มิได้สนิทสนมคุ้นเคย รู้่จักผ่านสื่อว่าเขาคือโก๊ะตี๋ ที่เอ็ดดี้ ผีน่ารัก นำมาเล่นตลกตั้งแต่ยังตัวเล็ก ๆ 

จนกระทั่งมีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่รู้จักกันทั่วไป

วันนั้นถ้าเอ็ดดี้ ไม่พาเด็กไว้ผมโก๊ะมาขึ้นเวที แล้วโปรโมทออกหน้าออกตา "หลานผม หลานผม"

เราคงไม่ได้รู้จักดราราตลกอารมณ์ดีคนนี้  และถ้าเอ็ดดี้ไม่ได้เว้นที่ไว้หนูโก๊ะตี๋ได้ยืนอย่างสง่างาม

ในวงการ....ในช่วงการแยกตัวออกมาตั้งคณะของตัวเอง...มีข่าวเรื่องสัญญาอยู่พักหนึ่ง

ข่าวจบลงด้วยการที่เอ็ดดี้ ฉีกสัญญา ปล่อยเด็กที่ตนสร้างมากับมือโดยไม่ลบด้วยเท้า...

ลองมาทำความรู้จักกับอดีตเด็กคนหนึ่งที่่มีโอกาสประสบความสำเร็จ และมีความกตัญญู

ต่อบุพการีผู้มีอุปการะคุณ

โก๊ะตี๋ ในวัยเด็ก เรียนชั้นประถมที่ โรงเรียนวัดท่าอิฐ จังหวัดอ่างทอง

ตอนเด็กมีผลการเรียนดีมาก

และเรียนถึงมัธยมศึกษาปีที่ 2 ที่โรงเรียนโพธิ์ทองจินดามณี จังหวัดอ่างทอง

แต่ด้วยความเกเรตามเพื่อนจึงไม่ได้สอบ และหนีออกจากบ้านไปอยู่กับคณะลิเกอยู่พักหนี่ง

ก่อนจะไปช่วยพี่สาวขายผักที่พิจิตร โดยร้องลิเกขายผักจนมีคนแนะนำให้ไปหาพระที่เป็นที่นับถือ

ของนักร้องนักแสดงเพื่อให้ช่วยเหลือ

โก๊ะตี๋ เริ่มเข้าสู่วงการเมื่ออายุประมาณ ๑๓-๑๔ ปี โดยร่วมงานกับคณะตลก เอ็ดดี้ ผีน่ารัก

ตอนนั้นใช้ชื่อในการแสดงว่า โก๊ะตี๋ ผีน่ารัก เพราะไว้ผมโก๊ะ 

และเปลี่ยนชื่อเป็น โก๊ะตี๋ อารามบอย ภายหลังจากมีชื่อเสียงจากภาพยนตร์เรื่อง โก๊ะตี๋ วีรบุรุษอารามบอย

และแยกออกมาตั้งคณะตลกของตัวเอง

เจ้าตัวได้เคยให้สัมภาษณ์ว่า ในอนาคตถ้าไม่ได้เป็นนักแสดง ตั้งใจจะบวช

และอาจบวชตลอดทั้งชีวิตเลยก็ได้

(ขอบคุณข้อมูลส่วนนี้จาก จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรีhttp://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%82%E0%B8%81%E0%B9%8A%E0%B8%B0%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B9%8B_%E0%B8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%9A%E0%B8%AD%E0%B8%A2)

รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะของตลกร่างท้วม "โก๊ะตี๋ อารามบอย"

ที่ปรากฏตัวในแทบจะทุกสื่อทุกช่องในเวลานี้

อาจทำให้ใครหลาย ๆ คน หัวเราะชอบใจกับความร่าเริง และความมีอารมณ์ดีของเขา

แต่เมื่อการแสดงบนหน้าม่านสิ้นสุดลง จะมีใครรู้บ้างไหมว่า

หลังฉากต่อจากนั้น ตลกคิวทองอย่าง "โก๊ะตี๋ อารามบอย" คนนี้

ต้องเผชิญกับความเครียด และเป็นชีวิตที่เต็มไปด้วยความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ จนแทบจะ "ตลก" ไม่ออก

รถยนต์คันหรูป้ายแดง บ้านหลังใหญ่ งานพิธีกร ละคร ภาพยนตร์ พรีเซ็นเตอร์ และอื่น ๆ

อีกมากมายที่พรั่งพรูเข้ามาจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน

ทำให้หลาย ๆ คนเข้าใจว่า ชีวิตของนายเจริญพร อ่อนละม้าย หรือ "โก๊ะตี๋ อารามบอย"

คงจะสุขสบายเช่นเดียวกับรอยยิ้ม และมุกตลกที่เขาสามารถเนรมิตออกมาได้ทุกครั้ง

ยามที่ต้องอยู่หน้ากล้อง บนเวทีที่แสงไฟสาดส่องลงมายังตัวเขา

 ต่นั่นเป็นเพียงแค่หนึ่งบทบาทที่เขาต้องทำในฐานะที่เป็น "นักแสดง" เท่านั้น

เพราะในอีกมุมหนึ่ง "โก๊ะตี๋" ยังต้องทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวที่ต้องเลี้ยงดูครอบครัว

ญาติพี่น้อง กระทั่งญาติของญาติพี่น้องอีกนับยี่สิบชีวิต

ซึ่งมาอยู่ร่วมกันในบ้านหลังที่ "โก๊ะตี๋" ซื้อไว้ให้

แต่ละเดือน "โก๊ะตี๋" ต้องจ่ายเงินไม่ต่ำกว่าหนึ่งแสนห้าหมื่นบาท

เพื่อเป็นค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากับข้าว และค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ในบ้าน

รวมทั้งจ่ายเป็นเงินเดือนให้คนในครอบครัวฟรี ๆ โดยที่ครอบครัวของเขาไม่ต้องทำอะไร

ซึ่งหากเดือนไหนที่ "โก๊ะตี๋" ไม่สามารถหาเงินได้ถึงหนึ่งแสนห้าหมื่นบาท

นั่นเท่ากับว่าเดือนนั้นเขาต้องเป็นหนี้!!!

"ถามว่าต้องใช้เงินเยอะไหม มันก็เยอะนะ แต่มันชินซะแล้ว เพราะเราทำอย่างนี้มาหลายปีแล้ว

ตั้งแต่เข้าวงการมา หาเงินมาได้ก็ต้องใช้เลี้ยงครอบครัว แต่นี่ก็เป็นทางที่เราเลือกแล้ว

เพราะอยากให้แม่สบายใจ อยากเห็นแม่มีความสุข ใครไม่เป็นหนูไม่รู้หรอกว่า มันเหนื่อยมาก เหนื่อยจริง ๆ "

ตลกร่างท้วม เผยความในใจ

ทุก ๆ วัน โก๊ะตี๋ จะออกไปทำงานตั้งแต่เช้าตรู่ กว่าจะกลับก็ค่ำมืดดึกดื่นเสียจนคนที่บ้านหลับไปหมดแล้ว

จนแทบจะไม่ได้เจอหน้า หรือพูดคุยกับใคร แต่อย่างน้อย ทุก ๆ เช้า โก๊ะตี๋ยังได้พูดคุย และนั่งทานข้าวกับแม่

ก่อนจะออกไปหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว

"ความสุขของคนดูคือการได้ดูตลก แต่ความสุขของตลก คือการได้ดูคนดูหัวเราะ" 

นี่คือคติพจน์ประจำใจของตลกมืออาชีพคนนี้

โก๊ะตี๋ บอกว่า การที่เขาได้ออกไปนอกบ้าน ไปพบปะผู้คน ไปแสดงตลก

เป็นทางที่เขาเลือกใช้ระบายความเครียดจากภาระหน้าที่ในบ้าน

แต่หากอยู่ที่บ้าน เขาก็ต้องแบกรับความเป็นหัวหน้าครอบครัว และทำตัวมีสาระ

ราวกับเป็นคนละคน คนละร่างก็ไม่ปาน

"รู้ว่าเขาเหนื่อย แต่เขาทำเพื่อครอบครัว" ดาวเรือง อ่อนละม้าย แม่ของโก๊ะตี๋ บอก 

"ทุกวันนี้เงินทองทั้งหมดโก๊ะตี๋หาเข้ามาเพียงคนเดียว และคอยดูแลจัดการให้

ไม่ว่าจะถอยรถให้พี่คนนี้ ไปขอเมียให้พี่คนนั้น ส่งหลานคนนู้นเรียนหนังสือ

เป็นภาระของน้องทั้งนั้นแม่ก็สงสารเขามาก แต่ไม่เคยถามหรอกว่าทำไมลูกต้องทำมากขนาดนี้

เพราะรู้อยู่เต็มอกแล้ว ว่าเขาต้องลำบากเพื่อพี่น้อง เพื่อแม่ เพื่อให้ทุกคนอยู่ดีกินดี

ภาพข้างนอกของเขาอาจจะดูยิ้มสู้ แต่ข้างในเหมือนมีภูเขาลูกใหญ่กดทับอยู่ที่อก"

แม่ดาวเรือง เผยความในใจที่สุดแสนจะสงสารลูกชาย

และอย่างที่หลายคนพอรู้กันมาบ้างแล้วว่า นอกจากงานในวงการบันเทิง "โก๊ะตี๋"

ยังได้ทำธุรกิจร้านข้าวมันไก่ของตัวเองอีกหนึ่งอาชีพ

หากแต่ไม่ใช่เป็นการเปิดร้านเพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัวเท่านั้น

แต่จุดประสงค์หลักของเขาก็เพื่อต้องการให้คนในครอบครัวได้หัดทำอะไรบ้าง

และยืนได้ด้วยขาของตัวเอง ดังที่เขาบอกว่า

ร้านนี้เป็น "โรงเรียนฝึกสันดานครอบครัว" 

เพราะคนในครอบครัวอยู่สบายกันเสียจนเคยตัวแล้ว

ซ้ำยังมีปัญหากระทบกระทั่งกันมาโดยตลอด เขาจึงต้องตัดปัญหาด้วยการทำธุรกิจ

และขยายสาขาให้คนแต่ละตระกูลแยกกันรับผิดชอบดูแล ซึ่งก็ยังมิวายเกิดปัญหาในครอบครัวอยู่ดี

"ชีวิตหนูมันเศร้า พูดไปมันเหมือนนิยาย พระเจ้าเขาสร้างให้เรามาเป็นอย่างนี้ เหนื่อยกายนวดก็ยังหาย

แต่เหนื่อยใจ ตื่นขึ้นมาก็ยังเจอเหมือนเดิม อีกไม่นานหรอก หนูจะปิดตาไม่รับรู้อีกแล้ว

ทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็ไม่ทนอีกแล้ว ไม่ไหวแล้ว" โก๊ะตี๋ ตัดพ้อชีวิต

เมื่อถามว่า แล้วชีวิตของ "โก๊ะตี๋" มี "สุข" หรือ "ทุกข์" มากกว่ากัน

ตลกคิวทองเปรียบเทียบอย่างน่าคิดว่า "หากคน ๆ หนึ่งว่ายน้ำไม่เป็นแต่กระโดดลงไปในแม่น้ำโขง

ความทุกข์คือแม่น้ำโขงที่อยู่รอบตัว ส่วนความสุขก็คืออากาศที่อยู่บนฟ้า

พอเงยหน้าขึ้นไปสูดอากาศได้ มีความสุขได้หน่อย ตะคริวก็กินอีก

ก็ต้องพยายามตะกุยตะกายว่ายน้ำขึ้นมาอีก ชีวิตมันวนเวียนอยู่อย่างนี้"

โก๊ะตี๋ ยังบอกอีกด้วยว่า เวลาที่เขาต้องออกไปทำงาน

เขาเก็บเอาความเครียดทั้งหมดไปปรับเปลี่ยนเป็นพลังแสดงออกมา

พร้อมกับให้คนดูลองดูว่า หากเขาเล่นตลกมากแค่ไหน ก็แสดงความทุกข์ของเขาก็มากเท่านั้น

แต่อย่างไรเสีย เขาก็ไม่จมปลักอยู่กับความทุกข์ของตัวเอง เพราะเข้าใจสัจธรรมของชีวิตดี

"ชีวิตคนเราน่ะ อยู่กับความทุกข์ได้ไม่นานหรอก อีกไม่นานคุณก็แฮปปี้

เพราะคนเราไม่สามารถหัวเราะได้ตลอด ๓๖๕ วัน เช่นเดียวกัน...

ไม่มีใครร้องไห้ได้ตลอด ๓๖๕ วัน

เราต้องอยู่กับความจริง อยู่กับตัวเอง ไม่ว่าเราจะไปที่ไหน จะทุกข์ หรือจะสุข

เส้นเลือดใหญ่ของเราคือ ชีวิต...ชีวิตที่ต้องดำเนินต่อไป" โก๊ะตี้ ทิ้งท้าย

ขอบคุณข้อมูลจาก http://women.kapook.com/view27869.html

................................................................................................................................

ถ้าเด็กเกเรคนหนึ่งไม่มีใครให้โอกาส...เด็กคนนั้นโตขึ้นชีวิตจะเป็นอย่างไร

โก๊ะตี๋นับว่าเป็นคนโชคดีที่มีพรสวรรค์ติดมากับตัว มีความสามารถในการแสดง

ทั้งเล่นตลก ร้องเพลง เล่นลิเก แสดงและเป็นผู้กำกับภาพยนต์ 

แต่เด็กอีกมากมายโอกาสก็หาไม่ได้...พรสวรรค์ก็ไม่มี...ยังต้องอยู่ในสังคมที่สิ่งแวดล้อมเสื่อมทราม

อนาคตของประเทศไทย ยิ่งนานวันยิ่งน่าเป็นห่วง

เด็กในกรุงเทพฯ ตามแฟลต ตามบ้านเช่า สูติบัตรมีชื่่อแม่..แต่ชื่องที่ต้องลงชื่อพ่อ...ระบุว่า ไม่มีพ่อ

แม่ก็ตะลอนทิ้งลูกไว้กับตายายแก่ ๆ ไม่มีอาชีพเป็นหลักแหล่ง ...เขาจะโตไปทางไหนกัน

ผมมัวแต่เข้าป่าเข้าเขาไปหาเด็กดอย...วันหนึ่งพาเด็กในกรุงเทพฯไปเที่ยวทะเล

อาการดีใจอย่างน่าแปลกใจเพราะบางคน เป็นครั้งแรกที่ได้ไปบางแสน บางคนเป็นครั้งที่สอง

ครั้งแรกครูที่โรงเรียนพาไป และที่สะท้อนใจ...เด็กคนหนึ่งเมื่อส่งกลับบ้าน

คุยฟุ้งทั่วแฟลต....ปู่อิคิวใจดีมาก ๆ เลย...พาไปเที่ยวแล้วซื้อขนมที่เซเว่นให้กินด้วย...

ใครจะไปคิดว่าเด็กกรุงเทพฯ จะตื่นเต้นกับขนม...ราคาแค่ ๒๐ บาท ได้ขนาดนั้น..นานจนถึงวันนี้

ภาพที่เห็น...ไม่ใช่อย่างที่เป็นเสมอไป...ได้แต่ภาวนา..ขอให้เขามีที่ยืนในสังคม

และโตขึ้นเป็นคนมีคุณภาพ ทำแต่ความดี ไม่ทำร้ายสังคม

ขอบคุณ บก.ชาลี ที่ที่ให้เกียรติส่ง tag วันเด็ก ๒๐๑๓ มาให้

ขอส่ง tag ต่ออีก ๓ ท่าน

๑. คุณเขียดขาคำ  

๒. คนปทุมรักสุขภาพและครอบครัว

๓. แม่หมี

ปล. อยากจะส่ง tag  ให้มุ๊กกี้ และคนผ่านทาง  มาก ๆ แต่เกรงใจ...ในวันเวลา