 ในวันที่ฉันรู้สึกเหมือนไม่มีใครแต่ฉันก็รับรู้ด้วยหัวใจได้ว่ายังมีเสียงลมหายใจเข้าออกของเธออยู่เคียงข้างฉันตลอดเวลา...รู้สึกอย่างนั้นแม้นหน้าที่การงานจะหนักอึ้งแบกรับจนเต็มสองบ่าท่ามกลางแสงแดดจ้าวงหน้าที่เกรียมไหม้เหงื่อหยดไหลกลิ่นคาวและถ้อยคำอันแสนจะสับสนของผู้คนมากหน้าหลายตาและหลากหลายความต้องการยิ่งหนักก็ต้องยิ่งแบกยิ่งทรมานก็ต้องยิ่งกรีดบาดแผลรอยเก่าซ้ำซ้ำซ้ำไปซ้ำมาจนเกิดความชินชาและตายด้านทำอย่าง....
|