ไอ้ฝู่ยอดนักสู้

โดย

"ศ. กาญจนา"

               ผมได้เรียนศิลปะป้องกันตัวสมัยเรียนหนังสือที่จุฬาฯ ครูกระบี่กระบองของผมรักใคร่ชอบพอกับผมมาก แต่รู้สึกว่าครูแกไม่ค่อยจะชอบฝีไม้ลายมือของผมเท่าไรนัก เมื่อผมเรียนจบ ผมจึงมีความรู้ในศาสตร์นี้ติดตัวมาแต่เพียงเล็กน้อย

                สองสามปีต่อมา ผมได้ทำงานในสำนักงานสถาปนิกแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีพวกเด็กเขียนแบบสองสามคนหน่วยก้านดี ผมเลยเรียกมาฝึกหัดวิชาป้องกันตัวให้ หนึ่งในนั้นชื่อ “ไอ้ฝู่” มันตั้งใจเรียนมุ่งมั่นกว่าคนอื่น แต่มันขาดพรสวรรค์ เลยทำให้ฝึกยากกว่าใครเพื่อน บางทีมันเองก็โดนเพื่อนร่วมฝึกล้อเรียนเอา จนเกือบจะโกรธกันก็หลายครั้ง

                คืนหนึ่ง ไอ้ฝู่มันต้องเดินไปส่งสาว (สาวพาร์ตเนอร์น่ะ) กลับที่พักกลางดึก ระหว่างข้ามสะพานไม้กลางชุมชนแออัดแถวๆบางซื่อ ก็เจอไอ้นักปล้นจี้รออยู่ที่ปลายสะพาน มันเอาปืนจี้หมับเข้าให้ที่พุง ไอ้ฝู่ตกใจสุดขีดและมั่วชุลมุนกันไปหมด เสียงสาวร้องกรีดลั่น แล้วปืนนักจี้ก็กลับมาอยู่ในมือไอ้ฝู่โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ทั้งสองหนุ่มสาวนักท่องราตรีต่างก็ตกตะลึง ไม่รู้ว่าจะบู๊กับมันยังไงต่อดี ไอ้นักจี้นั่นก็วิ่งเสียป่าราบ ทั้งๆที่เป็นป่าคอนกรีตแท้ๆ

                 ไอ้ฝู่มาทำงานสายในเช้าวันรุ่งขึ้นด้วยหน้าตาอิดโรย ผมทราบเรื่องจากเพื่อนผู้ร่วมงานแล้ว ครั้นพบหน้า ผมค่อยๆถามมันด้วยความอิจฉาปนกับความภูมิใจในตัวลูกศิษย์ว่า เอ็งใช้ท่าไหนที่ข้าสอนไปปราบมันวะ ไอ้ฝู่ตอบว่า “ไม่ได้ใช้เลยพี่ พอดีผมลื่นล้มลง เลยเอามือข้างหนึ่งท้าวพื้น อีกข้างก็คว้าตัวไอ้หมอนั่นเพื่อพยุงตัวลุกขึ้นยืน แต่ปืนมันนั่นดันมาอยู่ที่มือผมได้ยังไงก็ไม่รู้ ปากกระบอกชี้ไปทางมันเสียด้วย... แหม....มันเผ่นแน่บเลยพี่”

                ผมเจอไอ้ฝู่อีกทีตอนที่มันทิ้งชีวิตนักบู๊สู้ไม่ถอยไปนานแล้ว มันรับราชการเป็นนายช่างของกรมทางหลวง นานหลายปีเข้าก็ใหญ่โตไม่เบา มีลูกน้องติดสอยห้อยตามฝูงเบ้อเริ่ม มันกระซิบคาดคั้นกับผมว่า “พี่ๆ... พวกนี้ลูกน้องผมทั้งนั้น พี่อย่าไปคุยเรื่องโดนจี้ให้มันได้ยินนะครับ..... แฮ่ะๆ”