ณ.ฝั่งตะวันตกของแม่น้ำเจ้าพระยาหรือฝั่งธนบุรี    มีสวนสัตว์บนห้างสรรพสินค้า

ซึ่งผู้คนวิพากษ์วิจารณ์กันมากว่าที่นี่คือสวนทรมานสัตว์มากกว่าจะเป็นที่ที่-

บรรดาสัตว์น้อยใหญ่ทั้งหลายได้อยู่อย่างสบายและมีความสุข

ผู้เขียนไม่ได้ไปทีนี่นานแล้วหลังจากที่ได้ไปพบเห็นความเป็นอยู่ของสัตว์

แล้วก็เกิดความสลดใจจนไม่อยากจะไปที่นั่นอีก

แต่ล่าสุดเมื่อไม่นานมานี้ก็ได้ไปที่นั่นอีกและพบว่ามีสัตว์หลายตัวถูกย้ายออกไปยัง

อุทยานแห่งชาติแล้ว  ซึ่งส่วนมากเป็นสัตว์ขนาดใหญ่  เช่น  เสือ  หมี   ม้า  ฯลฯ     

สภาพของตัวเหี้ยเมื่อ  2  ปีก่อน ที่ยังคงมีสีสันตามตัวและเคลื่อนไหวไปมา

แต่ตัวเงินตัวทองขนาดใหญ่ 2 ตัวก็ยังอยู่ที่สวนสัตว์ในตู้กระจกเหมือนเดิม

แต่ที่เปลี่ยนแปลงไปคือตอนนี้มันดูโทรมกว่าเดิมมาก

และเซื่องซึมไม่เคลื่อนไหวเหมือนหมดอาลัยตายอยากผิดวิสัยเหี้ย

พวกมันถูกขังอยู่ที่นี่ 2 ปีแล้ว  (นับจากครั้งแรกที่ผู้เขียนไปพบเจอ)

และก่อนหน้านั้นไม่รู้กี่ปี

ถ้าเปรียบตัวเหี้ยในห้างนี้กับตัวเหี้ยในธรรมชาติที่ไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระเสรี

ตัวเหี้ยที่นี่ก็คงเป็นตัวเหี้ยที่เศร้าที่สุดในโลก

เพราะถูกขังอยู่ในดินแดนแห่งความมืดทมิฬมาหลายปี

ไม่เพียงความมืดทมิฬที่ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน

แต่เป็นความมืดทมิฬในใจคนที่น่ากลัวยิ่งนัก

ในขณะที่หมีที่เศร้าที่สุดในโลกที่จีนกำลังจะได้รับการปลดปล่อยจากสวนสัตว์ในห้าง

คืนสู่ธรรมชาติ

แต่ในเมืองไทยเราไม่ค่อยจะสนใจสัตว์ที่ถูกกักขังอยู่ในสวนสัตว์ในห้างเท่าที่ควร  

ค้างคาวแม่ไก่ในห้องกระจก

ไม่เพียงแต่ตัวเหี้ยเท่านั้นที่ถูกขังอยู่ในกรงแคบ ๆ

พวกสัตว์ที่ออกหากินในเวลากลางคืน  เช่น ค้างคาว ฯลฯ

นก   ลิงตัวเล็ก ๆ ก็ถูกขังอยู่ในที่แคบ  ๆ

และล่าสุดสวนสัตว์ได้เอาคางคกมาใส่ในตู้เล็ก ๆ คล้ายตู้ปลาอีกด้วย

ผู้เขียนเห็นว่าสัตว์เหล่านี้ไม่ควรจะถูกกักขังอย่างทรมานในสวนสัตว์แห่งนี้อีกต่อไป

และควรจะปลดปล่อยพวกมันคืนสู่ธรรมชาติหรือไม่ก็ให้อยู่ในที่ที่กว้างขวางกว่า

ในสภาพแวดล้อมที่ดีกว่านี้

ถ้าไม่ได้รับการปลดปล่อย  พวกมันก็จะต้องอยู่อย่างทรมานอย่างนี้ไปอีกไม่รู้กี่เดือนกี่ปี

และในที่สุดก็จะต้องตายอยู่ที่นี่อย่างน่าอนาถ

******************************************************