้วยหัวใจเต้นเป็นจังหวะ
จังหวะผจญภัย
อ่านผ่านอักษร แต่ทำไมได้กลิ่นฝุ่น กระแทกหลุมลึกของถนนและไออุ่น (ไหม) ของเมืองจีน

กระเป๋ายังวางอยู่ที่เดิม พี่กู่ เรานอนตะแคงมอง

ความคิดเห็นที่ 13

(0)

กู่ วันที่ : 04/08/2011 เวลา : 09.00 น.
http://oknation.nationtv.tv/blog/shadowy
ขอบคุณค่ะสำหรับทุกถ้อยคำแห่งน้ำมิตร ขอบคุณจริงๆ

ขอบคุณเช่นกันค่ะ คุณOKeel

ความคิดเห็นที่ 12

(0)

OKeel วันที่ : 02/08/2011 เวลา : 10.07 น.
http://oknation.nationtv.tv/blog/keeluaey
เราทำสิ่งดีๆ เพื่อชาติได้เสมอ

ดีใจ ที่ได้มีโอกาสเข้ามาอ่าน
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆ ให้ได้คิด

ความคิดเห็นที่ 11

(0)

กู่ วันที่ : 01/08/2011 เวลา : 22.30 น.
http://oknation.nationtv.tv/blog/shadowy
ขอบคุณค่ะสำหรับทุกถ้อยคำแห่งน้ำมิตร ขอบคุณจริงๆ

ขอบคุณค่ะ คุณhayyana

ขอบคุณค่ะ พี่นารถ ดีใจที่เราได้คุยกันอีกค่ะพี่

ค่ะคุณซัน...ตามนั้น ลี้ภัยด้วยอารมณ์ที่หวาดหวั่นว่าอะไรที่ยุ่งเหยิงจะตามมาค่ะ

ความคิดเห็นที่ 10

(0)

sunsmile วันที่ : 01/08/2011 เวลา : 22.08 น.
http://oknation.nationtv.tv/blog/suntawanyim

ห่างหายไปนานไม่รู้ว่าเรื่องราวที่เรียกว่า "ลี้ภัย" คืออะไร
บทความนี้พิสูจน์ทราบการใช้ชีวิตที่เรียกว่า "สุดคุ้มค่า"
ด้วยศรัทธาอย่างจริงใจครับ

ความคิดเห็นที่ 9

(0)

คนดีมีวินัย วันที่ : 30/07/2011 เวลา : 09.53 น.
http://oknation.nationtv.tv/blog/nard
ธรรมชาติของชีวิต..คือ..ชีวิตธรรมดา

ตามกู่มาเที่ยวนะ..เขียนได้สนุกน่าติดตาม..อยากมาเที่ยวแบบนี้จัง..ไว้ต้องหาโอกาสมาแล้วล่ะ..เป็นสุดยอดนักเดินทางจริงๆเลย..ดีใจที่ได้เจอและจะติดตามนะครับ..ขอให้สนุกครับ

ความคิดเห็นที่ 8

(0)

hayyana วันที่ : 30/07/2011 เวลา : 08.20 น.
http://oknation.nationtv.tv/blog/hayyana
You are what you is !

อ่านสนุกมากครับ

ความคิดเห็นที่ 7

(0)

กู่ วันที่ : 29/07/2011 เวลา : 22.49 น.
http://oknation.nationtv.tv/blog/shadowy
ขอบคุณค่ะสำหรับทุกถ้อยคำแห่งน้ำมิตร ขอบคุณจริงๆ

ค่ะคุณชาลี รักข้ามขอบฟ้าน้ำตาซึม ยามที่คิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นบนแผ่นดินไทย เศร้าใจจริงๆค่ะ แม้จะลี้ภัย แต่ยังหวั่นใจทุกนาที (ทำใจยากจริงๆ)

ความคิดเห็นที่ 6

(0)

กู่ วันที่ : 29/07/2011 เวลา : 22.46 น.
http://oknation.nationtv.tv/blog/shadowy
ขอบคุณค่ะสำหรับทุกถ้อยคำแห่งน้ำมิตร ขอบคุณจริงๆ

แสน สบายดีใช่ไหม เราไม่ได้คุยกันนานจริงๆ

ความคิดเห็นที่ 5

(0)

กู่ วันที่ : 29/07/2011 เวลา : 22.44 น.
http://oknation.nationtv.tv/blog/shadowy
ขอบคุณค่ะสำหรับทุกถ้อยคำแห่งน้ำมิตร ขอบคุณจริงๆ

นิส เราไม่ได้คุยกันนานมาก ดีใจด้วยที่ค่ะ ที่ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ แต่เท่าที่รู้ข้างในของนิส เปลี่ยนแปลงไปสู่ความสงบอย่างมาก ยินดีด้วยจริงๆ

คนดี คิดดี จิตใจดี พระย่อมคุ้มครอง

ความคิดเห็นที่ 4

(0)

BlueHill วันที่ : 29/07/2011 เวลา : 17.36 น.
http://oknation.nationtv.tv/blog/charlee
นักดูนก

เห็นหัวเรื่อง ก็นึกถึงเพลง รักข้ามขอบฟ้าเลยครับพี่กู่

ความคิดเห็นที่ 3

(0)

นายสิบหมื่น วันที่ : 29/07/2011 เวลา : 17.22 น.
http://oknation.nationtv.tv/blog/namsean
หากแม้นไม่ตายเสียก่อน...ฉันจะคืนสู่รากเหง้าลูกชาวนา

สวัสดีครับพี่กู่
ไม่ได้ทักทายกันเสียนาน
มาอีกทีพี่กู่ก็มีเรื่องราวการเดินทางมาฝากอีกแล้ว

(คาดว่าน่าจะมีตามมาอีกหลายตอนนะครับพี่กู่)

ความคิดเห็นที่ 2

(0)

กนิษฐ์ วันที่ : 29/07/2011 เวลา : 17.21 น.
http://oknation.nationtv.tv/blog/kanis
แม้ร่างกายจะเหนื่อยล้า แต่จิตวิญญาณยังแข็งแกร่ง

กู่..เย้..

กู่เป็นไงบ้าง..สบายดีน๊า..กู่อยู่ที่ไหนตอนนี้..นิสสุขภาพโอเคแล้ว โชคดีที่ได้กำลังใจเยอะมากๆ ทำให้ไม่มีโรคแทรกซ้อน หมอนัดตรวจแต่ล่ะครั้ง หมอก็พอใจ เหลือดวงตาอีกนิดหน่อย ที่คุณหมอยังนัดตรวจ ตาโอเคเมื่อไหร่ คุณหมอก็โอเคจ้า..

ความคิดเห็นที่ 1

(0)

กู่ วันที่ : 29/07/2011 เวลา : 17.10 น.
http://oknation.nationtv.tv/blog/shadowy
ขอบคุณค่ะสำหรับทุกถ้อยคำแห่งน้ำมิตร ขอบคุณจริงๆ

ขออภัยค่ะ มีคำเขียนตกไปหลายคำ

แสดงความคิดเห็น

ถึง บล็อกเกอร์ ทุกท่าน โปรดอ่าน ด้วยทาง บริษัท จีเอ็มเอ็ม แกรมมี่ จำกัด (มหาชน) ได้ติดต่อขอความร่วมมือ มายังเว็บไซต์และเว็บบล็อกต่าง ๆ รวมไปถึงเว็บบล็อก OKnation ห้ามให้มีการเผยแพร่ผลงานอันมีลิขสิทธิ์ ของบริษัท จีเอ็มเอ็ม แกรมมี่ฯ บนเว็บ blog โดยกำหนดขอบเขตของสิ่งที่ห้ามทำ และสามารถทำได้ ดังนี้ ห้ามทำ - การใส่ผลงานเพลงต้นฉบับให้ฟัง ทั้งแบบควบคุมเพลงได้ หรือซ่อนเป็นพื้นหลัง และทั้งที่อยู่ใน server ของคุณเอง หรือ copy code คนอื่นมาใช้ - การเผยแพร่ file ให้ download ทั้งที่อยู่ใน server ของคุณเอง หรือฝากไว้ server คนอื่น สามารถทำได้ - เผยแพร่เนื้อเพลง ต้องระบุชื่อเพลงและชื่อผู้ร้องให้ชัดเจน - การใส่เพลงที่ร้องไว้เอง ต้องระบุชื่อผู้ร้องต้นฉบับให้ชัดเจน จึงเรียนมาเพื่อโปรดปฎิบัติตาม มิเช่นนั้นทางบริษัท จีเอ็มเอ็ม แกรมมี่ฯ จะให้ฝ่ายดูแลลิขสิทธิ์ ดำเนินการเอาผิดกับท่านตามกฎหมายละเมิดลิขสิทธิ์ OKNATION กฎกติกาการเขียนเรื่องและแสดงความคิดเห็น 1 การเขียน หรือแสดงความคิดเห็นใด ๆ ต้องไม่หมิ่นเหม่ หรือกระทบต่อสถาบันชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์ หรือกระทบต่อความมั่นคงของชาติ 2. ไม่ใช้ถ้อยคำหยาบคาย ดูหมิ่น ส่อเสียด ให้ร้ายผู้อื่นในทางเสียหาย หรือสร้างความแตกแยกในสังคม กับทั้งไม่มีภาพ วิดีโอคลิป หรือถ้อยคำลามก อนาจาร 3. ความขัดแย้งส่วนตัวที่เกิดจากการเขียนเรื่อง แสดงความคิดเห็น หรือในกล่องรับส่งข้อความ (หลังไมค์) ต้องไม่นำมาโพสหรือขยายความต่อในบล็อก และการโพสเรื่องส่วนตัว และการแสดงความคิดเห็น ต้องใช้ภาษาที่สุภาพเท่านั้น 4. พิจารณาเนื้อหาที่จะโพสก่อนเผยแพร่ให้รอบคอบ ว่าจะไม่เป็นการละเมิดกฎหมายใดใด และปิดคอมเมนต์หากจำเป็นโดยเฉพาะเรื่องที่มีเนื้อหาพาดพิงสถาบัน 5.การนำเรื่อง ภาพ หรือคลิปวิดีโอ ที่มิใช่ของตนเองมาลงในบล็อก ควรอ้างอิงแหล่งที่มา และ หลีกเลี่ยงการเผยแพร่สิ่งที่ละเมิดลิขสิทธิ์ ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบหรือวิธีการใดก็ตาม 6. เนื้อหาและความคิดเห็นในบล็อก ไม่เกี่ยวข้องกับทีมงานผู้ดำเนินการจัดทำเว็บไซต์ โดยถือเป็นความรับผิดชอบทางกฎหมายเป็นการส่วนตัวของสมาชิก คลิ้กอ่านเงื่อนไขทั้งหมดที่นี่" OKnation ขอสงวนสิทธิ์ในการปิดบล็อก ลบเนื้อหาและความคิดเห็น ที่ขัดต่อความดังกล่าวข้างต้น โดยไม่ต้องชี้แจงเหตุผลใดๆ ต่อเจ้าของบล็อกและเจ้าของความคิดเห็นนั้นๆ
		กลับไปหน้าที่แล้ว กลับด้านบน

ไร่มงคล

บ้านไร่

View All

Dewa Che

เพลงที่ 8

View All

[ Add to my favorite ] [ X ]

ถ้าคุณมาจากต่างถิ่น (นอกวงโคจรดาวโอเค) ส่งเสียงด้วย
	ใช่ค่ะ/ครับ
	77 คน
	โหวต 77 คน

<<	กรกฎาคม 2011					>>
อา	จ	อ	พ	พฤ	ศ	ส
					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30
31