ผมติดขัดเรื่องคิดและเขียนมาหลายวัน กระทั่งมีระบบการแตะข้อศอก(แถ็ก)มากระตุ้น เรื่องสันติเพียบ เอาเถอะจะไม่รู้จะหันหนีไปทางไหนได้แล้ว

- เพียบก็เพียบ(วะ)

รีรออยู่สามอัน(อัน – ชั่วระยะเวลาตีไก่,ชนไก่) แว่บมาได้ว่า มองไหนไกลก็ใช่ที่ ด้วยตัวเองเป็นคนขี้ขลาดตาขาว ไม่กล้าที่จะตะลุยฆ่าเคี่ยนโค่น ณ เจ้าโจรถะหล่อย ขอหญ็อบซุ่มตรงโคนข่อยนั่งเป่าขลุ่ย ดีกว่า เอย ๚ะ๛

ใช่ครับผมเป็นคนกราดเกรี้ยว เสียงดัง เจ้าอารมณ์ ดูเหมือนจะชมชอบในการรบราฆ่าฟัน หากแต่ในความเป็นจริงกลับกลายเป็นคนอีกคนหนึ่งซึ่งไม่ชอบการต่อยตี รักสงบ มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง (แม้ในความเป็นจริงกว่า...ความรุนแรงอาจฝังลึกในจิตใต้สำนึก)

มีอยู่ครั้งเดียวที่เคยตกกระไดพลอยกระโจนไปกับเพื่อนในช่วงวัยรุ่น ขณะเรียนอยู่ในสถาบันแห่งหนึ่ง เพื่อนชักชวนให้ไปช่วยยืนคุมเชิงให้ดูมีจำนวน "พวก" มากเข้าไว้ในกิจกรรมการเจรจากับเพื่อนต่างสถาบัน คือยืนเฉย ๆ โดยไม่ได้ทำอะไรเลย ได้เห็นตัวเองมายืนแปลกแยกท่ามกลางสงครามจิตวิทยาแล้วพาลให้หัวใจห่อเหี่ยว

คิดในใจ ' รู้งี้ตูไปอ่านหนังสือในห้องสมุดดีกว่า'

ตั้งแต่บัดนั้นผมก็หลีกเลี่ยงการสถานการณ์ซึ่งอาจสุ่มเสี่ยงต่อทำสงครามทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะโดยการพูดหรือเขียน รวมทั้งพฤติกรรมต่าง ๆ อันอาจจะนำมาสู่ความขัดแย้ง

ผมมีความเชื่ออยู่อันหนึ่ง(อัน - ดุ้น)ว่า ผมไม่มี ผมไม่ใช่ ผมไม่ได้เป็น

ดังนั้นผมจะสนใจอะไรอีก ในเมื่อผมและหรือคนอื่น ๆ ต่างคนต่างไม่มี ไม่ใช่ ไม่ได้เป็น

ดูเหมือนกับว่าเรามาอยู่บนโลกนี้ด้วยภาวะที่ไม่มี (อนิจจัง) ดังนั้น “เรา” จะกราดเกรี้ยวไป ฆ่าฟันกันไป ทำร้ายกันไป - เพื่อสิ่งใด?

ในเมื่อสิ่งใดเหล่านั้น – ไม่มีอยู่จริง

ใช่ครับ.... “เรา” หมายถึงผมคนเดียว