เมื่อเอ่ยถึงคำว่าเซียน...เรานึกถึงอะไรบ้างครับ คำว่าเซียนบางคนอาจนิยามว่าหมายถึงผู้รอบรู้ ผู้เจนจัดฯลฯ  

ตามความเชื่อใน”ลัทธิเต๋า”ของจีน เซียนหมายถึง ผู้วิเศษ ผู้สำเร็จ ดังนั้นเซียนจึงหมายถึงเทพเจ้าของชาวจีน อย่างเช่นเซียนทั้งแปด หรือที่เรารู้จักกันในนาม “โป๊ยเซียน...”

“ใครว่าเป็นเซียนก็โง่ พูดได้ก็ยังเป็นคนอยู่.....”

คำพูดข้างต้นเป็นคำตอบของ”ท่านอาจารย์สง่า กุลกอบเกียรติ” ที่เรารู้จักกันในนาม “เซียนสง่า” หรือ “อาเตีย” ที่มักจะตอบคำถามกับผู้ที่ยกย่องให้ท่านเป็นเซียน ด้วยว่าท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญชำนาญการทางด้านภูมิศาสตร์ หรือศาสตร์ฮวงจุ้ยของจีน 

ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ท่านจะเป็นที่พึ่งพิงทางจิตใจของผู้คนที่นิยมคติความเชื่อในศาสตร์ฮวงจุ้ย  “ฮวงจุ้ย” แปลว่า”ภูมิพยากรณ์”  คนจีนให้ความเชื่อถืออย่างมากในเรื่องของการเลือกที่และการสร้างบ้าน ว่าจะต้องมีการตั้งให้ถูกโฉลกหรือถูกต้องตามตำรา เชื่อกันว่าในแต่ละที่จะมีพลังลึกลับที่เรียกว่า “แสงที่” แฝงอยู่ ดังนั้นหาก... 

”เลือกที่ได้ถูกต้องและสร้างบ้านได้ถูกหลัก”  

...”แสงที่”จะช่วยส่งเสริมให้เจ้าของและผู้อยู่อาศัยมีความสุข ความเจริญรุ่งเรือง...และผลงานที่ท่านได้ใช้ความชำนาญในหลักดังกล่าวสร้างสรรค์จนเป็นสมบัติอันล้ำค่าแก่แผ่นดินไทยและจีน คือ “อเนกกุศลศาลา หรือวิหารเซียน” 

หากเราศึกษาเรื่องราวของประวัติศาสตร์แล้วจะพบว่า ไทยและจีน เป็นประเทศที่มีความสัมพันธ์กันมายาวนาน วัฒนธรรมของทั้งสองประเทศล้วนเชื่อมโยงและเกี่ยวพันกันอย่างแนบแน่นในทุกระดับ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาวจีนที่ได้เข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภารแห่งพระมหากษัตริย์ของประเทศไทย ซึ่งมีศาสนาพุทธเป็นศาสนาประจำชาติ ต่างได้นำเอาภูมิความรู้และวัฒนธรรมดั้งเดิมของตนมาสู่สังคมไทย จนหลอมรวมกันเป็นรูปแบบของวัฒนธรรมไทย-จีน.. 

วิถีชีวิตที่ผูกพันกันมายาวนานขนาดนี้ ไม่ได้จำกัดวงอยู่แต่เพียงแบบแผนประเพณี หรือศิลปะวิชาการต่างๆเท่านั้น...

หากแต่ความผูกพันตัวนี้ได้หยั่งรากลึกลงไปในสามัญสำนึกและจิตวิญญาณของคนไทยเชื้อสายจีน รวมไปถึงการหยั่งลึกลงไปในส่วนของศาสนา ซึ่งเราสามารถเห็นได้จาก วัดวาอารามต่างๆ ศาสนสถาน ศาลเจ้าหรือสิ่งปลูกสร้างต่างๆ ที่มีคติความเชื่อของชาวจีน ปรากฏอยู่ทั่วไปในเมืองไทย

อเนกกุศลศาลา หรือวิหารเซียน เป็นงานก่อสร้างที่มีรูปแบบในทางสถาปัตยกรรมและศิลปกรรมชั้นสูงของจีน อันเกี่ยวเนื่องและสืบสานสู่  ”ศรัทธาในทางพุทธศาสนา” โดยผนวกกับ “ความเชื่อในลัทธิเต๋าและขงจื้อแบบดั้งเดิม” 

การจัดวางตำแหน่งของสิ่งปลูกสร้างมีทิศทางถูกต้องตามหลักวิชาภูมิลักษณ์ (ฮวงจุ้ย) ซึ่งเป็นศาสตร์ชั้นสูงแต่โบราณที่สืบทอดกันมา อีกทั้งการประดับตกแต่งตัวอาคารก็ได้ซ่อนความหมายในเชิงคติความเชื่อทาง”เทววิทยาของชาวจีน”  

และด้วยการที่ผู้คนทั่วไปชอบเรียกอาเตียว่า “เซียนสง่า” ตลอดจนวิหารเซียนแห่งนี้มีรูปปั้นเทพเจ้าของชาวจีนจำนวนมาก ทำให้หลายท่านเกิดคำถามและความสงสัยว่าวิหารเซียนแห่งนี้ช่างละม้ายคล้ายศาลเจ้าเสียเหลือเกิน..

“แต่เดิมมาข้าพเจ้ามิใช่คนไหว้เจ้า ที่วิหารเซียนแห่งนี้ก็มิใช่ศาลเจ้า การที่คนทั้งหลายยกย่องข้าพเจ้าว่าเป็นเซียน อาจเป็นเพราะข้าพเจ้าเปี่ยมด้วยความศรัทธาแต่มิใช่งมงาย.....และมักจะวิเคราะห์วิจัยในหลักความจริง... 

ทั้งในวิหารเซียนแห่งนี้ก็เป็นแหล่งรวมศิลปวัฒนธรรมอันเกี่ยวเนื่องกับศาสนาทั้งสาม ซึ่งเป็นหลักปรัชญาของขงจื้อ เล่าจื๊อและพระพุทธเจ้า

อาจกล่าวได้ว่า วิหารเซียนเป็นที่เผยแพร่หลักธรรมอันเป็นเอกภาพของทุกศาสนา...”

อาเตียเล่าให้พวกเราฟังว่า สถานที่ตั้งวิหารเซียนแห่งนี้ท่านไม่ได้เป็นผู้มาพบเอง เดิมท่านมาช่วยงานวัดญาณสังวรารามวรวิหาร พอสร้างวัดญาณฯเสร็จ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็ทรงพระราชทานที่ดินผืนนี้ให้ ซึ่งท่านคิดว่าที่ดินผืนนี้เป็นที่ที่มีคุณค่า สมควรจะสร้างเป็นที่เผยแพร่วัฒนธรรมไทยและจีน  

ที่ดินผืนนี้ได้รับพระราชทานในปี ๒๕๓๑ ซึ่งเป็นปีมังกรทอง..

จึงได้เริ่มสร้างในวันที่ ๖ มิถุนายน พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงพระราชทานศิลาฤกษ์ลอย ทางวิหารจึงได้นำไปแกะลงบนแผ่นไม้และอัญเชิญไปติดไว้บนผนังทางเข้าวิหาร และในปี ๒๕๓๖ ได้นำขึ้นทูลเกล้าถวายพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ใช้ชื่อชาวไทยเชื้อสายจีนทั้งหมด ร่วมจิตร่วมใจกันสร้างถวายพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ครบ ๖๐ พรรษา

“เมื่อแรกคิดจะดำเนินการก่อสร้างวิหารเซียน ได้วางแผนไว้ว่าจะนำเงินทองที่เก็บออมไว้นั้นมาเป็นทุนเริ่มต้นในการก่อสร้าง จึงได้นำเรื่องดังกล่าวชี้แจงแก่บุตร-ธิดาให้เป็นที่เข้าใจ โดยอธิบายว่า... 

แต่ไหนแต่ไรมา เป็นเพราะคนเรามีความเห็นแก่ตัวและมีทิฐิกันมาก เป็นเหตุให้มีการชิงดีชิงเด่นแก่งแย่งแข่งขัน ถ้าหากเหลือทรัพย์ให้บุตรหลาน ก็เท่ากับดูแคลนลูกหลานตัวเองว่า ไม่สามารถสร้างเนื้อสร้างตัวได้ จึงต้องพึ่งพาใบบุญพ่อแม่ 

อีกประการหนึ่งคือทรัพย์สินที่เหลือให้ลูกหลานเพียงเท่านี้ ก็มิใช่ว่าจะทำให้พวกเขารุ่งเรืองร่ำรวยขึ้นมาได้ โลกจะยิ้มเยาะด้วยซ้ำไปว่า พวกเขาไม่สามารถทำมาหากินช่วยเหลือตนเอง.....

ดังนั้นที่ดีที่สุดก็คือ การให้โอกาสลูกหลานได้รับการศึกษาเพื่อสร้างความเจริญก้าวหน้าให้กับตนเองในวันข้างหน้า....” 

มีคำพูดอยู่คำหนึ่งครับเชื่อว่าเพื่อนๆ คงจะเคยได้ยิน

“เงินทองหาได้เสมอในทุกโอกาส” 

อธิบายความได้ว่าเงินทองนั้นแทรกตัวอยู่ในทุกโอกาส ดังนั้นความสำคัญจึงอยู่ที่ว่า

“เราจะสามารถไขว่คว้าเอามาเป็นสมบัติของเราได้หรือไม่” 

ชาวจีนโดยส่วนมากถือว่าเป็นนักการค้าตัวยง นอกเหนือคุณสมบัติที่ขยัน อดทน พากเพียร กล้าได้กล้าเสียและมัธยัสถ์แล้ว…

“การให้โอกาสคนและยึดมั่นกตัญญู” 

ถือเป็นนัยยะสำคัญที่ทำให้ชาวจีนประสบความสำเร็จในชีวิต

นักจิตวิทยาท่านหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่า

“มนุษย์เป็นผู้ที่ไม่เคยหยุดนิ่ง” 

พร้อมกับได้แบ่งความต้องการของมนุษย์ออกเป็น ๕ ชั้น เช่นความต้องการทางกาย ความต้องการทางสัมพันธภาพฯลฯ สูงที่สุดคือ

”ความต้องการในอุดมคติของตน...”

“เราเป็นชาวจีนก็จริง แต่เรามาอยู่ที่นี่ เราก็น้อยหน้าเหมือนกัน เมื่อมีโอกาสก็ควรมาทำ ถึงจะไม่ได้ประโยชน์ให้บ้านเมืองมากมาย แต่เราต้องมีหน้าที่ ต้องทำ...” 

“ไม่ว่าชาติอะไร กินข้าวกินน้ำที่นี่ แล้วอยู่เมืองไทย ก็เป็นชาติไทย ถือว่าเราเป็นชาวจีนก็ไม่ถูกต้อง แต่ชาวจีนก็มีนิสัยว่าไม่ลืมว่ามาจากไหน....”

“ต้านฝูไม่มีสองใจ หวังให้ชาวจีนร่วมใจเป็นหนึ่ง....” 

วลีข้างต้นนี้เป็นคำกลอนคู่ที่จำหลักไม้แขวนอยู่ภายในห้องโถงของวิหารเซียน อาจกล่าวได้ว่าคำกลอนบทนี้เป็นบทสรุปรวมความคิดของอาเตียไว้อย่างชัดเจน... 

อาเตียดำเนินชีวิตในประเทศไทยมาเป็นเวลานาน บรรพบุรุษของท่านมีถิ่นกำเนิดอยู่ในเมืองเตี้ยเอี๊ย ประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน

จากการที่ได้ประสบกับภาวะครอบครัวพลิกผันและสภาวะของบ้านเมืองที่เกิดการเปลี่ยนแปลงด้านการปกครอง จึงทำให้ท่านมีความมุ่งมั่นพยายามที่จะสร้างสรรค์สิ่งใดก็ได้ที่จะทำให้เกิดความสันติและการประสานความร่วมมือซึ่งกันและกัน... 

ดังนั้นในปี ๒๕๓๑ เมื่อได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงโปรดเกล้าฯพระราชทานที่ดินให้ดำเนินการก่อสร้างอาคารวิหารขึ้น

ท่านจึงมีความคิดที่จะจัดสร้างอาคารที่เป็นแหล่งรวมศิลปกรรมไทย-จีน ที่เกี่ยวเนื่องกับศาสนาทั้งสาม โดยปรารถนาว่าสิ่งที่ท่านได้สร้างขึ้นนี้จะมีส่วนกระตุ้นให้มนุษย์ชาติมีใจรักในสันติ  

ด้วยจุดมุ่งหมายให้ชาวจีนมีความสมัครสมานกันดุจครอบครัว  ท่านจึงได้ใช้หลักคิดอันนี้เป็นแนวทางสำคัญของการดำเนินงานก่อสร้าง และสิ่งที่ทำให้ท่านมีความปลาบปลื้มยินดีเป็นที่สุดคือ....

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงพระกรุณาโปรดเกล้า พระราชทานนามให้กับวิหารเซียนแห่งนี้ว่า....”อเนกกุศลศาลา” 

“ลมบางเบาโชยพัดผาดจันทร์เจ้า เมฆลอยลู่เหินสู่ฑิฆัมพร...”

อเนกกุศลศาลา หรือ วิหารเซียน มีชื่อในภาษาจีนว่า “ต้า ผู่ อี่” (แต้จิ๋ว) หรือ “ต้าน ฝู เยวี้ยน” (จีนกลาง) ซึ่งมีความหมายว่า “สถานที่ที่มีบรรยากาศดั่งสรวงสวรรค์” 

ผู้ที่ได้เข้ามาเยี่ยมชมจะพบกับบรรยากาศที่ร่มเย็นด้วยสิ่งปลูกสร้างที่ได้รับการบรรจงสร้างเพื่อให้มีทัศนียภาพดุจดั่งวิมาน โอ่โถงและงดงามด้วยศิลปกรรมชั้นสูง มีรูปปั้นเทพเจ้าจำนวนมากประดิษฐานอยู่ทั้งภายในและภายนอกตัวอาคาร ด้วยบรรยากาศและทัศนียภาพดังนี้จึงไม่ผิดถ้าจะกล่าวว่า 

“วิหารเซียนแห่งนี้เป็นสถานที่ดั่งสรวงสวรรค์...”

อาจารย์สุลักษณ์ ศิวลักษณ์ (ส.ศิวลักษณ์) ได้เคยกล่าวไว้ว่า

“ลัทธิศาสนาของจีนนั้นมีรากเหง้าเค้ามูล ๓ ประการเกี่ยวเนื่องกัน คือ พุทธ เต๋าและขงจื้อ”

ลัทธิขงจื๊อเป็นไปในทางการเมือง การปกครองและวัฒนธรรมประเพณีของโลกนี้มากกว่าอะไรอื่น

ส่วนลัทธิเต๋านั้นเป็นเรื่องของรหัสยนัย ซึ่งโยงใยไปยังธรรมชาติอันบริสุทธิ์...ดังนั้น

”ถ้าเป็นผู้ที่เจริญจิตใจได้บริสุทธิ์เท่าไร ก็เข้าถึงความลี้ลับมหัศจรรย์ของธรรมชาติได้เท่านั้น” 

และธรรมซึ่งเป็นต้นตอที่มาของธรรมชาตินั้น ก็ละม้ายไปทางพุทธธรรม คือจุดสุดยอด ได้แก่

”ปรัชญาหรือปัญญาอันเป็นความรอบรู้อย่างประเสริฐสุด” 

ซึ่งควบคู่ไปกับ

“กรุณาหรือความรักอันแผ่กว้างออกไปในทางที่ไม่เห็นแก่ตัว..”

ปัญญาและกรุณาทางฝ่ายพุทธที่เป็นธรรมาธิฐานนั้น ย่อมนำมาทำเป็นตัวบุคคล ให้มีรูปกายขึ้นในทางบุคคลาธิษฐาน

เป็น”พระมัญชุศรีโพธิ์สัตว์” (ในทางพระปัญญาคุณ) และ”พระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์” (ในทางพระกรุณาคุณ)

ซึ่งเมื่อมาถึงเมืองจีน พระโพธิสัตว์องค์นี้ กลายเป็นอิตถีเพศ ในนามว่า “พระแม่เจ้ากวนอิมโพธิสัตว์..”

บุคคลาธิษฐานทางฝ่ายเต๋า ก็ปรากฏว่าเป็น “เซียน” หรือท่านผู้เป็นอมตะต่างๆ ดังท่านเซียนทั้งแปดอันลือชื่อเป็นต้น

ความเป็นอมตะของพุทธก็ปรากฏที่ “พระอมิตาภพุทธ” (พระผู้ตื่น ซึ่งมีแสงอันกระจ่างอย่างไม่มีที่สิ้นสุด) และ”พระอมิตายุสพุทธ” (พระผู้ตื่น ซึ่งมีอายุอย่างไม่รู้จักสิ้นสุด)

หากเราเปิดประตูใหญ่ของอเนกกุศลศาลา ด้านหน้าอาคารเราจะพบ “รูปหล่อแปดเซียนข้ามทะเล” ซึ่งเป็นรูปหล่อโลหะขนาดสูงใหญ่ที่มีความละเอียดและวิจิตรงดงามมาก ประดิษฐานบนแท่นหินแกรนิต..

เทพเจ้าทั้งแปดองค์นี้เป็นที่เคารพของชาวจีนอย่างมาก ซึ่งแต่ละองค์ก็จะมีเอกลักษณ์เป็นแบบอย่างในทางธรรมที่แตกต่างกัน ลัทธิเต๋าเรียกลักษณะแบบนี้ว่า”บุคลาธิษฐาน.....”

นอกจากบุคลาธิษฐานของลัทธิเต๋า(แปดเซียน)จะเป็นสัญลักษณ์แห่งความเป็นสิริมงคลของชาวจีนแล้ว โดยภาคของ ”แปดเซียนข้ามทะเล” ถือเป็นช่วงเวลาที่ทั้งแปดองค์ได้สำเร็จเป็นเซียนแล้ว จึงได้เดินทางท่องเที่ยวไปตามเมืองสวรรค์และโลกมนุษย์ เพื่อไปบำเพ็ญเพียรและช่วยมวลมนุษย์ ถ้าได้พบปีศาจร้ายก่อกวนประชาชนก็จะช่วยเหลือให้พ้นทุกข์แล้วจึงท่องเที่ยวต่อไป 

“ชาวจีนมีความเชื่อสามอย่าง พุทธ ขงจื้อและลัทธิเต๋า ทั้งสามอย่างนี้ใหญ่มาก ต่างคนต่างคุมกันเอง วัดก็ถือเป็นพุทธ ก็มีขงจื้อไม่ได้ ขงจื้อก็มีพระพุทธไม่ได้ มีเซียนไม่ได้...

อันนี้ในใจคิดอยู่ว่า เมื่อไหร่มีปัญญาที่จะสร้างเพื่อเผยแพร่วัฒนธรรม จะต้องรวบรวมพระเจ้าเทวดาทุกลัทธิมาอยู่ร่วมกัน เป็นแห่งเดียวกันจริงๆ...” 

ด้วยเหตุผลนี้จึงไม่แปลกครับที่วิหารเซียนแห่งนี้จะเป็นศูนย์รวมของ พุทธ ขงจื้อและเซียน ตามที่อาเตียได้ตั้งใจไว้เพราะอาเตียมีความเชื่อเสมอว่า... 

“ความรู้ไม่ควรถูกปิดกั้น ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม...” 

ขุมทรัพย์แห่งความรู้ที่ชื่อ “อเนกกุศลศาลา หรือ วิหารเซียน” จึงเปิดกว้างรอรับการมาเยือนของผู้ใฝ่รู้ทุกคน...

อาเตีย ท่านเป็นผู้ที่มีบุคลิกลักษณะอันโดดเด่น คิ้วโค้งเปี่ยมด้วยความกรุณา นัยน์ตาแฝงด้วยความอารีย์โอบอ้อม จิตใจร่าเริง ถ้อยคำวาจาก็ล้วนเป็นความสัจตรง

อย่างที่ผมบอกในตอนต้นครับว่าคนทั่วๆไป ต่างมีความเห็นว่าอาเตียมีความสามารถพิเศษในการดูทำเลที่ตั้ง รู้ทิศทางของลมและน้ำ ว่าตรงไหนเป็นทำเลที่ให้คุณ ตรงไหนเป็นทำเลที่ให้โทษ หรือทำเลนั้นควรเป็นไปเพื่อที่อยู่อาศัย ที่ทำมาหากินหรือที่ฝังศพ.... 

ซึ่งในเรื่องความสามารถพิเศษของอาเตียตรงนี้ อาจารย์สุลักษณ์ ศิวลักษณ์(ส.ศิวลักษณ์) เคยกล่าวถึงไว้ว่า.. 

“ที่น่าอัศจรรย์ อันคนทั่วๆไปยากจะเข้าใจได้ ก็ตรงที่ท่านมีคุณวิเศษทางด้านติดต่อกับสิ่งมหัศจรรย์ สิ่งลี้ลับต่างๆ ไม่ใช่ในทางของไสยศาสตร์ หากเป็นไปในแนวทางของศาสนธรรม....”

“นายสง่า เป็นบุคคลจำนวนน้อยในเมืองไทย ที่เข้าถึงคุณธรรมอันล้ำลึกของลัทธิเต๋าและขงจื้อ พร้อมๆกับความเป็นพุทธศาสนิกของท่าน โดยท่านเข้าใจประวัติศาสตร์และวรรณคดีของจีน ที่เป็นองค์ประกอบของลัทธิศาสนาและวัฒนธรรมของจีนเป็นอย่างดี.... 

พร้อมๆกันนี้ ท่านก็เข้าถึงวรรณคดีและวัฒนธรรมไทย โดยมีความจงรักภักดีต่อองค์พระมหากษัตริย์และพระราชวงศ์ของไทยอย่างลึกซึ้งอีกด้วย..”

ว่ากันว่า..“ความเมตตา เป็นเครื่องค้ำจุนโลก ไม่สามารถหาขอบเขตสิ้นสุดได้”.. 

ดังนั้นความหมายของคำว่า ความเมตตานั้น จึงมิใช่เพียงแค่สงสาร เห็นอกเห็นใจเท่านั้น หากแต่หมายรวมถึง

”การเอาใจใส่ การใส่ใจและการปรารถนาให้ผู้อื่นพ้นทุกข์ด้วย...” 

อาเตียชอบที่จะปฏิบัติต่อผู้คนที่เข้ามาหาท่านด้วยความเมตตา ไม่คิดเอารัดเอาเปรียบ และไม่ฉกฉวยของผู้อื่นไปเป็นของตน....

ดังนั้นเวลาที่คนมีความทุกข์ร้อนและเข้าไปหาอาเตีย อาเตียจะแนะนำให้เขาเหล่านั้นสวดมนต์ ภาวนา ทำบุญและบริจาคทาน พร้อมกับให้เผา  “ยันต์จีน” หรือที่เราเรียกกันว่า “แชเล้งฮู้” ตามความเชื่อของคนจีน..

อาเตียเคยบอกพวกเราหลายครั้งว่า

“แชเล้งฮู้ก็ดี รูปหล่อบูชาองค์โจวซือก็ดี รูปถ่ายองค์โจวซือก็ดี ฯลฯ”

ของเหล่านี้ล้วนเป็นสมบัติของท่าน และเป็นของสำเร็จแล้วทั้งสิ้น เมื่อทำขึ้นมาแล้วสามารถนำไปใช้ได้เลยไม่จำเป็นต้องนำมาให้ท่านปลุกเสกหรือประกอบพิธีใด ๆ อีกทั้งสิ้น.. 

เพียงแค่เมื่อจะใช้ก็ให้รำลึกถึง “โป๊ยเซียนโจวซือ” แล้วค่อยตีวงให้แคบลงมาเป็นอธิษฐานเจาะจงถึง "ลือท่งปิงโจวซือ” แค่นี้ก็ใช้ได้แล้วทุกประการ....

เทวรูปประธานวิหาร วิสุทธิเทพลือท่งปิง (โจวซือ) เป็นเทวรูปหล่อขนาดใหญ่ปิดทองทั้งองค์ ประดิษฐานในแท่นบูชาไม้สักแกะสลักปิดทองที่ละเอียดและงดงามภายในอาคารชั้นสอง... 

ท่านวิสุทธิเทพลือท่งปิง เป็นเทพหนึ่งในแปดเซียน มีฉายาว่า “ซุ่งเอี้ยงจื้อ” เป็นชาวเมืองเกียเตี๋ยว ในราชวงศ์ถัง มีความฉลาดรอบรู้ สติปัญญาเฉียบแหลมและมีความจำแม่นยำ แต่ท่านกลับไม่คิดรับราชการมียศตำแหน่ง ตามลักษณะนิสัยของคนจีน...

ท่านได้คิดถึง..

”การได้มาซึ่งลาภยศและการเสื่อมไปของลาภยศ” 

การหลงระเริงไปในความสุขที่ไม่แท้จริงและไม่จีรังยั่งยืนในโลก ท่านจึงได้ศึกษาและปฏิบัติกับ”อาจารย์ฮั้งเจงลี้” 

ด้วยความอุตสาหะในการบำเพ็ญเพียรและได้นำสรรพวิชาที่ได้ศึกษามาเกื้อกูลบรรเทาทุกข์ช่วยเหลือผู้ยากไร้ที่มีคุณธรรม ภายหลังท่านจึงได้สำเร็จเป็นเซียน "สะพายกระบี่และถือแส้จามรเป็นสัญญลักษณ์มงคล..."

ครับเชื่อกันว่าคนจีนนิยมบูชาเทวรูปหรือเซียน เพราะเหตุผลว่าเทพเจ้าหรือเซียนจะสามารถบันดาลสิ่งที่ตนพึงปรารถนาได้ ดังนั้นเทพเจ้าเหล่านี้จึงถูกสร้างขึ้นตามความเชื่อหรือตามประวัติศาสตร์พงศาวดารของผู้ที่เป็นยอดหรือเป็นเลิศในด้านใดด้านหนึ่ง..

นอกจากจะเป็นการบูชาเพื่อรำลึกถึงบุญคุณที่ท่านเหล่านั้นได้สร้างไว้ในอดีตแล้ว ยังมีความเชื่อต่ออีกว่า

“เทพเจ้าหรือเซียนเหล่านั้นจะต้องมาช่วยหากพวกเขาไปขอความช่วยเหลือ...” 

….แต่โบราณลาภยศเหมือนเมฆลอย

เพียงหมื่นร้อยประโยชน์สร้างนามสืบสาน

สันโดษเดินเพลินขับกล่อมท่องสายธาร

สู่คุนหลุนสูงตระหง่านวางอัตตา...

ท่านอาจารย์เซียนสง่า กุลกอบเกียรติ ได้ถึงแก่กรรมเมื่อวันที่ ๒๒ สิงหาคม ๒๕๔๖ อายุได้ ๘๐ ปีบริบูรณ์ ท่านได้รับพระราชทานเกียรติยศพิเศษ โดยได้รับไฟพระราชทานจากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา สยามบรมราชกุมารี ซึ่งทรงเป็น “ไท่กว๋อสิรินธรกงจู่” ตามพระราชสมัญญาที่ทางฝ่ายจีนถวาย... 

และเพื่อเป็นการระลึกถึงคุณความดีที่ท่านได้บำเพ็ญไว้อย่างมากมาย บรรดาญาติมิตรและคณะศิษย์จึงได้ร่วมกันสร้างรูปหล่อโลหะของท่าน ประดิษฐานไว้ ณ อเนกกุศลศาลา(วิหารเซียน) เพื่อเป็นการประกาศเกียรติคุณของท่านให้สืบไปครับ..

เชื่อกันว่า "จินตนาการของมนุษย์ไม่มีที่สิ้นสุด” ดังนั้นจึงไม่แปลกครับที่โลกเราทุกวันนี้จะสดใสหรือจะเศร้าหมอง เพราะความคิดของคนเรามีหลากหลาย สิ่งที่เราไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้คือ”ความเปลี่ยนแปลงของโลก” 

คำว่ามีลาภก็เสื่อมลาภ มียศก็เสื่อมยศ มีสรรเสริญก็มีนินทา มีการสร้างสรรค์ก็มีการทำลาย ผลทั้งหลายล้วนมาจากเหตุ หากเหตุดีผลย่อมดี เช่นเดียวกันหากเหตุร้ายผลย่อมร้าย ทั้งหมดนี้ล้วนมาจาก”ความคิดหรือจินตนาการของมนุษย์..” 

มีคำไว้อาลัยเนื่องในพิธีพระราชทานเพลิงศพท่านอาจารย์เซียนสง่า โดยท่านอาจารย์สุลักษณ์ ศิวลักษณ์(ส.ศิวลักษณ์)

 “เพราะการที่อาจารย์สง่าเห็นแก่ตัวน้อย และคิด ทำ พูด ในทางเกื้อกูลอย่างกว้างขวาง พร้อมกันนั้นท่านก็เข้าถึงรหัสนัยได้อย่างสนิทแน่นกับธรรมชาติ จึงอาจกล่าวได้ว่า ท่านบรรลุธรรมถึงขั้นที่ทางเต๋าเรียกว่า “เซียน” หรือ “ความเป็นอมตะ” ดังที่ทางมหายาน ถือว่าเป็นไปในทาง “โพธิสัตวมรรค...”

ครับคนที่คิดดี คิดแต่จะให้ คิดแต่เรื่องบุญกุศล ผลประโยชน์ของส่วนรวม ย่อมส่งผลให้ตนเองมีบารมีมาก การที่คนเราเกิดมาและจะเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ และมีบารมีมากๆ ได้นั้น.. 

 “ต้องหัดคิดถึงบุญคุณของคนอื่น สำนึกในแผ่นดินที่ตนอาศัยและแผ่นดินบ้านเกิดของตนเอง”  

อย่างเช่นอาจารย์เซียนสง่า กุลกอบเกียรติ หรืออาเตีย ที่ท่านเป็นแบบอย่างของผู้เสียสละประโยชน์ส่วนตน เพื่อประโยชน์ของสังคมส่วนรวม เป็นการตอบแทนคุณของประเทศชาติและบ้านเกิด ดังคำกลอนคู่หนึ่งที่อาเตียได้แกะสลักไว้ในวิหารเซียน 

“ใต้หล้าฟ้านี้ชาวจีนเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ชาตินี้ไม่มีกิเลสใด เปลี่ยนใจให้เป็นสอง...” 

พวกเราไม่รู้กันหรอกครับว่าอาเตียจะเป็นเทพหรือเป็นเซียนระดับไหน

เรารู้เพียงแต่ว่าคนที่รู้จักคิดเช่นนี้และสามารถกระทำการได้ตามที่ตนเองคิด โดยที่ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร คนที่ทำความดีแบบเป็นอมตะอย่างนี้ พวกเราเรียกว่า “เซียน..”

ดังนั้นทุกครั้งที่พวกเรากลับไปเยือนวิหารเซียนอันสง่างามแห่งนี้...

ในสำนึกของจิตใจก็อดที่จะคล้อยตามตั้งใจอันแน่วแน่ของอาเตีย ที่เปี่ยมไปด้วยความจงรักภักดีต่อประเทศไทยแต่ไม่เคยลืมประเทศจีนซึ่งเป็นชาติกำเนิดของตนเอง

“อเนกกุศลศาลาหรือวิหารเซียน” จึงเปรียบดั่ง”ศิลาจารึก”บันทึกความทุ่มเท ความพยายามตลอดชีวิตของท่านที่จะพัฒนามิตรภาพระหว่างประเทศไทยกับจีน ให้มั่นคงและถาวรสืบไป.......สวัสดีครับ

ขอขอบคุณ เอกสารอ้างอิงบางส่วนจาก อเนกกุศลศาลา(วิหารเซียน) คุณพรชนก สุขพงษ์ไทย กับภาพถ่าย เพื่อนต่อกับคำแนะนำและการติดต่อประสานงาน คุณสมบูรณ์ ร้านนายอ้อ สระบุรี