.

เจ็บที่ต้องจ่าย

.

เรื่องเล่าจากความทรงจำ

.
.... วันนี้ตื่นขึ้นมาในตอนเกือบเที่ยงอีกตามเคย จำได้ว่า เมื่อคืนนอนตี 4 นอนไม่หลับ อันที่จริง ตื่นตั้งแต่ 11 โมง แต่ก็นอนซุกตัวเปิดดูอัลบั้มภาพเก่า ๆ ที่ค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ความทรงจำสมัยวัยเรียนหนังสือ มันเข้ามารบกวนจิตใจ ทำให้น้ำตาไหลได้ เมือนึกถึงทุกครั้ง...

.

... ฉันเข้าเรียนสายอาชีวะ อย่างไม่เต็มใจที่จะเรียน เนื่องจากถูกบังคับ (ปี 1 เรียนที่นึง ปี 2 เรียนอีกที่นึง)ไม่เคยมีความสุขกับการนั่งเรียนวิชาบัญชีอันน่าเบื่อหน่าย สิ่งเดียวที่ฉันจะทำได้ที่จะทำให้ฉันรู้สึก "สนุก" เมือเข้าไปในโรงเรียนแห่งนี้ก็คือ ฉันสมัครเข้าชมรม อาสาพัฒนา .... ทำนั่นทำนี่หลายสิ่งหลายอย่าง ที่ทำให้ฉัรู้สึกดี กับโรงเรียน และไม่ต่อต้านด้วยการ "โดดเรียน" บ่อยนัก...

.

... ชมรมนี้ไม่ใช่ชมรมใหญ่ เหมือนชมรมดนตรี หรือชมรมกีฬา ซึ่งโด่งดังและมีคนสมัครเข้าร่วมกิจกรรมมากมาย มีรุ่นพี่ชื่อ "ดิน" เป็นหัวหน้าชมรม ...พี่ดินเป็นคนทำงานเก่ง เป็นเด็กกิจกรรมจริง ๆ ฉันเองทำอะไรไม่ได้มากนัก นอกจากเป็น "ผู้ตาม" ตั้งแต่วันแรกที่เข้าชมรม ฉันได้เจอกับสายตาอ่อนโยนของพี่ดิน ซึ่งมองฉัน อย่างให้กำลังใจ ...

.

... วันเวลาผ่านไป ความรู้จักในฐานะ รุ่นพี่รุ่นน้อง ทำให้ฉันกับพี่ดิน มีความสนิทกันมากขึ้น พี่ดินจะคอยแนะนำ และเน้นย้ำให้กำลังใจฉันทุกวัน ถึงเรื่องของงานอาสา ซึ่งมันไม่ใช่งานที่น่าสนุกอย่างที่ใคร ๆ คิด หากใจไม่มา คงทำไม่ได้ ... ชมรมออกต่างจังหวัดบ่อยมาก ลงพื้นที่ช่วยเหลือเด็ก ๆ ตามโรงเรียนทุรกันดาร เท่าที่แรงซัพพอร์ทเราจะทำได้ ....

.

... หากแต่ฉัน ไม่มีโอกาสได้ลงพื้นที่เลยสักครั้ง เนื่องจากทางบ้านฉันเข้มงวดกับการไปไหนมาไหน ของคนในบ้าน กฏระเบียบที่เคร่งครัดสำหรับฉัน ในการกลับจากโรงเรียน ไม่อนุญาติให้เพื่อนมาบ้าน ไม่อนุญาติให้ไปเที่ยว ทำให้ฉัน "เสียโอกาส" ในความตั้งใจที่จะ อุทิศตัวเองให้กับสังคมอย่างแท้จริง มันเป็นผลทำให้ชีวิตฉัน "พัง" ในภายหลัง...

.

... ฉันยอมรับว่าเป็นคนอ่อนไหวง่าย จากกำลังใจที่พี่ดินมีให้เสมอมา ทำให้ฉันเกิดความรู้สึกว่าฉันได้ "หลงรัก" พี่ดินเข้าให้แล้ว เฝ้ารอคอยการกลับมาจากการ "ออกค่าย" ของพี่ดินเสมอ เฝ้ามองเขาด้วยความห่วงใย กลับมาทุกครั้งพี่ดินจะถามไถ่ทุกข์สุข และมีกำลังใจให้ฉันเป็นคนแรกทุกครั้ง ....

.

เพราะพี่ดินรู้ถึงสถานะทางครอบครัวฉันดีว่า "แตกแยก" อย่างไร ... ฉันอบอุ่นทุกครั้ง ที่ได้ฟังพี่ดินพูดว่า "คิดถึงนะ" "อย่าท้อนะ พี่เป็นกำลังใจให้เรานะ" ทำไมที่บ้านฉันไม่เห็นมีใครพูดแบบนี้กับฉันบ้าง....

.

... แต่แล้ว ความปลี้มใจ และอาการ "แอบหลงรัก" พี่ดินก็ต้องสลายลง เมื่อมีเด็กใหม่ ย้ายมาจากชมรมอื่น ซึ่งเธอเป็นเด็กต่างจังหวัด เหมือนพี่ดิน เธอเขียนกลอนเก่ง และพี่ดินก็เริ่มแอบชอบเธอ จากคำกลอน จากบทความของเธอที่ได้ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ของโรงเรียน (ทำแจกให้กับแต่ละชมรมได้ติดตามข่าวสารทุกอย่างในโรงเรียน) .... พี่ดินเริ่มเปลี่ยนไป จนฉันสังเกตุได้ ...

.

... พี่ดินเริ่มคุยกับ "อ้อย" มากขึ้น แต่เนื่องจากอ้อย มีหนุ่ม ๆ ทั้งในชมรมเดียวกัน และ ต่างชมรม มาติดพันมากมาย พี่ดินก็เป็นหนึ่งในนั้นที่พยายามที่จะ "เอาชนะ" ใจอ้อย ด้วยการหมั่นเข้าใกล้ชิดอ้อย พูดคุยกับอ้อยมากขึ้น จากที่เคยกลับจากค่าย จะไปหาฉันที่ห้องเรียนเป็นคนแรก แต่พี่ดินกลับไปหา "อ้อย" และลืมไปว่า "ฉันคอยเขาอยู่ตลอดเวลา" ....

.

... ถึงฉันจะเสียใจ แต่ฉันคงทำอะไรไม่ได้ ใจคนยากแท้หยั่งถึง ห้องฉันกับอ้อย อยู่คนละตึก แต่จากตึกเรียนของฉัน ฉันเจ็บ ทุกครั้งที่ได้เห็นภาพพี่ดิน เดินขึ้นไปหาอ้อย .... พูดคุยกัน ก่อนที่จะมาหาฉัน เอากำลังใจในคำปลอบประโลมมาให้ฉัน เป็นคนสุดท้าย....

.

... แล้วฉันล่ะ ... ฉันเคยถามพี่ดินว่า พี่ดินลืมฉันแล้วหรือ พี่ดินตอบว่า ไม่เคยลืม ยังเหมือนเดิม แต่พี่ดินตอบฉันไม่ได้ว่าทำไมพี่เปลี่ยนไป ... วันที่ฉันไม่เคยลืม เป็นวันที่ฉัน "เจ็บปวด" ที่สุด พี่ดินกลับบ้านเกิดที่จังหวัดทางภาคอิสาน ในวันปิดภาคต้นของเทอม ...

.

เมื่อวันแรก ของเทอมสองมาถึง ฉันตั้งตารอคอยที่จะได้เจอกับพี่ดิน ฉันทำการ์ดให้กำลังใจเอาไว้ให้ ....

... ฉันเรียนรอบบ่าย และได้นั่งรอรอบเช้าเลิกในโรงอาหารกับเพื่อน ๆ กลุ่มของอ้อย นั่งห่างจากกลุ่มฉันไปพอมองเห็นได้ ไม่ไกลนัก ... สักพัก พี่ดินได้เข้ามาในโรงอาหาร เพียงคนเดียว พี่ดินจะมานั่งรอน้อง ๆ ในชมรมเพื่อพบปะพูดคุยเป็นอย่างนี้ทุกวัน...

.

แต่วันนั้น.... ไม่ใช่ ....พี่ดินเห็นฉัน และฉันก็ยังคงเข้าใจไปเองว่า พี่ดินจะต้องเดินเข้ามาหาฉันเป็นคนแรก เหมือนทุกครั้ง แต่......

... ฉันคิดผิดถนัด .... ภาพที่เห็นตรงหน้า พี่ดินยกมือให้ฉันรู้ว่า "เขาเห็นฉันแล้วนะ" แต่เขาเดินเข้าไปหาอ้อย ... พูดจา ทักทาย ดูสนิทสนมกันเหลือเกิน .... ฉันกลั้นน้ำตาไม่ได้อีกแล้ว .... โรงอาหารมันเหมือนคุก ของฉัน ณ เวลานั้น ทำไมมันดูแคบลงไปถนัด ...

.

ฉันไม่ได้ยินว่า เพื่อนพูดอะไร น้ำตาฉันคลอ และไหลริน ลงไปในถ้วยหวานเย็นสีแดงงสด ในขณะที่ฉัน ก้มหน้า ซ่อนน้ำตาไว้ไม่ให้เพื่อนรู้ ... ฉันคิดว่าอีกเดี๋ยว พี่ดินคงเข้ามาทักทายฉัน ... แต่ฉันก็คิดผิดถนัดเป็นครั้งที่ 2...

.

... เปล่า ... ไม่มีแม้เงาพี่ดิน ที่จะเดินเข้ามาทักทาย ลูบหัว และพูดคำว่า "คิดถึงจัง เป็นห่วงนะ ทำจิตใจให้เข้มแข็ง พี่เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมนะ" เหมือนที่เขาจะทำให้ฉันรู้สึก "อบอุ่น" ได้ เช่นทุกครั้ง....

.

... พี่ดิน นั่งคุยกับ "อ้อย" จนเสียงกริ่งเลิกเรียนของรอบเช้า ฉันต้องเข้าห้องเรียนแล้ว ฉันรอเขา รอเขา และ รอเขา แต่สิ่งที่ตอกย้ำความเจ็บปวดของฉัน เป็นซ้ำสองคือ ภาพที่ฉันเห็นเขาเดินไปส่งอ้อย ที่ตึก ...

.

... ตั้งแต่วันนั้น ฉันพยายามที่จะลืมพี่ดิน ให้ได้ และอยู่อย่างเจียมตัวเสมอ ว่าฉันไม่ใช่คนที่พี่ดิน "คิดถึง" ตลอดเวลา เหมือนที่ฉันคิดถึงพี่เขาเกือบทุกนาที ... เข้าชมรม ฉันพยายามทำตัว "ห่าง" ออกจากพี่ดิน ให้ความรู้สึก "เจ็บปวด" นั้นมันแอบซ่อนให้ลึก....ที่สุด ... แต่ฉันก็ยังคงลืมเขาไม่ได้ ยังคงลืมถ้อยคำที่ทำให้ฉันลืมเรื่องราว ร้าย ๆ เมื่อกลับเข้าบ้านไม่ได้ ฉันยังคงรัก และ คิดถึงเขาตลอดเวลา ...

.

... ที่บ้าน ไม่มีใครสนใจ หรือ สังเกตุความเปลี่ยนแปลง ว่าฉันเศร้าลงขนาดไหน พฤติกรรมประชดชีวิต ก็เกิดขึ้น ฉันหนีเรียน หนีชมรม บ่อยมากขึ้น จนไปรษณีย์บัตร เรียกผู้ปกครองไปพบ ฉันถูกตี ด้วยไม้เรียวเหมือนเด็กประถม ตีแบบกระหน่ำตี พร้อมกับคำถามเค้นให้ฉันตอบว่า "ทำไมฉันถึงทำตัวเหลวไหลแบบนี้"...

.

... น้ำตาฉันไหลพราก แต่ไม่มีคำตอบจากฉัน สิ่งเดียวที่ฉันคิดเวลานั้นคือ ฉันคิดถึงกำลังใจของพี่ดิน ที่หายไปพร้อมกับ อ้อย ...

ผู้หญิงที่พี่ดิน "คิดถึง" ตลอดเวลา ไม่ใช่ฉัน ความเจ็บปวดจากการถูกตี ไม่ได้ทำให้ร่างกายฉันเจ็บปวด เท่ากับ วันเวลาที่ผ่านมาระหว่างฉันกับพี่ดิน ... เขาจะรับรู้ไหมว่าฉัน เจ็บปวดเพียงใด กับ การที่เขาเอากำลังใจจากฉัน คืนไปให้คนอื่น ... ใช่ ... เขาคงไม่รู้.....

.

... ถ้าย้อนอดีตกลับไปได้ ฉันอยากจะย้อนกลับไป เพื่อบอกเขาว่า "ฉันรักพี่ดินนะ" และอยากให้รู้ว่า คนที่พี่ดินใฝ่ฝัน และคิดถึงเธอคนนั้นตลอดเวลา เขาไม่ได้มีใจให้พี่ดินเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับพี่ดินเลย ซึ่งต่างกับฉัน ถึงแม้จะได้รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่พี่ดินคิดถึงเลย แต่พี่ดินเป็นคนพิเศษสำหรับฉันคนเดียว ... เธอคนนั้นเขามีเจ้าของแล้ว แต่พี่ก็ยังพยายามทำให้เขาหันมาสนใจพี่ ... แต่กับคนที่เฝ้ารอคอยพี่ พี่กลับลืม และทอดทิ้งให้เดียวดาย ...

.

... แต่ฉันก็คงทำได้แค่นึก ไม่ว่าจะอดีต หรือ ปัจจุบัน ฉันคงจะวิ่งไปบอกเขาเช่นนั้นไม่ได้ ใจใคร ก็ใจใคร ใจคนยากแท้หยั่งถึง ...
ใจเรา ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย จะให้ใครเขามารู้ใจเรา ...

.

... หากพี่ดิน ได้ผ่านเข้ามาอ่าน ... และยัง "จำกันได้" ขอให้พี่รับรู้ว่า ณ วันนี้ ฉันยังคงไม่มีใคร และ ยังคงรอพี่ดิน เหมือนวันที่ผ่านมา ด้วยความหวังว่า สักวันหนึ่ง พี่จะมองเห็นคุณค่า ของความรักที่ฉันมีให้กับพี่บ้าง .... ฉันอยากบอกพี่ว่า กำลังใจจากคนร้อยคน มันไม่เท่ากับ กำลังใจของคนที่รอคอยเพียงคนเดียว ... แต่พี่เอามันคืนไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว แต่ฉันก็จะรอ และ จะรอ กำลังใจของพี่ตลอดไป ...

.

... เฮ้อออ สลัดตัวจากที่นอน .... ถามตัวเองว่า นี่ฉันมาเพ้อเจ้ออะไรกันนี่ .... ป่านนี้เขาสองคน คงมีความสุขในชีวิตไปแล้วล่ะ ได้แต่อวยพรให้เขามีความสุขกันไปจะดีกว่ามั๊ย ....

.

ฉันทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้เขาเห็นความดีของฉันบ้าง ฉันรอเขาเสมอ แต่เขาให้ฉันเพียงน้ำตาในวันที่เขากลับมา ...ใจเขาไม่เคยสัมผัสรับรู้ว่าฉันรอเขา ต่างกับคนที่ไม่เคยรอเขา แต่เขากลับให้ความสำคัญมากกว่า ฉันอยากบอกว่า "ฉันเจ็บ ฉันเสียใจ...ที่สุด"

.

....พยายามแล้วนะคะ เขียนได้เท่านี้และแบบนี้จริง ๆ เรื่องสั้นแต่มันยาว เขียนให้ใครคนหนึ่ง เผื่อเขาจะได้แวะเข้ามาอ่านและรับรู้ถึงความเจ็บปวดนี้ เจ็บที่ต้องจ่าย ...ให้กับ........

.

เจ็บที่ต้องจ่าย - แพรวา พัชรี

ยืมไฟล์มาจาก "นนุ่มผมยาว"

.

ชม MV เจ็บที่ต้องจ่าย คลิกเอง

ยืมมาจากกูเกิ้ล กระตุกมาก แต่ก็เอาเหอะ

!!! หมายเหตุ !!!

ฉันคิดว่าจะ "หยุด" เขียนกลอน โดยไม่มีกำหนด หรืออาจจะเลิก

เขียนไปเลย เพราะฉันไม่สามารถทำได้ดีเหมือนคนอื่น ฉันหมด

ความพยายามแล้ว และก็หมดแรงบันดาลใจ หมดกำลังใจที่จะเขียน