.

รำพึง รำพันผ่านถึง.....

.... สาวโรงงาน ...

.

.ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ท

.

ดวงอาทิตย์  ยิ้มทัก  รักขอบฟ้า

ย้ำเตือนว่า   ผองชน  บนความหมาย

แปดโมงเช้า เร้าเร่ง  เพลงนิยาย

เริ่มบทใหม่  ไร้คีย์  ที่บรรเลง

.

กระวีกระวาด  รีบรุด สู่จุดหมาย

ยิ้มทักทาย   ทุกข์ถม  ที่ข่มเหง

ก้าวเข้าสู่   ประตูใหญ่  ไม่หวั่นเกรง

ด้วยใจเบ่ง  เบิกบาน   พร้อมงานงาม

.

สาวโรงงาน หวานใจ  ตาใสซื่อ

เจ้านั้นหรือ  คือบุปผา  น่าเกรงขาม

จากบ้านทุ่ง มุ่งมา  หานิยาม

พกพาความ  หมายมั่น ที่ฝันไกล

.

จะเก็บเงิน ส่งแม่ แลน้อง ๆ

ด้วยหวังปอง  ต้องการ คำขานไข

วุฒิมอสาม  หยามย้ำ  ซ้ำดวงใจ

ส่งน้องให้   ได้นับ  รับปริญญา

.

จะไถ่นา  ให้พ่อ  รอหน่อยนะ

ลูกสาวจะ  เก็บหอม  อดออมหนา

ฟ้าเพิ่งสั่ง  ฝนเพิ่งลง  ตรงท้องนา

พ่ออย่าล้า  อ่อนระโหย  หรือโรยแรง

.

จะซื้อเสื้อ  ตัวใหม่  มาให้แม่

ทั้งผ้าแพร แลซิ่นทอ  ขอเข้มแข็ง

ในเมืองใหญ่  ขอใจ ไว้เติมแรง

หัวใจแกร่ง แห่งดวงดาว  สาวบ้านนา

.

มาขายแรง  แข่งใจ ในป่ากว้าง

หัวใจอ้าง  ว้างเศร้า เหงาหนักหนา

คิดถึงแม่ คิดถึงน้อง และท้องนา

เมื่ออ่อนล้า  ใจสาว ก็ร้าวราน

.

เสียงหวูดดัง  กังวาน  เลิกงานแล้ว

แวะร้านแถว  ทางถือ  ซื้ออาหาร

กลับเข้าหอ  รอพัก  พนักงาน

สาวจากบ้าน นาเมื่อย แสนเหนื่อยใจ

.

รอวันที่ ลูกนี้ มีเงินฝาก

จะหอบรัก  จากเมืองกรุง สู่ทุ่งใหญ่

พ่อแม่จ๋า  ข้าวลารวง  ยังห่วงไย

จะกลับไป  กราบเท้า  เจ้าชีวา

.

วิหคพลัดถิ่น

๑๖ สิงหาคม ๒๕๕๐

.

!!! หมายเหตุแห่งลำนำ !!!

ทีแรกคิดว่าจะเขียนกลอนให้ใครคนหนึ่ง แต่เขียนไม่ออก  วันนี้สมองตีบตันที่สุด คิดอะไรไม่ออกซักอย่าง แต่กลอนนี้เขียนไว้หลายวันแล้ว รอวันเอาขึ้น ...

นึกถึงชีวิตตัวเองเคยไปเป็นสาวโรงงานเย็บผ้า ก่อนที่จะพลิกผันชีวิตตัวเองมาเอาดีทางการทำเว็บไซด์ ด้วยความรู้เพียง ม. 3 วุฒิไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ได้อาศัยร้านอินเตอร์เน็ท และ เจ้าของร้านเป็นผู้ช่วยสอนโปรแกรมพื้นฐานเบื้องต้น

ต่อมาได้มีโอกาสมีคอมพิวเตอร์เป็นของตัวเอง แต่ก็ยังรู้สึก "โง่ ๆ" ในการที่จะต่อเน็ท ก็ยังคงไปใช้ร้านอินเตอร์เน็ท ในการเรียนรู้ ทุกวินาที ที่เสียค่าชั่วโมงเน็ท ใช้คุ้มมาก ไม่แช้ท เข้าไปตามเว็บที่มีโปรแกรมต่าง ๆ ดาวน์โหลดกลับมาลงเครื่องที่บ้าน และฝึกหัดกับมัน

ชีวิตสาวโรงงาน เป็นชนชั้นกรรมาชีพ ที่ถูกลืม เคยมีความฝันว่า จะมีชีวิตที่ดีกว่า และทุกคนก็ฝันเช่นเดียวกัน เพื่อน ๆ แต่ละคน ล้วนมาจากภาคอิสาน ความแร้นแค้น ความทุกข์ยากของพ่อแก่แม่เฒ่า ที่เป็นหนี้ ธกส. อย่างไม่รู้จบ ทำให้ลูกหลาน คิดว่ามาขายแรงในเมืองหลวง เพื่อที่จะจุนเจือทางบ้าน

หลายคนยึดอาชีพคนกลางคืน ซึ่งรายได้จะดีกว่าการเป็นสาวโรงงาน แต่ไม่ว่าจะอาชีพอะไรก็ตาม มันเป็นอาชีพที่สุจริต ที่สังคมเหยียดหยาม ว่าต่ำต้อย และทุกคนมีจิตใจเดียวกัน ความรู้สึกว้าเหว่ เหงา และคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ แม่ คิดถึงคนรัก

เขียนกลอนนี้ให้กับเพื่อน ๆ สาวโรงงานทุกคน ทั้งที่ได้จากมา และ ที่อยู่ทั่วเมืองหลวง เมืองลวง.... ชีวิตในอดีตของวิหคพลัดถิ่น สู้งานหนักมาลำพัง ทำหลายอย่างมามาก แต่ที่สุด ก็คืนสู่ สามัญ....นั่งทำงานเหมือนในรูป มีฝันและชีวิตเหมือนในเพลงนี้  เช่าบ้านราคาถูก อดบ้าง อิ่มบ้าง ยกขวดน้ำปลาซด ด้วยความหิวแต่ข้าวสารหมด  ก็ทำมาแล้ว ชีวิตที่ไร้พ่อ ขาดแม่ สังคมรอบตัว บีบบังคับให้ต้องท่องไว้ว่า "ต้องมีชีวิตอยู่"  ให้ได้เพียงลำพัง ...

กลอนที่จะเขียนให้ใครคนหนึ่ง ของดไปก่อน ตอนนี้สำนึกถึงกำพืดตัวเอง มันทำให้อยากเขียน เรื่องราวที่เป็นชีวิต และเป็นอดีตของตัวเองมาก บางบริบท เขียนด้วยน้ำตา บางบริบท เขียนด้วยรอยยิ้ม เพราะนั่นมันคือชีวิต ที่ผ่านมา ของ วิหคพลัดถิ่น ..

.

ขอบคุณเพลง "สัญญากับใจ" - แคทลียา มารศรี

เพลงจาก บ้านมหาดอทคอม

.

.อาจจะได้แก้อีก