25 กรกฎาคม 2554

ด่านเข้าเมืองที่หนองคาย คึกคักเป็นพิเศษ เพราะเป็นเวลาที่ด่านเพิ่งเปิด ฉันเรียกรถสามล้อราคา 60 บาท ไปส่งที่ด่าน ได้ยินเสียงแว่วๆจากรถข้างๆ ว่าคนละ 10 บาท แต่ละคนจึงกรูกันขึ้นไปจนแน่นคัน คนขับคันของฉันหันมาบอกฉันว่า คนเดียวออกเลย คล้ายกลัวว่าฉันจะเปลี่ยนใจ ไม่หรอก..เงินอาจมีความหมายแต่บางเวลา ราคาของมันก็มีความหมายในมุมอื่นมากกว่า ฉันไม่ตั้งใจจะประหยัดการใช้เงินกับคนหาเช้ากินค่ำ เพื่อจะไปจ่ายให้กับคนรวยๆ (โดยเฉพาะเจ้าของร้านอาหารหรือโรงแรมหรูๆอยู่แล้ว)

ตรวจตราผ่านด่านมาแล้ว มาเจอด่านที่เป็นของจริง เมื่อชาวลาวทั้งหลายที่เป็นเจ้าของรถยนต์โดยสารมามะรุมมะตุ้มขอให้ไปรถตัวเอง ราคาที่นำเสนอนั้นเฉือนกันครั้งละ 50 บาท จากที่บอกว่าไปตลาดเช้า 300 บาท อีกรายบอกว่า 250 บาท เอาน่ะ..จะอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ต้องการเห็นการแก่งแย่ง แม้ว่าพวกเขาจะคิดว่านี่คือการชิงชัย

หันไปเห็นโต๊ะประชาสัมพันธ์ที่เขียนบอกราคารถเอาไว้อย่างมีมาตรฐาน จึงเข้าไปถามว่า ถ้าจะไปท่ารถสายเหนือ (ฉันเพิ่งรู้ว่าตอนนี้ในนครเวียงจันท์มีท่ารถสายเหนือ สายใต้ แยกออกไปแล้วต่างหากจากแม่หญิงลาวที่นั่งมาบนรถเมล์ที่ให้บริการข้ามสะพานแก่ผู้โดยสารทั้งหมด ระหว่างลาวกับไทย) จึงบอกความจำนงว่าจะไปที่ท่ารถสายเหนือ คิดราคาเท่าไหร่ เจ้าพนักงานที่นั่งที่โต๊ะบอกว่า 400 บาท เพิ่มอีก 100 บาท เพราะไกลออกไปอีก ฉันจึงโอเค..

รถที่มาจอดรับหรูหราสง่าเอี่ยมทีเดียว เป็นรถตู้ขนาดใหญ่ มีผ้าสีขาวสะอ้านหุ้มเบาะ ฉันลากกระเป๋าขึ้นไปตั้ง แล้วพาตัวเองไปไว้บนเบาะนุ่มๆ ในแถวที่ถัดจากคนขับ พลางนึกในใจว่า “นี่แค่เริ่มต้นก็ดูหรูหราเกินจำเป็นเสียแล้วนะเธอเอ๋ย”
อีกใจเถียงว่า “ช่างมันเถอะนา...เดี๋ยวก็เจอของจริงเองล่ะนา”

และ....ในที่สุด บนรถเมล์สายเวียงจันท์-อุดมไซ ฉันก็เจอของจริงตามที่คาดหวังไว้จริงๆ

นี่ไง...การเดินทางเพื่อมองโลกให้ทะลุโลก..เริ่มต้นที่นี่เอง