.

.

... นกน้อย ... - ... หลวงไก่ ...

.

.

..ฉันคือ .... วิหคพลัดถิ่น..

.

คืนเหงา และดาวเปลี่ยว

สุดจะเลี้ยวไปทางไหน

รอบกายไม่มีใคร

มาห่วงใยคอยดูแล

.

เดินทางหว่างแดนไกล

ด้วยดวงใจอันพ่ายแพ้

จะมีก็เพียงแต่....

เงาของดาว.....ที่พราวทาง

.

วิหคน้อย สู้ลมหนาว

ทั้งแดดพราว ราวกั้นขวาง

โดดเดี่ยว เหลียวหาทาง

ล่องลอยกลาง หว่างนที

.

วันนี้ ของเจ้านก

อยากจะผก ผินบินหนี

หายไป ในราตรี

อย่างไร้เงา ความเศร้าใจ

.

หนึ่งนี้คือชีวิต

ในดวงจิต คิดหวั่นไหว

น้ำตา และหัวใจ

มันบอบช้ำ กล้ำกลืนทน

.

รินรดหยด ลงแก้ม

ที่มันแซม ความขื่นขม

เงียบเหงา และเศร้าตรม

ที่รินหยาด ราดดวงใจ...

.

พรุ่งนี้ ที่เฝ้าหวัง

เติมพลัง สร้างฝันใหม่

วันนี้ ที่เต็มใจ

โบกบินไป ไม่กลับคืน

.

ไปเถอะ ไปสู่ฝัน

ดวงตะวัน ยังสดชื่น

ดีกว่า อยู่อย่างตื่น

ความขมขื่น ฟื้นลืมตา

.

อโหสิ  พึงบังเกิด

เพียงฉันเปิด ทางนั้นหนา

ไปแล้ว อย่ากลับมา

ไร้คำลา  และ...อาลัย....

.

วิหคพลัดถิ่น

๑๕ สิงหาคม ๒๕๕๐

!!! อุบัติเหตุแห่งลำนำ !!!

จับกลอนเก่า มาเล่าใหม่ เติมแต่งเข้าไปอีกเล็กน้อย ฉันไม่ใช่กวี และฉันไม่เขียนกวี ฉันเขียนกลอนแบบที่เป็นฉันนี่แหละ  บทนี้เขียนไว้อาลัยให้กับ ซากศพ นกตัวหนึ่ง บังเอิญเป็นนกโง่ บินชนยอดเสาไฟฟ้า ตกมาตายหน้าบ้าน [ หรือเปล่าก็ไม่รู้ ฮา !!! ] ....

.

เปล่าหรอก พูดให้ฮา ไปงั้นแหละ นกตัวนี้มันมาจากไหนไม่รู้ ป้าไปเห็นเข้า มันกำลังจะตาย ก็เอาเข้ามาพยาบาลในบ้าน แต่มันดันใจเสาะ ชิงตายซะก่อน ก็เลยนึกถึงตัวเอง ไว้อาลัยให้กับนกนั้น และ "ตัวเอง"..

.

บางอย่างที่เราเห็น อาจจะไม่ใช่เรื่องจริง [ เหมือนกลอน ภาพลวงตานั่นแหละ ]
บางทีคิดว่า ละครน่าจะจบได้แล้วนะ .... ถ้อยคำบางคำจากคนไว้ใจที่สุด ถ้าไม่รู้ซะเลยจะดีกว่า.... เพราะถ้าได้รู้แล้ว อาจจะถึงกับ สะอื้นปางตายเลยก็ได้ ...

.

มีเรื่องเล่า ....จากเรื่องของเพื่อนเก่า ... แต่วันนี้ไม่เล่า เพราะรู้สึกไม่ค่อยดีกับเรื่องนี้ [ ไม่เพียงมันสะอึก แต่เราถึงกับสะอื้นเลยล่ะ ] เอาไว้ตั้งสติได้ แล้วจะเล่าสู่กันฟัง

.

กลอนนี้ ไม่เอาสัมผัส ไม่เอาคำหรู ไม่เอาอะไรเลย  ขณะที่เขียนยังอยู่ในอาการ "สะอึก" ไม่หาย สับสน นึกได้อย่างเดียวคือการตัดสินใจ "ปล่อย" และ "อโหสิกรรม" 

. 

เรียน....เจ้ากรรมนายเวร  ข้าน้อยอโหสิให้ทุกอย่างแล้วเจ้าค่ะ อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย เพราะฉัน "เห็นแก่ตัวมาก" คำว่า "เพื่อน" ฉันก็ให้ไม่ได้ (เพราะข้าน้อยไม่ชอบคบเพื่อนขี้นินทา) ไปที่ชอบที่ชอบเถอะนะเจ้าคะ  วันนี้ข้าน้อยขอสวมรองเท้า "คอนเวิรส" [ หมายความว่า "ทางใครทางมัน ] เจ้าค่ะ ...

.

อีก 3 วันตั้งสติได้ ฉันจะเขียนกลอนเศร้าเคล้าน้ำตาให้อ่านอีก ... จากประสบการณ์ชีวิตจริงของฉันเอง ...มีคนเคยบอกว่า ให้ฉันเขียนอย่างอื่นบ้างสิ ...ที่สร้างสรรกว่านี้ ... อ้าว ทำไมล่ะ ก็ฉันเป็นฉันนี่  ฉันเขียนอย่างนี้ เพราะฉันเขียนได้แค่นี้ ความรู้ในเชิงโคลงกลอนมีแค่หางอึ่ง พัฒนาการไม่มี เพราะฉันไม่ได้คิดจะเป็นกวีเอกรัตนโกสินทร์  ฉันผิดด้วยหรือนี่...

.

ใครจะปิดบล็อคปิดไปเถอะนะ นี่บ้านฉัน ... ฉันไม่ปิดแน่นอน .. แต่อย่ามายุ่งกับฉันอีกตลอดไป  ที่พูดมาทั้งหมดเป็น "โมฆะ"  นกน่ะ มันตกมาตาย แต่ฉันไม่ตายหรอกนะ...แค่ไร้สติชั่วคราว ฟื้นแล้วก็เป็นคนเดิม ... โอ...นะ วันนี้อดข้าว 1 วัน [ 555 ปกติก็อดอยู่แล้ว ] ไว้อาลัยเจ้านกตัวนั้น ...

... ละครจบ จบละคร ร้องเพลงข่าววอ[ อารมณ์นี้ อยากระบายความโง่มากกว่านี้ แต่พอดีกว่า ....  ]

.

ขอบคุณเพลง "นกน้อย" - หลวงไก่

.

.

.

พรุ่งนี้มีการบำบัดอาการ "จิตตก"

ภาค 2 ภาคสุดท้าย

เออ วันนี้ "จิตตก"

อาจเพี้ยน ๆ อย่าถือสานะเพื่อน ๆ

[ ฮ่า ๆๆๆ !!!! ]

โอ้ชีวิตมีอะไรตั้งเยอะแยะ

.

.