พระธาตุพนม  จ.นครพนม

วันนี้ขออนุญาตเพื่อนๆเล่าถึง นักศีกษา มสธ. ซักคนหนึ่ง

ที่ถือได้ว่าเป็นนักศึกษา...ที่มีชีวิตความเป็นอยู่.....น่าเรียนรู้  น่าสนใจศึกษา

อย่าคิดว่าผู้เขียนจะนำมาเป็นตัวอย่างกับชีวิตของใครๆเลยนะคะ

เพียงแต่อยากนำเสนอ.......เรื่องราวดีดี..ของชายหนุ่มคนนี้

เพื่อเป็นกำลังใจให้กับนักศึกษาอีกหลายๆคน...

ที่คิดว่า...ทำงานด้วย...เรียนด้วย..ลำบาก

นายขจรศักดิ์  คัณทักษ์ (หนึ่ง)

รหัสนักศึกษา            4940014477

สาขาวิชา                  นิติศาสตร์

พระธาตุท่าอุเทน  วัดโพธิ์ชัย จ.นครพนม

“เดิมเป็นคนจังหวัดนครพนม มาอยู่ราชบุรีตั้งแต่ปี พ.ศ.2535

ขณะนั้นอายุ 13 ปี  จบการศึกษา ประถมศึกษาปีที่ 6  จากนครพนม

มาศึกษาต่อ ( กศน.) การศึกษานอกโรงเรียน ทั้ง ม.ต้นและม.ปลายที่

กศน. จ.ราชบุรี   รู้จักมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช  ก็ตอนเรียน

กศน.นี่เหละครับ   มีอาจารย์จากศูนย์วิทย มสธ.ไปแนะแนว

โดยอดีตประธานชมรมฯ คุณการุณ (พี่แป๋ะ)

ให้กำลังใจให้คำแนะนำมาโดยตลอด.........  “

ร่วมกิจกรรม"ปลูกป่าชายเลน"ที่สมุทรสงคราม

ร่วมกิจกรรมที่ศูนย์วิทยพัฒนาฯ จ.เพชรบุรี

ร่วมกิจกรรมคืนกล้วยไม้สู่ป่า  ที่ รร.สินแร่สยาม อ.สวนผึ้ง จ.ราชบุรี

และวันที่พวกเราได้รู้จักเขาก็คือ...

วันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ ปีการศึกษา 2549

เราได้ชักชวนให้ “หนึ่ง” สมัครเป็นสมาชิกชมรมฯ

และเมื่อมีกิจกรรมต่างๆของชมรมฯ เราจะเห็น ชายหนุ่มคนนี้

เข้าร่วมด้วยเสมอ บางครั้งเห็นกระหืดกระหอบ

มาเกือบไม่ทันหลายครั้ง  ผู้เขียนแอบเฝ้ามองน้องนักศึกษาคนนี้มานาน

จนเช้ามืดของวันหนึ่ง  04.30โดยประมาณ ได้ไปเห็น  “หนึ่ง”

นักศึกษาคนนี้ยืนขายปาท๋องโก๋ อยู่บริเวณ ซอยข้างตลาดสด ราชบุรี

คนมุงเต็มหน้าร้าน ท่าทางตัดแป้ง ลงกระทะ ทอด ตักขึ้น

นับขายอย่างแคล้วคล่อง  ปากก็ตะโกนบอกจำนวน

สั่งการเด็กลูกน้องหน้าร้าน  เราจึงรีบบันทึกภาพ และขอคุยกับน้องเขา

หลังจากเก็บร้านเสร็จแล้ว

สอบผ่านหลายวิชาแล้วครับ

วิชา”ไทยและสังคมโลก” ยากหน่อย

เพราะเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของแต่ละประเทศ

ผมมีความรู้พื้นฐานน้อย  ตามไม่ค่อยทัน  แต่ก็พยายามจนสอบผ่าน

ที่อยากเรียนรู้เรื่อง”กฎหมาย” เพราะจำเป็นต้องใช้กับชีวิตประจำวัน

เราเคยเป็นผู้ไม่รู้  ที่บ้านผมมักจะถูกโกง ถูกเอาเปรียบบ่อยๆ 

ถือเป็นแรงบันดาลใจให้อยากเรียนรู้

วิชา”กฎหมาย”

สอบผ่านได้หลายวิชาแล้วครับ  พอมีหวังว่าจะจบ 

คงจะได้รับพระราชทานปริญญา

ให้พ่อ-แม่ ได้ปลื้มใจบ้าง

นี่น้าเขยเจ้าของร้าน   เป็นเหมือนครู...เหมือนพ่อ..ทั้งสอน..ทั้งอบรมผมมาตั้งแต่เล็กๆ

อาชีพปัจจุบันคือรับจ้างขายปาท่องโก๋  เหมือนเป็นลูกจ้าง 

ซึ่งเป็นร้านของน้าแท้ๆ

เหนื่อยเหมือนกันครับ  แต่สนุกดี

ชีวิตผมไม่ตื้นเต้นเหมือนคนอื่นเขาหรอกครับ

ทำอะไรก็ซ้ำๆเหมือนเดิมทุกวันเลย

จัดร้านตอนตี 1  เริ่มทอดตั้งแต่ตี 1- 8 โมงเช้า

ปัจจุบันมีเจ้าประจำมากมาย  ไม่เกิน 8 โมงเช้าก็ขายหมดแล้ว

ทำจำนวนมากกว่านี้ก็ไม่ไหวเกินกำลัง   

ขณะนี้มีลูกจ้าง 2 คนและตัวหนึ่งกับน้า

ใช้น้ำมันวันละ 2 ปีบ ซึ่งตอนนี้น้ำมันปีบละ 780 บาท

เมื่อก่อนปีปละ 450 บาท  ปาท่องโกก็ยังขายราคาเดิม

ไม่สามารถขึ้นราคาได้แต่ก็ต้องทำให้ขนาดเล็กลงบ้าง

ต้นทุนประมาณวันละ 2800 บาท  ขายได้ 4000-4500 บาท

จะมีรายได้ประมาณวันละ 1700-2000/ครอบครัวใหญ่

*****

โอ๊ย!!...ยังไม่คิดจะมีแฟนหรอกครับ  เพราะตัวคนเดียวยังลำบากอยู่เลย

ชีวิตเด็กบ้านนอกมากๆ อย่างผม บ้านนอกตัวจริง เสียงจริงเลย

 บ้านเกิดผมติดชายแดนลาว ริมฝั่งโขง  ต.นาดำ  อ.ศรีสงคราม

จ.นครพนม   ใครเคยไปบ้างครับ บ้านนอกไหมอ่ะพี่

ชีวิตเติบโตได้ขนาดนี้ อยู่อย่างนี้ก่อนเถอะครับ

ขายเสร็จเก็บร้าน  ล้างของ  ประมาณ 10 โมงเช้า

10 โมงเช้า – บ่ายโมงอ่านหนังสือรอบที่หนึ่ง

บ่ายโมงถึงห้าโมงเย็นก็จะนอนแค่ 4 ชั่วโมง

ห้าโมงเย็นขี่มอเตอร์ไซด์รับจ้างรับเด็กนักเรียนที่อยู่แถวๆบ้าน

กลับจากโรงเรียนพ่อ-แม่ของเด็กไว้ใจให้ไปรับ  เป็นเด็กชายอายุ 12 ปี

และอยู่เป็นเพื่อนกับเด็กจนกว่าพ่อแม่ซึ่งเป็นข้าราชการ

จะกลับมาถึงก็ประมาณ 6โมงเย็นกว่าๆ

นอกจากค่าแรงรับจ้างไปรับลูก  อยู่เป็นเพื่อนเด็กและหาข้าวเย็นให้เด็ก

พ่อแม่เด็กก็ยังให้ทิปบ้าง  ส่วนค่าแรงนั้นก็ให้เดือนละ 800 บาท

กลับมาบ้านประมาณ6โมงกว่าๆ  ก็มาเริ่มต้นผสมแป้ง  นวดแป้ง  หมักแป้ง

เสร็จประมาณ 1ทุ่มเศษ  อาบน้ำ  กินข้าวและอ่านหนังสือรอบที่สอง

ถึง 4 ทุ่ม    บางวันถ้าเพลียก็จะนอนอีกซัก 2-3  ชั่วโมง 

แต่ถ้าเพลินก็อ่านจนถึง ตี 1

แล้วออกไปตั้งร้านเลย  ชีวิตก็จะเป็นแบบนี้ทุกๆวัน

ไม่มีวันหยุด...ผมไม่อยากหยุดขายเลยครับ

กลัวไม่ได้ตังค์..แฮะ..แฮะ

นี่รูปแม่ผมครับ...ถ่ายกับมือเลย  งานบุญกฐิน  2-3 ปีมาแล้วครับ

*********

ได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่นครพนมบ้าง

กลับปีละครั้ง  ซึงปกติคนอื่นจะกลับสงกรานต์หรือปีใหม่

แต่เราจะต้องกลับวันตรุษจีน  เพราะลูกค้าประจำของเราเขาหยุดกัน

ถ้าเป็นวันสงกรานต์กับปีใหม่จะขายดีมากๆ เลยไม่หยุดร้าน

หวังว่าวันที่ได้รับปริญญาแล้ว  คงเปลี่ยนอาชีพได้บ้าง

ซึ่งก็ยังคิดไม่ออกว่าจะประกอบอาชีพอะไร

ขอให้ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก่อน  มีกิน  มีใช้  ไม่เป็นหนี้ใคร

ใช้ชีวิตแบบพอเพียง เท่านี้ก็เป็นสุขแล้วครับพี่

**************************

ผู้เขียนกลับบ้านมาพร้อมกับปาท่องโก๋ ถุงใหญ่

ที่อยากซื้อเพื่อช่วยสนับสนุนสินค้าที่เขาขาย แม้ว่า

“หนึ่ง”พยายามจะไม่เอาสตางค์

เราก็รีบวางเงินตามจำนวนราคาที่ขายไว้ที่โต๊ะ

คิดในใจว่า กว่าเขาจะขายได้แต่ละบาท มันช่างยากเย็น

จะมากินของเขาฟรีๆถ้าจะแย่แล้วเรา

“หนึ่ง” เด็กบ้านนอกที่รู้จักใช้ชีวิตอย่างพอเพียง

แล้วเราล่ะ.....ทุกวันนี้..รู้จักคำว่า”พอเพียง”บ้างหรือยัง

******************************