.

....รำพึงรำพันผ่านบทกลอน....

เรียงร้อยกลอน...อ้อนคำ...ลำนำหวาน.
 ร่ายริ้วผ่าน .... สานเส้น ... เป็นอักษร .
 จรดหมึก .... นึกถ้อยคำ ...ลำนำกลอน .
 ดั่งออดอ้อน ...อ้อยอิ่ง .... ทิ้งวจี .

 เก็บดอกไม้ ... พรายพริ้ง ...ทิ้งปลายสวย .
 ถักทอด้วย ...ช่วยสลัก... เป็นศักดิ์ศรี .
 บรรจงร้อย ....ถ้อยคำ .... นำวลี .
 ท่วงทำนอง .... กรองวจี .... ลีลากลอน .

 ห้วงคำนึง ... ถึงกาล ... มหรรณพ .
 มาบรรจบ ... ภพดวง ... ทรวงสมร .
ในห้วงตรึก ... ลึกล้ำ ... คำอ้อนวอน .
 ฤาแอบซ่อน .... ชอนไช .... ไว้เชยชม .

พิกุลแก้ว .... กานต์กรอง .... เจ้าร้องไห้ .
 หนาวเหน็บใน .... หทัยนี้ ....ที่ขื่นขม .
 เพียงถ้อยคำ .... ลำนำเศร้า .... เจ้าปรารมภ์ .
 ให้เจ็บจม ... บ่มบอก .... ฤายอกใจ .

 สานอักษร .... กลอนกวี ... ที่เอื้อนเอ่ย .
ดั่งเปรียบเปรย .... เย้ยหล้า ...ธาราไหล .
 อัสสุชล .... ล้นหลั่ง .... ดังทำลาย .
 ทำนบใน ... หนาวเนิน .... อันเนิ่นนาน .

 ฤาเจ็บช้ำ .... น้ำใจ ... อันใดเล่า .
 ฤาเพียงเขา ... เว้าวอน .... อ้อนคำหวาน .
 ฤาเร่าร้อน .... อ่อนไหว .... ในวิญญาณ .
 เพียงลมผ่าน .... รานริ้ว ..... ก็พริ้วทรวง .

 ใยรุ่มร้อน.... อ่อนไหว .... ให้ปราโมทย์ .
 เพียงเอ่ยโอษฐ์ .... อ้อยอิ่ง ..... ยิ่งแหนหวง .
หารู้เห็น .... เช่นคำคน .... ล้วนกลลวง .
 แสร้งว่าหวง .... ห่วงใย ... ให้คล้อยตาม .

 เพียงมอบให้.... ใจภักดิ์ .... ว่ารักแท้ .
 ดั่งลงแส้ .... แพ้ใจ ....จึงไต่ถาม .
 สีทันดร .... บรรจงจรด .... ช่างงดงาม .
 เจ้าข้ามผ่าน .... พ้นหมาย .... ไม่ยากเย็น .

 เจ้ากิ่งไผ่ ... ไหวลิ่ว ... ทิ้งทิวไผ่ .
 กลีบกิ่งใบ ... ใจร้าว .... ใครเล่าเห็น .
 ทิ้งร่างหว่าง .... กลางนที ... ที่ฉ่ำเย็น .
 สาดกระเซ็น .... ซัดหาย .... กายร้าวราน .

หัดเขียนกลอน .... อ้อนคำ .... ลำนำแผ่ว .
 โอ้เจ้าแก้ว .... กานต์กลอน .... ไม่อ่อนหวาน .
ยังด้อยคำ .... สำเนียกนพ.... ประสบการณ์ .
 ขอวอนท่าน .....ธารกวี .... ชี้แนะเอย .

บทกลอน : วิหคพลัดถิ่น

30 มิ.ย. 2550

************************************

*** .... บล็อคนี้เป็นอีกหนึ่งบล็อค ที่คิดว่าควรแยกออกจากบล็อคหลัก เพราะรู้สึกมั่ว ๆ เหลือเกิน ทั้งประวัติศาสตร์ในราวป่า ทั้งกลอน ทั้งเพลง ถึงจะจัดหมวดหมู่ก็เถอะ แต่หมวดหมู่ ก็ไม่ได้ช่วยให้เจ้าของรู้สึกว่ามันจะแยกออกจากกันได้เลย....

.... หัดเขียนกลอนบ้าง....ยังเป็นแค่เด็กกระเตาะกระแตะเดิน  กรุณาอย่าเรียกว่ามันเป็นบทกวี .... เพราะมันหาได้ไพเราะดังเช่นท่านกวีทั้งหลายเขียนกัน .... แค่คนเล็ก ๆ ที่อยากหัดเขียนให้ได้ดี .... ไม่ได้อยากคิดเป็นกวีที่ยิ่งใหญ่ .... เขียนได้เท่านี้ ก็นับว่าบุญแล้วค่ะ สำหรับการหยุดพักเรื่องหนัก ๆ สักระยะ... (คอมมิวนิสต์ก็เหนื่อยเป็นนะเจ้าคะ...แหม๊ ๆๆๆๆ)

.... เรื่องเล่าในราวป่า ยังอัพอยู่ที่บล็อค นู้นนนนนนนนนน นะคะ สงสารบล็อคนี้ ที่ไม่มีเจ้าของบ้านเข้ามาเหลียวแล (เมื่อคืนฝันว่า จะโดนยึดบล็อค) เลยต้องรีบอัพซะก่อนที่ คมช.จะบุกมายึด ....

.... เพลงนี้เพราะไหมคะ "วันที่บ่มีอ้าย" .... เอามาทิ้งไว้ฟังในวันเหงา ๆ วันที่ไม่มีเขาคนนั้น ... เพลงมันกินใจ ฟังทีไรอินจนน้ำตาไหล ทุกทีสิน่ะ....คึดฮอดอ้ายผู่บ่าววิหคเด๊...พี่น้อง....เพิ่นบ่สนใจเฮ๊า แต่เฮ๊าคึดฮอดเพิ่นหลายตั๋ว....555 + วาสนาวิหคพลัดถิ่นได้แค่นี้ก็ดีหลายแล้ว....

.... บล็อคนี้เปิด....ทิ้งไว้ให้ใครที่คิดถึงเจ้าของบ้าน ก็เข้ามาฟังอารมณ์และความรู้สึกแท้ ๆ แบบนี้ มีทุกรส เหงา เศร้า (มากด้วย) บู๊ โหด แกร่ง แต่ขาดหวาน และเปรี้ยว (ไม่กล้าเปรี้ยว กลัวเจอบาทาบันเทิง ตำแหน่งนี้ยกให้ เค ไปเลย) .... อยากหนีหัวใจตัวเอง อาจจะทำใจให้ตัดใจจาก....ใครบางคนได้ ขอหลบมาแอบซ่อนตัวอยู่ที่นี่ .... ซักพัก ..... เมื่อเงาของดวงจันทร์ ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว.... คงกลับมาเป็นคนเดิมได้....

.... บล็อคโน้นปล่อยให้เป็นห้องประวัติศาสตร์ ของอดีตและเรื่องเล่า... เจ้าของบ้านอาจจะมาอยู่บ้านนี้หลายวันหน่อยนะเจ้าคะ .... ใครจะมาชวนวิ่งรอบดึกมาเด้ออออ.........ลิ้งค์ของบล็อคนี้คือ .....

แก้ไขบล็อคเสร็จจะกลับไปหาทุกท่านนะคะ

http://www.oknation.net/blog/songforlife

..... มื่อนี่..คึดฮอดเจ้าหลายเด้ออ้าย .....