ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ล้วนไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ออกเดินทางในยามที่รู้ตัวดีว่า ดวงกำลังตกอย่างแรง เริ่มตั้งแต่ตกกระท่อมผุบนภูเขา เจ็บแขนนานนับเดือน แล้วมาถูกหมากัด ต้องฉีดยาติดต่อกันหลายเข็มหลายเดือน และบรรยากาศทางการเมืองที่ชวนหดหู่ ดูไร้อนาคตสำหรับคนตัวเล็กๆ ฉันจึงออกเดินทาง อย่างโหวงเหวงใจ.... ![]() ไปกราบพระที่วัดประจำหมู่บ้านไทลื้อ บ้านหม่าจิงไต้ ที่ไหนเล่าจะสงบสุข ....ไม่มีหรอก แต่ยังดีกว่าทนอยู่กับสิ่งที่รู้สึกย่ำแย่อยู่ทุกวัน กางแผนที่เอานิ้วจิ้ม แล้วเริ่มแผนการเดินทาง ต้องทำวีซ่า สำหรับจีน แต่ลาวและเวียดนาม ไม่จำเป็น ดูท่าจะสะดวกสำหรับการเปลี่ยนเส้นทางและวันเวลาที่ใช้เดินทาง ยามที่ดวงตก มุมมองต่อมันท้าทายเป็นที่สุด เพราะแต่ละวันต้องลุ้นว่าจะเกิดอะไรที่ดีหรือร้าย มากน้อยแค่ไหน ต่อให้อธิษฐานจิตว่าให้เจอดีๆด้วยเถิด ดูเหมือนชะตาจะไม่ยินยอม คนเดินทาง จึงต้องแขวนชีวิตไว้กับโชค เช่นเดียวกับนักเดินเรือ ที่เหลือให้ใช้ความสามารถเฉพาะตน และนั่นคือ....ลูกบ้า วันที่ 24 ตอนค่ำ บนรถไฟสายหนองคาย วันที่ 25 ตอนบ่าย ฉันอยู่บนรถเมล์สายเวียงจันทน์-อุดมไซ (ตลอดทั้งคืน ที่พยามเปิดตาไม่หลับเพราะถนนขึ้นลงภูเขาสูง เหวี่ยงไปเหวี่ยงมา รถจอดเพื่อราดน้ำที่เบรคล้อหลายครั้งหน จนกระทั่งเช้า ฉันพบว่าถนนที่ใกล้ถึงอุดมไซ เป็นสภาพขรุขระบางตอน ดินพังขวางถนนในบางที่ แต่สามารถมาถึงที่พักได้ในเวลา 8 โมงเช้า รวมเวลา กว่า 20 ชม. ด้วยคนขับเพียงคนเดียว) ตลอดเวลา 2 วัน ที่อุดมไซ ฉันพบว่าตัวเอง เป็นมนุษย์ที่กลวงโบ๋ ยกเว้นยามก้มลงกราบพระ ที่ยังรู้สึกถึงความปิติสุขในสายสัมพันธ์ของศิษย์มีอาจารย์ ฉันน้อมใจกราบระลึกถึงทุกสิ่งที่เกี่ยวพันกัน ทั้งดีและร้าย ขออโหสิกรรมต่อสิ่งที่ทำลงไป และให้อภัยต่อทุกอย่างที่คนอื่นกระทำ วันที่ 28 เช้าตรู่ ฝนตกหนักมาก จนแทบจะยกเลิกการเดินทาง แต่ป่วยการเพราะกิจกรรมที่จะทำที่อัดมไซแทบไม่มีอะไร ไม่มีนักท่องเที่ยวอื่นๆให้พูดคุย แต่ละคนรีบมารีบไป รีบผ่านเมือง ![]() เสี่ยวฟาง เพื่อร่วมห้องและเพื่อเที่ยวในหมู่บ้านนอกเส้นทางทัวร์ริสต์ วันที่ 28 ออกจากอุดมไซ ด้วยรถเมล์เล็ก จุ 20 คน มุ่งตรงมาที่เชียงรุ้ง แค่ขึ้นบนรถก็รู้แล้วว่าความยากรออยู่ คนขับพูดลาวไม่ได้ ผู้โดยสารล้วนแต่เป็นคนจีนทั้งสิ้น (เพราะลาวเปิดประเทศให้นักธุรกิจจีนไปทำมาหากินค้าขายกันคึกคัก) เส้นทางที่ใช้คือ ด่านบ่อเต็น ของลาว มุ่งมาโมห่าน ของจีน และเข้ามาที่เมืองลา มาสู่เชียงรุ้ง (ที่บ่อเต็น ฉันถูกความซวยเล่นงาน เพราะคนขับรถไม่ยอมรอ ในขณะที่ฉันถูกตรวจตราพาสปอร์ตอย่างละเอียดและนานเกินไปจากตม.ลาว ในขณะนั้น ฉันคิดอย่างเดียวว่าต้องวิ่งตามรถ เพราะกระเป๋าและของสำคัญอยู่บนรถทั้งนั้น วิ่งไปตะโกนไปอย่างบ้าคลั่ง ทำไมทำกันอย่างนี้หนอ โกรธอย่างแรง ราวๆ 300 เมตร รถจอดรอ ฉันคงหน้าเหมือนยักษ์ และยิ่งน่าเกลียดเมื่อพ่นคำอันดุดันออกไปว่า...จะไม่ให้ไปด้วยก็ได้นะ แต่เอากระเป๋าฉันลงมาสิ คนขับไม่เข้าใจหรอก รู้แต่ว่าฉันโกรธ เขาเงียบ บางคนบนรถแสดงท่าทีเห็นใจ แต่ป่วยการ เพราะฉันโกรธและเกือบจะเป็นลม กว่าลมโกรธจะสงบผ่านไปถึงด่านจีนอีกราวๆ 5 นาที ฉันฟ้องเจ้าหน้าที่ที่นั่น ว่านายคนขับตั้งใจทิ้งฉันไว้ที่ชายแดนลาว เขาหน้าเจื่อน เพราะเจ้าหน้าที่คงจะตำหนิ) เมื่อมาถึงเมืองลา คนอื่นๆลงจากรถกันหมด เขาหันมาบอกภาษาใบ้ว่าพัก "กินข้าว" เที่ยง ฉันเดินมาที่ถนนใหญ่ มีคนเดินมาข้างๆ แล้วชี้ร้านอาหารให้ดู ทำท่าว่าไปกินข้าวได้ ทีแรกนึกว่าเขาจะชวนไปกินด้วยกัน พอฉันพยักหน้า เขาก็หันหลังกลับทันที ใครคนนั้นคือผู้โดยสารที่มากับรถคันเดียวกัน เขาคงเวทนาผู้หญิงบ้าที่พูดจีนไม่ได้สักคำแล้วดันทะเร่อมาหาเรื่องลำบากที่ประเทศจีน ![]() สองสาวร่วมท่องเที่ยวมาจากกวางสี ต้องถามหาเส้นทางเช่นกัน ตอนลงจากรถ ฉันหันรีหันขวาง จนเจอหญิงสาวชาวจีนสองคน ท่าทางเหมือนนักท่องเที่ยว จึงถามเธอว่าโรงแรมนี้ไปยังไง เธอส่ายหน้า และบอกว่า ฉันจะไปโรงแรมนี้ เธอยื่นนามบัตรให้ดู ฉันจึงบอกว่าขอตามไปด้วยนะ เธอพยักหน้า โชคเข้าข้างบ้างแล้ว เรานั่งรถสามล้อ แชร์ค่ารถคนละ 2 หยวน (ราวๆ 5 นาที) จากนั้น พบว่าที่พักคือ โรงแรมสำหรับเยาวชนนานาชาติ ผู้ใช้บริการต้องเป็นสมาชิก แต่พนักงานอนุโลมให้ฉันในฐานะที่สมาชิกพามา ราคาห้องที่เลือก คือ 35 หยวน (ราวๆ 175 บาท) เป็นห้องรวม 3 เตียง มีห้องน้ำ ฉันต้องการเพื่อนไว้เช็คข้อมูลการเดินทาง และเป็นไปอย่างใจ พบเพื่อร่วมห้องเป็นสองสาวจีน ภาษาอังกฤษดีเยี่ยมเพราะเธอเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ อีกคนเป็นสาวออฟฟิศที่ลาออกจากงานเพื่อเดินทาง เธอใช้เวลามาแล้ว 1 เดือน ผ่านธิเบตและแชงกรีล่า มาแล้ว ![]() วัดไทลื้อ ที่บ้านหม่าจิงไต้ ![]() ภายในอุโบสถ ฉันกราบพระเสร็จ ขณะที่สองสาวถ่ายภาพอยู่ข้างๆ เธอหันมาบอกฉันว่าเข้ามาในวัดแล้วรู้สึกเกร็งทำอะไรไม่ถูก ฉันถามว่า แล้วเธอนับถือศาสนาอะไรล่ะ เสี่ยวฟางบอกว่า เธอไม่มีศาสนา ฉันบอกว่า ฉันเข้าใจ เธอหัวเราะ หึ หึ คล้ายไม่เชื่อว่าฉันจะเข้าใจจริง ![]() การไปหมู่บ้านนอกเส้นทางท่องเที่ยว เป็นกิจกรรมที่เสี่ยวฟางทำมาตลอด เธอบอกว่าไม่อยากจ่ายตังค์ไปดูการแสดงที่ไม่ใช่ของจริง และค่าผ่านประตูแพงมา (ราว ๆ 100 หยวน) ฉันบอกว่า นั่นล่ะคือสิ่งที่ฉันต้องการ แล้วเราก็ไปด้วยกันตั้งแต่เช้า ขึ้นรถเมล์ราคา 2 หยวน ออกนอกเมืองนิดหน่อย เดินอีกนิดไปถึงหมู่บ้านหม่าจิงไต้ ฉันได้เจอญาติทางสายเลือด เราคุยกันเป็นภาษาไท (แบบลาวผสมเหนือ) ผู้หญิงคนนั้น กำลังทำแหวนทอง เธอเป็นช่างทองมาตั้งแต่อายุน้อย ชื่อเธอคือ ดาคำ ส่วนชายหนุ่มที่นั่งอยู่เป็นลูกค้า ชื่อ จอม ในยามที่ออกมาไกลจากแผ่นดินเกิด มาเจอคนที่มีรากวัฒนธรรมเดียวกัน ฉันรู้สึกเป็นสุข...ยิ้มได้ลึกๆในหัวใจ ![]() เจ้าของบ้านหลังนี้ กระวีกระวาดมาเปิดประตูรับเรา เมื่อเห็นสามสาวไปยืนเมียงมองถ่ายรูปบ้าน แต่เธอไม่เข้าใจภาษาจีนกลางของเสี่ยวฟาง ฉันจึงถามเป็นภาษาไท ว่าพูดไทใช่บ่ เธอจึงปล่อยมาเป็นชุดด้วยภาษาไท ที่นี่สองสามยอมให้ฉันเป็นล่ามบ้างแล้ว...ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอชวนขึ้นบ้าน ถามว่ากินข้าวเที่ยวกันหรือยัง กินไหม มีผักดองทำเองนะ ร้อนไหม อาบน้ำก่อนก็ได้นะ น่ารักจริงๆ นี่คือใจจริงคนไท ที่นี่ ไทลื้อ แห่งเชียงรุ้ง ![]() ห้องนอนรวม 3 เตียง สำหรับนักเดินทาง ที่มีจุดประสงค์เพื่อเปิดโลกของนักเดินทางโดยแท้ กฏของโรงแรมแต่ละข้อเป็นไปเพื่อการถนอมโลกทั้งสิ้น มีน้ำดื่มฟรี ตั้งไว้ให้กดดื่มได้ตลอด มีอินเตอร์เน็ต ไวไฟ ให้ใช้ แต่....ไม่สามารถเข้าถึง ระบบ google.com ได้ เข้าใช้เฟซบุคได้ยากยิ่งนัก และตอนนี้อาจจะไม่ได้แล้ว สำหรับฉัน การเดินทางที่ผ่าทะลวงดวงซวย ทำให้ฉันต้องตั้งสติมากกว่าเดิม และออกแรงอธิษฐานมากกว่าเดิม เพราะว่าการเดินทางครั้งนี้ ฉันไม่คาดหวังอะไรเลอเลิศ ฉันแค่ปรารถนาให้หัวใจที่แกว่งไกว หวั่นไหว กับสถานการณ์บ้านเมือง ให้มันยอมรับเสียทีว่า...ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนมีเหตุปัจจัย ต่อให้ออกแรงอย่างไรก็ยากจะเปลี่ยนแปลง ตราบใดที่ยังไม่ยอมเปลี่ยนแปลงความเคยชินเดิมๆของตัวเอง ในบางอย่าง หรืออาจหลายอย่าง ที่ต้องค้นหาให้เจอ จากการเดินทางครั้งนี้
|
ถึง บล็อกเกอร์ ทุกท่าน โปรดอ่าน
ด้วยทาง บริษัท จีเอ็มเอ็ม แกรมมี่ จำกัด (มหาชน) ได้ติดต่อขอความร่วมมือ มายังเว็บไซต์และเว็บบล็อกต่าง ๆ รวมไปถึงเว็บบล็อก OKnation
ห้ามให้มีการเผยแพร่ผลงานอันมีลิขสิทธิ์ ของบริษัท จีเอ็มเอ็ม แกรมมี่ฯ บนเว็บ blog โดยกำหนดขอบเขตของสิ่งที่ห้ามทำ และสามารถทำได้ ดังนี้
ห้ามทำ - การใส่ผลงานเพลงต้นฉบับให้ฟัง ทั้งแบบควบคุมเพลงได้ หรือซ่อนเป็นพื้นหลัง และทั้งที่อยู่ใน server ของคุณเอง หรือ copy code คนอื่นมาใช้ - การเผยแพร่ file ให้ download ทั้งที่อยู่ใน server ของคุณเอง หรือฝากไว้ server คนอื่น สามารถทำได้ - เผยแพร่เนื้อเพลง ต้องระบุชื่อเพลงและชื่อผู้ร้องให้ชัดเจน - การใส่เพลงที่ร้องไว้เอง ต้องระบุชื่อผู้ร้องต้นฉบับให้ชัดเจน จึงเรียนมาเพื่อโปรดปฎิบัติตาม มิเช่นนั้นทางบริษัท จีเอ็มเอ็ม แกรมมี่ฯ จะให้ฝ่ายดูแลลิขสิทธิ์ ดำเนินการเอาผิดกับท่านตามกฎหมายละเมิดลิขสิทธิ์
OKNATION
กฎกติกาการเขียนเรื่องและแสดงความคิดเห็น
1 การเขียน หรือแสดงความคิดเห็นใด ๆ ต้องไม่หมิ่นเหม่ หรือกระทบต่อสถาบันชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์ หรือกระทบต่อความมั่นคงของชาติ
2. ไม่ใช้ถ้อยคำหยาบคาย ดูหมิ่น ส่อเสียด ให้ร้ายผู้อื่นในทางเสียหาย หรือสร้างความแตกแยกในสังคม กับทั้งไม่มีภาพ วิดีโอคลิป หรือถ้อยคำลามก อนาจาร 3. ความขัดแย้งส่วนตัวที่เกิดจากการเขียนเรื่อง แสดงความคิดเห็น หรือในกล่องรับส่งข้อความ (หลังไมค์) ต้องไม่นำมาโพสหรือขยายความต่อในบล็อก และการโพสเรื่องส่วนตัว และการแสดงความคิดเห็น ต้องใช้ภาษาที่สุภาพเท่านั้น 4. พิจารณาเนื้อหาที่จะโพสก่อนเผยแพร่ให้รอบคอบ ว่าจะไม่เป็นการละเมิดกฎหมายใดใด และปิดคอมเมนต์หากจำเป็นโดยเฉพาะเรื่องที่มีเนื้อหาพาดพิงสถาบัน 5.การนำเรื่อง ภาพ หรือคลิปวิดีโอ ที่มิใช่ของตนเองมาลงในบล็อก ควรอ้างอิงแหล่งที่มา และ หลีกเลี่ยงการเผยแพร่สิ่งที่ละเมิดลิขสิทธิ์ ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบหรือวิธีการใดก็ตาม 6. เนื้อหาและความคิดเห็นในบล็อก ไม่เกี่ยวข้องกับทีมงานผู้ดำเนินการจัดทำเว็บไซต์ โดยถือเป็นความรับผิดชอบทางกฎหมายเป็นการส่วนตัวของสมาชิก คลิ้กอ่านเงื่อนไขทั้งหมดที่นี่"
OKnation ขอสงวนสิทธิ์ในการปิดบล็อก ลบเนื้อหาและความคิดเห็น ที่ขัดต่อความดังกล่าวข้างต้น โดยไม่ต้องชี้แจงเหตุผลใดๆ ต่อเจ้าของบล็อกและเจ้าของความคิดเห็นนั้นๆ
|
||
![]() ![]() |
ไร่มงคล | ||
![]() |
||
บ้านไร่ |
||
View All ![]() |
Dewa Che | ||
![]() |
||
เพลงที่ 8 |
||
View All ![]() |
<< | กรกฎาคม 2011 | >> | ||||
อา | จ | อ | พ | พฤ | ศ | ส |
1 | 2 | |||||
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 |